Uitspraken

Met hun grieven in principaal appel richten [appellanten] zich in de kern tegen het oordeel van de rechtbank dat tussen hen en TMF geen koopovereenkomst tot stand is gekomen, en dat zij evenmin gerechtvaardigd erop mochten vertrouwen dat een koopovereenkomst tot stand zou komen. Het incidenteel hoger beroep van TMF richt zich tegen het oordeel van de rechtbank dat het onrechtmatig was de onderhandelingen af te breken zonder kostenvergoeding.

Met grieven 2 tot en met 5 richten [appellanten] zich tegen het oordeel van de rechtbank dat tussen hen en TMF geen koopovereenkomst tot stand gekomen is. Zij hebben aangevoerd dat zij niet gebonden zijn aan (de voorbehouden voor de totstandkoming van een overeenkomst uit) de IO of de EL. De IO betrof slechts een eenzijdige verklaring van TMF aan Exterus Holding die niet (tevens) door hen als aandeelhouders van Exterus Holding is aanvaard. De EL is evenmin door hen als aandeelhouders van Exterus Holding aanvaard. Verder hebben zij aangevoerd dat artikel 3.2 van de EL meebrengt dat de voorbehouden uit de IO niet langer golden. In de SPA, die volgens [appellanten] een nieuwe fase in de onderhandelingen inluidde en als nieuw aanbod kwalificeert, waren geen voorbehouden opgenomen.

Het hof is van oordeel dat tussen [appellanten] en TMF geen koopovereenkomst tot stand gekomen is. Ter toelichting dient het volgende.

Het antwoord op de vraag wie partij is bij een overeenkomst is afhankelijk van hetgeen partijen jegens elkaar hebben verklaard en over en weer uit elkaars verklaringen en gedragingen hebben afgeleid en mochten afleiden. Tot de omstandigheden die in dit verband in aanmerking moeten worden genomen, behoort tevens de voor de wederpartij kenbare hoedanigheid en de context waarin partijen optraden. Ook gedragingen, verklaringen en andere omstandigheden, die hebben plaatsgevonden nadat de overeenkomst is gesloten, kunnen van belang zijn (HR 29 oktober 2021, ECLI:NL:HR:2021:1615).

De IO bevatte een indicatief bod op de aandelen in Exterus Holding. De daarin vervatte informatie was naar haar aard (ook) bedoeld voor de aandeelhouders van Exterus Holding als potentiële verkopers van de aandelen waarop het indicatieve bod werd gedaan. In de eerste alinea van de IO, waar de interesse van TMF wordt geuit om de aandelen in Exterus Holding van de bestaande aandeelhouders (in de IO gedefinieerd als “the Sellers”) te verwerven, worden de aandeelhouders van Exterus Holding ook genoemd. De IO bevat uitgangspunten voor de verdere onderhandelingen met TMF over de potentiële verkoop van de aandelen in Exterus Holding, met voorbehouden van TMF die naar hun aard bedoeld waren om ook tegen de verkopers te kunnen worden ingeroepen. De IO heeft ook daadwerkelijk als basis voor die verdere onderhandelingen gediend. In de concepten van de koopovereenkomst tussen [appellanten] en TMF wordt op verschillende plaatsen verwezen naar de IO. In het licht hiervan mochten [appellanten] redelijkerwijs niet verwachten dat de IO – ook al was die formeel gericht aan Exterus Holding ter attentie van [naam 1] en [naam 2] en niet uitdrukkelijk mede aan de aandeelhouders van Exterus Holding – slechts een eenzijdige verklaring van TMF was waaraan slechts TMF zelf gebonden was, of dat de IO alleen de doelvennootschap maar niet de verkopende aandeelhouders (Sellers) bond. Dat [appellante 3] (of [naam 3] ) bij de IO niet betrokken was, maakt dat niet anders.

Ook de voorbehouden uit de EL konden worden ingeroepen tegen [appellanten] De EL betreft immers volgens de aanhef een brief van “The Shareholders of Exterus Holding B.V.” als verkopende partij aan TMF als koper en de EL bevat verplichtingen van de aandeelhouders van Exterus Holding (als verkopers). Het ging daarbij in ieder geval ook om de verplichting dat de potentiële verkopers de doelvennootschap gedurende een bepaalde periode niet aan een andere partij zouden verkopen, een verplichting die bij uitstek relevant is in de relatie tussen de potentiële koper en de verkopers. Op verschillende plaatsen in de concepten voor de koopovereenkomst wordt naar de EL verwezen. Op grond hiervan mocht TMF redelijkerwijs verwachten dat zij de voorbehouden uit de EL konden inroepen tegen [appellanten] ; dat [appellante 3] (of [naam 3] ) de EL niet heeft ondertekend is ook in dit verband onvoldoende om de conclusie te kunnen dragen dat alleen Exterus Holding de voorbehouden uit de EL tegen zich moest laten gelden.

Artikel 3.2 van de EL kan verder redelijkerwijs niet zo worden begrepen dat na ondertekening van de EL de IO in zijn totaliteit onverbindend zou zijn geworden en dat de voorbehouden uit de IO daarom niet langer tegen [appellanten] konden worden ingeroepen. Het hof verenigt zich met het oordeel van de rechtbank over de uitleg van artikel 3.2 van de EL en maakt dat oordeel en de gronden waarop dat berust tot de zijne. Voor de uitleg van artikel 3.2 is beslissend welke betekenis [appellanten] en TMF in de gegeven omstandigheden over en weer redelijkerwijs daaraan mochten toekennen en wat zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten. [appellanten] mochten artikel 3.2 van de EL redelijkerwijs niet zo opvatten dat partijen eerst in de IO procedureregels voor de onderhandelingen en voorbehouden voor de totstandkoming van de overeenkomst waren overeengekomen om deze kort daarna, nog voordat de onderhandelingen waren afgerond, door de enkele ondertekening van de (in de IO aangekondigde) EL weer te laten vervallen. Partijen mochten en moesten artikel 3.2 van de EL redelijkerwijs zo opvatten dat deze ertoe diende te benadrukken dat partijen pas aan een koop gebonden waren als “binding agreements are duly entered into”. Dat de EL (mede) ertoe zou dienen de IO volledig te vervangen of buiten werking te stellen, strookt evenmin met het gegeven dat in de overwegingen en de entire agreement clause uit de latere concepten van de koopovereenkomst wordt verwezen naar zowel de IO als de EL. Het betoog van [appellanten] dat het concept van de koopovereenkomst een nieuw aanbod was dat de voorbehouden uit de IO en de EL opzij zette, strandt hierop ook. [appellanten] heeft onvoldoende toegelicht waaruit blijkt dat zij door het toegestuurd krijgen van de concept koopovereenkomst de voorbehouden uit de IO en de EL als vervallen mocht beschouwen, te meer daar de verwijzingen naar de IO en de EL in de concept koopovereenkomst op het tegendeel duiden. Dat deze verwijzingen deels in de voorafgaande overwegingen (considerans) staan, doet daaraan niet af. Ook dergelijke overwegingen kunnen een rol spelen bij de uitleg van de concept koopovereenkomst, de IO en de EL en voor de gevolgen van toezending daarvan. In het licht van het oordeel dat de voorbehouden uit de IO en de EL ook na de toezending van de concept koopovereenkomst hun gelding hebben behouden, is het bewijsaanbod van [appellanten] dat ziet op hun stelling dat als de voorbehouden uit de IO in de concept SPA waren opgenomen, zij die niet hadden aanvaard, niet relevant.

Aan al het voorgaande doet niet af dat de tekst van de IO en de EL afkomstig was van TMF en dat TMF een professionele overnamepartij is. Hierbij kan in het midden blijven of [appellanten] moeten worden aangemerkt als kleine ondernemers zonder ervaring in overnames, zoals zij hebben betoogd. Zowel TMF als [appellanten] zijn professionele partijen en zij werden alle bijgestaan door advocaten. Uit de door [appellanten] in het geding gebrachte declaraties van hun advocaten blijkt dat deze hen al sinds januari 2019 bijstonden en dat zij ook kennis hebben genomen van het IO en de EL.

Anders dan [appellanten] hebben aangevoerd, is het schriftelijkheidsvereiste uit de IO ook niet gewijzigd door ondertekening van de EL. In de IO is uitdrukkelijk bepaald dat het aanbod geldt “subject to contract” en dat “only on signing definitive agreements shall a legal relationship exist between the parties”. In de EL is vervolgens bepaald dat partijen pas aan een bod gebonden zijn als “binding agreements are duly entered into”. TMF mocht die bepaling uit de in de IO al aangekondigde EL redelijkerwijs opvatten als voortbouwend op het vereiste van een ondertekende overeenkomst uit de IO.

Uit het bovenstaande volgt dat TMF zich kan beroepen op het voorbehoud uit de IO dat pas na ondertekening een koopovereenkomst tot stand komt en dat [appellanten] dat voorbehoud tegen zich moeten laten gelden. Nu geen koopovereenkomst is ondertekend, moet, gelet op dat voorbehoud, worden aangenomen dat geen koopovereenkomst tot stand is gekomen. Feiten die dat anders zouden maken, hebben [appellanten] niet gesteld. [appellanten] hebben verder hun stelling dat TMF het vertrouwen zou hebben versterkt dat zij zich niet op de voorbehouden zouden beroepen onvoldoende toegelicht, zodat dat niet kan worden aangenomen. Feiten die een beroep op dit voorbehoud naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar zouden maken, zijn niet gesteld. Grieven 2 tot en met 5 falen.

[appellanten] richten zich met grief 6 tegen het oordeel van de rechtbank dat TMF niet toerekenbaar is tekortgeschoten in de nakoming van de exclusiviteitsafspraak tussen TMF en [appellanten] uit januari 2019. Zij hebben aangevoerd dat beide partijen hebben beoogd af te spreken dat zich geen omstandigheden zouden voordoen die het overnametraject met [appellanten] zouden kunnen blokkeren. TMF heeft die afspraak volgens [appellanten] geschonden door (zelfs al voordat de onderhandelingen met [appellanten] waren begonnen) gesprekken aan te gaan met Elements Global Services (hierna: Elements). De samenwerking met Elements was uiteindelijk een van de redenen voor het beëindigen van de onderhandelingen met [appellanten]

Het hof is van oordeel dat TMF de gemaakte afspraak met [appellanten] niet heeft geschonden. De afspraak is vastgelegd in de e-mailwisseling van 24 en 28 januari 2019 tussen [naam 1] en [naam 4] (zie onder 3.4 en 3.5). Op de vraag van [naam 4] welk belang [naam 1] afgedekt wenste te zien met een exclusiviteitsafspraak, heeft [naam 1] [naam 4] expliciet bericht dat het belang van [appellanten] daarin is gelegen dat [appellanten] de enige partij zijn met wie TMF een overnametraject in zal gaan. [naam 4] heeft bevestigd in gesprek te zijn met Exterus en niet van plan te zijn een parallel proces aan te gaan met een concurrent van Exterus. Weliswaar is TMF een samenwerking aangegaan met Elements, maar TMF heeft Elements niet overgenomen. De e-mail van 24 januari 2019 noemt expliciet een “overnametraject”. Daarop slaat de term “parallel traject” in de e-mail van 28 januari 2019 terug, althans partijen mochten en moesten het zo begrijpen. TMF behoefde redelijkerwijs niet te begrijpen dat zij zich niet alleen verbond om geen parallel overnametraject aan te gaan, maar ook om geen samenwerking aan te gaan zoals ze die met Elements is aangegaan, en [appellanten] mochten redelijkerwijs niet verwachten dat TMF zich daartoe verbond. Als [appellanten] een verdergaand exclusiviteitsbeding wensten, hadden zij dat duidelijker aan TMF kenbaar moeten maken. Dat de samenwerking met Elements uiteindelijk een van de redenen was voor TMF om de onderhandelingen te beëindigen, zoals [appellanten] hebben gesteld en TMF heeft betwist, is daarvoor onvoldoende. In zijn door [appellanten] in het geding gebrachte schriftelijke verklaring van 29 mei 2020 heeft [naam 4] over (de reikwijdte van) de afspraak niets verklaard. Nu, tegenover de betwisting van TMF, onvoldoende is gesteld waaruit volgt dat de afspraak over exclusiviteit meer omvatte dan een (parallel) overnametraject, gaat het hof voorbij aan het op die stelling gerichte bewijsaanbod. Tussen partijen is niet in geschil dat TMF met Elements geen overnametraject is aangegaan, zodat niet kan worden geconcludeerd dat TMF in strijd met genoemde afspraak heeft gehandeld. Grief 6 faalt.

Grief 7 is gericht tegen het oordeel van de rechtbank dat de voorbehouden voor de totstandkoming van een koopovereenkomst – de ondertekening van een schriftelijke overeenkomst en “board approval” – ertoe leiden dat niet kan worden gesproken van gerechtvaardigd vertrouwen van [appellanten] in het tot stand komen van de koopovereenkomst. [appellanten] hebben herhaald dat zij niet gebonden waren aan genoemde voorbehouden en hebben gewezen op het vergevorderde stadium van de onderhandelingen, waarin alleen over een aantal ondergeschikte punten nog geen overeenstemming was bereikt.

TMF mocht zich jegens [appellanten] beroepen op de voorbehouden uit de IO en de EL (zie hiervoor onder 4.6 tot en met 4.10). Het hof is met de rechtbank van oordeel dat in het maken van de voorbehouden besloten ligt dat TMF vrij was de onderhandelingen af te breken voordat aan de voorbehouden was voldaan, ook indien de onderhandelingen in een vergevorderd stadium waren. Dat TMF zich ten tijde van het afbreken van de onderhandelingen niet op die voorbehouden heeft beroepen, maakt dat niet anders. [appellanten] hebben hun grief tegen genoemd oordeel van de rechtbank verder niet toegelicht, zodat het hof daaraan voorbij gaat. Tussen partijen staat vast dat geen koopovereenkomst is ondertekend, zodat het partijen vrijstond de onderhandelingen af te breken ook al waren deze vergevorderd.

[appellanten] hebben verder onvoldoende feiten gesteld waaruit volgt dat het afbreken van onderhandelingen over de transactie om andere redenen (dan het gerechtvaardigd vertrouwen) onaanvaardbaar zou zijn. Dat TMF tijdens de onderhandelingen met [appellanten] ook gesprekken heeft gevoerd met Elements (zonder dat aan [appellanten] te melden) is daarvoor niet voldoende. Grief 7 faalt.

TMF keert zich in incidenteel appel tegen het oordeel van de rechtbank dat zij gehouden is het negatief contractsbelang (de onderhandelingskosten van [appellanten] ) te vergoeden. Zij heeft betoogd dat voor een dergelijke vergoeding geen grond bestaat (grief 1) en dat TMF en [appellanten] zijn overeengekomen dat TMF geen kosten hoeft te vergoeden (grief 2). Verder heeft zij bezwaren geuit tegen de begroting van de schade van [appellanten] (grief 3).

Een verplichting voor TMF tot vergoeding van in het kader van de onderhandelingen door [appellanten] gemaakte kosten kan bestaan als het afbreken van de onderhandelingen TMF in de gegeven omstandigheden niet meer vrijstond zonder die kosten geheel of gedeeltelijk voor haar rekening te nemen. Die situatie kan zich ook voordoen indien (zoals in dit geval) geen sprake is van gerechtvaardigd vertrouwen van [appellanten] in het tot stand komen van de overeenkomst of van andere omstandigheden die het afbreken van de onderhandelingen onaanvaardbaar doen zijn.

De gesprekken tussen [appellanten] en TMF over een mogelijke overnametransactie hebben plaatsgevonden in de periode van eind januari 2019 tot 17 juli 2019 en hebben dus geruime tijd in beslag genomen. TMF heeft aangevoerd dat partijen pas vanaf april 2019 substantieel energie hebben gestoken in de transactie, maar deze stelling strookt niet met de verklaring van [naam 4] van 29 mei 2020 dat voorafgaand aan de LOI “uitgebreid en langdurig is onderhandeld over de koopprijs” en met het gegeven dat partijen al vanaf januari 2019 juridische bijstand hadden. Verder geldt dat ook als de contacten tussen partijen na april 2019 zijn geïntensiveerd, dat niet maakt dat de inspanningen voordien, waaronder het maken van de exclusiviteitsafspraak in januari 2019, de presentatie, de IO en de EL, geen betekenis hebben. Begin juli 2019 bevonden de onderhandelingen zich in een vergevorderd stadium. Er waren al verschillende concepten van de SPA gewisseld en besproken, de notariële akten ten behoeve van de overdracht waren in voorbereiding en ondertekening werd op korte termijn verwacht. TMF heeft de onderhandelingen voor [appellanten] onverwacht beëindigd. Uit de e-mail van 3 juli 2019 van Long aan de advocaat van TMF blijkt dat met name interne – buiten de Exterus-groep om gelegen – overwegingen ten grondslag lagen aan deze beëindiging (“new CFO focused on margins, new head of HRP that doesn’t like EOR services unless of scale”). Tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft TMF benadrukt dat aan de e-mail van Long niet te veel waarde moet worden toegekend omdat deze op een vliegveld in haast is verzonden. De e-mail van Long strookt echter met de verklaring van [naam 4] van 29 mei 2020, die heeft toegelicht dat er eind juni 2019 buiten het transactieproces bij TMF drie zaken waren gewijzigd, er was een nieuwe CFO, een nieuwe Head of HR& Payroll en een partnership met Elements. Ook de samenwerking met Elements betreft een omstandigheid die geen betrekking heeft op de Exterus-groep. Dat TMF tijdens de – tijdrovende en kostenintensieve – onderhandelingen ook met Elements in gesprek was over een mogelijke samenwerking heeft TMF bovendien niet aan [appellanten] kenbaar gemaakt.

TMF heeft naar voren gebracht dat de belangrijkste reden voor het beëindigen van de onderhandelingen de onverwacht lage winstmarges van de payrolling-activiteiten van Exterus Payrolling was en de tegenvallende financiële resultaten van Exterus Holding, afgezet tegen de door [appellanten] in februari 2019 in de presentatie (zie onder 3.7) geschetste verwachtingen. Zij heeft gewezen op de assumptie in de IO dat de financiële informatie zou worden bevestigd door het due diligence onderzoek en aangevoerd dat de eerste resultaten van Deloitte van dat onderzoek, op 28 mei 2019, voor TMF onbevredigend waren. Uit die bevindingen bleek volgens TMF dat de EBITDA over 2018 lager was dan door [appellanten] medegedeeld, dat Exterus niet op schema lag om de geprognotiseerde EBITDA voor 2019 te halen en dat de ontwikkeling van de winstmarge van Exterus Payrolling achter bleef bij de voorspellingen van [appellanten]

TMF heeft tegenover de betwisting van [appellanten] onvoldoende gesteld om te kunnen aannemen dat de uitkomsten van de financiële due diligence de (althans een belangrijke) reden waren voor het afbreken van de onderhandelingen. Indien de eerste uitkomsten van de due diligence voor TMF zo onbevredigend waren als zij stelt, had het voor de hand gelegen dat TMF dit aan [appellanten] kenbaar had gemaakt. Zij heeft deze uitkomsten, waarvan zij vanaf 28 mei 2019 op de hoogte was, echter pas voor het eerst in de onderhavige procedure genoemd als reden voor het afbreken van de onderhandelingen en daarover eerder niets aan [appellanten] gemeld. TMF heeft ook niet gesteld dat zij (eerder) met [appellanten] heeft besproken dat de resultaten van het onderzoek sterk tegenvielen en ook geen op die stelling gericht bewijsaanbod gedaan. Dat het intern bestuderen van de bevindingen (die volgens TMF zelf volgen uit twee pagina’s uit het rapport van Deloitte) weken in beslag zou hebben genomen, en dat die werkstroom parallel aan en geheel gescheiden van het juridische (onderhandelings)traject liep, zoals TMF heeft gesteld, acht het hof niet aannemelijk. Dat de uitkomsten van het onderzoek zo sterk tegenvielen dat zij voor TMF aanleiding waren af te zien van de transactie, wordt ook niet ondersteund door de e-mail van Long van 3 juli 2019 aan de advocaat van TMF; anders dan TMF heeft betoogd valt daarin niet te lezen dat de resultaten van het financiële onderzoek reden was af te zien van de transactie. Het strookt ook niet met de eerdergenoemde verklaring van [naam 4] ; hij stelt immers “Na de getekende LOI startte een uitgebreid due diligence onderzoek resulterend in een eerste draft due diligence rapport begin juni. Dit rapport bevatte ‘zero red flags’”. Ook Long heeft over de due diligence gezegd dat dit “a clean due diligence report” was. Tijdens de mondelinge behandeling in hoger beroep heeft (de advocaat van) TMF toegelicht dat deze opmerking niet op de financiële, maar alleen op de juridische due diligence zag, maar dat blijkt nergens uit, bijvoorbeeld niet uit een (aanvullende) verklaring van Long.

Grief 3 ziet op de omvang van de door [appellanten] gemaakte kosten in het kader van de onderhandelingen, voor zover deze ziet op de berekening van de personeelskosten van [appellanten] TMF heeft gesteld dat [appellanten] deze niet aannemelijk hebben gemaakt en dat zij bovendien een rekenfout hebben gemaakt. TMF heeft verder een beroep gedaan op matiging.

[appellanten] hebben gesteld dat zij € 64.994,88 aan personeelskosten hebben gemaakt, welk bedrag deels – € 7.759,93 – ziet op tijd die [naam 1] en [naam 2] hebben besteed aan besprekingen over de transactie, en voor het overige – € 57.234,95 – op tijd die onder andere [naam 2] in de dataroom heeft besteed. TMF heeft alleen het aantal uren betwist dat [appellanten] stellen dat [naam 2] in de dataroom heeft doorgebracht. Volgens TMF is het overzicht waaruit dit aantal uren zou volgen ondeugdelijk, en is het niet geloofwaardig dat [naam 2] meer tijd zou hebben besteed dan de adviseurs van TMF gezamenlijk, terwijl het meeste werk door hen is gedaan en de informatieverzoeken aan [appellanten] bovendien vrij beperkt waren.

[appellanten] hebben hun stelling dat [naam 2] ruim 216 uur in de dataroom heeft besteed onderbouwd met een (uitdraai van een) overzicht van de door hem in de virtuele data room doorgebrachte tijd in de periode van 11 april 2019 tot en met 19 juli 2019. [appellanten] heeft toegelicht dat het systeem bij inactiviteit automatisch afsluit na dertig minuten (en dan dus geen tijd registreert). Het hof gaat daarom niet mee in de stelling dat het overgelegde overzicht per definitie ongeschikt is omdat het alle uren registreert dat een gebruiker is ingelogd (ook bij inactiviteit). Het door TMF in het geding gebrachte informatieverzoek van 26 april 2019 beslaat zestien bladzijden en negentien onderwerpen en is niet zo beperkt in omvang dat daaruit kan worden geconcludeerd dat het door het dataroomsysteem geregistreerde aantal uren (over een periode van 13 weken) niet daadwerkelijk is gemaakt. Dat een aanzienlijk aantal verzoeken (uiteindelijk) door [appellanten] als niet van toepassing zijn beoordeeld, betekent niet dat aan het onderzoeken daarvan geen tijd is besteed.

[appellanten] hebben erkend dat zij bij de berekening van het bedrag aan gemaakte kosten een rekenfout hebben gemaakt en dat bij een uurtarief van € 106,01 het bedrag van door [naam 2] bestede uren € 22.993,93 bedraagt (216 uur en 54 minuten x € 106,0117). [appellanten] hebben onvoldoende onderbouwd dat en waarom dit aanvankelijk door henzelf gehanteerde uurtarief (substantieel) zou moeten worden verhoogd naar € 200. Het op het overzicht gehanteerde uurtarief van [naam 1] bedraagt eveneens € 106,01. De veroordeling tot vergoeding van schade door TMF moet daarom worden verminderd met € 30.626,76‬.

Voor een geslaagd beroep op matiging is op grond van artikel 6:109 BW vereist dat toekenning van volledige schadevergoeding in de gegeven omstandigheden waaronder de aard van de aansprakelijkheid, de tussen partijen bestaande rechtsverhouding en hun beider draagkracht tot onaanvaardbare gevolgen leidt. TMF heeft dit in verband erop gewezen dat [appellanten] bij een volgende transactie voordeel heeft van de al ingerichte dataroom en dat TMF ook zelf veel kosten heeft moeten maken. Deze omstandigheden kunnen het beroep op matiging niet rechtvaardigen. Dat [appellanten] veel kosten hebben gemaakt omdat zij (en Exterus Holding) hun administratie niet op orde hadden, blijkt nergens uit.

De grieven falen, met uitzondering van (een deel van) grief 3 in incidenteel hoger beroep. Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd, met dien verstande dat het bedrag waartoe TMF wordt veroordeeld wordt verminderd met € 30.626,76. [appellanten] zullen als grotendeels in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in principaal hoger beroep. Het hof ziet aanleiding de proceskosten van het incidenteel beroep te compenseren, nu partijen daarin ieder deels in het ongelijk en deels in het gelijk worden gesteld.