Uitspraken

Niet in geschil is dat tussen partijen een overeenkomst tot aanneming van werk ex artikel 7:750 BW tot stand is gekomen. Verder staat vast dat er tijdens de werkzaamheden isolatiemateriaal (purschuim) naar buiten is gestroomd, waardoor dit op (delen van) de binnen- en buitenkant van de woning van [eiser] is terechtgekomen. Partijen verschillen echter van mening over het antwoord op de vraag of er sprake is van een toerekenbare tekortkoming in de nakoming van de voornoemde overeenkomst. De vordering van [eiser] bestaat uit twee onderdelen, te weten: herstelkosten ten behoeve van het verwijderen/schoonmaken van het ‘uitgestroomde’ isolatiemateriaal en vervangende schadevergoeding in verband met de onvoltooide werkzaamheden. De kantonrechter zal beide onderdelen separaat beoordelen.

Ten aanzien van de gevorderde herstelkosten, oordeelt de kantonrechter als volgt. De kantonrechter begrijpt dat [eiser] stelt dat er sprake is van gebreken in de zin van artikel 7:759 BW. Uit artikel 7:759 lid 1 BW volgt dat als het werk na oplevering gebreken vertoont waarvoor de aannemer aansprakelijk is, de opdrachtgever, tenzij zulks in verband met de omstandigheden niet van hem kan worden gevergd, aan de aannemer de gelegenheid moet geven gebreken binnen een redelijke termijn weg te nemen, onverminderd de aansprakelijkheid van de aannemer voor schade ten gevolge van de gebrekkige oplevering. Vast staat dat [eiser] [gedaagde] meermaals heeft gevraagd om de schade te komen herstellen. [gedaagde] heeft – afgezien van de poging met de hogedrukspuit – van deze gelegenheid geen gebruik gemaakt, omdat hij betwist aansprakelijk te zijn voor de betreffende gebreken. Volgens [gedaagde] heeft hij voorafgaand aan de werkzaamheden [eiser] gewaarschuwd voor mogelijke schade in verband met de geconstateerde spouwvervuiling. [gedaagde] wijst in dat kader ook op zijn handgeschreven opmerking in de offerte (zie r.o. 2.1).

Vooropgesteld wordt dat [eiser] een consument is en dat [gedaagde] de positie heeft van een professional. [gedaagde] houdt zich bedrijfsmatig bezig met (onder meer) het isoleren van woningen. Gelet hierop rust op [gedaagde] een waarschuwingsplicht als bedoeld in artikel 7:754 BW. Op grond van het bepaalde in dit artikel is een aannemer/opdrachtnemer bij het aangaan of uitvoeren van de overeenkomst tussen partijen verplicht de opdrachtgever te waarschuwen voor onjuistheden in de opdracht voor zover hij deze kende of redelijkerwijs behoorde te kennen. Of dit het geval is hangt af van de deskundigheid die van hem als opdrachtnemer mocht worden verwacht en van de onder de omstandigheden van het geval van hem te vragen zorgvuldigheid. Van [gedaagde] mag als professional verwacht worden dat hij redelijkerwijs behoorde te weten dat het isoleren van een woning met (volgens [gedaagde] : aanzienlijke) spouwvervuiling tot schade aan de woning kan leiden. In dat kader mag ook van [gedaagde] worden verwacht dat hij [eiser] hierover voldoende inlicht. [gedaagde] heeft weliswaar aan [eiser] laten weten dat er sprake is van spouwvervuiling en dat het isoleren op eigen risico zal geschieden, maar niet is gebleken dat [gedaagde] expliciet heeft gewaarschuwd voor de mogelijkheid van uitstromend (en lastig te verwijderen) purschuim. De kantonrechter is van oordeel dat voor het geven van een dergelijke expliciete waarschuwing temeer aanleiding bestond nu [gedaagde] ter zitting heeft verklaard dat hij de werkzaamheden eigenlijk liever niet wilde uitvoeren in verband met de spouwvervuiling. In zijn hoedanigheid van professional, had het daarom op de weg van [gedaagde] gelegen om – gelet op de risico’s – de opdracht te weigeren, dan wel [eiser] heel nadrukkelijk te waarschuwen voor de mogelijke gevolgen. De kantonrechter neemt hierbij ook in overweging dat [gedaagde] , naar ter zitting is gebleken, reeds bij de aanvang van de werkzaamheden constateerde dat delen van de woning onvoldoende waren afgeplakt. Hoewel het afplakken in beginsel een verantwoordelijkheid is van de opdrachtgever, had [gedaagde] , alvorens de werkzaamheden uit te voeren, [eiser] heel duidelijk op de gevolgen moeten wijzen. Uit niets blijkt dat [gedaagde] dit heeft gedaan.

De kantonrechter volgt [gedaagde] niet in zijn hij betoog dat uit de exoneratie voor schade veroorzaakt door spouwvervuiling en/of onjuist afplakken/afdekken (artikel 7 lid 4 van de algemene voorwaarden, zie r.o. 2.2) volgt dat [eiser] hierdoor voldoende gewaarschuwd was. Door [gedaagde] is onvoldoende gesteld dat [eiser] redelijkerwijs zou hebben moeten begrijpen dat, ook indien een waarschuwing waartoe artikel 7:754 BW [gedaagde] verplicht, achterwege zou blijven, [gedaagde] niet aansprakelijk zou zijn op basis van de algemene voorwaarden. Voor zover [gedaagde] aanvoert dat schending van de waarschuwingsplicht alleen het in artikel 7:760 lid 2 BW geregelde rechtsgevolg zou hebben en hij zich voor die aansprakelijkheid – in alle gevallen – heeft geëxonereerd, volgt de kantonrechter hem daar evenmin in. De waarschuwing stelt de opdrachtgever immers in de gelegenheid om maatregelen te treffen ter voorkoming van schadelijke gevolgen (TM, Kamerstukken II, 1992/1993, 23095, 3, p. 3). Het niet voldoen aan de waarschuwingsplicht heeft niet alleen het in artikel 7:760 lid 2 BW neergelegde rechtsgevolg, maar bestaat ook als zelfstandige verplichting jegens [eiser] , ook als [gedaagde] in de overeenkomst een exoneratie heeft opgenomen voor de betreffende aansprakelijkheid (Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden 21 januari 2020, ECLI:NL:GHARL:2020:550). Een exoneratie voor het niet nakomen van de waarschuwingsplicht zelf is in de exoneraties van de overeenkomst niet inbegrepen.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat [gedaagde] tekort is geschoten in zijn waarschuwingsplicht en reeds hierom aansprakelijk is voor de daardoor ontstane schade. [gedaagde] wordt derhalve veroordeeld tot het betalen van herstelkosten aan [eiser] .

De omvang van de door [eiser] gevorderde herstelkosten wordt door [gedaagde] betwist. Primair voert [gedaagde] aan dat er geen sprake is van schade, omdat [eiser] niet in een nadeliger financiële positie is gekomen. Volgens [gedaagde] doen de betreffende gedeeltes van de muren nog altijd waarvoor ze geplaatst zijn. Subsidiair wijst [gedaagde] erop dat er sprake is van een financieel voordeel aan de zijde van [eiser] wanneer de gehele gevel gereinigd wordt, aangezien een gereinigde gevel direct een meerwaarde zou opleveren voor een woning. Naast het feit dat de door [gedaagde] aangevoerde argumenten haaks op elkaar lijken te staan, overweegt de kantonrechter dat hoewel er sprake is van esthetische schade in plaats van bijvoorbeeld constructieve schade, dit niet betekent dat er geen sprake kan zijn van een financieel nadeel. In het onderhavige geval is dit financiële nadeel door een derde partij begroot op € 3.327,50 inclusief btw (zie r.o. 2.7). [gedaagde] heeft geen contra-expertise laten verrichten, waaruit blijkt dat het voornoemde bedrag te hoog is en/of dat de betreffende herstelwerkzaamheden zouden leiden tot een meerwaarde van de woning. De kantonrechter gaat daarom aan dit verweer voorbij en sluit aan bij de door [eiser] overgelegde offerte.

Ten aanzien van de gevorderde vervangende schadevergoeding in verband met onvoltooide werkzaamheden, overweegt de kantonrechter dat uit de correspondentie blijkt dat [gedaagde] meermaals heeft aangeboden de werkzaamheden te willen af te ronden. [gedaagde] heeft hierbij steeds opgemerkt dat het echter geen zin heeft om dit voorafgaand aan de reinigingswerkzaamheden te doen, omdat het risico bestaat dat het aangebrachte cement dan wordt ‘weggespoten’. Door [eiser] is niet weersproken dat de gevel eerst gereinigd moet worden alvorens de werkzaamheden kunnen worden afgerond. Dit betekent dat [gedaagde] niet in verzuim is geraakt ten aanzien van de onvoltooide werkzaamheden. De kantonrechter oordeelt derhalve dat de door [eiser] gevorderde vervangende schadevergoeding niet voor toewijzing in aanmerking komt.

[gedaagde] vordert wettelijke rente over het bedrag van € 3.327,50 vanaf 28 juli 2021 tot aan het moment der algehele voldoening. Aangezien de gemachtigde van [eiser] in de brief van 12 juli 2021 een termijn van 15 dagen voor nakoming heeft gegeven, is [gedaagde] ten aanzien van de herstelkosten vanaf 28 juli 2021 in verzuim geraakt. De gevorderde wettelijke rente zal daarom over het voornoemde bedrag worden toegewezen.

[gedaagde] zal, als de grotendeels in het ongelijk gestelde partij, worden veroordeeld in de proceskosten. De proceskosten van [eiser] worden tot dusver begroot op:

De nakosten – en de wettelijke rente daarover – zullen op de in de beslissing weergegeven wijze worden begroot.