Uitspraken

Het hof overweegt het navolgende.

Uit de stukken en het verhandelde tijdens de mondelinge behandeling is gebleken dat [minderjarige] twee nationaliteiten en ook twee paspoorten heeft. De man heeft de beschikking over het Engelse paspoort en de vrouw heeft op dit moment, hoewel de rechtbank anders heeft beslist, de beschikking over het Japanse paspoort. Waar de man altijd (met uitsluiting van de vrouw) beschikt over het Engelse paspoort van [minderjarige] , vindt het hof het redelijk en billijk en in het belang van [minderjarige] dat de vrouw (met uitsluiting van de man) altijd de beschikking heeft over het Japanse paspoort van [minderjarige] , dus ook op de momenten dat [minderjarige] bij de man verblijft. In het door de man gesignaleerde vluchtgevaar van de vrouw met [minderjarige] naar Japan, wat daar ook van zij, ziet het hof geen reden om de vrouw niet de permanente beschikking over het Japanse paspoort van [minderjarige] te geven; het gestelde vluchtgevaar doet zich immers ook voor als het Japanse paspoort met [minderjarige] meereist. De grief van de vrouw slaagt. Het hof begrijpt het verzoek van de vrouw aldus dat het paspoort van [minderjarige] bij de vrouw dient te blijven en zal dat verzoek toewijzen.

De bestreden beschikking dient op dit onderdeel vernietigd te worden.

Met betrekking tot de kinderalimentatie

De vrouw heeft gesteld dat de rechtbank ten onrechte heeft overwogen geen aanleiding te zien om de behoefte van [minderjarige] van € 830,- per maand, te verhogen met de kosten van kinderopvang van € 109,- per maand, omdat de man die kosten voor zijn rekening neemt. De vrouw heeft, kort samengevat, het navolgende gesteld. [minderjarige] heeft het hoofdverblijf bij de vrouw en de vrouw wil de kinderopvang voor [minderjarige] graag zelf regelen; zij wil daarin niet afhankelijk zijn van de man. Tijdens het huwelijk regelde de vrouw ook de contacten met kinderopvang. De behoefte van [minderjarige] dient in de visie van de vrouw te worden bepaald op

€ 830,- + € 109,- = € 939,- per maand.

Het hof overweegt het navolgende.

Tussen partijen is niet in geschil is dat de behoefte van [minderjarige] in beginsel € 830,- per maand bedraagt, zoals de rechtbank heeft bepaald. Het debat tussen partijen richt zich op verhoging van de behoefte van [minderjarige] met de opvangkosten.

Uitgangspunt bij de bepaling van de kosten van kinderen is conform het Rapport alimentatienormen van de Expertgroep Alimentatie dat in beginsel alle normale kosten, zoals die van voeding en kleding, zijn inbegrepen in de kosten van kinderen. Allerlei kosten zijn uitwisselbaar en veelal blijkt dat hogere uitgaven aan de een uitgavepost samengaan met lagere uitgaven aan een andere post. Er kan wel sprake zijn van correctieposten als bepaalde kosten van een kind niet of niet voldoende zijn verdisconteerd in de vastgestelde kosten van het kind. Het kan onder meer, na aftrek van kinderopvangtoeslag en bijvoorbeeld de bijdrage van een werkgever, zodanig hoge resterende kosten van kinderopvang betreffen, dat deze niet gecompenseerd kunnen worden door lagere uitgaven op andere posten. Dat in de deze zaak sprake is van dergelijke hoge opvangkosten heeft de vrouw niet gesteld en daarvan is het hof ook niet gebleken. Het voorgaande leidt ertoe dat het hof bij de bepaling van de behoefte van [minderjarige] geen rekening houdt met de door de vrouw gestelde opvangkosten van

€ 109,- per maand. Het hof stelt de behoefte van [minderjarige] op € 830,- per maand.

Door de man te betalen kinderalimentatie

Met betrekking tot de partneralimentatie

De vrouw heeft, samengevat, het navolgende gesteld. De rechtbank is ten onrechte uitgegaan van een netto gezinsinkomen van € 7.302,- per maand. De man weigert inzage te geven in zijn financiële gegevens, waardoor hij de vrouw de mogelijkheid ontneemt om een deugdelijke berekening van haar huwelijksgerelateerde behoefte te maken. Adequate financiële gegevens zijn met name van belang omdat de man op zijn vaste salaris maandelijks een bonus ontvangt/heeft ontvangen die iedere maand fluctueert/fluctueerde en het is gebruikelijk om voor de bepaling van de behoefte van de vrouw rekening te houden met de gemiddelde bonus over een aantal jaren, in dit geval de gemiddelde bonus over de jaren 2017 en 2018. De man heeft deze, overigens gebruikelijke gegevens, niet in het geding gebracht, hetgeen niet tot nadeel voor de vrouw mag leiden. De vrouw is primair van mening dat zij, bij gebrek aan voldoende financiële gegevens van de man, een aanvullende behoefte heeft van in ieder geval € 6.500,- bruto per maand. Subsidiair moet voor de bepaling van de behoefte van de vrouw worden uitgegaan van het inkomen van de man in het jaar 2018; meer subsidiair moet worden uitgegaan van het gemiddelde inkomen in de periode van april 2019 tot en met september 2019 van € 11.077,46 netto per maand en uiterst subsidiair van een gemiddeld inkomen in de periode van januari 2019 tot en met mei 2019 van

€ 10.340,- netto per maand.

De vrouw betwist dat zij te weinig inspanning levert om in haar eigen levensonderhoud te voorzien. Het arbeidscontract van de vrouw bij [bedrijf 2] is niet verlengd, de arbeidsverhouding is geëindigd per 14 april 2021. Mede gelet op de taalachterstand (de vrouw spreekt geen Nederlands) had de vrouw had al een moeilijke positie op de arbeidsmarkt en door de coronacrisis is het vinden van ander werk nog lastiger geworden; ondanks diverse sollicitatiebrieven wordt de vrouw niet eens uitgenodigd voor een gesprek. Zij heeft behoefte aan de verzocht bijdrage van € 6.500,- bruto per maand.

De man heeft de stellingen van de vrouw gemotiveerd betwist. Hij heeft, samengevat, het navolgende betoogd. De man heeft zijn inkomen in eerste aanleg deugdelijk onderbouwd met verificatoire stukken. De man heeft in eerste aanleg salarisspecificaties over het jaar 2019 en van april 2020 overgelegd. In hoger beroep heeft de man ook de salarisspecificatie van de maand mei 2020 overgelegd. Niet valt in te zien dat op die specificaties inkomstencomponenten zouden ontbreken. De werkgever van de man heeft de aan de man uitgekeerde bonussen over de periode van januari 2018 tot 1 juli 2019 ten bedrage van

€ 66.417,- van de man teruggevorderd omdat de man zijn targets niet heeft gehaald. De bonussen moeten in de visie van de man buiten beschouwing moeten worden gelaten bij het berekenen van de behoefte van de vrouw. Om ervoor te zorgen dat de man door de terugbetaling van de bonussen niet in al te grote financiële problemen raakt heeft de man, mede gelet op de kosten van de echtscheiding, een lening bij zijn werkgever afgesloten. De man heeft de behoefte van de vrouw in eerste aanleg becijferd op € 1.163,- netto per maand.

Niet valt in te zien dat de vrouw niet kan rondkomen van de door de rechtbank vastgestelde partneralimentatie van € 2.666,- bruto per maand. De man heeft de vrouw er al tijdens de procedure voorlopige voorzieningen op gewezen dat de vrouw een inburgeringscursus en een Nederlandse taalcursus moet gaan volgen en dat zij in haar eigen levensonderhoud kan en moet gaan voorzien. In de zomer van 2018 heeft de man de vrouw verder gewezen op de mogelijkheid van een baan op de afdeling customer service van [bedrijf 3] tegen een salaris van € 2.000,- netto per maand, maar de vrouw is daar niet op in gegaan. Ook is de vrouw niet ingegaan op een goed betaalde baan bij KLM als stewardess (voordat partijen elkaar leerden kennen was de vrouw stewardess voor de vliegmaatschappij Emirates). De vrouw heeft voldoende tijd gehad om zich voor te bereiden en zich te oriënteren op de arbeidsmarkt, zij heeft voldoende verdiencapaciteit en zij moet, mede gelet op haar leeftijd en ervaring, in staat worden geacht in haar eigen behoefte te voorzien, in ieder geval deels in de door haar zelf gestelde behoefte.

Het hof overweegt het navolgende.

De man is ingevolge artikel 21 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering (Rv) gehouden de voor de beslissing van belang zijnde feiten volledig en naar waarheid aan te voeren. Daarnaast is in het Procesreglement familiezaken gerechtshoven in artikel 2.1.2. (Bijvoeging stukken), bepaald dat, indien de behoefte of de draagkracht van (één van) de belanghebbenden wordt betwist, onder meer de volgende financiële informatie moet worden overgelegd:

Het hof constateert dat de man uitsluitend een aantal salarisspecificaties in het geding heeft gebracht, te weten de salarisspecificaties van de maanden januari tot en met december 2019 en van de maanden april 2020 en mei 2020. Andere, ook voor de bepaling van de behoefte van de vrouw relevante, financiële gegevens ontbreken geheel. Onder meer ontbreken de jaaropgaven 2018 en 2019 en de aangifte Inkomstenbelasting 2018 en 2019 met de bijbehorende aanslagen, hetgeen ter bepaling van de bepaling van de behoefte van de vrouw van belang is, met name in verband met de door de man ontvangen bonussen. Het had op de weg van de man gelegen deze stukken, zo al niet in eerste aanleg, dan in ieder geval in hoger beroep over te leggen, hetgeen de man heeft nagelaten. Nu de man niet aan zijn verplichting tot een juiste en volledige voorlichting van het hof en de wederpartij heeft voldaan, staat het het hof vrij daaraan de gevolgtrekkingen te verbinden die in overeenstemming zijn met de aard van en de ernst van deze schending van de desbetreffende verplichting. In het licht van het voorgaande is het hof van oordeel dat de behoefte van de vrouw (conform haar primaire standpunt) moet worden bepaald op het bedrag van de door haar verzochte partneralimentatie van € 6.500,- bruto per maand.

Vervolgens dient te worden beoordeeld in hoeverre de vrouw in staat is in die behoefte te voorzien. Uit de stukken en het verhandelde tijdens de mondelinge behandeling is gebleken dat de vrouw, thans 31 jaar, vóór het huwelijk van partijen heeft gewerkt als stewardess, en in de periode van 14 september 2019 tot mei 2021 heeft gewerkt als verkoop medewerkster bij [bedrijf 2] BV. De vrouw beheerst de Japanse en in ieder geval ook de Engelse taal. Zij is de Nederlandse taal weliswaar (nog) niet machtig, maar niet valt in te zien dat die taalachterstand, dan wel de gevolgen van Covid-19, de vrouw belemmeren om minimaal het wettelijk minimumloon te verdienen. Dat de vrouw zich voldoende heeft ingespannen heeft zij door overlegging van een enkele sollicitatie (waarbij zij ook is uitgenodigd voor een gesprek) niet, althans onvoldoende onderbouwd, hetgeen gelet op de gemotiveerde betwisting door de man wel op haar weg had gelegen. Uitgaande van het minimumloon van € 1.653,60 per maand, te vermeerderen met vakantietoeslag, gaat het hof uit van een verdiencapaciteit van de vrouw van € 21.436,- bruto per jaar. Het voorgaande leidt ertoe dat de vrouw behoefte heeft aan een bijdrage van de man in haar levensonderhoud van [€ 6.500,- x 12 =

€ 78.000,-] minus € 21.436,- = € 56.564,- bruto per jaar, dit is € 4.714,- bruto per maand.

Draagkracht van de man

De man heeft de stellingen van de vrouw gemotiveerd weersproken en, kort samengevat, het navolgende gesteld. Hij is niet in staat is om de verzochte partneralimentatie van

€ 6.500,- per maand te voldoen. Om proceseconomische redenen heeft de man geen incidenteel hoger beroep ingesteld. De bestreden beschikking moet, aldus de man, ten aanzien van de partneralimentatie worden bekrachtigd.