Uitspraken

Verdere beoordeling

1. ING heeft de algemene voorwaarden van februari 2011 overgelegd die horen bij de betaalrekening van [gedaagde] . Volgens artikel 61 van deze voorwaarden is rood staan alleen toegestaan met toestemming van ING. Bij roodstand zonder toestemming van de ING moet het bedrag op grond van artikel 62 van de algemene voorwaarden meteen worden terugbetaald.

2. ING heeft toegelicht dat voor het rekeningnummer van [gedaagde] geen sprake was van een kredietfaciliteit. [gedaagde] had geen roodstandproduct bij ING en stond dan ook ongeoorloofd rood. Dit is door [gedaagde] niet weersproken.

3. Met de door ING overgelegde printscreen en sjabloonbrieven heeft ING voldoende onderbouwd gesteld dat [gedaagde] al op 16 augustus 2012 voor het eerst is aangemaand en vervolgens herhaaldelijk is gesommeerd om het tekort op zijn betaalrekening aan te vullen. Hiermee heeft ING voldoende actie ondernomen ter opheffing van de roodstand van [gedaagde] .

4. ING heeft verder toegelicht dat tot 24 december 2014 op basis van de geldende algemene voorwaarden over de ongeoorloofde roodstand een debetrente werd berekend van 15%, voor de periode nadien beperkt ING zich uit coulance tot de wettelijke rente.

5. Een dergelijk rentebeding moet worden getoetst aan de Richtlijn 93/13/EEG betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten (de richtlijn). Er zijn geen aanwijzingen dat [gedaagde] niet is aan te merken als een consument als bedoeld in artikel 2, onder b, van de richtlijn. Volgens artikel 3, lid 1, van de richtlijn wordt een beding in een overeenkomst waarover niet afzonderlijk is onderhandeld, als oneerlijk beschouwd indien het, in strijd met de goede trouw, het evenwicht tussen de uit de overeenkomst voortvloeiende rechten en verplichtingen van de partijen ten nadele van de consument aanzienlijk verstoort. Op grond van de bijlage bij deze richtlijn kan een beding dat tot doel of tot gevolg heeft de consument die zijn verbintenissen niet nakomt, een onevenredig hoge schadevergoeding op te leggen, als oneerlijk beding worden aangemerkt (artikel 1, onder e, van de bijlage in samenhang met artikel 3, lid 3, van de richtlijn).

6. De kantonrechter constateert dat het door ING gehanteerde rentepercentage van 15% aanmerkelijk hoger is dan de geldende wettelijke rente en wettelijke handelsrente. Het beding in de algemene voorwaarden van ING waarop deze rente gebaseerd is moet daarom – met inachtneming van de hiervoor onder 5. genoemde maatstaf – als een oneerlijk beding als bedoeld in artikel 3 van de richtlijn worden aangemerkt. Dat ING de rente achteraf voor een deel gematigd heeft kan niet tot een ander oordeel leiden. De kantonrechter zal het beding dan ook vernietigen en de vordering tot betaling van de contractuele rente zal worden afgewezen. Een effectieve bescherming van consumenten tegen oneerlijke bedingen kan enkel worden bereikt als de sanctie voor het gebruik van een oneerlijk beding voldoende afschrikwekkend is. Naar het oordeel van de kantonrechter brengt dat met zich dat ook de wettelijke rente niet toewijsbaar is (HvJEU 30 april 2014, ECLI:EU:C:2014:282, [namen partijen] 21 januari 2015, ECLI:EU:C:2015:21, [namen partijen] ).

7. Nu ING de gevorderde hoofdsom niet nader heeft gespecificeerd, is alleen een bedrag van € 250,00 aan hoofdsom toewijsbaar, zijnde de geldopname van 3 april 2013.

8. [gedaagde] wordt als de in overwegende mate in het ongelijk gestelde partij met de proceskosten belast. Bij de proceskostenveroordeling wordt aansluiting gezocht bij het toewijsbare bedrag.