Uitspraken

“(…)

Tussen de echtgenoten zal geen huwelijksvermogensrechtelijke gemeenschap van

goederen bestaan.

Voor de schulden van ieder der echtgenoten is aansprakelijk degene die de desbetreffende

schuld heeft doen ontstaan. Voor schulden aangegaan ten behoeve van de gewone gang

van de huishouding zijn beide echtgenoten voor het geheel aansprakelijk, indien en voor

zover de wet dit bepaalt.

(…)

de kosten van het dagelijks levensonderhoud, van medische verzorging en die

van verzorging en opvoeding van tot het gezin behorende kinderen die de

leeftijd van éénentwintig jaar nog niet hebben bereikt, waaronder begrepen

kosten van kinderopvang;

de kosten van gezamenlijke vakanties, van door beiden gebruikte

vervoermiddelen en inboedelgoederen, huur en de rente van geldleningen

aangegaan ter financiering van de gezamenlijk bewoonde woning(en),

onroerende zaakbelasting, andere heffingen ter zake van het gebruik van deze

registergoederen en de uitgaven terzake van normaal onderhoud en verzekering

van die registergoederen.

(…)

De vrouw stelt in haar eerste grief dat de rechtbank haar ten onrechte heeft veroordeeld tot betaling aan de man van een bedrag van € 10.296,86 ter zake van de helft van door hem voldane hypotheekrente over de periode december 2010 tot en met juni 2012.

De vrouw is van mening dat de rechtbank ten onrechte geen aanleiding heeft gezien om af te wijken van het beginsel dat beide partijen als eigenaren [van de echtelijke woning] de helft van de hypotheekrente voor hun rekening dienen te nemen. Volgens de vrouw dient in het kader van de redelijkheid en billijkheid van dit beginsel te worden afgeweken nu de man tijdens het huwelijk altijd al de woonlasten voor zijn rekening heeft genomen en na het uiteengaan van partijen in eerste instantie ook bereid was de volledige woonlast te betalen. Naar de mening van de vrouw valt niet in te zien dat iets wat partijen eerst redelijk achtten, in een later stadium niet langer redelijk zou zijn. In dit verband merkt de vrouw verder nog op dat zij altijd een minimaal inkomen heeft gehad wat bij de aankoop van de woning en het aangaan van de hypothecaire lening ook bekend was bij de man.

De man heeft de grief van de vrouw bestreden.

Het hof overweegt als volgt.

In de hier relevante periode van december 2010 tot en met juni 2012 hebben partijen beiden gedeeltelijk in de woning verbleven. De vrouw gedurende de maanden december 2010 tot en met maart 2012 en de man met ingang van april 2012. Tussen partijen staat als niet weersproken vast dat de in onderhavige periode gemaakte kosten ter zake van hypotheekrente niet kunnen worden aangemerkt als kosten van de huishouding.

De woning behoort aan partijen gezamenlijk toe, zodat sprake is van een (eenvoudige) gemeenschap in de zin van artikel 3:166 BW. Op grond van artikel 3:166 lid 2 BW zijn partijen ieder voor een gelijk aandeel in de woning gerechtigd, nu niet is gesteld of gebleken dat hun rechtsverhouding anders meebrengt. De rechtsbetrekkingen tussen partijen – als deelgenoten – worden beheerst door de eisen van de redelijkheid en billijkheid (art. 3: 166 lid 3). Op grond van artikel 3:172 BW moeten de deelgenoten naar evenredigheid van hun aandelen bijdragen tot de uitgaven die voortvloeien uit handelingen die bevoegdelijk ten behoeve van de gemeenschap zijn verricht, tenzij een regeling anders bepaalt. Nu partijen ieder voor de helft tot de woning gerechtigd zijn dienen zij in beginsel voor de helft in de uitgaven van de woning bij te dragen. Tussen partijen is voorts niet in geschil dat partijen hoofdelijk verbonden zijn voor de hypotheekschuld. Op grond van artikel 6:10 BW zijn zij gehouden ieder voor het gedeelte van de schuld dat hen in hun onderlinge verhouding aangaat, in de schuld en de kosten bij te dragen. In hoeverre de schuld ieder van hen aangaat, hangt af van de bijzondere omstandigheden van het geval, met name van hun onderlinge rechtsverhouding. Nu de schuld door partijen tezamen is aangegaan ter financiering van de woning die op dat moment door hen beiden werd bewoond en dat die aan ieder van hen voor de onverdeelde helft in eigendom toebehoort, gaat deze schuld ook op grond van art. 6:10 BW in beginsel partijen ieder voor de helft aan.

Naar het oordeel van het hof heeft de vrouw – mede gelet op de gemotiveerde betwisting door de man – onvoldoende gesteld dat tot de conclusie kan leiden dat uit de onderlinge rechtsverhouding van partijen voortvloeit dat de man de hypotheekrente over genoemde periode, waarin partijen ieder een bepaalde periode in de woning woonden, voor zijn rekening dient te nemen. Het enkele feit dat de man in de periode dat partijen nog samenwoonden de woonlasten voor zijn rekening nam en het feit dat de man – zoals de vrouw stelt – bereid was ook na het uiteengaan van partijen de hypotheekrente te voldoen is daartoe onvoldoende, nu een en ander – zonder nadere toelichting die ontbreekt – niet meebrengt dat de vrouw er gerechtvaardigd op mocht vertrouwen dat de man ermee instemde dat hij volledige draagplichtig was ter zake de hypotheekrente. Ook zijn deze omstandigheden onvoldoende voor de conclusie dat het naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is dat de man zich voor wat betreft deze periode op een gelijke draagplicht beroept. In zoverre faalt de grief van de vrouw.

Nu ter zitting in hoger beroep is gebleken dat de man in de hier relevante periode de volledige hypotheekrenteaftrek heeft genoten van € 333,- per maand dient het door de vrouw aan de man te betalen bedrag van € 10.296,86 te worden verminderd met de helft van de door man in de genoemde periode genoten hypotheekrenteaftrek, welk bedrag het hof becijfert op een bedrag van € 2.997,- (18 maanden x € 333,- : 2) zodat de vrouw aan de man dient te voldoen een bedrag van € 7.299,86. Het hof zal het vonnis van de rechtbank op dit punt vernietigen en de vrouw veroordelen tot betaling van laatstgenoemd bedrag.

De man heeft de grief van de vrouw bestreden.

Het hof overweegt als volgt.

Tussen partijen is niet in geschil dat de man in de hier relevante periode van december 2010 tot en met juni 2012 de aan de hypotheek gekoppelde premie levensverzekering van in totaal € 6.440,46 heeft voldaan. Zoals reeds hiervoor overwogen onder rov. 3.6.4 zijn partijen in hun onderlinge verhouding verplicht ieder de helft van de hypotheeklasten voor hun rekening te nemen. Ook de aan de hypotheek gekoppelde premie levensverzekering dient door beiden ieder voor de helft te worden gedragen, omdat het betalen van deze premie leidt tot een vermogensopbouw die beide partijen bij de verkoop van de woning voor de helft ten goede komt. Naar het oordeel van het hof zijn er geen feiten of omstandigheden aangevoerd die zouden rechtvaardigen dat de man in afwijking van de hiervoor weergegeven regeling gehouden is de volledige premiebetaling te voldoen.

Derhalve faalt de tweede grief van de vrouw.

Het hof overweegt als volgt.

In hoger beroep staat tussen partijen als onweersproken vast dat de man in de hier relevante periode van december 2010 tot en met juni 2012 de premie glas/inboedelverzekering heeft betaald van in totaal € 1.104,88. Ook hier geldt dat partijen als eigenaren van de woning in beginsel ieder de helft van de aan de woning verbonden eigenaarslasten voor hun rekening dienen te nemen. In het door de vrouw gestelde ziet het hof geen aanleiding om voor wat betreft deze periode van dit beginsel af te wijken. Derhalve faalt ook de derde grief van de vrouw.

Het hof constateert allereerst dat uit hetgeen partijen hieromtrent naar voren hebben gebracht onder de netto-eigenaarslasten van de woning dienen te worden verstaan de betaalde hypotheekrente alsmede de kosten van de polis levensverzekering ASR en de kosten van de glas/inboedelverzekering.

Zoals hiervoor in rov. 3.6.4 reeds is overwogen delen ingevolge artikel 3:172 BW de deelgenoten, tenzij een regeling anders bepaalt, naar evenredigheid van hun aandelen in de vruchten en andere voordelen die het gemeenschappelijk goed oplevert, en moeten zij in dezelfde evenredigheid bijdragen tot de uitgaven die voortvloeien uit handelingen welke bevoegdelijk ten behoeve van de gemeenschap zijn verricht. Daarbij is van belang dat de rechtsrelatie tussen deelgenoten in een onverdeelde boedel mede wordt beheerst door de redelijkheid en billijkheid. Wat redelijk en billijk is, is afhankelijk van alle feiten en omstandigheden van het geval. Vast staat dat de man sedert juli 2012 het exclusieve gebruik heeft van de echtelijke woning en daar samenwoont met zijn vriendin. Ter gelegenheid van de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft de man verklaard dat hij aanvankelijk het plan heeft gehad de woning over te nemen maar dat dat niet is gelukt. Ter gelegenheid van de mondelinge behandeling is voorts gebleken dat thans geen activiteiten worden ontplooid gericht op verkoop van de woning, omdat – naar de stelling van de man – de woning moeilijk verkoopbaar is. Voorts heeft de man verklaard dat zijn vriendin bijdraagt in de betaling van de woonlasten. De man heeft voorts ook niet gemotiveerd betwist dat de vrouw thans eigen woonlasten heeft. Het hof is van oordeel dat onder deze omstandigheden de redelijkheid en billijkheid met zich brengen dat de man over de periode vanaf juli 2012 een groter deel van de eigenaarslasten voor zijn rekening neemt dan de vrouw, waarbij het hof in redelijkheid het door de man te betalen deel van de eigenaarslasten zal stellen op 2/3 en het door de vrouw te betalen deel op 1/3. Het hof zal het vonnis van de rechtbank voor wat betreft het onder 5.4 bepaalde vernietigen en – opnieuw rechtdoende – de vrouw veroordelen tot betaling van 1/3 van de netto-eigenaarslasten vanaf 1 juli 2012. De conclusie is dat grief 4 deels slaagt.

De rechtbank heeft ter zake het verzoek van de man tot veroordeling van de vrouw tot betaling aan de man van een bedrag van € 10.192,98 ter zake van door hem voldane gebruikerslasten (stroom, gas, water, afvalstoffenheffing, gemeentelijke belasting, aanslag waterschapsheffing en UPC) over de periode december 2010 tot en met maart 2012, bepaald dat de vrouw over voormelde periode nog aan de man dient te voldoen een bedrag van

€ 3.843,- (€ 10.192,98 - € 6.000,00 - € 349,95).

Het hof overweegt als volgt.

De vijfde grief van de vrouw faalt nu de vrouw heeft nagelaten haar stelling – dat zij in de hier relevante periode van december 2010 tot en met maart 2012 niet alleen de eindafrekening van WML en Essent heeft betaald, maar ook de maandelijkse kosten van WML, Essent en UPC – met nadere stukken te onderbouwen, hetgeen gezien de gemotiveerde betwisting daarvan door de man, wel op haar weg gelegen had.

Het hof overweegt als volgt.

Naar het oordeel van het hof heeft de rechtbank terecht op basis van de door de man aan de rechtbank overgelegde stukken tot het oordeel kunnen komen dat er geen sprake is geweest van een waardevermeerdering van de aandelen zoals voor verrekening ingevolge het bepaalde in artikel 8 van de huwelijkse voorwaarden is vereist, zodat enige verplichting tot verrekening niet is komen vast te staan. Uit het door de man overgelegde schrijven van 5 april 2013 van [Administratie- en Advieskantoor] Administratie- en Advieskantoor (productie 9aa bij het verweerschrift van de man in eerste aanleg) is genoegzaam gebleken dat geen sprake is geweest van waardevermeerdering van de aandelen. Het hof ziet geen aanleiding om hierover in hoger beroep anders te oordelen. Dit leidt ertoe dat de zesde grief van de vrouw faalt.