Uitspraken

In dit geding staat allereerst ter beoordeling of DAS is tekortgeschoten in de op haar rustende zorgplicht. Op grond van artikel 7:401 BW dient de opdrachtnemer bij zijn werkzaamheden de zorg van een goed opdrachtnemer in acht te nemen. Dit betekent dat DAS dient te handelen zoals van een redelijk bekwaam en redelijk handelend rechtsbijstandsverlener mag worden verwacht. In dit geval brengt de zorgvuldigheidsplicht mee dat DAS [eiser] in staat stelt goed geïnformeerd te beslissen (zie bijvoorbeeld Hoge Raad 2 februari 2007, NJ 2007/92). DAS betwist dat zij, zoals door [eiser] is gesteld, is tekortgeschoten in de nakoming van haar verplichtingen.

Ter onderbouwing van zijn stelling heeft [eiser] aangevoerd dat DAS de op haar rustende zorgplicht heeft geschonden door na te laten [eiser] te adviseren binnen bekwame tijd nadat hij kennis nam van de gebreken bij [naam 1] te protesteren, waardoor een tijdige klacht van [eiser] achterwege is gebleven en pas bij brief van 14 januari 2013 is geklaagd.

De rechtbank stelt vast dat uit het vonnis van de rechtbank Almelo volgt dat de vordering van [eiser] is afgewezen omdat [eiser] niet tijdig na de ontdekking van de gebreken heeft geklaagd, waardoor hij alle rechten en bevoegdheden die aan hem op grond van de vermeende gebrekkigheid van de revisie van de motor ten dienste stonden, heeft verloren. Daartoe achtte de rechtbank onder meer redengevend dat de rapportage van CED reeds was voltooid op 31 juli 2012 terwijl [eiser] zijn klachten over de revisie van de motor eerst bij brief van 14 januari 2013 aan [naam 1] heeft bekendgemaakt. Het hof heeft dit oordeel van de rechtbank Almelo in stand gelaten, overwegende dat [eiser] niet binnen bekwame tijd nadat hij kennis nam van de gebreken bij [naam 1] heeft geprotesteerd, maar pas bij brief van zijn rechtsbijstandverlener van 14 januari 2013 (zie ook r.o. 2.12). De rechtbank is van oordeel dat het feit dat DAS [eiser] in de situatie heeft gebracht dat [naam 1] pas op 14 januari 2013 werd aangeschreven, is aan te merken als een beroepsfout die DAS kan worden toegerekend. DAS is daarmee niet te werk gegaan zoals van een redelijk bekwaam en redelijk handelend rechtsbijstandsverlener mag worden verwacht omdat zij [eiser] nodeloos aan risico’s heeft blootgesteld. Zij is daarmee tekortgeschoten in de nakoming van haar verplichtingen jegens [eiser] . DAS heeft zich er niet op beroepen dat deze tekortkoming haar niet kan worden toegerekend. Zij is dan ook verplicht de schade die [eiser] door de vermelde tekortkoming heeft geleden, te vergoeden. De gevorderde verklaring voor recht is toewijsbaar omdat hierna zal blijken dat de schade die [eiser] stelt te hebben geleden in condicio sine qua non verband staat tot de tekortkoming van DAS.

Voor het antwoord op de vraag of, en zo ja, in welke mate [eiser] schade heeft geleden als gevolg van de tekortkoming aan de zijde van DAS, moet een vergelijking worden gemaakt tussen de situatie waarin [eiser] zou zijn komen te verkeren indien DAS niet was tekortgeschoten in de nakoming van haar verplichtingen, en die waarin hij daadwerkelijk is komen te verkeren. Aangezien de eerstbedoelde situatie een hypothetische is, zijn bepaalde aannames en veronderstellingen daarbij onvermijdelijk en kan daarom niet met zekerheid worden vastgesteld welk resultaat zou zijn bereikt indien DAS zich wel naar behoren van haar taak als rechtsbijstandsverlener zou hebben gekweten. De rechtbank heeft bij de begroting van de schade tot slot een grote vrijheid.

DAS heeft de vordering van [eiser] betwist en stelt daartoe het volgende. Uitgaande van hetgeen in het vonnis van de rechtbank Almelo alsmede in het arrest van het hof is overwogen, staat vast dat de gestelde aanspraak van [eiser] eerder tenietging dan na het moment waarop DAS [eiser] inschakelde. De gereviseerde motor is begin 2006 aan [eiser] opgeleverd en [eiser] heeft de motor toen, na inspectie, in bewaring gegeven bij [naam 1] . De consequentie hiervan is dat op grond van artikel 7:758 BW [naam 1] is ontslagen van aansprakelijkheid voor eventuele gebreken die [eiser] ten tijde van de oplevering redelijkerwijs had moeten ontdekken, en dat de motor na oplevering voor risico van [eiser] is gekomen. [eiser] heeft ten tijde van de oplevering in 2006 niet verlangd de gereviseerde motor te (doen) testen of zelfs maar te (doen) openen. Pas in december 2011 heeft [eiser] aanleiding gezien het werk van [naam 1] aan een (nadere) inspectie te onderwerpen, om hem vervolgens te verwijten dat het werk ondeskundig zou zijn verricht. Indien en voor zover [eiser] de zes jaar na oplevering geconstateerde beweerdelijke gebreken niet reeds bij oplevering had kunnen ontdekken en melden, heeft te gelden dat dit tijdsverloop tot rechtsverlies heeft geleid in de zin van artikel 6:89 BW. [naam 1] is hierdoor in zijn belangen geschaad. Ook het hof heeft geoordeeld dat [eiser] zijn rechten heeft laten vervallen door stil te zitten in de periode tussen 22 december 2011 en 14 januari 2013. Dit geldt evenzeer voor de periode tussen de oplevering in oktober 2006 en het raadplegen van DAS in april 2012. Dit alles betekent dat de vorderingen van [eiser] jegens [naam 1] ook zouden zijn afgewezen indien DAS [naam 1] direct na de melding van de kwestie zou hebben aangeschreven. Daarbij komt dat [eiser] niet heeft aangetoond dat [naam 1] is tekortgeschoten in de uitvoering van de – door [naam 1] aanvaarde – revisieopdracht. [eiser] heeft die tekortkoming immers op geen enkele andere wijze onderbouwd dan met de rapportage van CED, terwijl CED haar rapportage op de onjuiste, niet door [eiser] onderbouwde of aangetoonde, veronderstelling baseerde dat [naam 1] bij de revisie geen gebruik mocht maken van nog immer geschikte onderdelen en onderdelen van andere leveranciers dan Ferrari. Bovendien heeft CED een volledig gedemonteerde motor onderzocht, waarvan [naam 1] niet heeft kunnen vaststellen of de onderzochte onderdelen en afstelling daarvan dezelfde zijn als door [naam 1] toegepast. Ook lijkt CED er geen rekening mee te hebben gehouden dat de onderdelen en afstellingen die zij onderzocht zes jaar lang niet zijn gebruikt, ingesmeerd of anderszins zijn onderhouden. DAS benadrukt dat [eiser] zijn jegens [naam 1] gerichte actie grondde op ontbinding (artikel 6:265 BW), om uit hoofde van artikel 6:271 BW aanspraak te kunnen maken op ongedaanmaking van het aan [naam 1] voldane bedrag van € 30.000,-. Nu van substantiële gebreken, die niet eenvoudig kunnen worden opgelost, niet is gebleken, is ontbinding van de overeenkomst niet gerechtvaardigd. Een ontbinding zou dan ook niet zijn uitgesproken in de procedure tussen [eiser] en [naam 1] , aldus steeds DAS.

DAS is ervan overtuigd dat zij niet aansprakelijk is jegens [eiser] omdat de gereviseerde motor al in 2006 aan [eiser] zou zijn opgeleverd. Gelet daarop had [naam 1] volgens DAS in de procedure tegen [eiser] met succes een beroep op de artikelen 7:758 BW en 6:89 BW kunnen doen en staat de schade van [eiser] volgens haar niet in condicio sine qua non verband tot haar tekortkoming, aldus samengevat het meest verstrekkende verweer van DAS. Dit verweer wordt verworpen. Daartoe is redengevend dat uit het arrest van het hof blijkt dat voor het beoordelen van het werk demontage noodzakelijk was. Nu demontage noodzakelijk was, is geen sprake van gebreken die [eiser] op het tijdstip van de door DAS gestelde oplevering in 2006 heeft kunnen ontdekken. Evenmin doet zich de situatie voor dat [eiser] de gebreken redelijkerwijze eerder had moeten ontdekken, dus voordat [eiser] in 2012 onderzoek aan de motor liet verrichten. De gereviseerde motor is immers (onbetwist) pas op 22 december 2011 door [eiser] opgehaald, terwijl bij [naam 1] bekend was dat de motor tot die datum bij [naam 1] Porsche B.V. was blijven staan. [eiser] mocht er tot die tijd op vertrouwen dat de prestatie van [naam 1] niet gebrekkig was. Dat betekent naar het oordeel van de rechtbank dat als DAS de in r.o. 4.3 vastgestelde fout niet had gemaakt, de procedure tussen [eiser] en [naam 1] verder inhoudelijk zou zijn behandeld, ook al zou het hof tot de conclusie zijn gekomen dat de gereviseerde motor in 2006 al was opgeleverd aan [eiser] , zoals DAS betoogt.

In dat geval zou naar alle waarschijnlijk voorts door het hof zijn geoordeeld dat sprake was van een tekortkoming van [naam 1] in de nakoming van zijn verbintenissen jegens [eiser] . In dat kader is van belang dat in het arrest van het hof is vermeld dat vaststaat dat [eiser] in elk geval in februari 2012 via de heer [naam reparateur] kennis heeft gekregen van gebreken aan de gereviseerde motor. De feitelijke vaststelling dat [eiser] kennis heeft gekregen van gebreken aan de gereviseerde motor, veronderstelt dat sprake was van dergelijke gebreken. Dat [naam 1] niet deugdelijk heeft gepresteerd en daarmee is tekortgekomen in de nakoming van de overeenkomst met [eiser] , wordt bovendien ondersteund door het rapport van CED dat in de conclusie uitmondt dat de revisie niet volgens de normen was uitgevoerd en voor het grootste deel opnieuw zou moeten worden gedaan (zie r.o. 2.7). De bezwaren die DAS thans tegen het CED-rapport inbrengt, en hetgeen zij over de inhoud van de overeenkomst tussen [naam 1] en [eiser] naar voren heeft gebracht, kunnen daar geen verandering in brengen. Ook indien de revisie slechts een “gewone”, minder uitgebreide, revisie betrof, zoals DAS betoogt, had deze immers volgens de normen moeten worden uitgevoerd. Uit niets blijkt dat [naam 1] deze normen in acht heeft genomen.

Het voorgaande heeft naar het oordeel van de rechtbank tot gevolg dat, als DAS wel tijdig had geklaagd, door het hof voorts zou zijn geoordeeld dat sprake was van een tekortkoming in de nakoming van de overeenkomst aan de zijde van [naam 1] op grond waarvan [eiser] bevoegd was de overeenkomst tussen hem en [naam 1] te ontbinden. Iedere tekortkoming rechtvaardigt immers op zich een ontbinding en dat zou in dit geval niet anders zijn geweest.

Deze ontbinding zou op grond van artikel 6:271 BW tot gevolg hebben gehad dat over en weer ongedaanmakingsverplichtingen zouden zijn ontstaan. Enerzijds zou [eiser] de (tegenwaarde van de) tegoedbon ter waarde van € 30.000,- (zie r.o. 2.2) terugkrijgen en anderzijds zou [eiser] op grond van artikel 6:272 lid 1 BW een vergoeding voor de nieuwe onderdelen en een vergoeding voor de waarde van de door [naam 1] verrichte prestatie zijn verschuldigd aan [naam 1] . In dit geval geldt dat [eiser] zich erop kan beroepen dat de prestatie niet aan de verbintenis heeft beantwoord, zodat de vergoeding op grond van artikel 6:272 lid 2 BW niet verder zou strekken dan het bedrag van de waarde die de prestatie voor hem op dat tijdstip in de gegeven omstandigheden werkelijk heeft gehad. Op dit punt is van belang dat [eiser] heeft gesteld dat de verrichte werkzaamheden geen enkele waarde vertegenwoordigen: de herstelschade is volgens [eiser] zelfs hoger dan het bedrag dat hij voor de werkzaamheden heeft betaald. DAS heeft deze stelling van [eiser] – die in belangrijke mate wordt ondersteund door het CED-rapport – niet voldoende gemotiveerd betwist door bijvoorbeeld een deskundige een reactie op het CED-rapport te laten geven. Daardoor dient de rechtbank van de juistheid van deze stelling van [eiser] uit te gaan en is voor nadere bewijslevering geen plaats.

Gelet op al het voorgaande is de rechtbank van oordeel dat, als de beroepsfout door DAS niet zou zijn gemaakt, zijn vordering jegens [naam 1] volledig zou zijn toegewezen. Dit betekent dat de rechtbank de voor vergoeding vatbare schade op het bedrag begroot dat [eiser] in de oorspronkelijke procedure van [naam 1] heeft gevorderd, te weten, zoals volgt uit r.o. 3.1 van het arrest van het hof, € 31.037,68, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 21 januari 2013.

[eiser] vordert van DAS de kosten betreffende het expertiserapport van CED ter hoogte van € 850,-, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf 4 juli 2015. In haar conclusie van antwoord heeft DAS zich bereid verklaard dit bedrag aan [eiser] te voldoen. Nu niet is gebleken dat dit bedrag reeds door DAS is voldaan, zal de rechtbank deze vordering van [eiser] toewijzen.

Ten slotte maakt [eiser] aanspraak op een vergoeding voor buitengerechtelijke kosten ter hoogte van € 10.039,72. De gevorderde kosten hangen samen met de onderhavige beroepsaansprakelijkheidsprocedure. Ter onderbouwing van zijn kosten heeft [eiser] tijdschrijflijsten en facturen van Lassche Advocaten en Menkveld Advocatuur in het geding gebracht. DAS stelt dat uit de door [eiser] gegeven omschrijving van de verrichte werkzaamheden niet blijkt dat kosten zijn gemaakt die betrekking hebben op verrichtingen die meer omvatten dan een enkele (eventueel herhaalde) aanmaning, het enkel doen van een (niet aanvaard) schikkingsvoorstel, het inwinnen van eenvoudige inlichtingen of het op gebruikelijke wijze samenstellen van het dossier. Daarom zou deze vordering van [eiser] moeten worden afgewezen. Gelet op deze gemotiveerde betwisting van DAS en het feit dat de vordering van [eiser] een schadevergoedingsvordering betreft waarop het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten niet van toepassing is, had het op de weg van [eiser] gelegen nader te onderbouwen dat sprake is van kosten die op grond van artikel 6:96 lid 2 onder c BW voor vergoeding vatbaar zijn. Dat heeft hij niet gedaan. Dit betekent dat de kosten waarvan [eiser] vergoeding vordert moeten worden aangemerkt als betrekking hebbend op verrichtingen waarvoor blijkens artikel 96 lid 3 BW in verbinding met artikel 241 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering uitsluitend de regels betreffende de proceskosten van toepassing zijn. De vordering tot vergoeding van kosten zal daarom worden afgewezen.

DAS zal als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De kosten aan de zijde van [eiser] worden begroot op:

- explootkosten € 97,31

- griffierecht € 883,-

- salaris advocaat € 2.148,- (twee punten × tarief € 1.074,-)

Totaal € 3.128,31.

De nakosten zijn toewijsbaar op de wijze als in het dictum vermeld. Dat namens [eiser] beslag is gelegd, blijkt nergens uit. De gevorderde beslagkosten zijn daarom niet toewijsbaar.

De opmerking in de onder 1.1 vermelde brief van mr. Pronk kan bij deze uitkomst verder onbesproken blijven.