Uitspraken

Grief I richt zich allereerst tegen de beslissing van de voorzieningenrechter een bij akte verzochte wijziging van partijaanduiding (van de Politie) toe te laten op grond van de omstandigheid dat sprake is van een verschrijving in de dagvaarding. [geïntimeerde] stelt dat er van een verschrijving geen sprake was en dat een bij akte verzochte wijziging niet kan worden toegelaten, nu is beoogd het landelijk politiekorps als (tweede) procespartij te laten gelden. Dit had bij herstelexploot gemoeten en de dagvaarding is daarom nietig, aldus [geïntimeerde]. De grief richt zich eveneens tegen de beslissing die op grond van een daartoe strekkend verzoek in dezelfde akte is genomen [appellant sub 2] toe te laten als gevoegde partij. [geïntimeerde] betoogt dat [appellant sub 2] geen belang had bij voeging. De akte bevat ook niet de gronden van het verzoek, nu daarin primair wordt gevraagd de dagvaarding zo te lezen dat ook [appellant sub 2] als eisende partij optreedt. Ook een dergelijk verzoek had bij herstelexploot moeten worden gedaan. Zij betoogt onder verwijzing naar een arrest van de Hoge Raad dat haar belangen, te weten het kennen van de juiste namen van de eisende partij(en), met een en ander zijn geschaad.

Ook grief II stelt een processueel punt aan de orde. In de inleidende dagvaarding is vermeld dat [geïntimeerde] niet in persoon, maar vertegenwoordigd door een advocaat ter zitting diende te verschijnen. De voorzieningenrechter heeft een beroep op nietigheid van de dagvaarding vanwege deze misslag verworpen op grond van art. 122 Rv, nu haar advocaat ter zitting is verschenen en uit haar uitlatingen niet anders kan volgen dan dat zij voor [geïntimeerde] is verschenen. Hij heeft daartoe verder overwogen dat nu [geïntimeerde] werd vertegenwoordigd door een advocaat, zij niet geacht kan worden door de onjuiste vermelding in de dagvaarding in haar belangen te zijn geschaad. Dat zij zelf had willen verschijnen maar door de verkeerde tekst op het verkeerde been zou zijn maakt dat niet anders, aldus de voorzieningenrechter. De grief bestrijdt dit oordeel en houdt in dat [geïntimeerde] het beginsel van hoor en wederhoor is ontzegd. Volgens haar volgt daarbij uit een uitspraak van de rechtbank Zwolle-Lelystad dat bij een dergelijk gebrek in de dagvaarding de vraag of zij is benadeeld ook niet relevant is. De voorzieningenrechter heeft ook niet bevolen een herstelexploot uit te brengen, door welk een en ander haar belangen wel degelijk zijn geschaad, aldus [geïntimeerde].

Anders ligt het met betrekking tot de voeging van [appellant sub 2]. Terecht betoogt [geïntimeerde] dat in de akte primair wordt gevraagd de dagvaarding zo te lezen dat ook [appellant sub 2] als eisende partij optreedt. Uit het lichaam en het petitum van de dagvaarding blijkt ook onmiskenbaar dat [appellant sub 2] als eiser bedoeld is, nu daarin (vooral) te lezen is dat deze door het handelen van [geïntimeerde] schade lijdt en het in feite zijn belangen zijn waarvoor wordt opgekomen. [geïntimeerde] stelt dit overigens ook zelf in grief III wanneer zij opmerkt dat haar uitlatingen zich enkel richten tegen [appellant sub 2]. De voorzieningenrechter had de akte daarom op dit onderdeel primair moeten opvatten als een akte strekkend tot rectificatie, ook al vermeldt de kop anders - die is daarvoor niet beslissend - en de dagvaarding in zoverre verbeterd moeten lezen. Het hof zal de akte alsnog zo lezen en derhalve ook [appellant sub 2] als eiser aanmerken. Hierdoor wordt [geïntimeerde] niet in haar belangen geschaad. Op grond van de inhoud van de dagvaarding wist zij immers zoals gezegd waartegen zij zich had te verdedigen en had zij moeten en kunnen begrijpen dat het (vooral) de belangen van [appellant sub 2] waren waarvoor werd opgekomen. Na het nemen van de akte, toen er al helemaal geen misverstand meer over kon bestaan dat [appellant sub 2] zich uitdrukkelijk als eiser wilde presenteren heeft [geïntimeerde] bij monde van haar advocaat vervolgens bij gelegenheid van het pleidooi op de zitting van de voorzieningenrechter nog inhoudelijk verweer gevoerd. Andere belangen dan het kennen van de namen van de procespartijen heeft [geïntimeerde] ook op dit punt niet naar voren gebracht. De slotsom is dan ook dat hoewel de grief op een onderdeel terecht is voorgedragen, zij niet tot vernietiging van het vonnis kan leiden.

Grief II faalt ook. Appellanten brengen terecht naar voren dat in de uitspraak waarnaar [geïntimeerde] verwijst een andere situatie aan de orde was, te weten een waarin gedaagde niet was verschenen, ook niet bij advocaat, terwijl evenmin door eiser was voldaan aan een bevel een herstelexploot uit te brengen. In dit geval is [geïntimeerde] vertegenwoordigd door haar advocaat die op de zitting is verschenen en die - tegen dat oordeel van de voorzieningenrechter is niet gegriefd - zich voor haar had gesteld, terwijl zij bij monde van die advocaat tegen de vorderingen verweer heeft gevoerd. [geïntimeerde] heeft aldus haar belangen laten behartigen en in zoverre is wel degelijk van hoor en wederhoor sprake geweest. Niets heeft haar in de weg gestaan ook zelf op de zitting te verschijnen en daar het woord te voeren. Gelet op de rechtsbijstand die zij genoot mag immers aangenomen worden dat haar advocaat haar duidelijk heeft kunnen maken dat dit haar recht was. De onjuiste aanduiding in de dagvaarding heeft daar niet aan in de weg gestaan en leidt onder deze omstandigheden niet tot nietigheid.

Grief III houdt in dat de Politie geen zelfstandig belang heeft bij de vordering omdat deze geen reputatieschade lijdt, noch enige andere schade. Het hof kan [geïntimeerde] hierin niet volgen. De gewraakte uitlatingen hebben betrekking op het handelen van [appellant sub 2] in de uitoefening van zijn functie en stralen in zoverre direct uit op de Politie. Ook wordt de Politie als organisatie zelf in een kwaad daglicht gezet wanneer bijvoorbeeld wordt gesuggereerd dat [geïntimeerde] na haar arrestatie geen eten en drinken kreeg, uit de wc-pot heeft moeten drinken en kennelijk door meer dan een politieambtenaar is geschopt, gestompt en geslagen. Ook heeft de Politie onvoldoende weersproken naar voren gebracht dat de inzet van [appellant sub 2] wordt bemoeilijkt indien zich (weer) een incident met [geïntimeerde] voordoet, welke incidenten, gelet op het hiervoor onder 2.5 weergegeven eerdere oordeel van het hof, zich bij herhaling hebben voorgedaan. De grief faalt.

Met grief IV bestrijdt [geïntimeerde] het spoedeisend belang bij de vordering nu volgens haar de gestelde onrechtmatigheden al jarenlang spelen. De omstreden publicaties mogen volgens [appellant sub 2] en de Politie dan wel voortduren, maar dat is geen verandering van omstandigheden die een voorziening in kort geding rechtvaardigt, aldus [geïntimeerde]. Voorts brengt zij naar voren dat dit spoedeisend belang ontbreekt omdat de Politie en [appellant sub 2] immers zijn gemachtigd publicaties van het internet te verwijderen en zoekmachines te benaderen met eenzelfde doel. Ook is de zaak volgens haar te ingewikkeld voor een kort geding omdat onvoldoende duidelijk is wie de publicaties op internet heeft geplaatst en vanaf welke computer of IP-adres, zodat geen zekerheid bestaat dat zij dit heeft gedaan. Het hof overweegt dat reeds op grond van de stellingen van [appellant sub 2] en de Politie, die onvoldoende weersproken zijn en waarop bij de bespreking van de principale grief hierna nader op wordt teruggekomen, inhoudend dat de gewraakte uitlatingen voortduren, zich nog steeds op het internet bevinden en dat geen uitvoering is gegeven aan het vonnis van de voorzieningenrechter, het spoedeisend belang is gegeven. Daaraan doet niet af dat de kwestie al jarenlang speelt, te minder nu onweersproken is dat de Politie en [appellant sub 2] diverse pogingen hebben gedaan om de uitlatingen een halt toe te roepen door het doen van aangifte, welke aangiftes ook hebben geleid tot veroordelingen, die echter niet tot het gewenste resultaat hebben geleid. [geïntimeerde] kan zich in dit verband ook niet verschuilen achter de mogelijkheid die de machtiging de Politie en [appellant sub 2] biedt te doen wat zij zelf behoort te doen, en waartoe zij zelf de noodzakelijke maatregelen dient te nemen. De zaak is ook bepaald niet te ingewikkeld voor een kort geding. [geïntimeerde] heeft niet gesteld dat de publicaties niet van haar afkomstig zijn, integendeel, zij brengt bij grief III naar voren, zo merken de Politie en [appellant sub 2] ook terecht op, dat het haar uitlatingen zijn. Dit is gelet op de inhoud ervan, de omstandigheid dat deze voorkomen op een web- en profielpagina van haarzelf ook niet goed anders voorstelbaar. Ten slotte is door het onherroepelijk arrest als hiervoor bij de feiten onder 2.5 vermeld al in rechte komen vast te staan dat zij hetgeen daar bewezen is verklaard heeft begaan. Enig nader onderzoek is daarom in het kader van deze procedure niet nodig. De grief faalt.

Haar vrijheid van meningsuiting is in het geding, zo stelt [geïntimeerde] bij grief V. En voor zover haar al enig onrechtmatig handelen kan worden verweten bestaat daarvoor een rechtvaardigingsgrond die het onrechtmatig karakter wegneemt nu zij heeft gehandeld in het algemeen belang door misstanden in het functioneren van de Politie aan de kaak te stellen. De ernst van de misstand, het door (een ambtenaar van) de Politie te zijn mishandeld en verkracht, bezien vanuit het algemeen belang, rechtvaardigde de openbaarmaking en vond voldoende steun in het ten tijde van de publicaties beschikbare feitenmateriaal, immers zij heeft het zelf meegemaakt. Er bestond voor haar geen andere mogelijkheid met een voor de Politie en [appellant sub 2] minder schadelijke weg haar doel te bereiken omdat zij alle wegen al had bewandeld, maar steeds nul op rekest kreeg, zoals bijvoorbeeld bij het onderzoek door de Nationale ombudsman, aldus [geïntimeerde]. Zij merkt in dit verband nog op dat een gepubliceerde foto van [appellant sub 2] onherkenbaar is en dat zij de gevolgen van de publicaties betwist, waarbij nog geldt dat van een politieman mag worden verwacht dat hij opgewassen is tegen smaad en smaadschrift. Ook in strafrechtelijke zin is eerdergenoemde rechtvaardigingsgrond van toepassing, besluit zij.

Het hof overweegt als volgt. De vraag waar het in het onderhavige geschil om gaat is of de door [geïntimeerde] op haar website en profielpagina gepubliceerde uitlatingen onrechtmatig jegens De Politie en [appellant sub 2] moeten worden geacht. Nu laatstgenoemden [geïntimeerde] verwijten in haar uitlatingen (veel) te ver te zijn gegaan dient het hof te bepalen hoe in dit geval de grens moet worden getrokken tussen uitoefening van het recht op een vrije meningsuiting enerzijds – waarmee mogelijkerwijs bestaande misstanden aan de kaak konden worden gesteld of worden opgeheven – en bescherming tegen onjuiste of in elk geval lichtvaardige verdachtmakingen op internet (en de schade die daarvan het gevolg kan zijn). Het recht op vrijheid van meningsuiting dat hier in het geding is, is immers niet onbegrensd, maar bij wet beperkt gelet op de rechten van anderen. Een wettelijke beperking wordt gevonden in het strafrecht, indien bijvoorbeeld, zoals in deze zaak is vastgesteld, sprake is van smaad of smaadschrift. In het civiele recht wordt een beperking gevonden in de onrechtmatige daad, waarop de onderhavige vordering van de Politie en [appellant sub 2] is gegrond, welke beperking meebrengt dat de vrijheid van meningsuiting begrensd wordt door de zorgvuldigheid en de betamelijkheid die in het maatschappelijk verkeer jegens anderen in acht genomen dienen te worden. Of een uiting onrechtmatig is hangt af van de omstandigheden van het geval. Bij de afweging of een beperking van de vrijheid van meningsuiting niet verder gaat dan strikt noodzakelijk, dient een belangenafweging plaats te vinden. De volgende aspecten spelen daarbij een rol:

a. de aard van de uitlatingen waarin een verdenking of aantijging besloten ligt, en de redelijkerwijs te verwachten gevolgen voor degene jegens wie die verdenking wordt geuit of die aantijging wordt gedaan;

b. de ernst – ook maatschappelijk bezien – van de misstand welke de uitlatingen aan de kaak beogen te stellen;

c. de mate waarin ten tijde van de uitlatingen de verdenkingen steun vonden in het toen beschikbare feitenmateriaal;

d. de inkleding van de verdenkingen, gezien in verhouding tot de onder a t/m c bedoelde factoren;

e. de mate van waarschijnlijkheid dat, ook zonder de verweten uitlatingen via onder meer de pers en internet, in het algemeen belang het nagestreefde doel langs andere, voor de wederpartij minder schadelijke wegen met een redelijke kans op spoedig succes bereikt had kunnen worden;

f. een mogelijke beperking van het door de uitlatingen te veroorzaken nadeel voor degenen die erdoor wordt getroffen, in verband met de kans dat de betrokken uitlatingen, ook zonder de verweten openbaarmaking of terbeschikkingstelling aan onder meer de pers, in de publiciteit zou zijn gekomen;

g. het gezag dat derden zullen toekennen aan degeen die de uitlatingen deed;

h de maatschappelijke positie en publieke gedragingen van degeen over wie de uitlatingen worden gedaan.

De aan [geïntimeerde] verweten uitlatingen, en de gestelde onrechtmatigheid ervan jegens De Politie en [appellant sub 2], waardeert het hof aan de hand van de zojuist genoemde criteria aldus. Het gaat hier om beschuldigingen van zeer ernstige misdrijven aan het adres van (een of meer ambtenaren van) de Politie, hetgeen die ernst nog nader inkleurt, die met grote stelligheid door een vermeend slachtoffer worden gepresenteerd en die [appellant sub 2] verstrekkend in zijn persoonlijke levenssfeer alsook de Politie in haar publieke taakuitoefening treffen. Zeker in zo’n geval geldt dat de beschuldigingen een voldoende basis in de feiten moeten hebben om een redelijk denkend mens te kunnen doen concluderen dat zij waar zijn. Daarvan is hier geen enkele sprake. [geïntimeerde] heeft nooit aangifte gedaan van de beweerde feiten. Dat had als eerste op haar weg gelegen om de door haar gestelde misstand aan de orde te stellen en te laten onderzoeken. Dat zij daartoe niet in de gelegenheid is gesteld door de Politie is gezien hetgeen hiervoor onder 2.4 is vermeld onvoldoende onderbouwd. Uit de daar opgenomen passages uit de brief van de Politie volgt dat die gelegenheid wel degelijk is geboden maar dat de omstandigheid dat kennelijk geen aangifte is gevolgd, voor rekening van [geïntimeerde] moet komen. Verder heeft [geïntimeerde] niets aangedragen dat haar beschuldigingen feitelijk ondersteunt, terwijl in de loop der jaren deze al meermalen voorwerp van ander onderzoek zijn geweest, zoals door de strafrechter, in het kader van aangifte(s) van [appellant sub 2], en de Nationale ombudsman. Dit heeft nog geen begin van een vermoeden opgeleverd dat zij op waarheid berusten, maar integendeel geleid tot het oordeel dat die beschuldigingen ongefundeerd zijn, er geen rechtvaardiging voor te vinden is en zij als smaad en smaadschrift strafbaar zijn en daarbij uiterst schadelijk voor [appellant sub 2]. Uit het voorgaande volgt dat er met de veelvuldig herhaalde aantijgingen van [geïntimeerde] geen maatschappelijk belang gediend is, dat – in ieder geval – de ingrijpende gevolgen van die aantijgingen voor [appellant sub 2] en de Politie niet door een zodanig belang worden gerechtvaardigd en dat het belang van de Politie en [appellant sub 2] – dus – niet kan wijken voor het algemeen belang, in het bijzonder nu de door [geïntimeerde] aangesneden ‘misstand’ geen steun vindt in het beschikbare feitenmateriaal. Bij dit laatste komt nog dat [geïntimeerde] het door haar nagestreefde doel ook op andere, voor [appellant sub 2] en de Politie minder schadelijke wijze aan de orde had kunnen stellen, namelijk door het doen van aangifte tegen [appellant sub 2] of door het indienen van een klacht tegen de Politie (zoals bij de Nationale ombudsman, tot wie zij zich ook heeft gewend). Er is aldus geen enkele rechtvaardiging te vinden voor het uiten van de beschuldigingen en het telkenmale herhalen daarvan. De Politie en [appellant sub 2] ondervinden grote, door hen in de gedingstukken genoegzaam toegelichte en onderbouwde schade van de uitlatingen in respectievelijk hun persoonlijke levenssfeer en publieke taakuitoefening en die schade staat niet in verhouding tot het belang van [geïntimeerde] bij de vrijheid van meningsuiting. De slotsom is dat terecht is geoordeeld dat de uitlatingen van [geïntimeerde] onrechtmatig zijn en dat een verbod en bevelen als door de voorzieningenrechter opgelegd op zijn plaats zijn. De grief faalt.

Over grief VI wordt hierna bij de bespreking van de proceskosten een opmerking gemaakt.

Bij deze stand van zaken komt de grief in principaal appel aan de orde. Deze richt zich als gezegd tegen de beoordeling in het vonnis van de vordering tot oplegging van dwangmiddelen en tegen de uit die beoordeling volgende afwijzing van de vordering. Zij houdt in dat de vordering, mede in aanmerking genomen de gedragingen van [geïntimeerde] ná het vonnis, alsnog dient te worden toegewezen, op de grond dat [geïntimeerde] zich niets aantrekt van (strafrechtelijke) veroordelingen en om de Politie en [appellant sub 2] een instrument in handen te geven om [geïntimeerde] haar (toekomstige) uitlatingen te doen staken en gestaakt te doen houden. De verleende machtiging is daartoe onvoldoende, aldus de Politie en [appellant sub 2]. Aangenomen kan ook worden dat [geïntimeerde] haar handelingen voortzet omdat zij daartoe al is overgegaan na het vonnis. Zij heeft immers het vonnis op haar website geplaatst zonder een rectificatie en dit vergezeld laten gaan van dezelfde soort uitlatingen, die zij nadien nog weer heeft herhaald. De redenering van de voorzieningenrechter komt er in de ogen van de Politie en [appellant sub 2] op neer dat omdat [geïntimeerde] vonnissen aan haar laars lapt, sancties geen effect hebben. Ook beschikt [geïntimeerde] wel degelijk over financiële middelen, in de vorm van een uitkering.

[geïntimeerde] heeft hier tegen in gebracht dat de vordering met betrekking tot de dwangmiddelen moet worden afgewezen. Als zij wordt toegelaten om aangifte te doen, waar zij nooit de gelegenheid voor heeft gehad, zal het probleem zijn opgelost. Daarnaast staan de Politie en [appellant sub 2] andere executiemogelijkheden ter beschikking, zoals gebruik te maken van de rechterlijke machtiging. Gelet op haar beperkte middelen en zwervend bestaan is het verder voor haar niet mogelijk te voldoen aan het bevel tot het plaatsen van rectificaties en ongedaan maken van de reeds gedane uitlatingen. Voor toekomstige uitlatingen is de vordering overigens onvoldoende bepaald en is de primair gevorderde lijfsdwang een buitenproportioneel middel, te meer nu niet duidelijk is dat zij haar handelen heeft voortgezet en de belangen van de Politie en [appellant sub 2] daarmee zijn geschaad.

De grief is terecht voorgesteld. Hiertoe is het volgende bepalend. Als onweersproken staat vast dat [geïntimeerde] niet heeft voldaan aan hetgeen waartoe zij bij voormeld vonnis was veroordeeld. De bedoelde, op het internet openbaar gemaakte uitlatingen kunnen niet anders worden beschouwd dan als een aaneenrijging van ernstige verdachtmakingen en beschuldigingen, diskwalificaties en (anderszins) kwetsende opmerkingen, alle met de kennelijke strekking om de Politie en vooral [appellant sub 2] in diskrediet te brengen. De uitlatingen zijn onrechtmatig en gaan hetgeen rechtens is geoorloofd verre te buiten. De telkenmale herhaling van de bedoelde uitlatingen laten geen ander oordeel toe dan dat [geïntimeerde] zich niets gelegen laat liggen aan strafrechtelijke veroordelingen, de uitkomst van een onderzoek door de Nationale ombudsman, noch het verbod en de bevelen door de voorzieningenrechter opgelegd. Bij dit oordeel slaat het hof mede acht op de uitlatingen van [geïntimeerde] na dat vonnis, waarop de Politie en [appellant sub 2] zich uitdrukkelijk beroepen en die door [geïntimeerde] niet zijn weersproken, in het bijzonder op de website http://gepkedeleef.wordpress.com en haar Facebookpagina, voor zover daarvan prints in het geding zijn gebracht, nu de vordering van de Politie en [appellant sub 2] dient te worden beoordeeld naar de feiten die zij daaraan in hoger beroep ten grondslag hebben gelegd. [geïntimeerde] was gehouden tot onverkorte naleving van hetgeen waartoe het vonnis haar verplichtte. Dat het probleem op te lossen is door haar aangifte te laten doen is in ander verband al aan de orde geweest. Het hof herhaalt dat de stelling dat zij daartoe niet in de gelegenheid is gesteld door de Politie gezien hetgeen onder 2.4 is vermeld onvoldoende is onderbouwd. Uit de daar vermelde brief volgt immers dat die gelegenheid wel is geboden maar dat de omstandigheid dat kennelijk geen aangifte is gevolgd voor rekening van [geïntimeerde] moet komen. Zij kan zich evenmin verschuilen achter de mogelijkheid die de machtiging de Politie en [appellant sub 2] biedt te doen wat zij behoorde te doen, maar dient daartoe zelf de noodzakelijke maatregelen te nemen waarbij nog komt dat zoals hierboven is overwogen de website en profielpagina aan haar toebehoort, zodat niet valt in te zien dat zij het aan haar opgelegde verbod en de bevelen niet zou kunnen naleven. Dat zij zwerft en beperkte financiële middelen heeft weerhoudt haar er niet van de bewuste uitlatingen via het internet te doen en kan er dus ook niet aan in de weg staan het internet aan te wenden om deze ongedaan te maken en te rectificeren.

In dit hoger beroep is voldoende aannemelijk geworden dat dwangsommen geen afdoende dwangmiddel zijn om [geïntimeerde] te bewegen zich overeenkomstig dat verbod en gebod te gedragen. Op de eerste plaats moet worden aangenomen, zo heeft [geïntimeerde] zelf ook naar voren gebracht, dat zij, gelet op haar beperkte draagkracht, voor door haar eventueel verbeurde dwangsommen geen noemenswaardig verhaal biedt. Op de tweede plaats blijkt uit hetgeen hiervoor is overwogen en in het bijzonder uit uitlatingen van [geïntimeerde] op haar Facebookpagina d.d. 15 oktober 2013, zoals daarvan een print bij memorie van grieven als productie 4 is overgelegd, dat [geïntimeerde] geen serieus voornemen heeft om zich in de toekomst te houden aan dergelijke verboden of geboden. Zij meldt daar immers dat zij niet zal stoppen voordat [appellant sub 2] strafrechtelijk is vervolgd en laat ook die mededeling weer vergezeld gaan van onrechtmatige uitlatingen.

Voorts is in hoger beroep voldoende aannemelijk geworden dat de Politie en [appellant sub 2] een redelijk belang hebben bij de onverkorte naleving van hetgeen waartoe het vonnis haar verplicht. Op de eerste plaats kan gezien de diffamerende aard van de door het verbod getroffen uitlatingen van [geïntimeerde], hun kennelijke strekking om de Politie en [appellant sub 2] in diskrediet te brengen en het gedurende meerdere jaren voortduren van die uitlatingen, in redelijkheid niet van hen worden verwacht dat zij (openbaarmaking van) de desbetreffende uitlatingen blijven dulden. Op de tweede plaats hebben [appellant sub 2] en de Politie voldoende aannemelijk gemaakt dat zij beroepsmatig en [appellant sub 2] ook persoonlijk last ondervinden van de onrechtmatige uitlatingen van [geïntimeerde], onder andere doordat derden die op het internet inlichtingen zoeken, bij gebruik van zoekmachines [appellant sub 2] in verband gebracht zien met strafbare feiten, met alle gevolgen van dien.