Uitspraken

De kantonrechter is van oordeel dat het ontslag op staande voet niet rechtsgeldig is verleend, zodat het vernietigd zal worden en overweegt hiertoe als volgt.

De wettelijke regels voor ontslag op staande voet staan in boek 7 van het BW. Volgens die regels is een dergelijk ontslag onder andere alleen rechtsgeldig als daarvoor een dringende reden bestaat (artikel 7:677 lid 1 BW). Op grond van artikel 7:678 lid 1 BW worden voor de werkgever als dringende redenen beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijze niet kan gevergd worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Volgens vaste jurisprudentie moet de rechter bij de beoordeling van de gerechtvaardigdheid van het ontslag de omstandigheden van het geval, in onderling verband en samenhang, in aanmerking nemen.

Conform artikel 7:678 lid 2, onderdeel e, BW kunnen dringende redenen voor een ontslag op staande voet onder andere aanwezig geacht worden, wanneer de werknemer de werkgever, diens familieleden of huisgenoten, of zijn medewerknemers mishandelt, grovelijk beledigt of op ernstige wijze bedreigt. In dit geval heeft [naam 1] met de woorden “ Bek houden anders trek ik je kop van je romp ” een uitspraak gedaan die als grensoverschrijdend kan worden gekwalificeerd en voorstelbaar is dat de heer [naam 2] dit bovendien als een ernstige bedreiging heeft opgevat. Immers is het voor de ontvanger van een dergelijke opmerking, zoals verklaard door de heer [naam 2] , niet in te schatten of diegene het daadwerkelijk meent. In zoverre zou geconcludeerd kunnen worden dat er sprake is van een dringende reden, ware het niet dat de gedraging moet worden beoordeeld in de context van de omstandigheden van het geval. Daarom is het ook, weliswaar niet verplicht, maar wel belangrijk om de werknemer voorafgaand aan een ontslag te horen. [bedrijf] heeft ervoor gekozen om dit niet te doen, en het nalaten daarvan kan tot het oordeel leiden dat naderhand naar voren gebrachte omstandigheden er toe leiden dat er geen dringende reden aanwezig is, welk risico dan voor rekening van de werkgever blijft (vgl. Gerechtshof ’s-Gravenhage [geboortedag] 2010, ECLI:NL:GHSGR:2010:BM162, r.o. 5.8).

Uit de bij productie 10 overgelegde stukken, waaronder de brief van 15 december 2022 van de psycholoog en psychiater, blijkt dat [naam 1] is gediagnosticeerd met ADD en een recidiverende depressie, en dat tot doel is gesteld om [naam 1] goed in te stellen op medicatie voor ADHD. Uit het medicatie consult van 5 mei 2023 blijkt dat [naam 1] Dexamfetamine voorgeschreven krijgt. Deze medicatie heeft invloed op zijn gedrag. [naam 1] kan hierdoor sneller boos worden en geïrriteerd raken. Dit was onder de Dexamfetamine sulfaat iets minder. In de evaluatie van de psychiater van [naam 1] van 23 mei 2023, wordt het volgend vermeld: “ Op de kortwerkende dex vernam hij toenemende agitatie en prikkelbaarheid, waarbij hij recent in 1 week 3x een escalerende verbale impulsdoorbraak had. Dit is goed bespreekbaar, hij heeft hier veel last van en hij kan ook goed zijn aandeel benoemen. ”. Uit het voorgaande volgt dat het aannemelijk is dat de medicatie van [naam 1] heeft bijgedragen aan zijn uitbarsting. Weliswaar kwam die uitbarsting voor de heer [naam 2] / [bedrijf] onverwacht, maar ook daarbij speelt mee dat [bedrijf] zich onvoldoende heeft verdiept in de situatie van [naam 1] . Uit de medische stukken en de verklaring van [naam 1] volgt dat hij een heel zware periode doormaakte. Daar kwam bij dat hij teleurgesteld was in het gebrek aan contact met [bedrijf] (wat de arbeidsdeskundige kwalificeerde als een arbeidsconflict), hetgeen hij in het gesprek graag over wilde brengen. Volgens [naam 1] toonde de heer [naam 2] daarvoor geen begrip en gaf hij enkel aan een heel dossier te hebben. Gelet op hetgeen de heer [naam 2] ter zitting heeft verklaard, doelde hij daarbij (onder andere) op diverse appberichten die hij aan [naam 1] had gestuurd en die onbeantwoord waren gebleven. Ter zitting is evenwel vast komen te staan dat die berichten waren gestuurd naar het zakelijke nummer van [naam 1] , terwijl hij die telefoon daarvóór al in had moeten leveren bij [bedrijf] . Dat maakte [naam 1] boos en dat uitte hij door de betreffende uitspraak te doen.

Tegen deze achtergrond, waarbij ook mee wordt gewogen dat er tijdens het dienstverband niet eerder vergelijkbare incidenten hebben plaatsgevonden, is de kantonrechter van oordeel dat er geen sprake was van een dringende reden. Dat [naam 1] zijn woorden niet direct heeft teruggenomen en/of excuses heeft gemaakt, maakt dit niet anders. Vast staat dat het gesprek direct na de betreffende uitspraak is beëindigd (zo volgt ook uit de schriftelijke verklaring van mevrouw [naam 3] ) en niet weersproken is dat [naam 1] toen in huilen is uitgebarsten, waarna de heer [naam 2] als eerste de kamer heeft verlaten en nadien geen contact meer heeft gehad of gezocht met [naam 1] . Bovendien heeft [naam 1] verklaard dat hij direct na het gesprek in een zwart gat is gevallen en zich enige tijd volledig van de buitenwereld heeft afgesloten.

Aangezien het ontslag op staande voet vernietigd zal worden, is de voorwaarde van het tegenverzoek vervuld, zodat daarop beslist dient te worden.

[naam 1] verzoekt de betaling van het salaris van € 5.358,19 bruto, te vermeerderen met de vakantiebijslag en overige emolumenten, vanaf 19 mei 2023 tot het moment dat de arbeidsovereenkomst tussen partijen rechtsgeldig is geëindigd, te vermeerderen met de wettelijke verhoging. Dit verzoek is niet betwist en wordt daarom toegewezen. Dat geldt eveneens voor het verzoek tot betaling van de over het salaris verschuldigde wettelijke verhoging conform artikel 7:625 BW, met dien verstande dat de kantonrechter met het oog op de omstandigheden een wettelijke verhoging van 10% billijk voorkomt.

In deze beschikking wordt reeds een beslissing gegeven over het verzoek van [naam 1] , waarmee deze procedure eindigt. Gelet hierop is er geen reden meer om met toepassing van artikel 223 Rv een voorlopige voorziening te treffen. Een voorlopige voorziening op grond van dat artikel kan namelijk alleen worden getroffen voor de duur van het geding.

[bedrijf] wordt zowel in het initiële verzoek als in het tegenverzoek in het ongelijk gesteld en zal om die reden worden veroordeeld in de proceskosten (waaronder de nakosten). De nakosten worden begroot conform landelijk beleid tot een half salarispunt (met een maximum van € 132,00), zijnde een bedrag van € 132,00.