Uitspraken

De rechtbank stelt voorop dat de overeenkomsten die tussen partijen zijn gesloten kwalificeren als overeenkomst van opdracht. Dit betekent dat daarop de artikelen 7:400 e.v. van het Burgerlijk Wetboek (BW) van toepassing zijn.

Partijen zijn, kort gezegd, overeengekomen dat [eiseres in conventie] voor [gedaagde in conventie] een website ontwerpt en bouwt. Nadat over de uitvoering van de daartoe in 2017 gesloten overeenkomst tussen partijen discussie is ontstaan, hebben partijen in 2020 opnieuw een overeenkomst gesloten. Voor zoveel [eiseres in conventie] zich op het standpunt stelt dat daarmee de overeenkomst van 2017 is beëindigd, volgt de rechtbank hem daarin niet. Gelet op de inhoud van de in 2020 tussen partijen gesloten overeenkomst, kan deze overeenkomst niet los worden gezien van de overeenkomst uit 2017. De in 2020 tussen partijen gesloten overeenkomst moet dan ook worden aangemerkt als een aanvullende overeenkomst.

De eerste vraag die beantwoord moet worden is of [gedaagde in conventie] de overeenkomsten terecht buitengerechtelijk heeft ontbonden wegens een tekortkoming van [eiseres in conventie] in de nakoming daarvan.

Op grond van artikel 6:265 lid 1 BW geeft iedere tekortkoming van een partij in de nakoming van een van haar verbintenissen aan de wederpartij de bevoegdheid om de overeenkomst geheel of gedeeltelijk te ontbinden, tenzij de tekortkoming, gezien haar bijzondere aard of geringe betekenis, deze ontbinding met haar gevolgen niet rechtvaardigt.

Lid 2 van artikel 6:265 BW bepaalt dat voor zover nakoming niet blijvend of tijdelijk onmogelijk is, de bevoegdheid tot ontbinding pas ontstaat wanneer de schuldenaar in verzuim is. Ontbinding kan buitengerechtelijk door een schriftelijke verklaring plaatsvinden en kan door de rechter worden uitgesproken (artikel 6:267 BW).

Op grond van het hiervoor geschetste toetsingskader moet voor een (buitengerechtelijke) ontbinding op het moment van ontbinding allereerst sprake zijn van een tekortkoming in de nakoming aan de zijde van [eiseres in conventie] . Naar het oordeel van de rechtbank is daarvan sprake. [eiseres in conventie] heeft immers niet betwist dat de website nooit gereed is gekomen en dat de termijnen zoals opgenomen in de aanvullende overeenkomst niet zijn gehaald. Daarmee is sprake van een tekortkoming. Vervolgens moet, gelet op het verweer van [eiseres in conventie] , beoordeeld worden of [eiseres in conventie] wegens deze tekortkoming terecht is overgegaan tot ontbinding. [eiseres in conventie] verweert zich namelijk met de stelling dat [gedaagde in conventie] in schuldeisersverzuim verkeert waardoor ontbinding niet mogelijk is.

Op grond van artikel 6:266 BW kan geen ontbinding worden gegrond op een tekortkoming in de nakoming van een verbintenis ten aanzien waarvan [gedaagde in conventie] zelf in verzuim is. Op grond van artikel 6:58 BW komt [gedaagde in conventie] in schuldeisersverzuim, wanneer nakoming van de verbintenis verhinderd wordt doordat zij de daartoe noodzakelijke medewerking niet verleent of doordat een ander beletsel aan haar zijde opkomt, tenzij de oorzaak van verhindering haar niet kan worden toegerekend. Voor het intreden van schuldeisersverzuim stelt de wet niet het formele vereiste van een ingebrekestelling. Wel is het de vraag of de schuldenaar (in dit geval [eiseres in conventie] ) van zijn zijde alles gedaan heeft dat voor de nakoming nodig is. Daartoe kan eventueel óók behoren een uitdrukkelijk tot de schuldeiser (in dit geval [gedaagde in conventie] ) te richten aanbod om tot nakoming over te gaan. Wat in een bepaald geval vereist is, zal sterk afhangen van de omstandigheden, zoals de aard van de prestatie, de wijze, plaats en tijd waarop deze moet worden verricht en de houding van de schuldeiser.

Nu [eiseres in conventie] een beroep doet op schuldeisersverzuim, is het aan [eiseres in conventie] om de uit voornoemde artikelen 6:266 jo. 6:58 BW voortvloeiende positieve feiten te stellen en zo nodig te bewijzen. In dit geval betreffen dat kortweg de vereisten dat [eiseres in conventie] bereid en in staat was om na te komen en daartoe het nodige heeft gedaan en dat nakoming is verhinderd door [gedaagde in conventie] .

[eiseres in conventie] stelt allereerst dat [gedaagde in conventie] de opdracht veel omvangrijker heeft gemaakt dan was afgesproken en dat zij door alle wijzigingen, aanpassingen en toevoegingen het [eiseres in conventie] onmogelijk heeft gemaakt om de werkzaamheden voortvarend uit te voeren.

Voor zover die stelling al juist is, is die omstandigheid onvoldoende voor de conclusie dat [gedaagde in conventie] daarom in schuldeisersverzuim is geraakt. Vast staat immers dat [eiseres in conventie] de door [gedaagde in conventie] gewenste wijzigingen steeds, al dan niet uit coulance, heeft uitgevoerd. Als [gedaagde in conventie] werkzaamheden verlangde die buiten de opdracht vielen, dan had het op de weg van [eiseres in conventie] gelegen om haar daar op te wijzen en deze werkzaamheden niet uit te voeren. Dat heeft [eiseres in conventie] niet gedaan. Hij heeft de wensen van [gedaagde in conventie] steeds doorgevoerd en als dat tot vertraging heeft geleid, kan dat niet aan [gedaagde in conventie] worden toegerekend. Dat met de bouw van de website veel meer tijd gemoeid was dan [eiseres in conventie] had ingeschat, komt in de gegeven omstandigheden dan ook voor zijn risico.

Verder stelt [eiseres in conventie] dat [gedaagde in conventie] , in strijd met de gemaakte afspraken, naliet de voor de website benodigde stukken in het correcte digitale formaat aan te leveren, waardoor zij verhinderd heeft dat [eiseres in conventie] de opdracht kon uitvoeren. Volgens [eiseres in conventie] verstrekte [gedaagde in conventie] de benodigde informatie niet op de voorgeschreven, gevraagde en benodigde wijze aan. [gedaagde in conventie] leverde eerst een papieren versie van deel 4 aan en daarna leverde zij dit deel steeds in de vorm van een digitale scan (als pdf) aan. Dat is niet te gebruiken voor het bouwen van een website. Daarvoor zijn andere bestandsformaten, zoals JPEG of PNG-bestanden, nodig. Dat betekent dat [gedaagde in conventie] de papieren versie van haar boekjes moest digitaliseren. Dat [gedaagde in conventie] de benodigde stukken digitaal moest aanleveren volgt niet uit alleen uit de overeenkomst van 2017, zij is daar veelvuldig op gewezen en ook in de overeenkomst van 2020 is nog eens nadrukkelijk opgenomen wat er van [gedaagde in conventie] verwacht werd. Desondanks bleef [gedaagde in conventie] nalatig om de benodigde stukken op de juiste digitale wijze te verstrekken. [gedaagde in conventie] verkeerde daardoor zelf in schuldeisersverzuim, waardoor [eiseres in conventie] rechtsgeldig de nakoming van zijn contractuele verplichtingen jegens [gedaagde in conventie] mocht opschorten en beëindigen. Pas nadat [eiseres in conventie] de opdracht had neergelegd en [gedaagde in conventie] met een andere websitebouwer in zee ging, heeft zij de stukken alsnog door een derde laten digitaliseren op de wijze zoals steeds door [eiseres in conventie] was gevraagd.

[gedaagde in conventie] heeft gemotiveerd betwist dat zij tekortgeschoten is in het verstrekken van informatie. Deel 4 is digitaal aangeleverd en uit de mail van [eiseres in conventie] van 30 januari 2020 blijkt dat dit voldoende was want [eiseres in conventie] gaf daarin aan de site verder af te bouwen en voorlopig niets nodig te hebben. [gedaagde in conventie] mocht er dan ook van uit gaan dat wat zij had aangeleverd voldeed. Uit de bijlage bij productie 35 blijkt bovendien dat wel degelijk bestanden in jpg formaat zijn aangeleverd. Als het al zo zou zijn dat het aangeleverde materiaal niet voldeed, dan is [gedaagde in conventie] daar niet op gewezen en kan dat haar niet worden verweten.

De rechtbank stelt als uitgangspunt voorop dat [eiseres in conventie] in de rechtsverhouding tussen partijen als de professionele partij heeft te gelden. Daaruit volgt dat binnen die rechtsverhouding op [eiseres in conventie] een zorgplicht rust jegens [gedaagde in conventie] ter zake de advisering over onder meer de te ontwikkelen website en wat voor de uitvoering daarvan benodigd is (artikel 7:401 BW).

Voor zover de stelling van [eiseres in conventie] juist is dat het door [gedaagde in conventie] aangeleverde materiaal niet juist was gedigitaliseerd en daarmee niet voldeed voor toepassing op de website, dan had het - gelet op het hiervoor genoemde uitgangspunt - op de weg van [eiseres in conventie] gelegen om tegenover [gedaagde in conventie] duidelijk te zijn over hetgeen van haar verlangd werd en haar daarover adequaat te informeren. Naar het oordeel van de rechtbank heeft [eiseres in conventie] onvoldoende feiten en omstandigheden gesteld waaruit kan worden afgeleid dat hij daartoe het nodige heeft gedaan. In de overeenkomst van 2017 staat opgenomen dat vooraf overlegd wordt waar het aanleveren van tekst en beeldmateriaal aan moet voldoen om deze zo optimaal mogelijk in de site te krijgen. Dat is niet, althans onvoldoende gebeurd. Zo is op zitting gebleken dat [gedaagde in conventie] haar bestanden eerst door een daarin gespecialiseerde derde had moeten laten digitaliseren. [eiseres in conventie] heeft op zitting uitgelegd dat het digitaliseren van bestanden een andere discipline is en dat er bedrijven zijn die daarin gespecialiseerd zijn. [eiseres in conventie] verklaarde op zitting dat hij dit niet met [gedaagde in conventie] besproken heeft omdat hij ervan uit ging dat zij begreep wat het aanleveren van gedigitaliseerde bestanden inhield aangezien zij eerder met een andere websitebouwer heeft samengewerkt die haar hetzelfde zal hebben gevraagd. Uit de gehele gang van zaken volgt juist dat [gedaagde in conventie] dit niet begrepen heeft. [eiseres in conventie] stelt zelf in zijn conclusie dat [gedaagde in conventie] geen enkele kennis van ICT heeft en simpelweg niet begrijpt of wil begrijpen dat datgene wat zij wil, niet kon met hetgeen zij aanleverde. Desondanks heeft [eiseres in conventie] [gedaagde in conventie] er nooit op gewezen dat zij de bestanden door een extern, daarin gespecialiseerd bedrijf, moest laten digitaliseren. Ook niet toen zij na het sluiten van de aanvullende overeenkomst in februari 2020 bestanden via we-transfer deelde die volgens [eiseres in conventie] wederom niet zouden voldoen voor toepassing op de website. [eiseres in conventie] heeft op die bestanden in het geheel niet gereageerd totdat hij in juli 2020 een ingebrekestelling ontvangt en zich op het standpunt stelt dat de aangeleverde informatie niet voldoet. Maar ook dan wordt niet duidelijk wat [eiseres in conventie] ‘mist’ en wordt niet aangegeven dat digitalisering door een externe partij (kennelijk) noodzakelijk is.

Dat [gedaagde in conventie] in het verleden met een andere websitebouwer heeft samengewerkt, ontslaat [eiseres in conventie] niet van zijn eigen verantwoordelijkheid. Als de professionele partij in de rechtsverhouding, was het aan [eiseres in conventie] om bij de uitvoering van zijn werkzaamheden tegenover [gedaagde in conventie] de zorg te betrachten die van een redelijk bekwaam en redelijk handelend IT-deskundige kan worden gevergd. Door zich enkel op het standpunt te stellen dat wat [gedaagde in conventie] aanleverde niet voldeed, maar haar niet adequaat te informeren hoe en op welke wijze het aanleveren van informatie wel zou voldoen, heeft [eiseres in conventie] niet aan zijn zorgplicht voldaan. Voor zover al juist is dat de door [gedaagde in conventie] aangeleverde informatie niet voldeed, kan onder deze omstandigheden niet gezegd worden dat [gedaagde in conventie] de nakoming van de opdracht verhinderd heeft. Het beroep op schuldeisersverzuim kan daarom niet slagen.

Dat [gedaagde in conventie] vervolgens met een andere websitebouwer in zee is gegaan en de bestanden alsnog door een daarin gespecialiseerd bedrijf heeft laten digitaliseren, doet aan het voorgaande niets af. Kennelijk heeft deze websitebouwer [gedaagde in conventie] wel duidelijk geïnformeerd over de digitalisering en wat daarvoor benodigd was, hetgeen [eiseres in conventie] niet, althans onvoldoende heeft gedaan.

Uit het voorgaande volgt dat aan de zijde van [gedaagde in conventie] geen sprake was van schuldeisersverzuim. Dat betekent dat [eiseres in conventie] niet bevoegd was om de uitvoering van zijn werkzaamheden op te schorten dan wel te beëindigen.

[eiseres in conventie] is tekort geschoten in de nakoming van zijn verplichting om een werkende website op te leveren. De brief van 1 juli 2020 zijdens [gedaagde in conventie] is concreet over die tekortkoming en is een ingebrekestelling die voldoet aan de voorwaarden die de wet daaraan stelt (artikel 6:82 lid 1 BW). [eiseres in conventie] heeft niet voldaan aan deze sommatie en verkeerde dus sinds 15 juli 2020 in verzuim. [eiseres in conventie] heeft niet gesteld dat de tekortkoming in dit geval, gezien haar bijzondere aard of geringe betekenis ontbinding met haar gevolgen niet rechtvaardigt en dat is de rechtbank ook anderszins niet gebleken. Daarmee is voldaan aan alle vereisten voor een buitengerechtelijke ontbinding. De conclusie is dan ook dat [gedaagde in conventie] terecht de ontbinding van de overeenkomsten heeft ingeroepen.

Op grond van artikel 6:267 lid 1 BW vindt een buitengerechtelijke ontbinding plaats door middel van een schriftelijke verklaring. De brief van 1 juli 2020 is dat niet. Ook de brief van 9 november 2020 met daarin een voorwaardelijke ontbindingsverklaring heeft [eiseres in conventie] , mede door het geruime tijdsverloop daarna, niet hoeven opvatten als een voldoende eenduidige ontbindingsverklaring. De ontbinding is pas eenduidig bij brief van 24 maart 2021 door [gedaagde in conventie] ingeroepen zodat in zoverre de onder I gevorderde verklaring voor recht zal worden toegewezen.

Ook de gevorderde terugbetaling van het reeds door [gedaagde in conventie] aan [eiseres in conventie] betaalde bedrag van in totaal € 7.558,65 exclusief btw zal worden toegewezen, nu door de ontbinding voor partijen een verbintenis tot ongedaanmaking van de reeds door hen ontvangen prestaties ontstaat (artikel 6:271 BW). De gevorderde wettelijke rente is toewijsbaar vanaf 24 maart 2021, het moment van ontbinding.

De door [gedaagde in conventie] gevorderde verklaring voor recht dat door de ontbinding ten laste van [eiseres in conventie] een ongedaanmakingsverbintenis met voormelde inhoud is ontstaan, zal worden afgewezen. Nu dit reeds uit de wet volgt, heeft [gedaagde in conventie] daarbij geen belang (artikel 3:303 BW).

Verder vordert [gedaagde in conventie] een verklaring voor recht dat [eiseres in conventie] aansprakelijk is voor alle schade die [gedaagde in conventie] door de wanprestatie lijdt met veroordeling tot betaling van die schade nader op te maken bij staat. Voor toewijzing van deze vorderingen is voldoende dat [gedaagde in conventie] de mogelijkheid dat schade is of zal worden geleden aannemelijk maakt. Naar het oordeel van de rechtbank is zij daar in geslaagd. [gedaagde in conventie] heeft aangevoerd dat zij inkomsten is misgelopen omdat zij als gevolg van de wanprestatie van [eiseres in conventie] jaren heeft moeten wachten voordat zij haar diensten online kon gaan aanbieden. De mogelijkheid dat [gedaagde in conventie] als gevolg daarvan schade heeft geleden, acht de rechtbank voldoende aannemelijk. Dat is voldoende voor toewijzing van het gevorderde.

[gedaagde in conventie] vordert ook schadevergoeding in de vorm van meerkosten die zij stelt te hebben moeten maken nu zij de website opnieuw door een derde heeft moeten laten bouwen. Daarvoor heeft [gedaagde in conventie] in totaal een bedrag van € 22.783,12 (exclusief btw) moeten betalen. Ter onderbouwing heeft [gedaagde in conventie] onder productie 33 facturen overgelegd. Het aan [eiseres in conventie] betaalde bedrag (€ 7.558,65 exclusief btw) daarop in mindering gebracht, vordert [gedaagde in conventie] uit hoofde van schadevergoeding een bedrag van € 15.224,47 exclusief btw aan meerkosten.

Het standpunt van [eiseres in conventie] dat überhaupt geen sprake kan zijn van schade omdat [gedaagde in conventie] al voor het uitbrengen van de ontbindingsverklaring met een andere websitebouwer in zee zou zijn gegaan, wordt gepasseerd. Als al juist is dat [gedaagde in conventie] reeds voor ontbinding een andere websitebouwer benaderd heeft, heeft dat niet tot gevolg dat geen sprake is van schade.

[eiseres in conventie] betwist de hoogte van de door [gedaagde in conventie] gestelde meerkosten. In de eerste plaats doet hij dat met een beroep op algemene voorwaarden waarin de aansprakelijkheid van [eiseres in conventie] wordt beperkt. De rechtbank is echter met [gedaagde in conventie] van oordeel dat deze algemene voorwaarden niet van toepassing zijn. De voorwaarden zijn niet in de overeenkomst van 2017 noch in de overeenkomst van 2020 van toepassing verklaard. Om algemene voorwaarden onderdeel te laten zijn van de overeenkomst, dienen de voorwaarden aangeboden te worden door de gebruiker en door de wederpartij te worden aanvaard (artikel 6:217 BW). Dat in de overeenkomsten wordt verwezen naar de vindplaats van algemene voorwaarden, is daartoe onvoldoende. Ook is niet gebleken dat de voorwaarden voor het sluiten van de overeenkomsten aan [gedaagde in conventie] ter hand zijn gesteld. Dit betekent dat [eiseres in conventie] geen beroep kan doen op bepalingen uit de algemene voorwaarden.

[gedaagde in conventie] heeft het reeds aan [eiseres in conventie] betaalde bedrag op de door haar gevorderde meerkosten in mindering gebracht. Terecht merkt [eiseres in conventie] op dat daarop ook nog in mindering moet worden gebracht hetgeen [gedaagde in conventie] nog aan [eiseres in conventie] had moeten betalen, te weten € 500 per deel. [gedaagde in conventie] heeft dat ook niet betwist. De rechtbank zal het door [gedaagde in conventie] gevorderde bedrag dan ook verminderen met (8 x € 500=) € 4.000,00 exclusief btw.

[eiseres in conventie] voert verder aan dat [gedaagde in conventie] ten onrechte kosten vordert die niet op de bouw van de website zien. [eiseres in conventie] wijst op kosten voor flyers en visitekaartjes, kosten voor SSL certificaten en een offerte van een derde voor de bouw van de website. Daarop is zijdens [gedaagde in conventie] geen reactie gekomen, zodat deze posten eveneens op het gevorderde bedrag in mindering zullen worden gebracht. In totaal gaat het om een bedrag van (€ 139,50 + € 271,15 + € 70,00 + € 42,00 + € 525,00=) € 1.047,65 exclusief btw.

Tot slot betwist [eiseres in conventie] dat kosten voor het laten digitaliseren van stukken als schade gevorderd kan worden nu dit kosten zijn die [gedaagde in conventie] sowieso had moeten maken. Ook in de rechtsverhouding met [eiseres in conventie] was zij immers gehouden het materiaal gedigitaliseerd aan te leveren. Het digitaliseren viel niet onder de overeenkomst, aldus [eiseres in conventie] .

Vooropgesteld wordt dat [eiseres in conventie] niet veroordeeld kan worden tot schadevergoeding ter zake van verbintenissen die hij niet op zich heeft genomen. [gedaagde in conventie] kan de kosten voor digitalisering daarom alleen als schade vorderen, indien dit werk tot de opdracht van [eiseres in conventie] behoorde. Wie zorg moest dragen voor het digitaliseren, is afhankelijk van hetgeen partijen overeengekomen zijn. Bij de uitleg van overeenkomsten is niet de zuiver taalkundige uitleg doorslaggevend, maar komt het aan op de zin die partijen over en weer redelijkerwijs daaraan mochten toekennen en op hetgeen zij te dien aanzien redelijkerwijs van elkaar mochten verwachten (de zogenoemde Haviltex norm). Hoewel de overeenkomst uit 2017 niet in duidelijkheid uitblinkt, acht de rechtbank het op grond van alle correspondentie daarna en het feit dat [gedaagde in conventie] daadwerkelijk bestanden digitaal aanleverde, niet aannemelijk dat het digitaliseren van de fysieke boekjes tot de opdracht van [eiseres in conventie] behoorde. Ook uit de aanvullende overeenkomst van 2020 volgt dat [gedaagde in conventie] de stukken digitaal moest aanleveren. Hiervoor is weliswaar geoordeeld dat geen sprake kan zijn van schuldeisersverzuim aangezien [eiseres in conventie] zijn zorgplicht heeft geschonden door [gedaagde in conventie] niet adequaat te informeren over de wijze waarop [gedaagde in conventie] de stukken digitaal moest aanleveren en meer in het bijzonder dat daarvoor (kennelijk) digitalisering door een derde vereist was, maar dat maakt nog niet dat het digitaliseren van fysieke boekjes tot de opdracht is gaan behoren. Dat en waarom [gedaagde in conventie] redelijkerwijs mocht verwachten dat digitalisering wel tot de opdracht behoorde, heeft [gedaagde in conventie] ook op geen enkele wijze onderbouwd. Gelet op de omvang van de kosten die [gedaagde in conventie] voor het digitaliseren vordert in verhouding tot de met [eiseres in conventie] overeengekomen prijs, had die nadere onderbouwing wel van [gedaagde in conventie] verwacht mogen worden. De rechtbank komt tot de conclusie dat [gedaagde in conventie] onvoldoende heeft onderbouwd dat het digitaliseren onder de overeenkomst met [eiseres in conventie] viel. Dit betekent dat de kosten voor het laten digitaliseren van bestanden niet als schade op [eiseres in conventie] verhaald kunnen worden. Op het door [gedaagde in conventie] gevorderde schadebedrag zullen daarom de kosten voor digitalisering van in totaal € 4.913,65 exclusief btw |(de facturen van Digital-Scan en Multicopy, behoudens de facturen die zien op de posten benoemd in overweging 4.27) in mindering worden gebracht.

Concluderend zal een bedrag van in totaal (€ 15.224,47 - € 4.000,00 - € 1.047,65 - € 4.913,65 =) € 5.263,17 exclusief btw aan meerkosten worden toegewezen. De gevorderde wettelijke rente kan slechts worden toegewezen met ingang van de datum van dagvaarding. Er is namelijk niet toegelicht waarom de rente met ingang van 1 juli 2020, althans 9 november 2020 verschuldigd is.

Tot slot vordert [gedaagde in conventie] vergoeding van buitengerechtelijke kosten voor rechtsbijstand. [gedaagde in conventie] heeft daartoe de facturen van haar advocaatkosten van in totaal € 4.562,69 inclusief btw overgelegd, die volgens haar voor vergoeding in aanmerking komen.

Aan de wettelijke eisen voor een vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten is voldaan. Het gevorderde bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten is echter hoger dan het in het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke kosten bepaalde tarief. Door [gedaagde in conventie] is niet onderbouwd dat en waarom in dit geval een hoger bedrag dan in het Besluit genoemde bedrag redelijk is. De rechtbank zal de buitengerechtelijke incassokosten dan ook toewijzen tot het wettelijke tarief berekend over de toewijsbare hoofdsom. Dit betekent dat een bedrag ter hoogte van € 903,22 aan vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten zal worden toegewezen, te vermeerderen met wettelijke rente, die toewijsbaar is vanaf de dag van dagvaarding nu niet is toegelicht waarom de rente met ingang van 1 juli 2020, althans 9 november 2020 verschuldigd is.

De door [eiser in reconventie] in reconventie gevorderde betaling van twee facturen voor hosting en domeinregistratie zal worden toegewezen. Anders dan [verweerster in reconventie] heeft aangevoerd, maakten deze kosten geen onderdeel uit van de vaste prijs zoals opgenomen in de overeenkomst van 2017. Uit die overeenkomst volgt juist dat deze kosten (€ 88,70 respectievelijk € 9,95) jaarlijks in rekening worden gebracht. De facturen corresponderen met de in de overeenkomst genoemde jaarlijkse kosten en de hoogte daarvan wordt ook niet betwist. Nu niet gebleken is dat de facturen daadwerkelijk op 9 november 2019 respectievelijk 8 november 2020 aan [verweerster in reconventie] verzonden zijn, zal de gevorderde wettelijke handelsrente worden toegewezen met ingang van de datum van de conclusie van antwoord.

Tot slot vordert [eiser in reconventie] in reconventie vergoeding van gederfde inkomsten die hij stelt te hebben geleden als gevolg van het nalatige handelen van [verweerster in reconventie] en de onterechte ontbinding. Nu in conventie is geoordeeld dat [verweerster in reconventie] niet nalatig heeft gehandeld en terecht tot ontbinding is overgegaan, kan deze vordering niet worden toegewezen.

[eiseres in conventie] zal als de in conventie grotendeels in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten (inclusief nakosten) worden veroordeeld.

De proceskosten van [gedaagde in conventie] in conventie worden begroot op:

- dagvaarding € 109,23

- griffierecht 314,00

- salaris in conventie 1.228,00 (2 punten × tarief € 614)

- nakosten 278,00 (plus de verhoging zoals vermeld in de beslissing)

Totaal € 1.929,23

Nu partijen in reconventie over en weer op punten in het ongelijk gesteld zijn, worden de proceskosten in reconventie gecompenseerd.