Uitspraken

In conventie moet de vraag beantwoord worden of [de opdrachtgevers] de overeenkomst met [de opdrachtnemer] wegens dwaling rechtsgeldig hebben vernietigd. Daarbij moet getoetst worden aan artikel 6:228 BW. In het eerste lid van dat artikel is bepaald dat een overeenkomst die tot stand is gekomen onder invloed van dwaling en bij een juiste voorstelling van zaken niet zou zijn gesloten vernietigbaar is als

1. de dwaling te wijten is aan een inlichting van de wederpartij, tenzij deze mocht aannemen dat de overeenkomst ook zonder deze inlichting zou worden gesloten;

2. de wederpartij in verband met hetgeen zij omtrent de dwaling wist of behoorde te weten, de dwalende had behoren in te lichten;

[de opdrachtgevers] hebben enerzijds gesteld dat [de opdrachtnemer] onjuiste inlichtingen heeft verstrekt. Ten eerste wekte [de opdrachtnemer] volgens hen via haar social media-uitingen op haar instagramkanaal en overige onlinecommunicatie een indruk van exclusiviteit en specialisatie in hoogwaardige en unieke ontwerpen. Op de website van [de opdrachtnemer] staat: "We bieden uitgebreide services, van het selecteren van meubilair tot het creëren van een decor en sfeer, waarbij we elk aspect voor onze rekening nemen, inclusief transport." en “With our unique interior style, we magically transform your holiday home into a unique and breathtaking sanctuary […]” Daarnaast heeft [de opdrachtnemer] in de eerste telefoongesprekken, voorafgaand aan de overeenkomst, verteld dat zij voor de uitvoering van de opdracht gebruik zou maken van haar professionele netwerk van leveranciers en dat de inrichting een selectie zou worden van “hand-picked, unieke items”. Ook weken de renderbeelden af van de in de productlijst opgenomen afbeelding van de ingekochte inrichting. Tot slot heeft [de opdrachtnemer] volgens [de opdrachtgevers] aangegeven dat de ervaring leert dat [de opdrachtgevers] de meubels naar verwachting met € 40.000,00 met de woning zouden kunnen mee verkopen.

Anderzijds hebben [de opdrachtgevers] gesteld dat [de opdrachtnemer] hen in strijd met haar mededelingsplicht niet heeft geïnformeerd. [de opdrachtnemer] had hen moeten laten weten dat zij voor de renderbeelden gebruik had gemaakt van de plaatjes van de website van SKLUM , maar in plaats daarvan heeft [de opdrachtnemer] de naam van SKLUM juist verwijderd. [de opdrachtnemer] had volgens [de opdrachtgevers] moeten zeggen dat zij geen gebruik maakte van een professioneel netwerk van agenten/distributeurs van designmeubels, maar van SKLUM en hen de keuze moeten bieden om al dan niet alsnog zelf bij SKLUM te bestellen. Daarbij heeft [de opdrachtnemer] in strijd met de redelijkheid en billijkheid niet in het belang van [de opdrachtgevers] gehandeld.

[de opdrachtnemer] heeft betwist dat sprake is van dwaling en dat zij uitspraken heeft gedaan als ‘hand-picked, unieke items’. Hun budget van € 20.000,00 zou dat volgens haar ook niet toelaten voor de inrichting van een woonkamer en drie slaapkamers. [de opdrachtnemer] heeft juist geadviseerd om bepaalde onderdelen (buitenmeubels, op maat gemaakte kast) achterwege te laten om richting het budget te gaan, maar dat advies hebben [de opdrachtgevers] niet opgevolgd.

De kantonrechter stelt voorop dat [de opdrachtgevers] een overeenkomst hebben gesloten met de opdracht aan [de opdrachtnemer] om de inrichting van hun appartement in Spanje volledig te regelen en de aankoop van alle daarvoor benodigde meubels en accessoires. Daarbij is een totaalbedrag van € 25.913,00 afgesproken. De kantonrechter stelt daarnaast vast dat in de offerte en de e-mailberichten die daaraan zijn voorafgegaan geen afspraken zijn vastgelegd over kwaliteitseisen of leveranciers.

Artikel 6:228 BW vereist causaal verband tussen de dwaling en het aangaan van de overeenkomst en daarnaast moest de wederpartij ten tijde van het aangaan van de overeenkomst begrijpen dat de aanwezigheid van een bepaalde eigenschap voor de dwalende van beslissende betekenis was. De kantonrechter is van oordeel dat aan deze eisen niet is voldaan op grond van de volgende beoordelingen.

Kern van de stellingen van [de opdrachtgevers] is dat [de opdrachtnemer] hen een voorstelling van zaken heeft gegeven van hoogwaardige en exclusieve design producten en diensten, terwijl zij in werkelijkheid discount producten van de consumentenwebsite van SKLUM leverde, zodat ook de diensten van [de opdrachtnemer] geen toegevoegde waarde hadden. Als [de opdrachtgevers] hadden geweten dat [de opdrachtnemer] grotendeels producten van SKLUM zou leveren, waren zij de overeenkomst niet aangegaan.

[de opdrachtgevers] hebben daarbij ten eerste aangevoerd dat zij een verkeerde voorstelling hadden door de informatie uit diverse media van [de opdrachtnemer] . De kantonrechter is echter van oordeel dat deze informatie zo algemeen is, dat deze moet worden aangemerkt als aanprijzing en niet als informatie over specifieke eigenschappen die [de opdrachtgevers] mochten verwachten bij de door hen aan te kopen producten.

[de opdrachtgevers] hebben aangevoerd dat zij er op basis van de offerte vanuit gingen dat [de opdrachtnemer] het transport van alle producten zou verzorgen. Dat bleek volgens hen niet juist, omdat het transport van de bij SKLUM gekochte meubels door SKLUM werd uitgevoerd. Zonder nadere toelichting, die hier ontbreekt, volgt uit het feit dat SKLUM het transport van haar eigen producten zou leveren niet dat [de opdrachtnemer] hier een onjuiste voorstelling van zaken heeft gegeven. Bovendien heeft [de opdrachtnemer] onderbouwd dat een deel van de producten niet van SKLUM komt en dat daarvoor apart transport zou worden geregeld door haar.

[de opdrachtgevers] hebben ten aanzien van het gedeelte van de overeenkomst dat ziet op de opdracht gesteld dat zij er op grond van de offerte vanuit gingen ‘dat de kosten niet zouden zitten in de diensten’. [de opdrachtgevers] hebben echter niet, althans onvoldoende gesteld op grond van welke informatie uit de offerte van [de opdrachtnemer] zij daarvan mochten uitgaan. Het enkele feit dat de offerte niet gespecificeerd is, is daarvoor onvoldoende. [de opdrachtgevers] hebben ook niet gevraagd om een specificatie voorafgaande aan het sluiten van de overeenkomst. Dat [de opdrachtgevers] eerder een andere interieurdesigner voor een bedrag van € 2.500,00 hebben ingeschakeld, is in het kader van een beroep op dwaling niet relevant, omdat dit geen informatie van [de opdrachtnemer] betreft. Ook de stelling van [de opdrachtgevers] dat zij bewust niet hebben gekozen voor de standaardpakketten op de site van [de opdrachtnemer] kan hieraan niet bijdragen, omdat [de opdrachtgevers] verder niet hebben onderbouwd wat de inhoud is van die pakketten en hoe daaruit af te leiden is dat zij mochten verwachten dat de kosten van de diensten beperkt zouden zijn ten opzichte van de kosten van de producten. De kantonrechter gaat hier dan ook aan voorbij.

Op grond van deze overwegingen is de kantonrechter van oordeel dat [de opdrachtgevers] niet, althans onvoldoende gemotiveerd hebben gesteld dat [de opdrachtnemer] onjuiste informatie heeft verstrekt dan wel informatie heeft verstrekt waarvan zij begreep of moest begrijpen dat zij [de opdrachtgevers] daarmee op het verkeerde been zette en zij hierdoor de overeenkomst sloten. Daarmee is niet voldaan aan de vereisten van artikel 6:228, eerste lid, onder a, BW.

[de opdrachtgevers] hebben gesteld dat [de opdrachtnemer] helemaal geen gebruik heeft gemaakt van haar professionele netwerk, maar nagenoeg alle (95%) meubels bij SKLUM heeft gekocht. Zij hebben dit onderbouwd met foto’s van de site van SKLUM . [de opdrachtnemer] heeft echter gemotiveerd betwist dat zij geen gebruik heeft gemaakt van haar netwerk door zowel een lijst met producten van SKLUM over te leggen als een lijst met producten die zij bij andere leveranciers heeft besteld. Uit de door haar overgelegde lijsten volgt naar het oordeel van de kantonrechter dat [de opdrachtnemer] bij meerdere leveranciers producten heeft besteld, dat niet blijkt dat 95% bij SKLUM is besteld en dat zij op dit punt geen informatie heeft achtergehouden.

De conclusie is dat ook niet voldaan is aan de vereisten van artikel 6:228, eerste lid, onder b, BW. Dat betekent dat het beroep op dwaling ongegrond is. Daarmee is de overeenkomst niet rechtsgeldig vernietigd en kan deze ook niet alsnog worden vernietigd.

Hierna zal blijken dat op de tegenvordering van [de opdrachtnemer] nog niet definitief kan worden beslist. Om die reden zal ook de beslissing in conventie worden aangehouden.

In reconventie moet de kantonrechter beoordelen of de overeenkomst tussen partijen gedeeltelijk ontbonden is, althans door de kantonrechter gedeeltelijk ontbonden kan worden.

[de opdrachtgevers] hebben zich ten eerste verweerd met de stelling dat de overeenkomst al vernietigd is vanwege dwaling en daarom niet meer ontbonden kan worden. In conventie heeft de kantonrechter geoordeeld dat geen sprake is van dwaling en dat de overeenkomst niet is vernietigd of kan worden vernietigd. Dat betekent dat dit eventuele ontbinding niet in de weg staat.

De vereisten voor ontbinding staan in artikel 6:265 BW. Uit dat artikel volgt dat [de opdrachtnemer] de bevoegdheid heeft de overeenkomst geheel of gedeeltelijk te ontbinden als [de opdrachtgevers] tekort zijn geschoten in de nakoming van één van hun verplichtingen, tenzij de tekortkoming vanwege zijn aard of geringe betekenis de ontbinding niet rechtvaardigt. Zolang de overeenkomst niet tijdelijk of blijvend onmogelijk is, is voor de ontbinding bovendien verzuim nodig.

[de opdrachtnemer] heeft gesteld dat [de opdrachtgevers] tekortgeschoten zijn, doordat zij de bestelde producten niet hebben afgenomen. [de opdrachtgevers] hebben niet betwist dat zij de producten niet hebben afgenomen, zodat in beginsel sprake is van een tekortkoming van [de opdrachtgevers] .

[de opdrachtgevers] hebben hiertegen het verweer gevoerd dat juist [de opdrachtnemer] tekort is geschoten. [de opdrachtnemer] had volgens [de opdrachtgevers] de verplichting om op grond van de overeenkomst hoogwaardig meubilair te leveren, maar daaraan voldoen de producten niet, omdat ze nagenoeg allemaal (95%) van SKLUM komen. Die mochten [de opdrachtgevers] daarom weigeren. Bovendien hadden [de opdrachtgevers] verwacht en mochten zij verwachten dat de waarde van de te leveren meubels het overgrote deel van de offerte in plaats van slechts de helft zou beslaan. Ook mochten zij verwachten dat een professionele interieurstyliste als [de opdrachtnemer] , die zich richt op de inrichting van vakantiewoningen in Ibiza, Marbella en Moreira, niet nagenoeg alle meubels bij een discounter webshop als SKLUM zou selecteren en inkopen. Zeker niet zonder dit voorafgaand duidelijk aan [de opdrachtgevers] kenbaar te maken. Overigens maken [de opdrachtgevers] geen bezwaar tegen eventuele ontbinding door de kantonrechter.

[de opdrachtgevers] hebben naar het oordeel van de kantonrechter onvoldoende onderbouwd dat de meubels van SKLUM niet voldoen aan wat partijen hebben afgesproken en dat [de opdrachtgevers] een hogere kwaliteit mochten verwachten.

In de door [de opdrachtgevers] geaccepteerde offerte is over de kwaliteit van de producten niets opgenomen. Ook is hierover niets opgenomen in de door partijen overgelegde e-mailberichten en Whatsapp-berichten. [de opdrachtgevers] hebben gesteld dat tijdens gesprekken is gesproken over hoogwaardige en unieke meubels en accessoires, maar [de opdrachtnemer] heeft dit betwist en aangegeven dat zij producten heeft geleverd die passen bij het budget van [de opdrachtgevers] .

[de opdrachtgevers] hebben gesteld dat zij op grond van de website en social media van [de opdrachtnemer] mochten verwachten dat een andere kwaliteit zou worden geleverd dan producten van SKLUM , omdat daarop de indruk werd gewekt dat [de opdrachtnemer] hoogwaardige en exclusieve designmeubelen en accessoires levert. De producten van SKLUM voldoen daar volgens [de opdrachtgevers] niet aan, omdat SKLUM een consumentenwebshop is met goedkoop nagemaakte designsmeubels. Door de gewekte indruk mochten zij ook verwachten dat het grootste deel van het offertebedrag zag op de te leveren producten. [de opdrachtnemer] heeft betwist dat SKLUM goedkope namaak design levert. Ook heeft zij betwist dat het merendeel van de producten van SKLUM is. Bovendien heeft [de opdrachtnemer] vooraf renderbeelden toegestuurd om een beeld te geven van de te leveren producten. Daartegen hebben [de opdrachtgevers] geen bezwaar gemaakt, ook niet tegen de productlijst die zij later nog heeft toegestuurd.

Uit artikel 6:265 BW volgt naast de eis van een tekortkoming van [de opdrachtgevers] ook de eis dat sprake moet zijn van verzuim. Dit is geregeld in artikel 6:81 en verder BW. Op grond van artikel 6:82 BW1 is voor verzuim in beginsel een ingebrekestelling nodig, omdat niet is gebleken dat nakoming niet meer mogelijk was. [de opdrachtnemer] heeft in verband daarmee aangevoerd dat zij op 14 augustus 2024 aan [de opdrachtgevers] een redelijke termijn tot nakoming heeft gegeven. Bovendien hebben [de opdrachtgevers] volgens haar op 15 augustus 2024 laten weten dat zij de overeenkomst niet zullen nakomen. Los van de vraag of het bericht van 14 augustus voldoet aan de eisen van een ingebrekestelling, is de kantonrechter van oordeel dat uit het bericht van 15 augustus van [de opdrachtgevers] volgt dat [de opdrachtgevers] de overeenkomst niet meer wilden nakomen, te meer omdat zij aangaven dat zij inmiddels zelf de woning gingen inrichten. [de opdrachtgevers] hebben ook niet betwist dat zij niet meer wilden nakomen. Daarmee is voldaan aan het vereiste van artikel 6:83 BW, waarin is bepaald dat verzuim zonder ingebrekestelling intreedt wanneer de schuldeiser uit een mededeling van de schuldenaar moet afleiden dat deze in de nakoming van de verbintenis zal tekortschieten. De conclusie is daarom dat [de opdrachtgevers] in verzuim zijn geraakt.

Tot slot bepaalt artikel 6:267 BW dat de ontbinding plaatsvindt door een schriftelijke verklaring van de daartoe gerechtigde. Met de ontbindingsverklaring in haar conclusie van antwoord, randnummers 48, en eis in reconventie, randnummer 73, heeft [de opdrachtnemer] de gedeeltelijke ontbinding per 15 augustus 2024 bevestigd, zodat ook aan artikel 6:267 BW is voldaan. Daarmee is aan alle vereisten voor ontbinding voldaan, zodat de gevraagde verklaring voor recht dat de overeenkomst tussen partijen gedeeltelijk is ontbonden kan worden toegewezen.

[de opdrachtnemer] heeft aangegeven dat de gedeeltelijke ontbinding niet ziet op de koop en levering van het beddengoed. Deze aankoop is apart overeengekomen. [de opdrachtgevers] hebben dat erkend. [de opdrachtnemer] heeft nakoming van deze overeenkomst gevorderd en bij uitblijven daarvan betaling van het aankoopbedrag van € 439,00. [de opdrachtgevers] hebben aangegeven dat zij geen behoefte meer hebben aan het beddengoed. Daarmee staat naar het oordeel van de kantonrechter vast dat zij hun verplichting op grond van deze overeenkomst niet meer zullen nakomen, zodat zij tekortschieten en ook direct sprake is van verzuim. Op grond van artikel 6:87 BW zal de kantonrechter de door [de opdrachtnemer] gevorderde betaling van het aankoopbedrag van € 439,00 toewijzen.

Bij ontbinding ontstaat voor beide partijen de verplichting de prestatie die zij hebben ontvangen, ongedaan te maken (artikel 6:271 BW). Bij gedeeltelijke ontbinding ziet deze verplichting op het deel dat ontbonden wordt, in dit geval de nog niet geleverde producten en diensten.

De kosten voor de producten en diensten zijn in de overeenkomst niet gespecificeerd. Daarom kan de kantonrechter op dit moment niet vaststellen of en in hoeverre [de opdrachtgevers] (een deel) van hun betalingsverplichting voor het ontbonden gedeelte al zijn nagekomen. [de opdrachtnemer] heeft tijdens de mondelinge behandeling wel een toelichting gegeven en een nadere onderbouwing aangeboden.

Daarnaast vordert [de opdrachtnemer] schadevergoeding op grond van artikel 6:277 BW. In dit artikel staat: Wordt een overeenkomst geheel of gedeeltelijk ontbonden, dan is de partij wier tekortkoming een grond voor ontbinding heeft opgeleverd, verplicht haar wederpartij de schade te vergoeden die deze lijdt, doordat geen wederzijdse nakoming doch ontbinding van de overeenkomst plaatsvindt.

Bij de begroting van die schade is uitgangspunt de vergelijking van enerzijds de situatie die zou zijn voortgevloeid uit een in alle opzichten onberispelijke wederzijdse nakoming met anderzijds die welke zou resulteren uit een ontbinding zonder schadevergoeding, na afwikkeling van de daaruit voortvloeiende restitutieverplichtingen.

Met inachtneming hiervan is de kantonrechter van oordeel dat [de opdrachtnemer] in de gelegenheid moet worden gesteld om feitelijke gegevens te verstrekken ter onderbouwing van de ongedaanmakingsverplichting van [de opdrachtgevers] en de schade die [de opdrachtnemer] heeft geleden als gevolg van de gedeeltelijke ontbinding. Hierbij kan [de opdrachtnemer] stukken overleggen waaruit blijkt welke kosten [de opdrachtnemer] heeft betaald aan haar leveranciers voor de al dan niet op maat gemaakte producten en hoe de kosten voor het afstylen zijn opgebouwd. De kantonrechter zal [de opdrachtnemer] een termijn geven van twee weken om de verzochte informatie en stukken in het geding te brengen. De kantonrechter zal de zaak daartoe naar de hierna te vermelden terechtzitting verwijzen. Na ontvangst van de akte van [de opdrachtnemer] , zal [de opdrachtgevers] in de gelegenheid worden gesteld een antwoordakte te nemen.

[de opdrachtnemer] vordert een schadevergoeding voor inbreuk op haar IE-recht. Zij stelt daarbij dat zij op 29 juli 2024 een boete heeft aangezegd aan [de opdrachtgevers] van € 5.000,00 per dag zolang zij de renderbeelden van [de opdrachtnemer] openbaar maakten. [de opdrachtnemer] had de renderbeelden enkel gedeeld voor eigen gebruik en daarmee zijn geen auteursrechten verkocht. [de opdrachtgevers] hebben volgens [de opdrachtnemer] onrechtmatig gehandeld door de beelden zonder toestemming openbaar te maken. Daardoor heeft zij schade geleden. [de opdrachtgevers] hebben betwist dat sprake is van auteursrecht en dat zij de beelden niet mochten delen. De beelden zijn volgens hen kosteloos en onvoorwaardelijk aan [de opdrachtgevers] ter beschikking gesteld en [de opdrachtnemer] heeft zelfs nog beelden in hogere resolutie verstrekt zodat de makelaar deze ten behoeve van de verkoop op zijn website kon plaatsen. Ook daarbij zijn geen voorwaarden gesteld.

De kantonrechter stelt vast dat in de overeenkomst tussen partijen geen boetebeding is overeengekomen in verband met bepaald gebruik van renderbeelden, zoals bedoeld in artikel 6:91 BW. [de opdrachtnemer] heeft niet gesteld waaruit blijkt dat zij dit wel met [de opdrachtgevers] is overeengekomen. Daaruit volgt dat er geen rechtsgrond bestaat voor het vorderen van een boete, zodat de kantonrechter deze vordering afwijst.

Voor zover [de opdrachtnemer] zich niet (meer) beroept op de boete, maar op een schadevergoeding vanwege onrechtmatig handelen, heeft zij niet, althans onvoldoende gesteld waaruit blijkt dat sprake is van auteursrecht op de beelden, dat [de opdrachtgevers] geen toestemming had om deze openbaar te maken via de website van de makelaar en dat [de opdrachtnemer] hierdoor schade heeft geleden. Door de betwisting van [de opdrachtgevers] had dat op grond van artikel 150 Rv wel op haar weg gelegen. De kantonrechter zal daarom dit deel van de vordering van [de opdrachtnemer] afwijzen.

[de opdrachtnemer] heeft tot slot nog schadevergoeding gevorderd voor de opslagkosten die zij heeft moeten maken doordat [de opdrachtgevers] de producten niet tijdig, op 30 juli 2024, heeft afgenomen. In verband daarmee vordert zij een bedrag van € 350,00 exclusief btw per maand vanaf 30 juli 2024 zolang opslag noodzakelijk is. [de opdrachtnemer] heeft de opslagkosten onderbouwd met diverse facturen.

[de opdrachtgevers] hebben niet betwist dat zij de opslagkosten vanwege uitstel vanaf 30 juli 2024 moeten betalen. Tijdens de mondelinge behandeling hebben zij daarbij wel aangevoerd dat deze kosten niet tot nadere, onbekende datum kunnen oplopen.

[de opdrachtnemer] heeft niet gesteld en ook is niet gebleken dat de opslagkosten het gevolg zijn van de ontbinding van de overeenkomst. Wel heeft [de opdrachtnemer] gesteld dat zij de producten heeft moeten opslaan, omdat [de opdrachtgevers] de producten niet op tijd heeft afgenomen. De kantonrechter is op grond daarvan van oordeel dat de opslagkosten het gevolg zijn van de tekortkoming van [de opdrachtgevers] in haar verplichting om de producten op tijd af te nemen. Daarmee vallen deze kosten onder de schade waarvoor [de opdrachtgevers] op grond van artikel 6:74 BW 2 aansprakelijk zijn. De opslagkosten zijn verschuldigd vanaf 30 juli 2024. De einddatum wordt bepaald door het moment waarop de nakomingsverplichting is beëindigd. In dit geval is deze verplichting geëindigd op het moment dat de overeenkomst werd ontbonden, te weten 15 augustus 2024. Tot die datum zijn [de opdrachtgevers] daarom de opslagkosten verschuldigd. Op grond van de door [de opdrachtnemer] overgelegde facturen, gaat de kantonrechter ervan uit dat de opslag per maand werd betaald. Daarom begroot de kantonrechter dit deel van de schade op de kosten van één maand opslag, zijnde een bedrag van € 423,50 inclusief btw, zodat dit bedrag toegewezen kan worden.

Iedere verdere beslissing in reconventie wordt aangehouden.