Uitspraken

Dit betekent dat volgens kadastrale tekening, die is gehecht aan de leveringsakte (productie 9 bij inleidende dagvaarding) het pad deel uitmaakt van het perceel dat aan [appellanten] in eigendom toebehoort. Dat is vooralsnog te weinig om uit te kunnen gaan van [appellanten] ’s eigenaarschap. De werkelijke rechtstoestand kan naar Nederlands recht immers afwijken van wat in de openbare registers en het kadaster is vermeld (het zogenoemde negatieve stelsel van openbaarheid). Leidend bij de beantwoording van de eigendomsvraag zijn de openbare registers, waarvan het kadaster als zodanig geen deel uitmaakt. Het kadaster heeft de leveringsakte te volgen die is ingeschreven in de openbare registers.

Het gaat er namelijk om wat in 2004 aan [appellanten] ’s rechtsvoorgangers is geleverd. Overeenkomstig artikel 3:114 BW konden zij in 2006 aan [appellanten] immers niet meer leveren dan wat zij in 2004 in eigendom geleverd hadden gekregen en dus bezaten. Die leveringsakte uit 2004 moet worden uitgelegd op basis van wat er indertijd “in het veld” als perceel was waar te nemen. Dit zal wellicht een perceel met daarop een woning met tuin zijn geweest, gelegen naast een pad. Het gaat er dan om of hen toen ook dat pad is geleverd. Daarvan is vooralsnog niet gebleken. Integendeel, het feit dat er nooit ten laste van het perceel [adres 1] erfdienstbaarheden zijn gevestigd in verband met dat pad – terwijl er aan de bewoners van [adres 3] tot en met [adres 2] wel toezeggingen over een uitweg achterom waren gedaan – kan erop duiden dat dit pad nooit is overgedragen, maar steeds in handen is gebleven van hoogstwaarschijnlijk de Gemeente (nu het bouwbedrijf in 1996 en 2001 alleen te bebouwen grond van haar zal hebben gekocht). De Gemeente had immers bedacht, getuige het (derden)beding in de koopakte van 1995 waarbij de grond door de Gemeente aan het bouwbedrijf werd verkocht, dat de betreffende woningen ook achterom een toegang naar de openbare weg moesten hebben. De door [geïntimeerden] als productie 6 bij antwoord overgelegde brief van de Gemeente van 28 januari 2004 met betrekking tot het pad tussen [adres 5] en [adres 1] aan de koper van [adres 7] (die kennelijk had gevraagd om het pad dat tussen [adres 2] en [adres 7] liep, te mogen kopen van de Gemeente) lijkt hier ook op te wijzen. De Gemeente gaat in die brief - geschreven op een moment dat het perceel nog aan [appellanten] ’s rechtsvoorganger geleverd moest worden - zonder meer ervan uit dat zij eigenaar is van het pad tussen de woningen [adres 5] en [adres 1] en laat daarin weten dat de toenmalige eigenaren van de panden [adres 5] en [adres 1] geen interesse hadden in overname van dat pad. Kennelijk heeft de Gemeente het pad indertijd dus wel willen overgedragen, maar bestond daarvoor geen belangstelling. Op zichzelf is dat ook weer te begrijpen, nu de toenmalige eigenaren van [adres 5] en [adres 1] weinig belang zullen hebben gehad bij het in eigendom krijgen van een pad waarvan vooral derden gebruik zouden maken. Dit alles duidt er vooralsnog op dat het pad feitelijk nooit is beschouwd als deel van het huidige kadastrale perceel met nummer [sectienummer] ( [adres 1] ) en altijd eigendom van de Gemeente is gebleven, steeds met de bedoeling (door de Gemeente zelf obligatoir vastgelegd als derdenbeding ten behoeve van de eigenaars van het pad B-C in de koopakte met het bouwbedrijf) de eigenaars van het pad B-C via dit pad toegang tot de openbare weg te geven.

Tot slot staat vast dat door [appellanten] of hun rechtsvoorgangers het pad ook nooit feitelijk in bezit is genomen, zoals de eigenaar van [adres 7] voor het deel van het pad dat liep van punt B naar [straatnaam 2] kennelijk wel heeft gedaan. Ook langs die weg kan dus geen eigenaarschap zijn ontstaan.

Bij deze stand van zaken is het aan [appellanten] om aan te tonen dat zij eigenaar zijn van de grond waarop het pad A-B ligt, omdat in het licht van de hiervoor geschetste feiten en omstandigheden in ieder geval de door hen overgelegde leveringsakte van 2006 op zichzelf daarvoor onvoldoende aanknopingspunten biedt. Mogelijk blijkt uit de akte waarbij het perceel aan hun rechtsvoorgangers is geleverd en de daaraan ten grondslag liggende koopovereenkomst meer. Vooralsnog kan er echter niet van worden uitgegaan dat de kadastrale kaart een geheel juist beeld geeft van de eigendomsverhoudingen. De door [appellanten] in eerste aanleg als productie 3 bij conclusie van antwoord in reconventie overgelegde brief van burgemeester en wethouders van de Gemeente van 28 augustus 2017, waarin enkel op basis van de kadastrale kaart ervan wordt uitgegaan dat het pad eigendom is van [appellanten] , maakt dit niet anders omdat die brief in het midden laat wanneer het pad A-B aan [appellanten] of hun rechtsvoorgangers zou zijn geleverd en juist daarvan nu net niet is gebleken. Daarbij is verder van belang dat niet valt aan te nemen dat de Gemeente is overgegaan tot een flagrante schending van haar belofte ervoor te zorgen dat via een erfdienstbaarheid het pad B-C vanaf de openbare weg toegankelijk zou zijn (hetgeen zij nota bene in haar brief van 28 januari 2004 nog eens heeft bevestigd), zonder ervoor te zorgen dat het pad B-C feitelijk vanaf de openbare weg toegankelijk bleef.

De zaak zal naar de rol worden verwezen teneinde partijen, eerst [appellanten] en dan [geïntimeerden] , in de gelegenheid te stellen zich over het voorgaande uit te laten. [appellanten] wordt verzocht in ieder geval de akte waarbij aan hun rechtsvoorgangers de eigendom van [adres 1] is overgedragen, in het geding te brengen en voorts om, indien zij dit wensen, hun gestelde eigenaarschap van het pad A-B met inachtneming van het hiervoor overwogene, nader te onderbouwen.

Iedere verdere beslissing wordt aangehouden.