Uitspraken

In eerste aanleg heeft [appellant] van de VvE betaling gevorderd van € 20.477,75, verhoogd met rente en buitengerechtelijke kosten. Deze hoofdsom bestaat voor € 611,47 uit de vordering die [appellant] blijkens de door [X] vervaardigde jaarstukken per 1 januari 2014 had op de VvE en voor het overige uit (het aandeel van de VvE in) kosten die [appellant] aan de VvE heeft voorgeschoten. Daarnaast heeft [appellant] van [geïntimeerde sub 2] , [geïntimeerde sub 3] en [geïntimeerde sub 4] betaling gevorderd van respectievelijk € 14.176,01, € 8.572,22 en € 8.462,22, verhoogd met rente en buitengerechtelijke kosten. Deze bedragen zijn de bedragen die [geïntimeerde sub 2] , [geïntimeerde sub 3] en [geïntimeerde sub 4] blijkens voornoemde jaarstukken per 1 januari 2014 schuldig zijn aan de VvE. [appellant] vordert van hen deze bedragen tot een maximum van in totaal € 20.477,75. Daarnaast heeft [appellant] verklaring voor recht gevorderd dat [geïntimeerde sub 2] geen bestuurder is geworden van de VvE en dat zijn bestuursbesluiten geen rechtskracht hebben, alsmede een gebod aan [geïntimeerde sub 2] om zich als bestuurder te laten uitschrijven. De VvE c.s. hebben deze vordering weersproken en van hun kant gevorderd betaling van de maandelijkse bijdrage door [appellant] vanaf januari 2009, een verbod aan [appellant] om zich uit te geven voor bestuurslid van de VvE, alsmede vergoeding van de schade die [geïntimeerde sub 2] heeft geleden als gevolg van het feit dat in verband met het uitbrengen van de inleidende dagvaarding de overdracht van zijn appartementsrecht is vertraagd en [geïntimeerde sub 2] als zekerheid een bankgarantie heeft moeten stellen.

De kantonrechter heeft de vorderingen in conventie afgewezen, die in reconventie toegewezen en [appellant] in de gedingkosten veroordeeld.

Tegen die beslissingen en de overwegingen waarop zij berusten komt [appellant] in hoger beroep op met negen grieven. In hoger beroep heeft [appellant] zijn eis aangevuld met een vordering tot verklaring voor recht dat de op 21 januari 2014 goedgekeurde jaarrekeningen nietig zijn en, voor het geval die eis zou worden afgewezen, met een subsidiaire vordering tot vergoeding van zijn schade als bedoeld in artikel 38 lid 4 van het Modelreglement.

Grief I heeft betrekking op het voorzitterschap van [geïntimeerde sub 2] van de VvE, dat door [appellant] wordt betwist op de grond dat er geen rechtsgeldig besluit is aan te wijzen waarbij [geïntimeerde sub 2] tot bestuurder van de VvE is gekozen. Deze grief faalt. Op de vergadering van 10 december 2013 is, kennelijk op initiatief van [appellant] , die zelf had aangekondigd niet te zullen verschijnen, gesproken over de samenstelling van het bestuur en is besloten dat [geïntimeerde sub 2] voorzitter bleef. Zo het voorzitterschap van [geïntimeerde sub 2] vóór 10 december 2013 al niet op een geldig besluit berustte, dan was dat hoe dan ook wel het geval vanaf die datum, nu [appellant] het besluit van 10 december 2013 niet op rechtsgeldige wijze heeft aangevochten en dat besluit derhalve onaantastbaar is geworden. Grief I faalt. De met betrekking tot het voorzitterschap gevorderde verklaring voor recht en het gevorderde bevel zijn terecht door de kantonrechter afgewezen.

In de toelichting op grief I heeft [appellant] verder nog aangevoerd dat hij in het geheel niet is gekend in het besluit tot inschakeling van een advocaat om verweer te voeren in de onderhavige procedure en zelfs een eis in reconventie in te stellen. Hij meent dat aan dat besluit, als dat al zou zijn genomen, fundamentele totstandkomingsgebreken kleven die maken dat besluit nietig is. In de toelichting op de grieven VI en VII, die zien op de vorderingen van de VvE in oorspronkelijke reconventie tot veroordeling van [appellant] tot betaling van de achterstallige maandelijkse bijdrage en tot het aan hem opleggen van een verbod om zich uit te geven als voorzitter van de VvE, heeft [appellant] voorts specifiek op grond van artikel 42 lid 4 van het Modelreglement een beroep gedaan op het ontbreken van een (rechtsgeldig) besluit van de vergadering van eigenaars tot machtiging van het bestuur tot het instellen van een eis in reconventie.

De VvE c.s. hebben dit betoog van [appellant] weersproken en aangevoerd dat het bestuur op grond van artikel 41 lid 4 van het Modelreglement geen machtiging behoeft van de vergadering van eigenaars voor het voeren van verweer, terwijl dat reglement zich niet uitlaat over de noodzaak van een machtiging voor het instellen van een eis in reconventie. Bovendien is de machtiging namens de vergadering steeds wel aanwezig geweest, aangezien drie van de vier eigenaren aan hun advocaat tevens namens de VvE opdracht hebben gegeven in rechte op te treden. De VvE c.s. wijzen erop dat in de versie 2006 van het Modelreglement is bepaald dat het bestuur voor het voeren van incassoprocedures geen machtiging behoeft.

De feitelijke gang van zaken in eerste aanleg laat geen andere conclusie toe dan dat [geïntimeerde sub 2] als bestuurder van de VvE namens de VvE opdracht heeft gegeven verweer te voeren tegen de vorderingen van [appellant] . Op grond van artikel 41 lid 4 van het Modelreglement had hij daarvoor geen machtiging nodig van de vergadering van eigenaars. Onder het voeren van verweer valt echter niet het instellen van een eis in reconventie. Het instellen van een dergelijke eis valt onder het instellen van rechtsvorderingen, waarvoor een machtiging is voorgeschreven. De omstandigheid dat de VvE door [appellant] al in rechte was betrokken maakt dat niet anders. Het voeren van verweer tegen een vordering kan immers geacht worden per definitie in het belang te zijn van de VvE (als geheel), maar dat geldt niet voor het zelf instellen van een vordering. De - buiten vergadering gegeven - toestemming van drie van de vier leden van de VvE voor het instellen van de reconventionele eis kan niet in de plaats komen van een besluit van de vergadering van eigenaars. De desbetreffende reconventionele vorderingen (betaling achterstallige bijdrage, verbod tot het zich uitgeven als bestuurder) zijn derhalve onbevoegdelijk namens de VvE ingesteld, zodat de grieven VI en VII slagen, het bestreden vonnis in zoverre geen stand kan houden en de VvE alsnog niet ontvankelijk moet worden verklaard in die vorderingen.

De vordering tot betaling van € 611,47 die [appellant] heeft gebaseerd op de door [X] vervaardigde jaarstukken, is door de kantonrechter afgewezen op grond van een overweging die erop neerkomt dat [appellant] is gebonden aan het besluit van de vergadering van eigenaars van 21 januari 2014 om de door VVE Commitment opgemaakte jaarrekeningen over de jaren 2003-2013 goed te keuren, tegoeden en tekorten slechts te verrekenen over de voorafgaande vijf jaar en VVE Commitment opdracht te geven dit te verwerken in de jaarstukken van 2014. De kantonrechter heeft voorts overwogen dat [appellant] geen aanspraken kan ontlenen aan de jaarstukken die door [X] zijn opgemaakt, omdat daartoe geen opdracht is gegeven door de vergadering van eigenaars, en evenmin aan de besluiten die zijn genomen in de vergadering van 22 mei 2014, omdat de redelijkheid en billijkheid zich ertegen verzetten dat [appellant] aldus de overige leden van de VvE buitenspel heeft gezet. Tegen deze redenering zijn de grieven II en III opgeworpen. Zij lenen zich voor gezamenlijke behandeling.

[appellant] heeft welbewust ervan afgezien de vergaderingen van 10 december 2013 en 21 januari 2014 te bezoeken. In zoverre is het dus niet onterecht dat de kantonrechter heeft overwogen dat [appellant] zich aan de besluitvorming binnen de VvE heeft onttrokken, ook al is juist dat voorafgaand aan de vergadering van 22 oktober 2013 lange tijd geen reguliere vergaderingen zijn gehouden. De overige leden zijn op de vergaderingen van 10 december 2013 en 21 januari 2014 wel verschenen en hebben uiteindelijk op 21 januari 2014 met de daarvoor vereiste meerderheid van stemmen de genoemde besluiten genomen. Die besluiten zijn door [appellant] niet op de wettelijk voorgeschreven wijze aangevochten, waardoor eventuele gebreken in de wijze waarop de besluiten tot stand zijn gekomen niet meer kunnen afdoen aan de geldigheid van die besluiten, evenmin als de eventuele strijdigheid met de redelijkheid en billijkheid van de inhoud ervan.

Evenmin slaagt het argument van [appellant] dat het besluit van de vergadering van eigenaars om de tegoeden en tekorten slechts over de afgelopen vijf jaar te verrekenen strijdig zou zijn met de splitsingsakte. In die splitsingsakte is weliswaar bepaald voor welk deel iedere appartementseigenaar moet bijdragen de gemeenschappelijke kosten, maar die bepaling ontneemt de vergadering niet de bevoegdheid te besluiten af te zien van verrekening van bijdragen die meer dan vijf jaar geleden in afwijking van die verdeelsleutel te veel of te weinig zijn betaald. De vordering tot verklaring voor recht dat het desbetreffende besluit nietig is, is derhalve niet toewijsbaar. Hetzelfde geldt voor de schadevergoeding op grond van artikel 38 lid 4 van het Modelreglement. Toewijzing van laatstgenoemde vordering zou immers feitelijk erop neerkomen dat [appellant] zich toch zou onttrekken aan de financiële besluiten van 21 januari 2014.

In april 2014 waren de hiervoor genoemde besluiten van 21 januari 2014 al onaantastbaar geworden. De vergaderingen van 6 mei 2014 en 22 mei 2014 waren klaarblijkelijk bedoeld om alsnog een besluit van een andere strekking te bewerkstelligen. De vergadering van 6 mei 2014 is door [appellant] in overeenstemming met het bepaalde in artikel 33 lid 4 van het Modelreglement bijeengeroepen. De oproeping voor de vergadering van 22 mei 2014 is echter niet rechtsgeldig geschied, omdat ook een vergadering die op grond van het bepaalde in artikel 38 lid 6 van het Modelreglement plaatsvindt, in beginsel door het bestuur moet worden bijeengeroepen. Een verzoek aan het bestuur ( [geïntimeerde sub 2] ) om binnen een maand na 6 mei 2014 een nieuwe vergadering op grond van artikel 38 lid 6 van het Modelreglement bijeen te roepen heeft [appellant] echter niet gedaan. In plaats daarvan heeft hij eigenmachtig een vergadering belegd, die in afwijking van de gewoonte ook niet plaatsvond in Amsterdam, waar het pand zich bevindt en de overige leden woonden, maar in zijn eigen woonplaats. Het verzuim op de juiste wijze om een nadere vergadering te vragen klemt temeer waar [appellant] wist dat de overige leden de door hem bijeengeroepen vergadering als ongeldig beschouwden en daar niet wensten te verschijnen en bovendien [appellant] de inleidende dagvaarding, die betrekking had op dezelfde financiële kwesties, al had laten uitbrengen. Onder deze omstandigheden kan hetgeen zich op 22 mei 2014 in Almere heeft afgespeeld in redelijkheid niet als een vergadering van de VvE worden beschouwd en de door [appellant] genomen besluiten niet als besluiten van de vergadering van eigenaars. Voor zover daarover anders zou kunnen worden geoordeeld geldt in ieder geval dat het beroep van [appellant] op die besluiten onder de gegeven omstandigheden naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is. De grieven II en III falen derhalve.

Grief IV betreft de vergoeding die [appellant] heeft gevorderd ten bedrage van € 19.866,28 wegens door hem voorgeschoten kosten, welke vordering is gespecificeerd in de producties 59 en 60 bij de inleidende dagvaarding. Voor het overgrote deel heeft dit bedrag betrekking op de herstelwerkzaamheden die [appellant] heeft laten uitvoeren (zie hiervoor onder 2.2 sub q.) en voor klein deel op door [appellant] betaalde advocaatkosten ten bedrage van € 2.983,30. De kantonrechter heeft deze vordering afgewezen omdat de kosten niet berusten op door de VvE gegeven opdrachten en [appellant] de overige leden geen gelegenheid heeft gegeven voorafgaand aan het uitvoeren van de werkzaamheden te beoordelen in hoeverre deze kosten voor rekening van de VvE zouden moeten komen.

In de toelichting op de grief heeft [appellant] aangevoerd dat de overige leden wel degelijk op de hoogte zijn geweest van de werkzaamheden die [appellant] diende uit te voeren. Ook heeft hij betoogd dat sommige van de uitgevoerde werkzaamheden het gevolg waren van lekkage vanuit het appartement van [geïntimeerde sub 3] . Al in 2005 wist de VvE, aldus [appellant] , dat de fundering in haar geheel moest worden hersteld, maar om geld te besparen is toen alleen de fundering linksvoor aangepakt. Het herstel van het dak en het funderingsherstel betreffen gemeenschappelijke kosten. [appellant] stelt met spoed te hebben gehandeld om grotere schade te voorkomen. De kwaliteit van het werk staat vast en de werkzaamheden zijn ten goede van de VvE gekomen. [appellant] betwist dat door de aanwezigheid van de wietplantage schade is veroorzaakt en beroept zich onder andere op ongerechtvaardigde verrijking.

Ondanks het feit dat aan de door [appellant] betaalde nota’s geen opdracht van de VvE ten grondslag ligt kan [appellant] onder omstandigheden aanspraak maken op een vergoeding daarvoor, namelijk voor zover de VvE door de verrichte werkzaamheden is verrijkt en vergoeding daarvan redelijk is.

Het hof heeft behoefte aan een nadere toelichting van partijen omtrent de vraag welke werkzaamheden nu precies zijn verricht, waarom die werkzaamheden noodzakelijk waren, of er een verband bestaat met de aanwezigheid van de wietplantage, wat de kosten van de werkzaamheden zijn geweest en in welke mate de VvE door die werkzaamheden is gebaat. [appellant] kan zich tevens uitlaten over het betoog van de VvE c.s. dat er een verwevenheid bestaat tussen hem en de door hem ingeschakelde bedrijven en hij dient de gemaakte advocaatkosten toe te lichten. De mogelijkheid bestaat dat het hof om een of meer van de hiervoor opgeworpen vragen te beantwoorden deskundige voorlichting behoeft. Ook daarover wenst het hof met partijen te spreken.

Het hof zal met het oog op het voorgaande een comparitie van partijen gelasten. Ter comparitie zal tevens worden bezien of een minnelijke regeling van dit deel van het geschil mogelijk is.

Voorafgaand aan de comparitie kan thans reeds worden vastgesteld dat de vordering van [appellant] jegens [geïntimeerden] niet voor toewijzing vatbaar is. [appellant] vordert van [geïntimeerden] de bedragen waarvan hij meent dat zij die aan de VvE verschuldigd zijn. Deze mening is gebaseerd op de door [X] opgemaakte jaarstukken alsmede op een verrekening van tekorten over een langere periode dan vijf jaar terug, waarover hiervoor reeds is overwogen dat [appellant] is gebonden aan de op 21 januari 2014 genomen andersluidende besluiten. Bovendien bestaat voor het innen door [appellant] van (vermeende) vorderingen van de VvE geen grond. Uit de door [appellant] gegeven toelichting op de vorderingen en de hoogte van de van elk van de overige leden gevorderde bedragen blijkt dat [appellant] niet heeft beoogd zijn vorderingen op hen te baseren op het bepaalde in artikel 5:113 lid 5 BW. De vorderingen van [appellant] , voor zover gericht tegen [geïntimeerden] moeten dus worden afgewezen, met zijn veroordeling in de door [geïntimeerden] in eerste aanleg in conventie en in hoger beroep tot nu toe gemaakte kosten, die worden begroot op de helft van de totale kosten van de VvE c.s. Het bestreden vonnis voor zover in conventie gewezen zal dan ook worden vernietigd. Ter comparitie zullen alleen [appellant] en de VvE behoeven te verschijnen. De verdere beoordeling van grief IV wordt aangehouden, evenals die van grief V, die betrekking heeft op de kostenveroordeling in conventie in eerste aanleg.

Grief VIII bestrijdt de toewijzing van de vordering in oorspronkelijke reconventie van [geïntimeerde sub 2] . [appellant] betwist dat hij, zoals [geïntimeerde sub 2] aan zijn vordering ten grondslag heeft gelegd, een onzinnige procedure zou hebben aangespannen. Voorts doet [appellant] een beroep op eigen schuld en betwist hij de gestelde schade.

De kantonrechter heeft niet gemotiveerd op welke grond [appellant] jegens [geïntimeerde sub 2] aansprakelijk is voor de door deze geleden schade. De vordering van [geïntimeerde sub 2] is kennelijk gebaseerd op onrechtmatige daad. Blijkens de tekst van de conclusie van repliek in reconventie lijkt [geïntimeerde sub 2] het standpunt in te nemen dat met de integrale afwijzing van de vorderingen van [appellant] zijn recht op schadevergoeding is gegeven. Dat is onjuist. Voor het aannemen van een onrechtmatige daad is meer vereist dan dat een ingestelde in eis in zijn geheel is afgewezen. Minst genomen is vereist dat gesproken kan worden van misbruik van bevoegdheid, bijvoorbeeld omdat de eis lichtzinnig - zoals: tegen beter weten in - is ingesteld. De enkele stelling dat de door [appellant] ingestelde procedure onzinnig is, is onvoldoende. Overigens blijkt al uit het hiervoor overwogene dat het hof de procedure niet onzinnig acht. Grief VIII is terecht voorgedragen en de vordering van [geïntimeerde sub 2] zal alsnog worden afgewezen.

Blijkens het voorgaande kan geen van de vorderingen van de VvE c.s. in oorspronkelijke reconventie worden toegewezen. Dit betekent dat ook het bestreden vonnis voor zover in reconventie gewezen niet in stand kan blijven, ook waar het betreft de proceskosten van dat deel van het geding in eerste aanleg, die door de VvE c.s. moeten worden gedragen. Grief IX, die hierop betrekking heeft, slaagt derhalve.

Het hiervoor overwogene leidt tot de volgende beslissing.