Uitspraken

Als van de verste strekking ziet het hof aanleiding eerst te beslissen op de meest verstrekkende stelling van de man in zijn incidenteel hoger beroep, te weten dat de duur van de eventueel aan de vrouw toekomende partneralimentatie dient te worden gelimiteerd.

Volgens de man kan niet van hem worden verlangd dat hij gedurende twee jaar, zeven maanden en 25 dagen aan de vrouw partneralimentatie zal betalen. Partijen hebben in feite slechts veertien maanden samengewoond binnen het geregistreerd partnerschap. De vrouw is hierdoor bovendien niet geraakt in haar verdiencapaciteit, nu zij hetzelfde is blijven verdienen en zij na het uiteengaan van partijen volledig in haar eigen levensonderhoud heeft kunnen voorzien.

De vrouw stelt hiertegenover dat de partneralimentatie in het onderhavige geval van rechtswege is gelimiteerd tot twee jaar, zeven maanden en 25 dagen en dat de man onvoldoende zwaarwegende argumenten heeft aangevoerd om deze termijn te kunnen bekorten.

Het hof ziet in hetgeen de man daartoe heeft aangevoerd onvoldoende grond om af te wijken van de op grond van artikel 1:157 lid 6 van het Burgerlijk Wetboek (BW) geldende termijn van de alimentatieverplichting, die gelijk is aan de duur van het geregistreerd partnerschap van, in dit geval, twee jaar, zeven maanden en 25 dagen.

Het hof zal het verzoek van de man om de alimentatie in duur te limiteren, dan wel af te bouwen dan ook afwijzen. De grief van de man in het incidenteel appel faalt daarom in zoverre.

Huwelijksgerelateerde behoefte

Partijen zijn daarnaast verdeeld over de hoogte van de behoefte van de vrouw aan een bijdrage in de kosten van haar levensonderhoud, over haar behoeftigheid, en over de draagkracht van de man.

De vrouw stelt dat bij de vaststelling van haar behoefte moet worden uitgegaan van de hofnorm. Op grond van de hofnorm bedraagt haar behoefte € 4.335,- netto per maand.

De man betwist op zijn beurt dat de hofnorm moet worden toegepast en stelt voorts dat de vrouw haar behoefte volgens de hofnorm niet heeft onderbouwd. Juist doordat het geregistreerd partnerschap, waaruit in het geval van partijen geen kinderen zijn geboren, afwijkt van het gebruikelijke huwelijk, kan niet worden volstaan met de vuistregel van de hofnorm. Het netto besteedbaar inkomen van de vrouw moet worden gecorrigeerd, nu de vrouw haar inkomen niet volledig heeft kunnen besteden aan haar eigen welstand. De vrouw stelt dat haar inkomen grotendeels opgaat aan de kosten van haar kinderen uit de relatie met [C] , dan wel aan overige kosten die niet welstand gerelateerd zijn. Ook is de vrouw slechts beperkt gewend geraakt aan het inkomen van de man gedurende de korte duur waarin partijen binnen het partnerschap hebben samengeleefd. Al deze omstandigheden maken dat de enige juiste manier voor het bepalen van de behoefte van de vrouw een aanpak is aan de hand van concrete feiten en omstandigheden, die zijn onderbouwd met verifieerbare bewijsstukken. De behoefte van de vrouw bedraagt volgens haar behoeftelijst, na aftrek van correcties, maximaal € 2.900,50 netto per maand, aldus nog steeds de man.

Het hof stelt het volgende voorop. De hoogte van de behoefte van de vrouw is mede gerelateerd aan de welstand tijdens het huwelijk of - in dit geval – het geregistreerd partnerschap. Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad dient bij de bepaling van de hoogte van de behoefte rekening te worden gehouden met alle relevante omstandigheden. Dit betekent dat de rechter niet alleen in aanmerking moet nemen wat de inkomsten tijdens de laatste jaren van het geregistreerd partnerschap zijn geweest, maar ook een globaal inzicht moet hebben in het uitgavenpatroon in dezelfde periode om daaruit te kunnen afleiden in welke welstand partijen hebben geleefd. De behoefte zal daarnaast zo veel mogelijk aan de hand van concrete gegevens betreffende de reële of de met een zekere mate van waarschijnlijkheid te verwachten - en gelet op de welstand redelijke - kosten van levensonderhoud door de rechter worden bepaald.

De hofnorm is een in de praktijk ontwikkelde vuistregel om de huwelijks- en - in dit geval -de geregistreerd partnerschapsgerelateerde behoefte van de vrouw te bepalen. Deze norm sluit aan bij het netto besteedbaar gezinsinkomen van partijen gedurende de laatste jaren van hun samenwoning en gaat uit van een daaraan gerelateerd uitgavenpatroon.

Indien deze behoefte in geschil is, kan het hanteren van de hofnorm als (enige) maatstaf voor die behoefte echter op gespannen voet komen te staan met het door de Hoge Raad verlangde maatwerk. Niet mag worden voorbij gegaan aan de door partijen in dit verband aangevoerde relevante omstandigheden.

Het hof is van oordeel dat de door de man aangevoerde omstandigheden in dit geval onvoldoende zwaarwegend zijn om niet uit te gaan van de op de hofnorm gebaseerde geregistreerd partnerschapsgerelateerde behoefte van de vrouw. Overige omstandigheden, bijvoorbeeld de omstandigheid dat het uitgavenpatroon gedurende het geregistreerd partnerschap (veel) lager was dan de inkomenssituatie toeliet, die in dit geval om een andere wijze van behoefteberekening vragen, zijn gesteld noch gebleken. Integendeel, uit de stukken en de door partijen afgelegde verklaringen ter mondelinge behandeling is gebleken dat zij in de periode van hun samenwoning binnen het geregistreerd partnerschap juist goed ervan hebben geleefd, hun inkomens opmaakten en luxueuze verbouwingen hebben laten doen, zodat de vrouw in de periode van het geregistreerd partnerschap gewend is geraakt aan de welstand die het gezamenlijk netto besteedbaar inkomen van partijen hun toen opleverde.

Het hof vindt onder de gegeven omstandigheden de toepassing van de hofnorm een meer reële maatstaf om de behoefte van de vrouw te kunnen vaststellen dan de berekening van haar behoefte op grond van de in het geding gebrachte behoeftelijsten. Het hof zal voor de vaststelling van de behoefte van de vrouw daarom uitgaan van de hofnorm.

Nu de man niet gemotiveerd heeft weersproken dat de behoefte van de vrouw volgens de hofnorm € 4.335,- netto per maand bedraagt, zal het hof de behoefte van de vrouw op dat bedrag vaststellen.

Het principaal hoger beroep slaagt dus in zoverre. Het incidenteel hoger beroep faalt voor zover dit betrekking heeft op de hoogte van de behoefte van de vrouw.

Behoeftigheid vrouw

Vervolgens zal het hof beoordelen in hoeverre de vrouw in staat is om met haar huidige inkomen in de hiervoor vastgestelde geregistreerd partnerschap gerelateerde behoefte te voorzien.

Uit de door de vrouw bij journaalbericht van 22 mei 2019 als productie 101 overgelegde brief van de Sociale Verzekeringsbank van 1 maart 2019 blijkt dat de vrouw over het jaar 2018 een persoonsgebonden budget (PGB) voor de begeleiding en verzorging van [E] , haar oudste meerderjarige zoon, die door een autistische afwijking door de vrouw wordt verzorgd, heeft ontvangen van € 45.456,- bruto per jaar, ofwel € 3.788,- bruto per maand. De vrouw ontvangt voorts huurinkomsten van [E] van € 400,- per maand.

Het hof kan niet ervan uitgaan dat de vrouw daarnaast nog inkomsten uit haar nagelstudio heeft. De man heeft namelijk, tegenover de gemotiveerde betwisting door de vrouw dat zij - gelet op de regels rondom het PGB - in de nagelstudio geen activiteiten meer verricht, niet aangetoond dat de vrouw hieruit nog steeds structurele inkomsten ontvangt.

De vrouw verzoekt verder persoonsgebonden zorgkosten voor therapie en psychologische begeleiding, alsmede tandartskosten van [E] van € 7.285,- per jaar of wel € 652,- per maand in mindering te brengen op haar netto besteedbaar inkomen, nu het hier niet gaat om normale huishoudelijke kosten. Het hof houdt echter geen rekening met deze kosten, omdat deze uit de Wajong-uitkering van [E] kunnen worden betaald.

Het hof houdt evenmin rekening met het eigen aandeel van de vrouw in de behoefte van haar kinderen, nu bij de berekening van de behoefte van de vrouw volgens de hofnorm de kosten van haar kinderen daarin zijn verdisconteerd.

Nu de man formeel voor de belastingdienst de voormalige echtelijke woning per 1 december 2017 heeft verlaten en partijen ter mondelinge behandeling akkoord zijn gegaan om deze datum aan te houden als datum van hun uiteengaan, zal het hof bij de vrouw met het volledige eigenwoningforfait van € 3.848,- per jaar en met de volledige aftrek van de hypotheekrente van € 922,- per maand rekening houden. Uit al deze gegevens volgt een netto besteedbaar inkomen van de vrouw van € 3.139,- per maand.

Gelet op het voorgaande gaat het hof uit van een aanvullende behoefte van de vrouw van

(€ 4.335,- -/- € 3.139,- =) € 1.196,- netto per maand of wel € 2.240,- bruto per maand.

Draagkracht:

Bij het bepalen van de draagkracht van de man gaat het hof uit van de volgende gegevens.

De man, geboren [in] 1986, ontvangt uit zijn onderneming [F] BV een brutoloon van € 84.807,- per jaar.

De man is alleenstaand.

Bij het berekenen van de draagkracht van de man houdt het hof rekening met de volgende heffingskortingen: algemene heffingskorting, arbeidskorting,

Het hof stelt voorop dat bij de beoordeling van de draagkracht van de man met het oog op het vaststellen van zijn wettelijke verplichting om bij te dragen in het levensonderhoud van zijn gewezen geregistreerde partner in beginsel rekening dient te worden gehouden met alle redelijke uitgaven die ten laste van de man komen.

De huurlasten van de man bedragen € 433,- per maand.

De overige lasten van de man bedragen per maand:

Omdat de man stelt dat de vrouw bij toekenning van partneralimentatie in een betere financiële positie komt dan hij, ziet het hof aanleiding een zogenaamde jusvergelijking te maken. Daarbij houdt het hof aan de zijde van de vrouw rekening met de norm voor een alleenstaande en het daarbij behorende draagkrachtpercentage van 60.

De lasten van de vrouw bedragen per maand: