Uitspraken

Op de regiezitting van 20 februari 2013 heeft het hof de wijze van oproeping van de belanghebbenden aldus bepaald:

a. De bekende belanghebbenden die in Nederland wonen, zullen worden opgeroepen per gewone brief en tevens, indien hun e-mailadres bij verzoeksters bekend is, per e-mail.

b. Voor de bekende belanghebbenden die wonen in een vreemde staat waar de EU

c. De oproepingen zullen worden gedaan op uiterlijk 10 maart 2014.

d. De oproepingsbrieven zullen ook geplaatst worden op de websites www.descentrum.nl en www.desfonds.nl en ten behoeve van alle belanghebbenden zal een advertentie worden geplaatst in De Telegraaf.

Ter regiezitting is gebleken dat het verzoeksters niet bekend was of er belanghebbenden zijn die thans in het buitenland wonen. Het hof heeft er toen op gewezen dat, indien één of meer belanghebbenden in het buitenland wonen die volgens de toepasselijke regels moeten worden opgeroepen, met de daarbij in acht te nemen termijnen, aan wie een redelijke termijn voor verweer moet worden gelaten, dat van invloed kan zijn op de datum van de mondelinge behandeling. Bij e-mail van 12 maart 2014 hebben verzoeksters daaromtrent bericht dat 26 geregistreerde belanghebbenden in het buitenland wonen, ten dele in landen waar de EU Betekeningsverordening toepasselijk is, ten dele elders.

Bij DES Centrum zijn ruim 1.500 belanghebbenden bekend die gericht opgeroepen konden worden. Uit de overgelegde stukken blijkt dat deze vrijwel allen daadwerkelijk per brief en/of e-mail bereikt zijn. Aan de anderen is in elk geval een brief/e-mail naar het bekende adres gezonden.

Uit de stukken (productie 8 bij de brief van verzoeksters van 7 mei 2014 in samenhang met de e-mail van verzoeksters van 12 maart 2014) blijkt dat thans (anders dan eerder vermeld) 18 bekende belanghebbenden in het buitenland wonen. 14 van hen zijn (per e-mail of brief) tijdig bereikt.

Bij de stukken bevinden zich genoegzame bewijsstukken waaruit de plaatsing van de onder 5.2.1.d bedoelde advertentie in de genoemde krant en de aankondiging (met digitale terbeschikkingstelling van de relevante stukken) op de websites blijkt.

Naar het oordeel van het hof kan uit de stukken worden opgemaakt dat de oproeping en aankondiging naar behoren heeft plaatsgevonden. Het hof heeft daarbij in aanmerking genomen dat het verzoek geen betrekking heeft op de in het buitenland wonende belanghebbenden die niet deugdelijk van het verzoek in kennis zijn gesteld, bedoeld in 5.2.5. Op grond van een toezegging van verzoekers hebben deze personen echter de keuze zich vrijwillig aan de overeenkomst te binden.

De personen ten behoeve van wie de overeenkomst is gesloten, zijn omschreven in art. 1 van overeenkomst DES-II (gelezen in samenhang met bijlagen I en III).

Het aantal gerechtigden wordt geschat op (maximaal) 219.

De vergoeding die aan de gerechtigden toekomt en de voorwaarden waaraan zij moeten voldoen om voor de vergoeding in aanmerking te komen, zijn vermeld in de artt. 2 tot en met 5 (in combinatie met de bijlagen I en III) van overeenkomst DES-II.

De wijze waarop de vergoeding wordt vastgesteld en kan worden verkregen, is vermeld in art. 11 (in combinatie met bijlagen IV-VIII) van overeenkomst DES-II.

Gelet op het voorgaande voldoet de overeenkomst aan de eisen van artikel 7:907 lid 2 BW en doet de afwijzingsgrond van art. 7:907 lid 3, aanhef en onder a, zich niet voor.

Ingevolge artikel 7:907 lid 3, aanhef en onder b, BW moet het hof het verzoek afwijzen indien de hoogte van de toegekende vergoedingen niet redelijk is, mede gelet op de omvang van de schade, de eenvoud en snelheid waarmee de vergoedingen kunnen worden verkregen en de mogelijke oorzaken van de schade.

Het gaat om een partiële tegemoetkoming in de nadelen die DES-kleinkinderen ondervinden, omdat deze, mogelijk ten gevolge van DES-blootstelling van hun moeder, te vroeg geboren zijn en als gevolg van die vroeggeboorte gehandicapt zijn. Verzoeksters hebben toegelicht en onderbouwd dat sprake is van een groot aantal handicaps, die wisselend zijn van ernst en in vele combinaties kunnen voorkomen.

De hiervoor genoemde belanghebbende heeft die keuze aangevochten. Zij stelt zich op het standpunt dat ook anderen, zoals haar minderjarige kinderen, die deze handicaps niet hebben, toch geconfronteerd (zullen) worden met nadelige gevolgen van vroeggeboorte ten gevolge van DES-gebruik. Zij ziet niet in op welke grond deze nadelen buiten vergoeding op basis van deze overeenkomst zouden moeten blijven.

Het hof stelt voorop dat de overeenkomst in de eerste plaats hen aangaat ten behoeve van wie de overeenkomst is gesloten. De belangen van hen ten behoeve van wie de overeenkomst niet is gesloten, zullen in de regel niet kunnen verhinderen dat de overeenkomst wel verbindend wordt verklaard voor hen ten behoeve van wie deze is gesloten. Denkbaar is echter dat dit beginsel onder bijzondere omstandigheden uitzondering moet lijden. Die bijzondere omstandigheden zijn echter niet reeds gelegen in het enkele feit dat het redelijk of wenselijk zou zijn ook anderen aan de regeling te laten deelnemen.

Bij de behandeling van het verzoek tot verbindendverklaring van de overeenkomst DES-I is reeds ter sprake gekomen dat het wenselijk zou zijn om ook een regeling te treffen voor de DES-kleinkinderen. Omdat de uitvoering van die overeenkomst heeft geresulteerd in een aanzienlijk overschot zijn middelen beschikbaar gekomen om een dergelijke regeling alsnog in het leven te roepen, wat heeft geleid tot de onderhavige overeenkomst DES-II. Het hof begrijpt dat het een teleurstelling is dat ook deze overeenkomst voor sommige personen, zoals de kinderen van de belanghebbende, niet in een uitkering voorziet. Het gaat echter om een overeenkomst die het resultaat is van onderhandelingen. Uit de aard van een regeling als de onderhavige volgt dat verzoeksters keuzes hebben moeten maken, ook ten aanzien van de omvang en de samenstelling van de onder de overeenkomst te brengen groepen van personen. De keuzes die verzoeksters hebben gemaakt kunnen, gelet op de aard en de complexiteit van de problematiek, ook niet onbegrijpelijk worden geacht. Dat brengt mee dat geen sprake is van een grond om de verbindendverklaring te weigeren of – in het verlengde daarvan – te gelasten dat de overeenkomst moet worden aangepast.

Overeenkomst DES-II voorziet in een vaststelling van de hoogte van de vergoedingen door Stichting BD. Voorts is in art. 13 van de overeenkomst voorzien in bezwaar en beroep. Daarmee is voldaan aan de eis die ligt besloten in art. 7:907 lid 3, aanhef en onder d, BW.

Nu gesteld noch gebleken is dat de belangen van de personen ten behoeve van wie de overeenkomst is gesloten anderszins onvoldoende zijn gewaarborgd, is het bepaalde in art. 7:907 lid 3, aanhef en onder e, BW geen reden is voor afwijzing van het verzoek.