Uitspraken

Appellante is werkzaam als [functie] bij het team [team 1] met als plaats van tewerkstelling [plaats] . Aan appellante is in 2013 een functiegebonden dienstauto ter beschikking gesteld op grond van de Regeling functiegebonden voertuigen Klpd 2006.

2. Bij de aangevallen uitspraak heeft de rechtbank het beroep tegen het bestreden besluit ongegrond verklaard. Daarbij heeft de rechtbank overwogen dat de korpschef voldoende inzichtelijk heeft gemaakt op welke wijze de toepasselijke wegingscriteria in de beoordeling zijn betrokken. Volgens de rechtbank heeft appellante geen feiten of omstandigheden naar voren gebracht die tot een andere uitkomst zouden moeten leiden. Het door appellante gedane beroep op het gelijkheidsbeginsel en het fair play-beginsel slaagt naar het oordeel van de rechtbank niet. Daarnaast heeft de rechtbank vastgesteld dat appellante de korpschef op
14 november 2016 in gebreke heeft gesteld in verband met het niet tijdig nemen van een beslissing op bezwaar. Uitgaande van die ingebrekestelling had de korpschef uiterlijk op
28 november 2016 een besluit moeten nemen. De korpschef heeft dit op 22 december 2016 gedaan, op welk moment de termijn van 42 dagen, genoemd in artikel 4:17, eerste lid, van de Algemene wet bestuursrecht (Awb), nog niet was verstreken. Daarmee was 22 december 2016 de laatste dag waarover de dwangsom was verschuldigd. De korpschef moest “gelet op artikel 4:18 van de Awb” binnen twee weken na 22 december 2016 de verschuldigdheid en de hoogte van de dwangsom vaststellen. Volgens de rechtbank was de korpschef, anders dan appellante heeft aangevoerd, niet verplicht om dit al bij het bestreden besluit te doen.

3. De Raad komt naar aanleiding van wat partijen in hoger beroep hebben aangevoerd tot de volgende beoordeling.

De Raad volgt appellante niet in haar stelling dat haar permanent een dienstauto ter beschikking had moeten worden gesteld op basis van de in onderdeel 1b van het Vaststellingsbesluit genoemde criteria onvoorspelbaarheid van inzet of oproep, beschikbaarheid/bereikbaarheid, en efficiency en effectiviteit van de inzet. Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat de korpschef voldoende inzichtelijk heeft gemaakt op welke wijze de toepasselijke wegingscriteria in de beoordeling zijn betrokken. Niet kan worden geconcludeerd dat de korpschef niet in redelijkheid tot de gemaakte, onder 1.2 weergegeven, afweging heeft kunnen komen. Naar aanleiding van de namens appellante in hoger beroep gedane verwijzing naar het zogeheten golden hour heeft de korpschef onweersproken gesteld dat van appellante niet wordt verwacht dat zij na een oproep binnen een uur op locatie is. In eerste instantie wordt inzet gevraagd van de desbetreffende regionale eenheid. De inzet van de landelijke eenheid, waartoe appellante behoort, volgt in een later stadium.

Wat onder 3.2 is overwogen brengt mee dat er, anders dan appellante heeft aangevoerd, in dit geval geen verplichting bestond tot voordracht aan de adviescommissie. De korpschef heeft er terecht op gewezen dat uit onderdeel 1c van het Vaststellingsbesluit volgt dat een dergelijke voordracht pas dan aan de orde is als op basis van de wegingscriteria tot de conclusie is gekomen dat permanente terbeschikkingstelling van een dienstauto is aangewezen. Dat is hier niet het geval.

Daarnaast heeft appellante aangevoerd dat de korpschef niet consistent heeft gehandeld, nu aan de medewerkers van het team [team 2] ( [team 2] ) en het [team 3] ( [team 3] ) wel permanent een dienstauto ter beschikking is gesteld. Volgens appellante is hier weliswaar geen sprake van gelijke gevallen in strikte zin, maar zijn de desbetreffende werkzaamheden wel zodanig vergelijkbaar dat ook aan haar permanent een dienstauto ter beschikking had moet worden gesteld. De Raad volgt appellante hierin niet. De korpschef heeft onweersproken gesteld dat de inzet van de teams [team 2] en [team 3] relatief meer onvoorspelbaarheid met zich brengt en dat de medewerkers van team Forensische Opsporing meer te maken hebben met langlopende onderzoeken. De Raad volgt de korpschef in zijn standpunt dat op dit punt geen sprake is van inconsistente besluitvorming.

Appellante heeft verder naar voren gebracht dat, indien ervan moet worden uitgegaan dat zij niet in aanmerking komt voor een dienstauto op grond van het Vaststellingsbesluit, het bestreden besluit geen stand kan houden, omdat de Tijdelijke regeling overgangsbeleid onredelijk is te achten. Daarbij heeft zij erop gewezen dat zij genoodzaakt is geweest om een eigen auto aan te schaffen, aangezien zij haar plaats van tewerkstelling niet goed met het openbaar vervoer kan bereiken. Dit heeft hoge kosten meegebracht. Anders dan appellante is de Raad van oordeel dat de Tijdelijke regeling overgangsbeleid de grenzen van een redelijke beleidsbepaling niet te buiten gaat. Op grond van het Besluit reis-, verblijf- en verhuiskosten politie bestaat ten behoeve van woon-werkverkeer aanspraak op een volledige kostenvergoeding voor kosten van openbaar vervoer dan wel een tegemoetkoming van € 0,18 per kilometer bij gebruik van de eigen auto, met een maximum van 120 kilometer per enkele reis. Daarnaast is voorzien in een overgangstermijn van drie maanden. Hierbij wordt mede in aanmerking genomen dat de Tijdelijke regeling overgangsbeleid met instemming van het Centraal Georganiseerd Overleg Politie tot stand is gekomen.

Verder is de Raad met de korpschef van oordeel dat voor toepassing van de hardheidsclausule van de Tijdelijke regeling overgangsbeleid geen plaats is. De hardheidsclausule ziet naar zijn aard op bijzondere individuele omstandigheden en daarvan is hier geen sprake. Appellante verkeert niet in een situatie die bij de totstandkoming van het beleid niet is bezien of voorzien.

Het beroep van appellante op het vertrouwensbeginsel slaagt ook niet. Hiervoor is in ieder geval vereist dat van de kant van het tot beslissen bevoegde orgaan een uitdrukkelijke, ondubbelzinnige en onvoorwaardelijke toezegging is gedaan, die bij de betrokkene gerechtvaardigde verwachtingen heeft gewekt. Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat aan haar een toezegging is gedaan dat zij voor onbepaalde tijd kan blijven beschikken over een dienstauto.

Tot slot heeft appellante aangevoerd dat de rechtbank ten onrechte heeft geoordeeld dat de korpschef niet verplicht was bij het bestreden besluit een beslissing te nemen over het opleggen van een dwangsom. Volgens appellante had de korpschef de besluitvorming zoveel als mogelijk moeten afronden. Met de rechtbank is de Raad van oordeel dat er, gelet op het bepaalde in artikel 4:18, eerste lid, van de Awb, geen verplichting bestond om bij het bestreden besluit een dwangsombeschikking te geven. Daarbij wordt verwezen naar de uitspraken van 3 oktober 2013, ECLI:NL:CRVB:2013:1936, en 25 maart 2014, ECLI:NL:CRVB:2014:912. Bij besluit van 15 januari 2018 heeft de korpschef aan appellante een dwangsom toegekend van € 550,- wegens het uitblijven van het bestreden besluit. Bij besluit van 5 februari 2019 heeft de korpschef aan appellante een bedrag van € 10,46 aan wettelijke rente vergoed wegens de vertraging in de uitbetaling van de dwangsom. Namens appellante is ter zitting te kennen gegeven dat deze besluiten niet worden betwist.

Uit 3.1.1 tot en met 3.8 volgt dat het hoger beroep niet slaagt en dat de aangevallen uitspraak moet worden bevestigd.