Uitspraken

Bij brief van 28 mei 2014 heeft appellant het college verzocht om binnen veertien dagen uitvoering te geven aan de uitspraak van de Raad van 1 mei 2014, omdat het gevolg van die uitspraak is dat hij in dienst is gebleven en dus recht heeft op nabetaling van salaris met terugwerkende kracht tot 1 januari 2011. Bij brief van 17 juli 2014 heeft appellant het college in gebreke gesteld voor het geval volledige en correcte betaling door het college niet uiterlijk op 31 augustus 2014 heeft plaatsgevonden. Daarbij is onder meer vermeld dat eventuele fiscale nadelen die appellant van nabetalingen ineens zal ondervinden, dienen te worden gecompenseerd. Bij brief van 16 september 2014 heeft appellant het college nogmaals in gebreke gesteld.

Bij e-mailbericht van 31 oktober 2014, bevestigd bij brief van 12 november 2014, heeft het college appellant bericht dat er opdracht is gegeven om € 63.172,61 aan salaris na te betalen. Op de salarisstrook van september 2014 is een nabetaling van netto € 65.670,96 vermeld.

Appellant heeft de rechtbank verzocht het college te veroordelen tot vergoeding van schade, waaronder fiscale schade, alsook om op kosten van het college een deskundige in te schakelen om de fiscale schade te berekenen.

Bij besluit van 10 augustus 2017 heeft het college het verzoek van appellant om vergoeding van fiscale schade afgewezen. Hieraan is ten grondslag gelegd dat het college wel erkent schadeplichtig te zijn inzake de fiscale schade, maar dat er geen opgave is gedaan van daadwerkelijk geleden belastingschade door middel van overlegging van aanslagen van de Belastingdienst.

In hoger beroep tegen de aangevallen uitspraak heeft appellant aangevoerd dat de rechtbank mogelijkheden tot finale geschilbeslechting niet heeft benut. De kern van het geschil betreft de wijze van vaststelling van de fiscale schade en niet dat het college weigert om die schade te vergoeden.

Tegen het besluit van 10 augustus 2017 heeft appellant naar voren gebracht dat het college zijn verzoek om vergoeding van fiscale schade ten onrechte heeft afgewezen.

Zoals hierboven is weergegeven, zijn partijen na de behandeling ter zitting uiteindelijk tot elkaar gekomen.

Het besluit van 10 augustus 2017 wordt mede in de beoordeling betrokken.

Appellant heeft bij brief van 19 september 2018 verzocht het college te veroordelen tot betaling van de factuur van de fiscaal deskundige Accountantskantoor Spoelstra en Scherer ten bedrage van € 3.327,50 en de berekende fiscale schade van € 12.793,42. Het college heeft daarop bij brief van 22 oktober 2018 een besluit genomen over de fiscale schade, namelijk dat appellant een bedrag van € 12.793,42 tegoed heeft van de gemeente, dat dit bedrag naar verwachting in de maand november 2018 aan hem betaalbaar zal worden gesteld, alsook dat de gemeente de factuur voor de werkzaamheden van Accountantskantoor Spoelstra en Scherer van € 3.327,50 in de maand september 2018 aan appellant heeft betaald.

De Raad stelt vast dat het besluit van 22 oktober 2018 geheel tegemoetkomt aan het hoger beroep van appellant. Appellant heeft geen belang meer bij een uitspraak op zijn hoger beroep. Het hoger beroep dient niet-ontvankelijk te worden verklaard omdat het procesbelang is komen te vervallen.

Aanleiding bestaat om het college te veroordelen in de proceskosten van appellant. Deze kosten worden begroot op € 1.024,- in hoger beroep voor beroepsmatig verleende rechtsbijstand (hoger beroepschrift 1 punt, verschijnen ter zitting 1 punt, met een waarde per punt van € 512,-).