Uitspraken

De rechtbank heeft de vorderingen van QLS jegens [Z] afgewezen op de volgende gronden. QLS heeft onvoldoende onderbouwd dat de betalingen door [A] aan de schuldeisers van Ayuda en aan [A] zelf zonder toestemming van [Z] zijn verricht (rov. 5.5). [Z] heeft vooraf dan wel achteraf met de door [A] verrichte betalingen ingestemd, aldus de rechtbank (rov. 5.6). De rechtbank heeft verworpen het betoog dat [Z] veronderstelde dat een crediteurenakkoord was tot stand gekomen en dat hij er pas later achter kwam dat dit niet het geval was. Uit het feit dat [Z] € 20.000 retour heeft ontvangen en het feit dat [A] nota’s had verrekend ten bedrage van € 25.000 volgt dat na aftrek van deze bedragen hooguit € 60.000 resteerde voor voldoening van de crediteuren, zodat [Z] had moeten begrijpen dat het crediteurenakkoord niet tot stand gekomen was (rov. 5.7). Daarmee kan de vraag of [X] persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt in het midden blijven (rov. 5.8).

[X] heeft op zijn beurt gevorderd dat voor recht wordt verklaard dat de door QLS ten laste van hem gelegde conservatoire beslagen onrechtmatig zijn gelegd en dat QLS jegens [X] aansprakelijk is voor de hierdoor ontstane schade, op te maken bij staat. De rechtbank heeft deze vorderingen toegewezen.

[X] heeft Coöperatieve Rabobank U.A. (voorheen Coöperatieve Rabobank Bollenstreek U.A.) in vrijwaring opgeroepen. Nu [X] in de hoofdzaak niet is veroordeeld, heeft de rechtbank de vorderingen van [X] in de vrijwaringszaak afgewezen.

De grieven in hoger beroep zijn zowel gericht tegen de afwijzing van de vorderingen van QLS als tegen de toewijzing van de vorderingen van [X] . De vrijwaringszaak speelt thans geen rol.

Indien een stichting tekortschiet in de nakoming van een verbintenis of een onrechtmatige daad pleegt, is uitgangspunt dat alleen de stichting aansprakelijk is voor de daaruit voortvloeiende schade. Onder bijzondere omstandigheden is evenwel, naast aansprakelijkheid van de stichting, ook ruimte voor aansprakelijkheid van een bestuurder van de stichting. Voor het aannemen van zodanige aansprakelijkheid is vereist dat die bestuurder persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt.

In dit geval verwijt QLS [X] dat hij als bestuurder van Stichting Derdengelden onvoldoende toezicht heeft gehouden op de uitoefening van de taak door medebestuurder [A] . Het antwoord op de vraag of de bestuurder van het houden van onvoldoende toezicht persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt, is afhankelijk van de aard en ernst van de normschending en de overige omstandigheden van het geval.

Niet in geschil is dat [X] op en kort na de onder 2.13 bedoelde ongeoorloofde betalingsopdrachten geen weet heeft gehad van het feit dat deze betalingsopdrachten waren gedaan. Voor zover [X] wordt verweten zélf te hebben gehandeld in strijd met het tweehandtekeningenstelsel, loopt de vordering reeds hierop stuk. QLS verwijt [X] verder dat hij onvoldoende controle heeft gehouden op zijn medebestuurder [A] , als gevolg waarvan deze betalingsopdrachten zonder zijn goedkeuring konden worden gegeven. Ter comparitie is in dit verband van de zijde van QLS aangevoerd dat [X] periodiek bankafschriften had moeten controleren. Voor zover deze stelling betrekking heeft op de periode vóór de litigieuze betalingsopdrachten, heeft QLS evenwel niet uiteengezet dat [X] had kunnen ontdekken dat reeds voordien ongeoorloofde betalingen waren gedaan. Gesteld noch gebleken is immers dat [A] al eerder ongeoorloofde betalingsopdrachten had gegeven. Voor zover deze stelling ziet op de periode erna, heeft QLS niet toegelicht dat het in de macht van [X] had gelegen om de betalingsopdrachten ongedaan te maken. Op deze gronden kunnen de vorderingen daarom niet worden toegewezen, zodat in zoverre in het midden kan blijven of [X] persoonlijk een ernstig verwijt kan worden gemaakt.

Kennelijk refererend aan de onder 2.5 bedoelde faxbrieven heeft [X] ter comparitie aangevoerd dat hij ervan uitging dat een keypas niet kon worden geactiveerd zonder dat persoonlijk met hem contact zou worden opgenomen om te verifiëren wie hij was. Uit het proces-verbaal van de comparitie blijkt niet dat QLS dit verweer heeft weersproken; ook in hoger beroep heeft QLS zich niet over dit verweer uitgelaten. Evenmin heeft QLS onderbouwd waarom [X] niet van deze veronderstelling – die het hof op voorhand ook niet onaannemelijk voorkomt – heeft mogen uitgaan. Tegen deze achtergrond behoefde [X] redelijkerwijs geen rekening te houden met de mogelijkheid dat [A] misbruik zou maken van zijn keycard. Voor zover van [X] in het licht van de onder 2.5 bedoelde faxbrieven mocht worden verwacht dat hij bij Rabobank of [A] navraag zou doen wanneer hij de kennelijk aangevraagde keypas zou ontvangen, valt hem dat persoonlijk niet zodanig aan te rekenen dat kan worden gesproken van een ernstig verwijt.

Gelet op het voorgaande behoeven de grieven 1 tot en met 4 verder geen behandeling. Voorts kan bij deze stand van zaken in het midden blijven of QLS wel krachtens cessie rechthebbende is geworden van de (gepretendeerde) vorderingen op [X] .

Grief 5 is gericht tegen rov. 5.14 en betreft de toewijzing door de rechtbank van de vorderingen van [X] in verband met de door QLS gelegde beslagen.

Voor zover de grief voortbouwt op de voorgaande grieven, deelt zij in het lot ervan. De grief faalt eveneens, voor zover zij betoogt dat de mogelijkheid van schade niet aannemelijk is geworden. Het enkele feit dat een kort geding noodzakelijk was om enkele van de beslagen op te heffen maakt de mogelijkheid van schade aannemelijk.

Grief 6 mist zelfstandige betekenis en kan daarom verder onbesproken blijven.

De bewijsaanbiedingen hebben geen betrekking op feiten en omstandigheden die, indien bewezen, tot een andere beslissing in deze zaak kunnen leiden en worden daarom als niet ter zake dienend gepasseerd. Andere weren, waaronder de betwisting door [X] van de geldigheid van de cessie, kunnen bij deze stand van zaken eveneens onbesproken blijven.

De grieven kunnen niet tot vernietiging leiden. Het vonnis waarvan beroep zal worden bekrachtigd. QLS zal als in het ongelijk gestelde partij worden verwezen in de kosten van het geding in appel.