Uitspraken

[getuige 1.] verklaart in hoger beroep dat hij de indruk had dat de bus plotseling remde en naar zijn idee plotseling stil stond, maar dat hij niet kan zeggen of de bus nog enige vaart had. Voorts verklaart hij dat de bus niet meerdere malen maar één keer heeft geremd en dat de bus voorafgaand aan het remmen geen waarschuwingstekens heeft gegeven.

[getuige 2.] verklaart in hoger beroep grotendeels in dezelfde zin als in eerste aanleg. Thans verklaart zij dat zij nog heel goed weet dat zij het geluid van remmen heeft gehoord:

“Je hoorde een paar seconden: ‘ieieie’ en daarna de knal.”(…) Aan het geluid te horen denk ik dat er abrupt is geremd. Het geluid was namelijk heel hard.”

Ook de verklaring van [getuige 3.] komt overeen met zijn eerdere verklaring. Hij verklaart: “Voorafgaand aan het ongeval heb ik het busje en de brommer aan zien komen rijden. Ik stond op dat moment aan de passagierskant van mijn auto. Ik bleef het busje en de brommer volgen, waarom weet ik niet. Ik zag dat er geremd werd. In mijn ogen gebeurde dat remmen plotseling. U vraagt mij of ik dat remmen als abrupt zou omschrijven. Ik verklaar dat dat zo is. Ik weet zeker dat ik een slippend geluid van hard remmen heb gehoord, piepende banden.”

[ongevallenanalist], opsteller van het bij memorie van grieven overgelegde rapport van 17 oktober 2010, heeft het ongeval niet zien gebeuren, maar heeft, als getuige gehoord, vanuit zijn deskundigheid, voor zover van belang, het volgende verklaard:

“Het piepend geluid bij hard remmen komt ofwel van de remtrommel, de remschijf of de band. Dit geluid duidt erop dat er hard wordt geremd en komt bij het in het normale verkeer remmen niet voor. Een piepend geluid geeft mij dus aanleiding om te denken dat er hard is geremd. Anderzijds hoeft het piepen bij hard remmen niet per se op te treden. (…) Het piepende geluid dat bij remmen kan ontstaan treedt niet op als rustig en normaal wordt geremd. Het piepende geluid zal optreden vanaf ongeveer remmen met vijf meter per seconde kwadraat. Dat is stevig remmen dat je als bestuurder probeert te vermijden.”

Uit het rapport van [ongevallenanalist] blijkt voorts dat toen [ongevallenanalist] op 1 september 2010 de plaats van het ongeval onderzocht hij met [getuige 5.] heeft gesproken en zij hem toen heeft meegedeeld wat zij van het ongeval wist. Als getuige verklaart [getuige 5.]:

“Ik herinner mij de datum van het ongeval niet exact, maar ik herinner me goed dat het ongeval heeft plaatsgehad. Ik zat op dat moment met mijn man in de woonkamer. Wij hoorden plotseling gerem en daarna de klap van een botsing. Ik herken het geluid van remmen. Wij hebben 17 jaar in het huis aan de kruising gewoond. Er hebben daar veel ongevallen plaatsgehad (…). Ondanks het vele aantal ongevallen herinner ik met zeer goed dit specifieke geval. Ik haal dit niet met andere ongevallen door de war. Ik herinner mij dat ik de telefoon heb gepakt en snel naar buiten ben gegaan, maar daar heb gezien dat er al mensen ter plekke waren en dat er al gebeld was. Ik wilde er niet bij staan blijven kijken, maar heb de plaats van het ongeval vanuit mijn huis, door het bovenraam wel bekeken, samen met mijn man. Ons viel op dat de jongen er raar bij lag. Ik herinner mij verder specifiek dat wij het lang vonden duren voordat de politie ter plaatse was. Ik herinner mij ook dat een vrouwelijke politieagente de jongen heeft verlegd aan zijn broekspijpen, iets wat in mijn ogen niet goed was. (…)

Ik herinner mij met honderd procent zeker dat ik hard gerem heb gehoord. Of dat ook piepend was, het was in ieder geval hard gerem. We hebben een auto bedrijf, dus dan weet ik dat piepen weer met van alles te maken kan hebben. Ik beschouw piepend remmen meer als een uitdrukking voor hard gerem. Daarachter hoorden wij een harde knal.”

tweede gedeelte bewijsopdracht: remmen zonder verkeersnoodzaak

In eerste aanleg is de getuige [getuige 4.] gehoord, die zich bij de politie spontaan als getuige had gemeld omdat hij in de krant had gelezen dat de chauffeur van het taxibusje had verklaard dat hij had moeten remmen voor het verkeer dat voor hem reed. Tegenover de politie heeft [getuige 4.] op 18 oktober 2006 verklaard dat dit niet klopte en in eerste aanleg heeft bij dit ook als getuige verklaard.

In hoger beroep licht hij een en ander nader toe en verklaart hij:

“Ik wist dat nog zo goed, omdat ik in dezelfde richting als het busje reed, naast het busje. Ik had dus hetzelfde zicht als het busje en ik weet dat daar geen auto reed. Of daar nu drie, twee of een auto reed, die zou ik gezien hebben. Toen het ongeval gebeurde, had ik mijn fietslicht aan. Het was al oktober, dus gewoon donker. Of het helemaal donker was of schemer, weet ik niet meer zo goed. (…) Desgevraagd verklaar ik daarbij dat ik voordat ik omkeek op de weg heb gekeken. Ik blijf bij mijn verklaring van destijds, dat ik met honderd procent zekerheid kan zeggen dat ik geen auto heb zien rijden voor de taxibus op de [A-straat] te [plaats].”

De politieambtenaar [politieambtenaar] acht deze verklaring van [getuige 4.] zeer aannemelijk, zo blijkt uit zijn verklaring:

“Ik herinner mij dat wij later nog een getuige hebben gevonden. Deze getuige heeft één kruising eerder de bus en de brommer de weg op zien gaan en heeft niet gezien dat er verkeer voor de bus reed. Omdat er tussen die kruising en de kruising waar het ongeval gebeurde geen zijwegen zijn en dus geen verkeer kan invoegen voor de bus, vind ik het zeer aannemelijk dat het verkeer voor de bus, waarover de bestuurder van de bus verklaarde, er niet is geweest.”

De verklaring van [getuige 4.] komt voorts overeen met de verklaring van [getuige 1.]. Hem is als getuige gevraagd wat hij heeft waargenomen toen hij met zijn brommer van het bromfietspad de rijbaan op is gegaan en hij verklaart dat hij naar links heeft gekeken en daar een bus aan zag komen rijden. Hij verklaart verder:

“Voor het busje reed geen auto. Ik heb ook naar rechts gekeken in de richting waarin ik zou gaan rijden. Daar heb ik geen verkeer gezien. Als daar twee of drie auto’s zouden hebben gereden, dan zou ik dit hebben gezien. Vanuit het punt waar ik stond, kon ik de hele weg overzien in de richting waarin ik zou gaan rijden.”

Tegenover deze duidelijke en heldere verklaringen staat de verklaring van [chauffeur van het taxibusje]. Hij verklaart in hoger beroep: “Ik moest remmen voor het verkeer voor mij.”

[chauffeur van het taxibusje] heeft ook in hoger beroep nagelaten zijn verklaring op dit punt nader toe te lichten. [chauffeur van het taxibusje] staat derhalve geheel alleen in zijn verklaring. Het hof twijfelt daarom aan de geloofwaardigheid van zijn verklaring. Zo ook politieambtenaar [politieambtenaar]. Hij verklaart namelijk:

“We hadden sterk de indruk dat de verklaring van de bestuurder met betrekking tot verkeer voor hem niet klopte, ook omdat er nog een getuigenverklaring was van iemand in een auto die tegemoet kwam, die ook geen verkeer voor de bus had gezien.

Ik herinner mij dat wij de bestuurder van de bus vervolgens nog eens hebben gehoord. Hij kreeg toen een kans om toe te geven dat er geen verkeer was voor zijn bus, maar hij hield het vol. Ik heb stellig de overtuiging dat dit verkeer voor de bus er niet is geweest. Mijn indruk is dat de bestuurder van de bus bij de kruising waar het ongeval plaatsvond, heeft geremd met de bedoeling om rechtsaf te slaan. Het is een behoorlijk haakse bocht. Daarom moet je bijna stilstaan om die bocht te nemen. Dat is nu juist de reden dat het niet is toegestaan om rechtsaf te slaan. Die indruk wordt versterkt door het feit dat hij heeft verklaard op weg te zijn naar de [B-straat] en als je op dit punt rechtsaf slaat, is dat een kortere route.”

Daar komt bij dat ook [getuige 2.] en [getuige 3.] in hoger beroep hebben verklaard dat zij niet hebben gezien dat er verkeer voor de taxibus reed. [getuige 2.] verklaart:

“Ik heb er niet op gelet of er andere verkeer voor het busje aan kwam rijden voordat het ongeval had plaatsgehad. Ik weet dat toen ik naar het ongeval toerende, ik geen andere auto’s heb gezien. Als ik die gezien zou hebben, zou ik dat weten, denk ik. Het is mij op dat moment niet opgevallen. Ik lette meer op wat er was gebeurd, op de scooter. U houdt mij voor dat de bestuurder van het busje heeft verklaard dat er twee tot drie auto’s voor hem reden. Dat heb ik niet gezien.”

En [getuige 3.]:

“Ik blijf bij mijn verklaring dat ik geen ander verkeer gezien heb, maar ik lette op het ongeval, of het er niet is geweest kan ik niet zeggen.”

Dat [getuige 2.] en [getuige 3.] op dit punt niet zo stellig verklaren, doet er niet aan af dat op grond van de duidelijke en zeer overtuigende verklaring van [getuige 4.] tezamen met de verklaring van [getuige 1.] is bewezen dat er kort voorafgaand aan het remmen door [chauffeur van het taxibusje] voor zijn taxibus geen auto’s reden. Daarmee staat vast dat [chauffeur van het taxibusje] zonder verkeersnoodzaak heeft geremd. Derhalve falen de incidentele grieven 1 t/m 3.

tussenconclusie

eigen schuld [getuige 1.]

De rechtbank heeft dan ook terecht eigen schuld van [getuige 1.] aangenomen.

Derhalve falen de grieven 4 t/m 6.

weging wederzijdse omstandigheden

Voor alle duidelijkheid merkt het hof op dat het in deze zaak niet gaat om de zogenaamde 50 c.q. 100% regel die geldt ingeval van een aanrijding van een voetganger respectievelijk een kind jonger dan 14 jaar. Voor die gevallen heeft de Hoge Raad uitdrukkelijk geoordeeld dat voor deze standaardisering bij regresvorderingen van verzekeraars geen plaats is.

Op grond van het arrest van de Hoge Raad van 5 december 1997, NJ 1998, 400, waarin de Hoge Raad heeft geoordeeld dat de billijkheidscorrectie ook bij een regresvordering mogelijk is en niet is beperkt tot bijzondere omstandigheden, is er naar het oordeel van het hof gelet op de omstandigheden aan de kant van [getuige 1.] hier geen aanleiding om de billijkheidscorrectie ten aanzien van Menzis niet toe te passen. Anders dan Achmea stelt, kan uit HR 24 september 2004, NJ 2005, 466 niet worden afgeleid dat een onderscheid moet worden gemaakt tussen het slachtoffer zelf en zijn ziektekostenverzekeraar. In die zaak was in cassatie namelijk niet geklaagd over het niet toepassen door het hof van de billijkheidscorrectie ten opzichte van de ziektekostenverzekeraar. De Hoge Raad heeft zich daarover in dat arrest dan ook niet uitgelaten.

Menzis heeft derhalve terecht een beroep gedaan op de subjectieve omstandigheden aan de zijde van [getuige 1.], te weten de ernst van het letsel ten gevolge waarvan hij zijn hele leven rolstoelafhankelijk zal zijn, waardoor [getuige 1.] gelet op zijn jeugdige leeftijd zwaar is getroffen. Het hof past ten aanzien van Menzis dezelfde correctie toe als de rechtbank ten aanzien van [getuige 1.] heeft toegepast, dus 25%. Dit betekent dat 65% (40% + 25 %) van de schade voor rekening van [chauffeur van het taxibusje], dus Achmea, komt en 35% ten laste van Menzis blijft.

In zoverre slaagt de grief.

Slotsom