Uitspraken

geboren te [geboorteplaats] op [geboortedatum] 1962,

wonende te [adres] .

De verdachte en de officier van justitie hebben tegen het hiervoor genoemde vonnis hoger beroep ingesteld.

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek op de terechtzitting van het hof van 12 april 2019 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422 van het Wetboek van Strafvordering, het onderzoek op de terechtzitting in eerste aanleg.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal, die strekt tot bewezenverklaring van het onder 1 primair en het onder 2 tenlastegelegde tot een gevangenisstraf voor de duur van vier jaren, een ontzegging van de bevoegdheid tot het besturen van motorijtuigen voor de duur van vijf jaren, toewijzing van de vordering van de benadeelde partijen voor zover het de materiële schade betreft, alsmede oplegging van de schadevergoedingsmaatregel voor dat bedrag. Deze vordering is na voorlezing aan het hof overgelegd. Het hof heeft voorts kennis genomen van hetgeen door verdachte en zijn raadslieden, mr. G.G.J.A. Knoops, mr. C.J. Knoops-Hamburger en mr. J.A. Baaijens naar voren is gebracht.

De rechtbank heeft het onder 1 primair en het onder 2 tenlastegelegde bewezenverklaard en verdachte een gevangenisstraf voor de duur van vier jaren opgelegd, alsmede een ontzegging van de bevoegdheid tot het besturen van motorrijtuigen voor de duur van vijf jaren. De vordering van de benadeelde partijen is gedeeltelijk toegewezen en er is een schadevergoedingsmaatregel opgelegd.

Het hof zal het vonnis waarvan beroep vernietigen omdat het tot een andere bewijsbeslissing en een andere strafoplegging komt. Het hof doet opnieuw recht.

De tenlastelegging

Aan verdachte is tenlastegelegd dat:

2:

hij op of omstreeks 16 maart 2016 te [plaats] , gemeente [gemeente] , althans in het arrondissement Midden-Nederland, als bestuurder van een voertuig (Porsche, type 911 Carrera S, kenteken [kenteken 1] ), dit voertuig heeft bestuurd, na zodanig gebruik van alcoholhoudende drank, dat het alcoholgehalte van verdachtes bloed bij een onderzoek, als bedoeld in artikel 8, tweede lid, aanhef en onder b van de Wegenverkeerswet 1994, 0,92 milligram, in elk geval hoger dan 0,5 milligram, alcohol per milliliter bloed bleek te zijn.

Indien in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zijn deze verbeterd.
De verdachte is daardoor niet geschaad in zijn verdediging.

Vaststelling van de feiten en de te bespreken rechtsvragen

Op 16 maart 2016 heeft op de [straat 2] in [plaats] een ernstig verkeersongeval plaatsgevonden. De [straat 2] is een weg met veel in- en uitritten van aanliggende percelen. Ter plaatse geldt een maximumsnelheid van 50 kilometer per uur. [slachtoffer] , de toen 19-jarige bestuurder van een Toyota Aygo, reed rond 21.45 uur vanuit de uitrit van perceel [nummer] linksaf de [straat 2] op. Kort voor deze uitrit zit een flauwe bocht in de [straat 2] , waardoor bestuurders vanaf de uitrit maar een beperkt zicht op de weg naar links hebben. [slachtoffer] was net de weg opgereden, toen een Porsche 911 Carrera S met zeer hoge snelheid van links kwam aanrijden. De Porsche werd bestuurd door verdachte, die, naar later bleek, meer dan de toegestane hoeveelheid alcohol in zijn bloed had. Verdachte zag het licht van de straatlantaarns weerspiegelen op het dak van de auto van [slachtoffer] . Hij reed zodanig snel dat hij zijn voertuig niet meer tot stilstand kon brengen. Verdachte is met zijn Porsche tegen de linker voorzijde van de Toyota gereden. [slachtoffer] liep zwaar lichamelijk letsel op bij deze aanrijding. Twee weken later is [slachtoffer] aan de gevolgen van haar verwondingen overleden.

In hoger beroep heeft verdachte erkend dat hij op 16 maart 2016 onder invloed van alcohol en met zeer hoge snelheid in de door hem bestuurde auto over de [straat 2] heeft gereden. Verdachte heeft de verantwoordelijkheid voor zijn rijgedrag, de daarop volgende aanrijding en het overlijden van [slachtoffer] aanvaard. Voor het tenlastegelegde is in zoverre ook voldoende wettig en overtuigend bewijs.

In hoger beroep staan twee juridische aspecten ter discussie, namelijk of er sprake is van medeplegen en of het handelen van verdachte kan worden aangemerkt als roekeloos, de zwaarste vorm van schuld die de wet kent.

Het hof stelt voorop dat het zich zeer bewust is van de grote impact die de aanrijding en het overlijden van [slachtoffer] hebben gehad op haar familie en vrienden en ook op verdachte en zijn omgeving. Op de zitting in hoger beroep is dit duidelijk gebleken. Echter, de hiermee verband houdende emoties, hoe begrijpelijk ook, kunnen bij de beoordeling van de juridische aspecten geen rol spelen. Het is de taak van het hof om op basis van de wet en de jurisprudentie te beslissen over de juridische elementen van deze zaak.

Door wettige bewijsmiddelen, waarbij de inhoud van elk bewijsmiddel – ook in onderdelen – slechts wordt gebezigd tot het bewijs van dat tenlastegelegde feit waarop het blijkens de inhoud kennelijk betrekking heeft, en waarin zijn vervat de redengevende feiten en omstandigheden waarop de bewezenverklaring steunt, acht het hof wettig en overtuigend bewezen dat verdachte het onder 1 primair en 2 tenlastegelegde heeft begaan, met dien verstande, dat:

1 primair:

hij op 16 maart 2016 te [plaats] , gemeente [gemeente] , als verkeersdeelnemer, namelijk als bestuurder van een motorrijtuig (personenauto merk Porsche, type 911 Carrera S, kenteken [kenteken 1] ), rijdende over de voor het openbaar verkeer openstaande weg, namelijk de [straat 1] en de [straat 2] , zich zeer onvoorzichtig heeft gedragen, waardoor een aan zijn schuld te wijten verkeersongeval heeft plaatsgevonden, hierin bestaande dat, na voorafgaand alcoholgebruik, verdachte over een afstand van ongeveer 3100 meter (op de [straat 1] en de [straat 2] ), terwijl de gereden snelheid van verdachte over een gedeelte van die afstand veel hoger was dan de ter plaatse toegestane maximumsnelheid van 50 kilometer per uur, terwijl de duisternis was ingetreden en de [straat 2] een weg is met veel in- en afritten van woonhuizen die slecht te zien zijn vanaf de weg, terwijl verdachte van de wegsituatie op de hoogte was, waarbij verdachte op een afstand van ongeveer 130 meter voor de plaats van het verkeersongeval heeft gereden met een snelheid met als beste schatter voor de snelheid 167 kilometer per uur en op een afstand van ongeveer 45 meter voor de plaats van het verkeersongeval heeft gereden met een snelheid met als beste schatter voor de snelheid 160 kilometer per uur, waardoor verdachte zijn motorrijtuig niet tot stilstand kon brengen binnen de afstand waarover hij de weg kon overzien en waarover deze vrij was, waarna verdachte, met dat door hem bestuurde motorrijtuig is gebotst tegen een ander motorrijtuig (Toyota Aygo), waarin [slachtoffer] zich bevond, waardoor [slachtoffer] zodanig lichamelijk letsel heeft bekomen, dat zij daaraan is overleden, terwijl bij een onderzoek als bedoeld in artikel 8, tweede lid, aanhef en onder b van de Wegenverkeerswet 1994, het alcoholgehalte van zijn, verdachtes, bloed 0,92 milligram alcohol per milliliter bloed bleek te zijn en de aanrijding mede is veroorzaakt doordat verdachte een krachtens deze wet vastgestelde maximumsnelheid in ernstige mate heeft overschreden;

2:

hij op 16 maart 2016 te [plaats] , gemeente [gemeente] , als bestuurder van een voertuig, (Porsche, type 911 Carrera S, kenteken [kenteken 1] ), dit voertuig heeft bestuurd na zodanig gebruik van alcoholhoudende drank, dat het alcoholgehalte van verdachtes bloed bij een onderzoek, als bedoeld in artikel 8, tweede lid, aanhef en onder b van de Wegenverkeerswet 1994, 0,92 milligram alcohol per milliliter bloed bleek te zijn.

Het hof acht niet bewezen hetgeen verdachte meer of anders is tenlastegelegd dan hierboven is bewezenverklaard, zodat deze daarvan behoort te worden vrijgesproken.

Het onder 1 primair en 2 bewezen verklaarde levert op:

de eendaadse samenloop van overtreding van artikel 6 van de Wegenverkeerswet 1994, terwijl het een ongeval betreft waardoor een ander wordt gedood en terwijl de schuldige verkeerde in de toestand, bedoeld in artikel 8, tweede lid, onderdeel b, van deze wet en het feit is veroorzaakt of mede is veroorzaakt doordat hij een krachtens deze wet vastgestelde maximumsnelheid in ernstige mate heeft overschreden

en

overtreding van artikel 8, tweede lid, onderdeel b, van de Wegenverkeerswet 1994.

Verdachte is strafbaar aangezien geen omstandigheid is gebleken of aannemelijk geworden die verdachte niet strafbaar zou doen zijn.

Verdachte heeft zich op 16 maart 2016 schuldig gemaakt aan zeer onvoorzichtig en gevaarlijk rijgedrag. Hij heeft onder invloed van alcohol achter het stuur van zijn Porsche plaatsgenomen en is met zeer hoge snelheid in de richting van zijn woning aan de [straat 2] gaan rijden. Aangekomen op de [straat 2] , een weg waarvan verdachte zelf heeft verklaard dat deze voor oprijdend verkeer vanaf de uitritten buitengewoon slecht te overzien is en waar maximaal 50 kilometer per uur is toegestaan, is verdachte met een extreem hoge snelheid blijven rijden, op enig moment zelfs boven de 160 kilometer per uur. Ter hoogte van een flitspaal heeft verdachte sterk afgeremd, waarna hij onmiddellijk weer terug accelereerde naar een zeer hoge snelheid. Verdachte was zich er zeer wel van bewust dat hij met te hoge snelheid reed. Met dit gedrag heeft verdachte de veiligheid van andere weggebruikers ernstig in gevaar gebracht.

Verdachte heeft met zijn rijgedrag een tragisch verkeersongeval veroorzaakt, dat de dood van [slachtoffer] , een jonge vrouw in de bloei van haar leven, tot gevolg heeft gehad. De lijdensweg van [slachtoffer] en haar uiteindelijke overlijden heeft haar familie, die een dochter en een zus moet missen, en haar grote vrienden- en kennissenkring in rouw gedompeld. Aan dit verlies kan geen enkele strafrechtelijke afdoening tegemoet komen.

Het buitengewoon verwijtbare handelen van verdachte rechtvaardigt de oplegging van een voor schulddelicten als het onderhavige zeer zware straf. Door de verdediging is een deels voorwaardelijke gevangenisstraf bepleit, eventueel gecombineerd met een taakstraf of een geldboete. Het hof gaat hier niet in mee. Taakstraffen of geldboetes kunnen bij zo ernstige feiten niet aan de orde zijn. Ook een deels voorwaardelijke straf heeft hier geen toegevoegde waarde. Uit oogpunt van vergelding en van generale preventie is alleen een forse onvoorwaardelijke gevangenisstraf passend.

Bij het bepalen van de duur van die gevangenisstraf moet het hof, terwijl het in tegenstelling tot de rechtbank niet tot bewezenverklaring van roekeloosheid komt, naast met de ernst van het feit, ook rekening houden met andere factoren. Zo zal het hof bij de straftoemeting moeten meewegen welke straffen er in eerdere, vergelijkbare zaken zijn opgelegd. De in hoger beroep gewijzigde procesopstelling van verdachte is niet van invloed op de straftoemeting. Wel houdt het hof rekening met wat omtrent de persoon van verdachte is gebleken.

De Oriëntatiepunten voor de straftoemeting van het LOVS, waarin is weergegeven welke strafoplegging landelijk gebruikelijk is, geeft als uitgangspunt voor het veroorzaken van een dodelijk ongeval onder invloed van alcohol, waarbij sprake is van een zeer hoge mate van schuld, een gevangenisstraf van drie jaren en een onvoorwaardelijke rijontzegging van vier jaren. Al het voorgaande in aanmerking genomen, is het hof van oordeel dat oplegging van die straffen hier passend en geboden is.

Het hof zal gelasten dat de inbeslaggenomen Toyota Aygo, kenteken 88-TD-XF, wordt teruggegeven aan degene die redelijkerwijs als rechthebbende daarvan kan worden aangemerkt.

[benadeelde 1] en [benadeelde 2] , nabestaanden van [slachtoffer] , hebben zich als benadeelde partijen in eerste aanleg in het strafproces gevoegd met een gezamenlijke vordering tot schadevergoeding. Deze bedraagt € 87.314,28. De vordering is bij het vonnis waarvan beroep toegewezen tot een bedrag van € 6.489,33. De benadeelde partijen hebben zich in hoger beroep opnieuw gevoegd voor het bedrag van hun oorspronkelijke vordering.

Materiële deel

Uit het onderzoek ter terechtzitting is het hof voldoende gebleken dat de benadeelde partijen als gevolg van het onder 1 primair bewezenverklaarde handelen van verdachte rechtstreeks schade hebben geleden. Daarnaast is de door het slachtoffer zelf geleden materiële schade door erfopvolging onder algemene titel overgegaan op de nabestaanden. Het materiële deel van de vordering is door verdachte niet betwist. Verdachte is tot vergoeding van die schade gehouden zodat de vordering tot dat bedrag zal worden toegewezen.

Immateriële deel

De beantwoording van de vraag in hoeverre de gevorderde immateriële schade voor toewijzing in aanmerking komt, vergt een complexe civielrechtelijke beoordeling. Het hof is van oordeel dat behandeling van dat deel van de vordering een onevenredige belasting van het strafgeding zou opleveren. De benadeelde partijen kunnen daarom in deze procedure voor dat deel niet in hun vordering worden ontvangen. De vordering tot vergoeding van de immateriële schade kan bij de burgerlijke rechter worden aangebracht.

Kosten voor het indienen van de vordering

Namens de benadeelde partijen is gevorderd dat de kosten voor het indienen van de vordering, bestaande uit kosten voor het opvragen van medische stukken en rechtsbijstandskosten, door verdachte worden vergoed. Het hof zal verdachte in de door de benadeelde partijen gemaakte en voor de tenuitvoerlegging nog te maken kosten veroordelen, waarbij ten aanzien van de rechtsbijstandskosten wordt uitgegaan van het liquidatietarief.

Schadevergoedingsmaatregel

Om te bevorderen dat de schade door verdachte wordt vergoed, zal het hof de maatregel als bedoeld in artikel 36f van het Wetboek van Strafrecht opleggen op de hierna te noemen wijze.

Het hof heeft gelet op de artikelen 36f, 55 en 57 van het Wetboek van Strafrecht en de artikelen 6, 8, 175, 176 en 179 van de Wegenverkeerswet 1994.

Deze voorschriften zijn toegepast, zoals zij golden ten tijde van het bewezen verklaarde.

Wijst toe de vordering tot schadevergoeding van de benadeelde partijen [benadeelde 1] en [benadeelde 2] ter zake van het onder 1 primair bewezen verklaarde tot het bedrag van
€ 7.314,28 (zevenduizend driehonderdveertien euro en achtentwintig cent) bestaande uit

€ 7.314,28 (zevenduizend driehonderdveertien euro en achtentwintig cent) materiële schade, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de hierna te noemen aanvangsdatum tot aan de dag der voldoening.

Verklaart de benadeelde partijen voor het overige niet-ontvankelijk in de vordering en bepaalt dat de benadeelde partijen in zoverre de vordering slechts bij de burgerlijke rechter kunnen aanbrengen.

Verwijst de verdachte in de door de benadeelde partijen gemaakte en ten behoeve van de tenuitvoerlegging nog te maken kosten, tot aan de datum van deze uitspraak begroot op
€ 3.969,56 (drieduizend negenhonderdnegenenzestig euro en zesenvijftig cent).

Legt aan de verdachte de verplichting op om aan de Staat, ten behoeve van de nabestaanden van het slachtoffer, genaamd [benadeelde 1] en [benadeelde 2] , ter zake van het onder 1 primair bewezen verklaarde een bedrag te betalen van € 7.314,28 (zevenduizend driehonderdveertien euro en achtentwintig cent) bestaande uit materiële schade, bij gebreke van betaling en verhaal te vervangen door 71 (eenenzeventig) dagen hechtenis, vermeerderd met de wettelijke rente vanaf de hierna te noemen aanvangsdatum tot aan de dag der voldoening, met dien verstande dat de toepassing van die hechtenis de verplichting tot schadevergoeding aan de Staat ten behoeve van de nabestaanden niet opheft.

Bepaalt dat indien en voor zover de verdachte aan een van beide betalingsverplichtingen heeft voldaan, de andere vervalt.

Bepaalt de aanvangsdatum van de wettelijke rente voor de materiële schade op 16 maart 2016.

Aldus gewezen door

mr. E. de Witt, voorzitter,

mr. J.J. Beswerda en mr. W.M. van Schuijlenburg, raadsheren,

in tegenwoordigheid van mr. J.C. Huizenga, griffier,

en op 26 april 2019 ter openbare terechtzitting uitgesproken.