Uitspraken

zaaknummer HD 200.025.097

arrest van de achtste kamer van 28 december 2010

in de zaak van

tegen:

1. Het geding in hoger beroep

De partijen worden hierna [appellant] en [geintimeerde] genoemd.

Bij dagvaarding van 2 februari 2009 is [appellant] in hoger beroep gekomen van het vonnis van 13 november 2008 van de rechtbank ‘s-Hertogenbosch, sector kanton, locatie Eindhoven (hierna: de kantonrechter) in deze zaak onder zaaknummer 572034, rolnummer 08/6327 gewezen tussen hem als eiser en [geintimeerde] als gedaagde.

[appellant] heeft bij memorie drie grieven aangevoerd, zijn eis vermeerderd, bewijs aangeboden, producties overgelegd en geconcludeerd - zakelijk weergegeven - dat het hof het vonnis waarvan beroep zal vernietigen en, opnieuw rechtdoende, bij arrest, uitvoerbaar bij voorraad, [geintimeerde] zal veroordelen tot inzage in en/of afgifte van door het hof te bepalen bescheiden, te verklaren voor recht dat [appellant] ten laste van [geintimeerde] recht heeft op vergoeding van reiskosten en/of reisuren alsmede tot betaling aan [X.] van de in het petitum van de memorie van grieven onder C tot en met J genoemde bedragen, met veroordeling van [geintimeerde] in de kosten van beide instanties.

Bij memorie van antwoord heeft [geintimeerde] de grieven bestreden, bewijs aangeboden en – zakelijk weergegeven - geconcludeerd tot bekrachtiging van het vonnis waarvan beroep, met veroordeling van [appellant] in (naar het hof begrijpt) de kosten van het hoger beroep.

Partijen hebben ten slotte het hof verzocht arrest te wijzen op de stukken van beide instanties.

2. Grieven

Voor de inhoud van de grieven wordt verwezen naar de memorie van [appellant].

3. Beoordeling

3.1. [appellant] is op 30 mei 2005 in dienst getreden bij [geintimeerde] in de functie van schilder tegen een salaris van – laatstelijk - € 14,85 bruto per uur exclusief vakantietoeslag. Op de arbeidsovereenkomst is de van kracht zijnde CAO voor het Schilders-, Afwerkings-, en Glaszetbedrijf (hierna: de cao) van toepassing verklaard. Tot 1 november 2005 is [appellant] op eigen gelegenheid vanaf zijn huisadres te [woonplaats appellant] naar het vestigingsadres van [geintimeerde] gereisd, waarna van daaruit door [geintimeerde] verzorgd vervoer plaats vond naar de diverse projecten. Vanaf 1 november 2005 reisde [appellant] met een door [geintimeerde] ter beschikking gestelde bedrijfsbus vanaf zijn huisadres naar de plaats waar hij zijn werkzaamheden verrichtte. Op 21 november 2006 kreeg [appellant] – buiten werktijd – met de bedrijfsbus een ongeval, waardoor hij arbeidsongeschikt raakte. Vanaf 9 januari 2007 was [appellant] op arbeidstherapeutische basis werkzaam. Op 3 februari 2007 is [appellant] arbeidsgeschikt verklaard en heeft hij zijn werkzaamheden hervat. Tot 1 december 2008 maakte [appellant] gebruik van eigen vervoer vanaf zijn huisadres naar de vestigingsplek van [geintimeerde], van waar dan weer door [geintimeerde] georganiseerd vervoer plaats vond naar de diverse projecten. Van december 2008 tot maart 2009 is [appellant] wederom arbeidsongeschikt geweest. Sinds 1 maart 2009 werkt hij drie halve dagen per week. Hij reist op eigen gelegenheid naar [geintimeerde] en vanaf daar met een bedrijfsbus naar de plek waar hij zijn werkzaamheden verricht.

[Appellant] vordert in dit geding (na vermeerdering van eis in hoger beroep) allereerst een verklaring voor recht dat hij recht heeft op reiskosten (waaronder een kilometer-vergoeding en een chauffeurstoeslag) op grond van de cao, waarvoor hij heeft verwezen naar artikel 39 van de cao 2006-2009, welk artikel bepaalt dat, indien een werknemer naar het oordeel van de werkgever bij het zich naar en van het werk begeven gebruik moet maken van een eigen vervoermiddel en/of daarvan tijdens en ten behoeve van de werkzaamheden gebruik maakt, hem een vervoermiddelenvergoeding zal worden betaald. [appellant] stelt in dit verband dat met de zinsnede “van en naar het werk” wordt gedoeld op de reisafstand tussen de woonplaats van de werknemer en de plaats waar het werk wordt verricht en maakt in dit verband aanspraak op een vergoeding van de door hem gemaakte kosten ter zake van het reizen met eigen auto vanaf zijn woonplaats naar de vestigingsplaats van [geintimeerde].

[Geintimeerde] betwist deze vordering, daartoe stellende dat artikel 39 van de cao uitsluitend betrekking heeft op de kosten die gemaakt worden om vanuit de vestigingsplaats van de werkgever te komen op de plek waar de werkzaamheden dienen te worden verricht en niet ziet op de kosten ter zake van woon-/werkverkeer.

In genoemde bijlage 3, die een specifieke regeling voor buitenlandse werknemers bevat, die – zonder vaste woon- of verblijfplaats - tijdelijk in Nederland werkzaam zijn, is vermeld welke artikelen van de cao op buitenlandse werknemers van toepassing zijn. Eén van die artikelen is artikel 39, ten aanzien waarvan in bijlage 3 nog wordt vermeld: “met dien verstande dat voor de afstandsbepaling gekeken wordt van de tijdelijke verblijfplaats in Nederland naar de plek waar het werk wordt uitgevoerd”. Indien de door [geintimeerde] voorgestane uitleg van artikel 39 juist zou zijn, zou voormelde toevoeging overbodig, althans zinloos zijn. Immers, indien artikel 39 aldus moet worden uitgelegd dat alleen de reiskosten vanaf de vestiging van de werkgever naar de locatie waar de werkzaamheden worden verricht (en terug) voor vergoeding in aanmerking kunnen komen, dan maakt het niet uit wat als tijdelijke verblijfplaats van een buitenlandse werknemer moet worden beschouwd. Deze werknemer krijgt immers in de visie van [geintimeerde], net zomin als de binnenlandse werknemer, een vergoeding voor woon-werkverkeer. In dit verband is van belang dat [geintimeerde] niet heeft gesteld noch anderszins is gebleken dat op dit punt tussen de “binnenlandse” en de “buitenlandse” werknemer een relevant verschil bestaat. Beiden zullen immers vanuit hun woonplaats, althans tijdelijke verblijfplaats, naar het verzamelpunt moeten reizen. Het hof is dan ook van oordeel dat met de zinsnede “van en naar het werk” in artikel 39 van de cao 2006-2009, gelet op bijlage 3 bij die cao, wordt bedoeld de afstand tussen de woonplaats (tijdelijke verblijfplaats in geval van een buitenlandse werknemer) van de werknemer en de plaats waar hij zijn werkzaamheden verricht (en terug). De cao 2005-2006 bevat in artikel 41 een aan artikel 39 van de cao 2006-2009 gelijke bepaling en kent eveneens als bijlage 3 een regeling voor buitenlandse werknemers die identiek is aan bijlage 3 van de cao 2006-2009. Dit geldt ook voor de inmiddels van kracht zijnde cao 2009-2011. De stelling van [geintimeerde] dat als het de bedoeling was geweest van de contractspartijen van de cao om de werkgever te laten betalen voor het woon-werkverkeer, men dan daaraan een artikel had moeten wijden, vindt – gelet op het vorengaande – geen steun in de cao. De kenbare bedoeling van de reiskostenvergoeding is zoals hiervoor is overwogen en daaraan doet niet af dat hieraan geen expliciete bepaling is gewijd. Dat geldt evenzeer voor de stelling dat, juist omdat het gaat om werknemers die zich in de regel verzamelen op een bepaald punt en van daaruit worden vervoerd of zich zelf vervoeren naar de plaats waar het werk moet worden uitgevoerd, het van belang is dat (slechts) met die kilometers rekening wordt gehouden en niet met de kilometers die moeten worden gemaakt om bij het verzamelpunt te komen, waarmee [geintimeerde] kennelijk wijst op de ratio van artikel 39.

Daarnaast heeft [appellant] op grond van artikel 39, lid 2, tabel 2, van de cao, (na vermeerdering van eis) aanspraak gemaakt op een chauffeursvergoeding ad € 2.361,92 netto, zijnde een vergoeding voor elke dag dat een werknemer, die door de werkgever als zodanig is aangewezen, het vervoer van een of meer meerijder(s) verzorgt. In dit verband stelt [appellant] dat hij gedurende het gehele dienstverband als chauffeur heeft gefungeerd; hij heeft op alle werkdagen zijn collega [collega] thuis opgehaald en na het werk weer naar huis gebracht. [geintimeerde] heeft niet betwist dat [appellant] als chauffeur voor [collega] is opgetreden, doch heeft gesteld dat hij [appellant] nimmer als zodanig heeft aangewezen. Zij heeft – zo stelt [geintimeerde] - aan de betreffende werknemers overgelaten wie er zou chauffeuren. Het hof is van oordeel dat artikel 39 lid 2 tabel 2 van de cao aldus ook in het onderhavige geval toepassing vindt. Kennelijk is sprake van stilzwijgende instemming door [geintimeerde], hetgeen tot hetzelfde resultaat leidt als wanneer [geintimeerde] een expliciete aanwijzing had gegeven.

[geintimeerde] heeft de door [appellant] overgelegde berekening van de reisurenvergoeding inhoudelijk niet bestreden. Volgens [geintimeerde] ontvangt echter niemand een reisurenvergoeding, aangezien de reisuren normaal gesproken tijdens de werktijd vallen. Naar het oordeel van het hof heeft [geintimeerde] hiermee de vorderingen van [appellant] onvoldoende gemotiveerd weersproken. De enkele stelling dat reisuren normaal gesproken tijdens de werktijd vallen, betekent immers nog niet (zonder meer) dat – en wanneer - dit met betrekking tot [appellant] ook het geval is geweest. Van [geintimeerde], die als werkgever geacht mag worden over de desbetreffende informatie te beschikken, had mogen worden verwacht dat zij haar verweer omtrent het reizen binnen werktijd met concrete gegevens zou hebben onderbouwd.

4. Slotsom

Het hof zal het vonnis waarvan beroep vernietigen en ter zake opnieuw recht doen. Een en ander leidt ertoe dat beslist zal worden zoals hierna in het dictum weer te geven. Bij deze stand van zaken zal [geintimeerde] als de overwegend in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het hoger beroep als ook in de kosten van de eerste aanleg.

5. Beslissing

Het hof:

vernietigt het vonnis van 13 november 2008;

en opnieuw rechtdoende:

veroordeelt [geintimeerde] om aan [appellant] te voldoen het bedrag van € 8.612,38 netto aan kilometervergoeding, te vermeerderen met de wettelijke rente over het op 12 april 2007 verschuldigde vanaf die datum en voorts telkens vanaf de vervaldata tot de dag der voldoening, alsmede tot betaling aan [appellant] van het bedrag van € 2.201,42 netto aan chauffeursvergoeding en het bedrag van € 15.977,64 bruto wegens reisuren, beide bedragen te vermeerderen met de wettelijke rente daarover vanaf 21 juli 2009 tot de dag der voldoening;

verklaart voor recht dat [appellant] recht heeft op de kilometervergoeding en chauffeurstoeslag alsmede de reisuren-vergoeding over de periode vanaf 1 juli 2009 tot de dag der rechtsgeldige beëindiging van zijn dienstverband, en wel op grond van de in die periode van kracht zijnde cao, een en ander behoudens relevante wijzigingen in die cao, te vermeerderen met de wettelijke rente over deze bedragen telkens vanaf de vervaldata;

veroordeelt [geintimeerde] om aan [appellant] te betalen een bedrag van € 952,- aan buitengerechtelijke kosten;

verwijst [geintimeerde] in de proceskosten in eerste aanleg en begroot deze kosten aan de zijde van [appellant] tot op 13 november 2008 op € 286,44 wegens verschotten en € 300,- wegens salaris;

verwijst [geintimeerde] in de proceskosten in hoger beroep en begroot deze kosten aan de zijde van [appellant] tot aan deze uitspraak op € 347,98 wegens verschotten en € 1.158,- wegens salaris;

verklaart dit arrest uitvoerbaar bij voorraad;

wijst af het door [appellant] meer of anders gevorderde.

Dit arrest is gewezen door mrs. A.M.A. Verscheure, J.E. Molenaar en A.R. Sturhoofd en door de rolraadsheer in het openbaar uitgesproken op 28 december 2010.