Uitspraken

De man heeft ter zitting in hoger beroep zijn verzoek om hem met het eenhoofdig gezag over [de minderjarige] te belasten alsmede zijn verzoek om een door de vrouw te betalen onderhoudsbijdrage ten behoeve van [de minderjarige] vast te stellen, ingetrokken. Deze verzoeken behoeven derhalve geen bespreking meer.

Ter beoordeling van het hof zijn de zorgregeling en de door de man te betalen uitkering tot levensonderhoud van de vrouw.

De man betoogt dat een beperktere zorgregeling dan de rechtbank heeft bepaald in het belang van [de minderjarige] is. Sinds partijen in 2012 uit elkaar zijn gegaan, heeft er weinig contact plaatsgevonden tussen de vrouw en [de minderjarige] , omdat de vrouw in het weekend veel optredens heeft als zangeres. Ook is het voorgekomen dat de zorgregeling doorgang vond, maar dat [de minderjarige] de zaterdag doorbracht onder de hoede van [x] of aan de bar van het etablissement waar de vrouw optrad. Na de laatste omgang in juli 2014 is [de minderjarige] in overleg met de huisarts en zijn school onder behandeling gesteld van GGZ jeugdpsychiatrie. Gebleken is dat hij schade heeft opgelopen of een trauma heeft opgedaan door de omgang met de vrouw en daarvoor dient te worden behandeld. De behandelaar heeft verklaard dat [de minderjarige] omgang kan hebben met de vrouw, maar dat de zorgregeling in duur moet worden beperkt. De behandelaar heeft een zorgregeling geadviseerd waarbij [de minderjarige] een zaterdagmiddag per maand bij de vrouw doorbrengt, aldus de man. Hij heeft haar niet bereid gevonden haar advies op schrift te stellen.

Voorts wenst de man dat er een vaste dag in de maand wordt bepaald waarop de zorgregeling zal plaatsvinden, zodat de vrouw haar artiestenagenda daarop kan aanpassen en [de minderjarige] weet waar hij aan toe is.

Het hof overweegt als volgt. Uit de stukken is gebleken dat [de minderjarige] veel sturing nodig heeft en gebaat is bij rust, regelmaat en een duidelijk voorspelbare structuur. De vast te stellen zorgregeling moet hieraan in het belang van [de minderjarige] zoveel mogelijk tegemoet komen en moet tevens zowel voor [de minderjarige] als ook voor beide ouders haalbaar zijn. Naar het hof begrijpt, vreest de man gezien zijn ervaringen in het verleden dat een zorgregeling van een weekend per maand niet (steeds) zal worden nageleefd door de vrouw, om welke reden hij een verdere beperking van de zorgregeling wenst. Hij heeft in dit verband verwezen naar een verklaring van de behandelaar van [de minderjarige] bij de GGZ. Nu deze verklaring echter niet op schrift staat en de vrouw voorts onbekend is met het verloop van deze behandeling, kan daarvan niet zonder meer worden uitgegaan. Volgens de Raad is een zorgregeling van een weekend per maand ook voor de vrouw haalbaar en de vrouw heeft dat bevestigd. Ook acht het hof van belang dat de Raad ten behoeve van zijn (gedegen) onderzoek onder meer heeft gesproken met JBRA, een klinisch psycholoog van Het Kabouterhuis, de schoolpsycholoog en de huisarts, alsmede met [de minderjarige] zelf. Het hof vertrouwt derhalve op de conclusies van de Raad, ook ten aanzien van de haalbaarheid van de geadviseerde zorgregeling. Het hof gaat ervan uit dat de vrouw in het belang van [de minderjarige] haar optredens en overige bezigheden in de weekends dusdanig zal plannen dat haar weekend met [de minderjarige] steeds zal kunnen doorgaan. Het hof zal de beschikking waarvan beroep derhalve in zoverre bekrachtigen.

Teneinde duidelijkheid te scheppen voor [de minderjarige] zal het hof bepalen dat de vrouw en [de minderjarige] in beginsel telkens het eerste weekend van de maand omgang hebben, voor het eerst in de eerstvolgende kalendermaand na de datum van deze beschikking. Uiteraard kunnen partijen in onderling overleg een andere regeling afspreken, waarbij zij opgemerkt dat de man als verzorgende ouder van [de minderjarige] zijn toestemming zal moeten verlenen voor een wijziging. Het hof gaat er daarbij vanuit dat de man enige flexibiliteit zal tonen, indien de omstandigheden daarom vragen. Gelet op het voorgaande ziet het hof geen aanleiding om een verdere overweging te wijden aan de verlangde mate van flexibiliteit van de man, zoals door de vrouw verzocht.

Het verzoek van de man om te bepalen dat de zorgregeling moet plaatsvinden in de gemeente Amsterdam dan wel in de provincie Noord-Holland zal het hof afwijzen, nu de man dit verzoek onvoldoende heeft onderbouwd.

Voorts is aan de orde het verzoek van de man inzake de uitkering tot levensonderhoud van de vrouw. De man meent dat de vrouw geen recht heeft op een uitkering tot levensonderhoud op grond van het bepaalde in artikel 1:160 Burgerlijk Wetboek (BW), omdat zij en haar partner samenwonen als waren zij gehuwd. De vrouw is al vóór het einde van 2012 bij [x] ingetrokken, aldus de man.

In de tweede plaats heeft de vrouw geen behoefte aan een uitkering tot haar levensonderhoud, omdat zij naast haar Wajong-uitkering een inkomen genereert uit haar optredens. Ten slotte betoogt de man dat hij geen draagkracht heeft om enige alimentatie aan de vrouw te voldoen.

De vrouw heeft het door de man gestelde betwist en daartoe het volgende aangevoerd. [x] is haar manager en tevens haar partner, maar zij woont niet met hem samen. Zij heeft per 1 juli 2014 een kamer bij [x] gehuurd waarvoor zij € 400,- per maand betaalt. Ter ondersteuning van deze stelling heeft zij een huurovereenkomst overgelegd, door de vrouw en [x] ondertekend op 23 juni 2014, en een uitdraai van haar internetbankrekening waarop zes betalingen van de vrouw aan [x] van € 400,- over de periode van 2 juli 2014 tot en met 21 november 2014 zijn vermeld. De vrouw stelt dat zij op zoek is naar een eigen woning. Zij betwist dat zij en [x] elkaar wederzijds verzorgen en een gezamenlijke huishouding voeren.

Zij heeft verder alleen een Wajong-uitkering en genereert geen inkomsten uit optredens. Zij treedt wel op, maar ontvangt slechts sporadisch een onkostenvergoeding van € 50,-.

De man heeft geen (financiële) stukken in geding gebracht ter onderbouwing van zijn gebrek aan draagkracht, aldus de vrouw.

Niet in geschil is dat de vrouw een affectieve relatie van duurzame aard heeft met [x] , nu zij ter zitting in hoger beroep heeft verklaard dat zij sinds anderhalf jaar een relatie heeft met [x] , die tevens haar manager is.

Voorts is komen vast te staan dat de vrouw en [x] feitelijk in dezelfde woning wonen.

De man heeft ter ondersteuning van zijn stelling dat de vrouw en [x] samenleven als waren zij gehuwd, uitdraaien van de Facebookpagina van de vrouw overgelegd, met onder meer de volgende berichten, die – voor zover valt na te gaan – grotendeels dateren uit 2014:

De vrouw heeft niet betwist dat deze berichten van haar hand zijn. Het hof heeft haar ter zitting een aantal daarvan voorgehouden en om een verklaring daarvoor gevraagd. De vrouw heeft daarop geantwoord dat [x] voor haar heeft gezorgd toen zij veel hulp nodig had in verband met twee ingrijpende operaties die zij ten behoeve van een noodzakelijke gewichts-vermindering heeft ondergaan. Zij heeft er ter zitting nogmaals op gewezen dat zij een kamer huurt bij [x] .

Naar het oordeel van het hof vormen de bovenstaande berichten, in onderlinge samenhang bezien en tevens bezien tegen de achtergrond dat de vrouw en [x] een duurzame affectieve relatie hebben en in dezelfde woning wonen, voldoende aanwijzing dat zij samenwoont met [x] als waren zij gehuwd in de zin van artikel 1:160 BW. Uit de berichten blijkt dat de vrouw ’s morgens brood smeert voor [x] en voor hem kookt. Ter zitting heeft de vrouw desgevraagd verklaard dat de woning over één keuken beschikt. Verder blijkt uit de berichten dat de vrouw huishoudelijke taken verricht en samen met [x] twee honden heeft, die zij uitlaat. [x] zorgt volgens de vrouw niet alleen goed voor haar, maar ook voor haar beide kinderen, die hij mede opvoedt. Hij koopt een zonnebank en rozen voor de vrouw, en een fiets voor haar dochter [naam dochter] , aldus de berichten. Dit alles rechtvaardigt naar het oordeel van het hof de conclusie dat tussen de vrouw en [x] sprake is van een duurzame affectieve relatie die meebrengt dat zij elkaar wederzijds verzorgen, met elkaar samenwonen en een gemeenschappelijke huishouding voeren. De vrouw heeft onvoldoende feiten of omstandigheden aangevoerd die deze conclusie weerleggen en daarmee de stelling van de man onvoldoende gemotiveerd betwist. De verwijzing naar haar gezondheidssituatie volstaat niet. Verder staat de omstandigheid dat de vrouw met [x] een huurovereenkomst heeft gesloten en hem huur betaalt er niet aan in de weg dat zij met hem samenwoont als ware zij met hem gehuwd. Uit die omstandigheid kan immers evenzeer worden afgeleid dat de vrouw en [x] de kosten van de woning samen delen.

Nu aan de voorwaarden voor toepassing van artikel 1:160 BW is voldaan, is de verplichting van de man tot het verstrekken van levensonderhoud van de vrouw geëindigd, en wel met ingang van 1 juli 2014, de datum waarop de vrouw volgens de huurovereenkomst op hetzelfde adres woont als [x] . Dat de vrouw al vóór 1 juli 2014 met [x] samenwoonde als waren zij gehuwd, acht het hof onvoldoende aannemelijk geworden. Derhalve ligt ter beoordeling aan het hof nog voor de uitkering tot levensonderhoud van de vrouw over de periode van 16 april 2014 tot 1 juli 2014. De man heeft subsidiair betoogd dat de vrouw geen behoefte heeft aan een uitkering tot haar levensonderhoud, omdat zij inkomsten genereert uit haar optredens als zangeres. De man heeft deze stelling onderbouwd met onder meer een uitdraai van de website van het bedrijf dat de boekingen van de vrouw regelt, een foto van een optreden van de vrouw en een aantal aankondigingen van optredens van de vrouw. Uit de door hem overgelegde stukken blijkt verder dat zij heeft deelgenomen aan talentenjacht […] die door [tv zender] is uitgezonden en dat zij begin 2015 een muziekalbum heeft uitgebracht.

De vrouw heeft op haar beurt acht zogenoemde Pro deo verklaringen overgelegd over de periode van 3 september 2013 tot en met 16 juni 2014, waaruit blijkt dat zij, op één keer na, geen vergoeding voor haar optredens heeft gekregen. .