Uitspraken

Dit arrest is gewezen naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in hoger beroep van

31 augustus 2017 en, overeenkomstig het bepaalde bij artikel 422, tweede lid, van het Wetboek van Strafvordering, naar aanleiding van het onderzoek ter terechtzitting in eerste aanleg.

Tegen voormeld vonnis is door de verdachte hoger beroep ingesteld.

Het hof heeft kennisgenomen van de vordering van de advocaat-generaal en van hetgeen door de verdachte en de raadsman naar voren is gebracht.

Aan de verdachte is ten laste gelegd dat:

hij op of omstreeks 13 juni 2015 te Amsterdam, in elk geval in Nederland, opzettelijk 4500 euro, in elk geval enig geldbedrag, geheel of ten dele toebehorende aan [adres] , in elk geval aan een ander of anderen dan aan verdachte, en welk goed verdachte anders dan door misdrijf onder zich had, wederrechtelijk zich heeft toegeëigend.

Voor zover in de tenlastelegging taal- en/of schrijffouten voorkomen, zal het hof deze verbeterd lezen. De verdachte wordt daardoor niet in de verdediging geschaad.

Het vonnis waarvan beroep zal worden vernietigd, omdat het hof tot een andere beslissing komt dan de politierechter.

De advocaat-generaal heeft gevorderd dat de verdachte van het ten laste gelegde zal worden vrijgesproken.

Zoals bepleit door de verdediging, is naar het oordeel van het hof is niet wettig en overtuigend bewezen hetgeen de verdachte is ten laste gelegd, zodat de verdachte hiervan moet worden vrijgesproken. Het overweegt hieromtrent in het bijzonder het volgende.

Naar het oordeel van het hof staat vast dat de verdachte zich krachtens mondelinge overeenkomst heeft verplicht tot de levering van een boot aan [adres] .

Volgens vaste jurisprudentie van de Hoge Raad is de enkele omstandigheid dat degene die krachtens overeenkomst een geldbedrag als koopsom heeft ontvangen en vervolgens nalaat de door hem verschuldigde tegenprestatie te leveren nog geen reden om af te wijken van de uit het burgerlijk recht voortvloeiende regel dat de ontvangen koopsom na het effectueren van die betaling tot het vermogen van de nalatige verkoper is gaan behoren. Nu het geld niet langer toebehoorde aan [adres] , maar aan de verdachte, bestaat voor het bestanddeel ‘wederrechtelijke toe-eigening’ geen bewijs. Het niet leveren van de overeengekomen boot leidt wellicht tot civiele aansprakelijkheid jegens de koper, maar de opvatting dat dit ook reeds voldoende zou zijn om verduistering te kunnen aannemen, vindt geen steun in het recht. De verdachte zal reeds om deze reden worden vrijgesproken.