Uitspraken

In hoger beroep heeft appellante met overlegging van een verslag van een psychodiagnostisch onderzoek door psychologen J. de Visser en B.G.J.M. Thomassen van praktijk Thomassen van 24 februari 2012, aangevoerd dat haar beperkingen door het Uwv zijn onderschat. Volgens deze psychologen zijn de verzekeringsartsen van het Uwv er terecht van uitgegaan dat appellante een burnout heeft en lijdt aan een depressie, maar is over het hoofd gezien dat appellante daarnaast lijdt aan een posttraumatische stressstoornis (PTSS) in verband met haar traumatische jeugd. Omdat dit door de verzekeringsartsen niet is erkend, is van te weinig beperkingen uitgegaan in de rubrieken 1 (persoonlijk functioneren) en

Het Uwv heeft zijn standpunt gehandhaafd. De bezwaarverzekeringsarts heeft in een reactie op het onderzoeksrapport van De Visser en Thomassen en op de nadere reactie van Thomassen van 12 mei 2012 gesteld dat uit het rapport niet blijkt op basis van welke klachten en bevindingen de diagnose PTSS is gesteld en dat het dossier van het Uwv noch de daarin aanwezige informatie van de medische sector aanleiding geeft die diagnose te stellen. Verder heeft hij vermeld dat de ernstige beperkingen die De Visser en Thomassen aanwezig achten, zoals een maximale concentratie op een informatiebron van vijf minuten, niet overeenkomen met de bevindingen van de verzekeringsartsen en evenmin anderszins medisch objectiveerbaar zijn.

In de FML zijn in verband met de psychische problematiek van appellante meerdere beperkingen neergelegd, waaronder een urenbeperking tot ongeveer vier uur per dag en twintig uur per week. De in het psychodiagnostisch onderzoek door De Visser en Thomassen gestelde diagnose PTSS, geeft geen aanleiding de door de primaire verzekeringsarts opgemaakte FML voor onjuist te houden. Uit de zich in het dossier bevindende informatie van de appellante behandelend GZ-psycholoog van 11 februari 2011 aan het Uwv, blijkt niet dat deze de diagnose PTSS heeft gesteld. Uit deze informatie blijkt evenmin dat bij appellante sprake is van de beperkingen die De Visser en Thomassen in hun rapport van 24 februari 2012 hebben vermeld en ook de verzekeringsartsen hebben die beperkingen niet geconstateerd. Daarbij komt dat, zoals de bezwaarverzekeringsarts ook heeft gesteld, De Visser en Thomassen in hun rapport niet nader hebben onderbouwd op basis van welke klachten of onderzoeksbevindingen zij de diagnose PTSS hebben gesteld en zijn de door hen gegeven beperkingen niet te herleiden tot concrete onderzoeksbevindingen. Hierbij zij nog opgemerkt dat het stellen van een diagnose op zichzelf niet kan leiden tot het aannemen van beperkingen. Dat de in het onderzoek door De Visser en Thomassen gesignaleerde traumatische jeugdervaringen niet in de anamnese door de verzekeringsartsen naar voren zijn gekomen, maakt niet dat hun conclusie over de belastbaarheid van appellante voor arbeid onjuist zijn.

Voor zover appellante zich erop beroept dat de combinatie van zorg, werk en mantelzorg op zichzelf genomen te zwaar is voor haar, geldt dat volgens vaste rechtspraak van de Raad, zoals zijn uitspraak 31 augustus 2011 (ECLJ:NL:CRvB:2011:BR6452) klachten die niet voortkomen uit ziekte of gebrek maar alleen uit de combinatie van werk met zorgtaken, buiten beschouwing dienen te blijven bij de vaststelling van de belastbaarheid voor de arbeid.

Wat betreft de medische grondslag van het bestreden besluit is de belastbaarheid van appellante met de FML van 23 december 2010 niet overschat.

Hoewel er geen aanleiding bestaat om de FML onjuist te achten, is de verzekeringsgeneeskundige onderbouwing van het bestreden besluit niet deugdelijk omdat bij het onderzoek door het Uwv onvoldoende de door appellante verrichte arbeid als postbezorger is betrokken. De verzekeringsartsen hebben ten onrechte niet onderzocht of appellante wellicht om medisch objectiveerbare redenen gestopt is met deze baan.

De uitkomst van dit onderzoek is bepalend voor het arbeidskundige onderzoek naar de maatman, waarbij komt dat los van de vraag of wellicht sprake is van een zogeheten medische afzakker, de arbeidsdeskundige had dienen vast te stellen tot hoe lang appellante de functie van postbezorger heeft vervuld. Hoewel appellante in haar WIA-aanvraag heeft genoteerd dat ze van 2005 tot 2007 als postbezorger heeft gewerkt, lijkt er in andere stukken, zoals in het bezwaarschrift, vanuit te worden gegaan dat ze vanuit haar drie banen is uitgevallen.

Voorts wordt in het bestreden besluit vermeld dat er een medische herbeoordeling heeft plaatsgevonden door een bezwaarverzekeringsarts. Uit het bestreden besluit blijkt niet dat de arbeidskundige beoordeling is heroverwogen. Hoewel een herbeoordeling door een bezwaararbeidsdeskundige, afhankelijk van de omstandigheden van het geval, niet altijd noodzakelijk is, gaat het in bezwaar om een volledige heroverweging en zal uit het besluit dienen te blijken dat het besluit zowel wat betreft de verzekeringsgeneeskundige als de arbeidskundige onderbouwing, is heroverwogen.

Naast de hiervoor genoemde gebreken in de verzekeringsgeneeskundige en de arbeidskundige onderbouwing, geldt dat in de FML bij item 4.2, lokalisatie beperkingen, weliswaar geen beperking is opgenomen maar dat de toelichting luidt: “energetisch”. Desgevraagd ter zitting kon het Uwv de bedoeling van de toelichting niet verklaren. Uit het arbeidskundig onderzoek blijkt niet dat de arbeidsdeskundige contact heeft gehad met de verzekeringsarts over dit item, noch komt dit aspect in de nadere motivering van de geschiktheid van de voor appellante geselecteerde functies naar voren.