Uitspraken

De grieven hebben de kennelijke strekking het oordeel van de kantonrechter leidend tot een niet-ontvankelijkverklaring van [appellante] in haar vorderingen aan te tasten. [appellante] bestrijdt dat er sprake is geweest van een schriftelijke dan wel een mondelinge opzegging van de arbeidsovereenkomst die de hiervoor door de kantonrechter bedoelde vervaltermijn in werking heeft doen treden en die dus uitsluitend bij verzoekschrift (en binnen de hiervoor genoemde termijn van twee maanden) zou kunnen worden aangevochten. Kern van haar betoog is dat een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd is ontstaan door toezeggingen van Randstad. De mededeling van Randstad dat de arbeidsovereenkomst op 18 december 2015 afliep, was in de visie van [appellante] niet gericht op een opzegging van die overeenkomst. In dit kort geding ligt daarom uitsluitend de vraag voor of met voldoende mate van zekerheid vast kan worden vastgesteld dat de rechter in een bodemprocedure zou oordelen dat Randstad ten onrechte heeft geweigerd om aansluitend aan het einde van de laatste detacheringsovereenkomst een uitzendovereenkomst voor onbepaalde tijd aan [appellante] aan te bieden. [appellante] stelt dat zij daar wel aanspraak op kan maken én dat zij dientengevolge aanspraak heeft op loon vanaf 19 december 2015.

De grieven slagen. Door [appellante] is in de inleidende dagvaarding onder randnummer 17 betoogd dat zij op grond van de werkgeversverklaring van 30 juli 2015 en de daarbij gevoegde ‘sideletter’ van diezelfde datum (beide hiervoor gedeeltelijk geciteerd onder 2.6 respectievelijk 2.7) erop heeft mogen vertrouwen dat - mede tegen de achtergrond van de wens van de inlener om de detacheringsovereenkomst te verlengen – zij aanspraak had op een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd, dan wel dat een dergelijke arbeidsovereenkomst rechtens is ontstaan. Deze door [appellante] aangedragen grondslag verdraagt zich naar het oordeel van het hof niet met de – niet door [appellante] ingenomen maar wel als zodanig door de kantonrechter geduide – stelling dat [appellante] de opzegging van de arbeidsovereenkomst wenste aan te tasten. De aankondiging van Randstad dat zij de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd met [appellante] niet wenste te verlengen en dat deze (dus) van rechtswege afliep op 18 december 2015 is ook niet als een opzegging aan te merken. Aldus doet zich niet een van de gronden voor als bedoeld in artikel 686a lid 4 onder a BW, zodat de in dat lid genoemde vervaltermijn van twee maanden in dit geval niet van toepassing is en [appellante] derhalve ontvankelijk geacht moet worden in haar vorderingen.

Het slagen van de grieven leidt ertoe dat het hof alsnog dient te beoordelen of voorshands kan worden aangenomen dat [appellante] jegens Randstad aanspraak kan maken op een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd vanaf 18 december 2015. Daarbij merkt het hof allereerst op dat [appellante] bij monde van haar advocaat op de zitting heeft erkend dat zij aan het verstrekken van een werkgeversverklaring ten behoeve van het verkrijgen van een hypothecaire lening op zichzelf jegens Randstad geen aanspraken kan ontlenen op een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. [appellante] beschouwt echter de tekst van de brief van 30 juli 2015 afkomstig van [A] (de ‘side letter’) niet alleen als een toezegging om na ommekomst van de toen bestaande arbeidsovereenkomst tot een nieuwe arbeidsovereenkomst te komen maar deze brief moet, aldus [appellante] , worden aangemerkt als een tussen partijen ter zake gesloten overeenkomst omdat [A] immers (tevens) vraagt om hetgeen daarin zijdens Randstad wordt gezegd voor akkoord te tekenen en terug te sturen, hetgeen [appellante] heeft gedaan. De tekst van de overeenkomst legt een verband met de eventuele wens van de opdrachtgever, de provincie Noord-Holland, de opdracht te verlengen. Verlenging van de opdracht door de provincie veronderstelt verlenging van de uitzending van [appellante] door Randstad.

Het hof overweegt het volgende. In de desbetreffende brief wordt een koppeling gelegd met de op diezelfde dag afgegeven werkgeversverklaring waarin staat dat “bij gelijkblijvend functioneren en ongewijzigde bedrijfsomstandigheden de arbeidsovereenkomst zal worden opgevolgd door een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd”. Het lijdt naar het oordeel van het hof echter geen twijfel dat in de brief een geheel andere werkelijkheid wordt geschetst dan in voornoemde werkgeversverklaring. Zo wordt in de brief op geen enkele wijze gewag gemaakt van een aanspraak op een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd, zelfs een intentie tot het aangaan daartoe ontbreekt, terwijl daarvan nadrukkelijk wel sprake is in de eerder genoemde werkgeversverklaring. Derhalve kon [appellante] aan de side letter redelijkerwijs niet het vertrouwen ontlenen dat zij aanspraak zou kunnen maken op een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd. Hoewel (ook) dat niet met zoveel woorden in de desbetreffende brief- valt te lezen, zou mogelijk nog gezegd kunnen worden dat [appellante] er in beginsel van uit mocht gaan dat een verlenging van de opdracht door de provincie Noord-Holland als gevolg zou hebben dat ook haar detachering met eenzelfde tijd aldaar op basis van een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd zou kunnen worden verlengd, maar enige toezegging tot het aangaan van een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd valt daar naar het voorlopig oordeel van het hof bepaald niet in te lezen. De daarop gerichte vorderingen van [appellante] dienen daarom te stranden.