Uitspraken

Grief I richt zich tegen de feitenvaststelling door de kantonrechter onder 1.7 en 1.8 van het bestreden (eind)vonnis, meer in het bijzonder de vaststelling dat DNB bij brief van 25 maart 2013 heeft bericht dat zij geen bezwaar maakte tegen de voorgenomen korting per 1 april 2013 alsmede dat DNB naar aanleiding van de door PMA ingevulde vragenlijst met betrekking tot de korting per 1 april 2014 geen bedenkingen heeft geuit. [appellant] licht een en ander toe door te stellen dat in de brief van 25 maart 2013 zoiets niet valt te lezen en voorts dat uit de overgelegde stukken niet blijkt dat DNB geen bezwaren heeft geuit tegen de korting per 1 april 2014.

De grieven II tot en met VIII hebben betrekking op het oordeel van de kantonrechter dat in dit geval de door PMA toegepaste kortingen geoorloofd waren omdat daarbij PMA niet heeft gehandeld in strijd met de Pensioenwet, meer in het bijzonder niet in strijd met de artikelen 123 (verbod op “ringfencing”) en artikel 105 lid 2 in samenhang met artikel 134 Pensioenwet. Het hof zal de grieven gezamenlijk behandelen. Ter toelichting op de grieven heeft [appellant] kort gezegd betoogd dat het gedifferentieerd korten als zodanig in strijd is met het in artikel 123 lid 1Pensienwet genoemde uitgangspunt dat voor het uitvoeren van meerdere pensioenregelingen deze pensioenregelingen financieel één geheel vormen. Met dit uitgangspunt voor ogen dient indien er ingeval van onderdekking gekort moet worden, die korting in beginsel voor alle betrokkenen dezelfde te zijn. Dat betekent, zo begrijpt het hof de stelling van [appellant] , dat al dan niet vrijwillige bijstortingen door een of meer werkgevers, ten goede dienen te komen van alle (ex)deelnemers en pensioengerechtigden, ongeacht of deze (ex) deelnemers en pensioengerechtigden (ex) werknemers zijn van een van de hier bedoelde ondernemingen. Daarnaast, zo begrijpt het hof het betoog van [appellant] , is de enkele omstandigheid dat niet alle betrokken werkgevers hebben bijgestort een onvoldoende rechtvaardiging voor een gedifferentieerd korten van de (ex)deelnemers en pensioengerechtigden door PMA, in die zin dat meer of minder korting afhankelijk is gemaakt van de bereidheid van (eigen) ondernemingen om bij te storten. Dat is zo betoogt [appellant] , niet een handelen dat de toets als bedoeld in artikel 105 lid 2 Pensioenwet (‘een evenwichtig beleid ten aanzien van de betrokken deelnemers, gewezen deelnemers, andere aanspraakgerechtigden, de pensioengerechtigden en de werkgevers’) kan doorstaan.

Het hof stelt voorop dat partijen niet twisten over de vraag of gezien de situatie waarin PMA zich bevond een korting als zodanig geoorloofd was. DNB heeft bij brief van 25 maart 2013 doen weten dat zij reeds bij brief van 18 januari 2013 had meegedeeld geen opmerkingen te hebben over de wijze waarop de korting per 1 april zou worden toegepast, daarmee onderschrijvend dat het Herstelplan dat in 2008 was ingediend onvoldoende resultaat had gehad. Daarmee deed zich de situatie voor als bedoeld in artikel 134 Pensioenwet, te weten dat PMA de opgebouwde aanspraken en pensioenrechten niet meer volledig kon waarborgen gelet op de daaraan te stellen eisen van dekkingsgraad, zodat zij gerechtigd was die aanspraken te verminderen. Vast staat verder dat in geen van de uitvoeringsovereenkomsten met de diverse betrokken werkgevers noch in enig andere daartoe gesloten overeenkomst een verplichting tot bijstorting was opgenomen, zodat ook op die grond een herstel van de dekkingsgraad niet mogelijk was. De stelling van [appellant] komt erop neer dat elke (aldus vrijwillige) bijstorting door een (ex)werkgever ten goede dient te komen aan alle aanspraakgerechtigden in PMA zonder enig onderscheid en dat ingeval (niettemin nog immer) gekort moet worden een gedifferentieerde korting uitsluitend op basis van de door de eigen onderneming vrijwillig bijgestorte bedragen geen recht doet aan de evenwichtigheid als bedoeld in artikel 105 lid 2 Pensioenwet, omdat daarmee aan het in 123 Pensioenwet opgenomen solidariteitsprincipe ernstig afbreuk wordt gedaan (“een dode letter wordt”).

Aan het voorgaande doet ook niet af dat [appellant] de enige deelnemer is vanuit FESE- waardoor de gevolgen het voor PMA voor het niet-toepassing van de korting beperkt blijven- , omdat dat aspect tegen de achtergrond van de reden van de vrijwillige bijstorting door de diverse werkgevers te weten de voorwaarde dat de bijstorting uitsluitend ten goede zou mogen komen aan de ’eigen pensioengerechtigden’ geen rol meer speelt. [appellant] heeft, zij het eerst ter zitting in hoger beroep, nog betoogd dat PMA zich met de verkeerde personen bij FESE heeft verstaan en ook een onjuiste adressering heeft gebruikt. PMA heeft een en ander gemotiveerd weersproken. Zij heeft erop op gewezen dat zij meerdere malen een schriftelijk oproep tot bijstorting heeft gericht tot FESE, zoals ook blijkt uit de brieven als productie 22 gevoegd bij CvA, en ook diverse malen telefonisch contact heeft gezocht. Het hof verwerpt daarom deze stelling van [appellant] te meer nu hij ook niet aannemelijk heeft gemaakt dat FESE wel enige bereidheid zou hebben gehad PMA tegemoet te komen.

[appellant] heeft verder nog betoogd dat zijn pensioen mede is opgebouwd bij Euronext, zodat het in de rede ligt om tenminste met die jaren rekening te houden, zodat de korting slechts betrekking mocht hebben op de opbouw bij FESE in de laatste zeven jaar. Zoals PMA terecht heeft opgemerkt zijn de bij Euronext opgebouwde pensioenaanspraken bij of na diens indiensttreding bij FESE aangemerkt als dienstjaren bij FESE, waarbij FESE deze ‘overgang’ ook heeft afgefinancierd. Aldus is [appellant] ook voor de feitelijk bij Euronext doorgebrachte jaren aan te merken als een pensioengerechtigde van FESE en niet (meer) van Euronext, zodat reeds om die reden een aanspraak als door [appellant] gesteld dient te worden afgewezen.

[appellant] heeft ten slotte nog aangevoerd dat de kantonrechter ten onrechte heeft geoordeeld dat PMA de kortingen heeft doorgevoerd met goedkeuring van DNB. Zoals hiervoor bij grief I reeds is besproken is dat oordeel van de kantonrechter juist. Daarenboven geldt nog het volgende. DNB heeft een wettelijke taak als toezichthouder bij de toepassing van de PW. Dat brengt met zich dat een kortingsbesluit als het onderhavige geen instemming van DNB vereist. PMA is wel verplicht DNB te informeren teneinde deze de mogelijkheid te bieden de met die korting beoogde sanering te blokkeren. Dat DNB niet is geïnformeerd kan in redelijkheid niet worden staande gehouden. Dat DNB heeft ingegrepen is op geen enkele wijze aannemelijk geworden, noch daargelaten dat dit ook nimmer het door [appellant] beoogde effect van een aanspraak in de door hem gevorderde zin in deze zaak kan hebben.