Uitspraken

De ingangsdatum

De rechtbank heeft de ingangsdatum van de wijziging van de partneralimentatie vastgesteld op 1 mei 2020. Partijen zijn het er over eens dat in ieder geval met ingang van die datum het inkomen van de man is gewijzigd. De vrouw is echter van mening dat pas op een later tijdstip rekening gehouden dient te worden met een inkomensachteruitgang bij de man. Zij stelt dat de man nog een nabetaling voor niet opgenomen vakantie-uren heeft ontvangen en dat de man geacht kon worden dit bedrag, evenals de vakantietoeslag over zijn salaris, aan te wenden ter suppletie van zijn inkomen gedurende enkele maanden, zodat zijn draagkracht gedurende die periode niet is verminderd. De man voert daartegen aan dat het bedrijf waarvoor hij werkte in financiële moeilijkheden was gekomen waardoor het hem niet vrijstond zijn vakantie-uren op te nemen, terwijl hij dat wel had gedaan als hij die mogelijkheid had gehad. Hij is van mening dat deze uitbetaling niet van invloed mag zijn op zijn draagkracht.

Het hof overweegt dat de vakantietoeslag die in mei 2020 aan de man is uitgekeerd (€ 5.898,86 bruto), al is meegenomen voor de bepaling van de draagkracht van de man voor de periode tot 1 mei 2020. Indien dit bedrag geacht wordt de maanden daarna te worden gebruikt als aanvulling op de WW-uitkering, zou dit een dubbeltelling inhouden. Het hof stelt vast dat de man daarnaast een bedrag van € 18.378,58 bruto heeft ontvangen ter compensatie van 360 vakantie-uren die hij niet heeft opgenomen. Het hof overweegt dat in redelijkheid niet van de man gevergd kon worden dat hij dit bedrag zou aanwenden om zijn WW-uitkering aan te vullen tot zijn oude inkomensniveau. Het aan de man uitgekeerde bedrag maakt namelijk geen deel uit van zijn salaris maar is een compensatie voor de vakantie-uren waarop de man aanspraak had en die hij, buiten zijn invloed, niet heeft kunnen opnemen. Deze compensatie heeft niet, zoals bijvoorbeeld een transitievergoeding, het karakter van een aanvulling op het verlies van inkomen, of zoals een bonus als een beloning voor verrichte arbeid of bijzondere inspanning, maar betreft het persoonlijke recht van de man op vrije dagen. Het hof acht het niet redelijk om deze vergoeding van invloed te laten zijn op de draagkracht van de man. Dit betekent dat het hof de vrouw niet zal volgen in haar stelling dat om die reden een latere ingangsdatum dient te worden vastgesteld. Ook het hof ziet aanleiding om de ingangsdatum op 1 mei 2020 vast te stellen. De man heeft immers tijdig vóór die datum, namelijk al op 6 februari 2020, zijn wijzigingsverzoek aan de rechtbank gericht. De vrouw was dan ook al geruime tijd op de hoogte van een mogelijke wijziging van de partneralimentatie.

De behoefte van de vrouw

De aanvullende behoefte van de vrouw

De rechtbank heeft bepaald dat de vrouw, die thans in een dienstverband van 66,67% werkzaam is, geacht kan worden om dat dienstverband uit te breiden tot 80%, zodat rekening kan worden gehouden met een inkomen op jaarbasis van € 35.239,- bruto.

De rechtbank heeft voorts rekening gehouden met de inkomsten van de vrouw uit haar logopediepraktijk van € 95,- bruto per maand.

De vrouw stelt dat niet van haar kan worden verwacht dat zij haar huidige dienstverband uitbreidt en dat daarom van haar feitelijke inkomen dient te worden uitgegaan.

De man stelt dat de rechtbank juist heeft geoordeeld. Hij is van mening dat de vrouw in haar eigen levensonderhoud moet kunnen voorzien.

Het hof oordeelt als volgt. De vrouw is inmiddels 61 jaar oud en zij heeft enkele jaren geleden, nadat zij met instemming van de man de activiteiten in haar logopediepraktijk heeft afgebouwd, op latere leeftijd een carrièreswitch gemaakt en een baan in de zorg aanvaard. De vrouw heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat deze baan, waarin zij gedurende onregelmatige werktijden zorgt voor demente bejaarden, zowel lichamelijk als geestelijk zwaar voor haar is. Het hof is op grond van deze omstandigheden van oordeel dat van de vrouw niet kan worden verwacht dat zij haar huidige dienstverband in de zorg uitbreidt. Het hof betrekt hierbij de omstandigheid dat de vrouw in haar huidige dienstverband recht heeft op een onregelmatigheidstoeslag waarmee haar inkomen substantieel wordt verhoogd. Om in een andere functie een hoger inkomen te behalen zou de vrouw dan aanzienlijk meer uren moeten gaan werken.

Het hof gaat daarom uit van het feitelijke inkomen van de vrouw uit haar dienstverband in de zorg van, gelet op de jaaropgaven in 2019, € 29.368,-. Uit de door de vrouw overgelegde aangifte inkomstenbelasting 2019 blijkt van een bedrijfsresultaat van de logopediepraktijk van de vrouw van € 1.430,- in genoemd jaar, van welk bedrag het hof uitgaat. In genoemde aangifte is voorts als inkomen van de vrouw uit overig werk opgenomen “PGB [D] ” € 1.480,-. Het hof is met de man van oordeel dat ook met dat bedrag als inkomen van de vrouw rekening moet worden gehouden. Gelet op de drie genoemde inkomensbestanddelen berekent het hof het netto besteedbaar inkomen van de vrouw op € 2.166,- per maand. Gelet op de eerdergenoemde huwelijksgerelateerde behoefte van de vrouw van € 3.023,- netto per maand bedraagt haar aanvullende behoefte € 857,- netto per maand, hetgeen volgens de berekening van het hof neerkomt op € 1.664,- bruto per maand.

De draagkracht van de man

Het inkomen van de man

De vrouw stelt dat de rechtbank er ten onrechte van is uitgegaan dat de man geen verwijt valt te maken dat zijn arbeidsovereenkomst is beëindigd. Zij stelt dat de man zich onvoldoende heeft verweerd tegen die beëindiging en dat de man een ontslagvergoeding heeft ontvangen die in zijn draagkracht om alimentatie te betalen dient te worden betrokken.

De man ontkent dat hem een verwijt valt te maken van de beëindiging van zijn arbeidsovereenkomst. Er heeft een ontslagregeling plaatsgevonden waarbij voor hem geen andere keus bestond. Aan hem is geen ontslagvergoeding toegekend, maar hij heeft gedurende negen maanden loon doorbetaald gekregen waarbij hij is vrijgesteld van werk.

Het hof is van oordeel dat het inkomensverlies van de man niet voor herstel vatbaar is. Uit de stukken en het verhandelde ter zitting is voldoende gebleken dat de man is ontslagen omdat de onderneming waarin de man werkzaam was in zwaar weer verkeerde op grond waarvan er een reorganisatie plaatsvond. Om die reden is het voor de man niet mogelijk om in zijn vroegere functie bij zijn voormalige werkgever terug te keren.

Het hof is voorts van oordeel dat het inkomensverlies de man niet kan worden verweten. Niet gesteld of gebleken is dat er gedragingen van de man zijn geweest die hebben geleid tot zijn ontslag. Zoals hiervoor is overwogen is het ontslag van de man het gevolg van de slechte bedrijfsresultaten van de onderneming. In dat licht acht het hof het voldoende aannemelijk dat de man geen ontbindingsvergoeding heeft ontvangen, hetgeen ook bevestiging vindt in de door de werkgever in de desbetreffende vaststellingsovereenkomst opgenomen passage dat de werkgever een dergelijke vergoeding niet betaalt. Dat een verderop in die vaststellingsovereenkomst opgenomen passage over een mogelijke bijstelling van de beëindigingsvergoeding berust op een per abuis niet verwijderde standaardpassage acht het hof, gelet op de eerder opgenomen passage alsmede gelet op het feit dat er ook elders in de overeenkomst geen ontbindingsvergoeding is genoemd, voldoende aannemelijk geworden. Bovendien heeft de man gedurende negen maanden, tot 1 mei 2020, zijn salaris door zijn werkgever doorbetaald gekregen terwijl hij was vrijgesteld van het verrichten van arbeid, op grond waarvan de man in staat is geweest om in ieder geval tot aan genoemde datum de toenmalige alimentatie aan de vrouw te betalen.

De lasten van de man

De volgende maandlasten van de man zijn in hoger beroep niet in geschil:

-hypotheekaflossing € 491,-;

-hypotheekrente € 279,-;

-eigenaarslasten € 48,-;

-premie basis ziektekostenverzekering € 166,-;

-verplicht eigen risico ziektekosten: € 32,-.

Aangezien de man heeft gesteld dat een zogeheten jusvergelijking moet worden gemaakt om te kunnen beoordelen of de vrouw na ontvangst van de partneralimentatie in een financieel betere positie komt te verkeren, gaat het hof bij die berekening uit van het hierboven in rechtsoverweging 5.4 genoemde inkomen van de vrouw en voorts van de volgende -onbetwiste- maandlasten van de vrouw:

* hypotheeklasten van € 384,-;

* premie zorgverzekering € 147,-;

* verplicht eigen risico ziektekosten € 32,-.

De WOZ-waarde van de woning van de vrouw bedraagt € 572.000,-.

Uit de zogenoemde jusvergelijking blijkt dat de vrouw bij de ontvangst van een door de man te betalen partneralimentatie meer vrij te besteden overhoudt dan de man. Het hof zal daarom de bijdrage van de man in de kosten van levensonderhoud van de vrouw vaststellen op nihil.