Uitspraken

Tussen partijen is (terecht) niet meer in geschil dat de bezwaren ten onrechte niet-ontvankelijk zijn verklaard omdat niet zou zijn voldaan aan het vereiste dat het bezwaarschrift de gronden van het bezwaar dient te bevatten. De rechtbank beslist dienovereenkomstig. De beroepen zijn gegrond.

a. de werknemer zijn naam, adres, woonplaats of burgerservicenummer niet aan de inhoudingsplichtige heeft verstrekt;

b. bij een werknemer die loon uit tegenwoordige dienstbetrekking geniet, de inhoudingsplichtige zijn identiteit niet heeft vastgesteld en opgenomen in de loonadministratie overeenkomstig artikel 28, eerste lid, onderdeel e vanaf 2013 f];”

2 De inhoudingsplichtige bewaart de in het eerste lid bedoelde gegevens ten minste vijf jaren na het einde van het kalenderjaar waarin de dienstbetrekking is geëindigd.”

Belanghebbende heeft ter zitting erkend dat ten aanzien van al haar werknemers niet de stukken, met name die met de in genoemd artikel 7.9 vermelde gegevens, in de administratie aanwezig waren die volgens vorenstaande regels daarin wel aanwezig hadden moeten zijn. Ook ontbraken de ondertekende arbeidsovereenkomsten. Belanghebbende heeft tevens erkend dat daarmee niet is voldaan aan de verplichtingen genoemd in artikel 28, eerste lid, onderdeel a, van de Wet LB en onderdeel e, later f, van de Wet LB. Het anoniementarief als bedoeld in artikel 26b van de Wet LB is derhalve in beginsel terecht toegepast.

Belanghebbende stelt evenwel dat toepassing van het anoniementarief op basis van de algemene beginselen van behoorlijk bestuur en doel en strekking van de wet achterwege dient te blijven. De activiteiten van belanghebbende betreffen een doorstart van eerder gefailleerde ondernemingen. De meeste werknemers van belanghebbende waren reeds in dienst bij deze eerdere ondernemingen. De gegevens van die werknemers waren, aldus belanghebbende, bij de eerdere ondernemingen in de administratie opgenomen, maar deze gegevens zijn niet meer beschikbaar. Bij de diverse doorstarts heeft belanghebbende zich niet gerealiseerd dat de gegevens wederom in de administraties van die nieuw opgestarte ondernemingen moesten worden opgenomen. Belanghebbende is op de hoogte van de gegevens van haar werknemers en kent de meesten al (tientallen) jaren. Daarbij wijst belanghebbende erop dat twee werknemers de bestuurder en zijn partner betreffen. Van het loon van de werknemers zijn bovendien steeds aangiften gedaan en is voldaan aan de verplichting om loonheffingen in te houden en af te dragen. Voor een geval als het hare is daarom volgens belanghebbende het anoniementarief niet bedoeld. Dat tarief is immers bedoeld voor de gevallen waarin de werknemers niet bekend zijn en de loonheffingen deels dan wel geheel niet zijn aangegeven en afgedragen.

De rechtbank overweegt dat onder het verstrekken van naam, adres, woonplaats en burgerservicenummer door de werknemer aan de inhoudingsplichtige moet worden verstaan het verstrekken van die gegevens op de wijze als nader in artikel 7.9 van de Uitvoeringsregeling is geregeld. Bovendien dienen deze gegevens in de administratie van de inhoudingsplichtige te worden bewaard en dus aanwezig te zijn. De gegevens moeten dus schriftelijk, gedagtekend en ondertekend door de werknemer zijn verstrekt en dienen door de inhoudingsplichtige te worden bewaard. Daaruit volgt dat, ingeval de verstrekking van naam, adres of woonplaats van de werknemer en het bewaren daarvan niet op deze wijze is gebeurd, het in artikel 26b van de Wet LB voorgeschreven anoniementarief moet worden toegepast. Dit geldt ook in het geval waarin de inhoudingsplichtige langs andere weg van naam, adres en woonplaats van de werknemer op de hoogte is (vgl. Hoge Raad 8 juni 2007, ECLI:NL:HR:2007:AX9096). Hetgeen hiervoor is overwogen geldt naar het oordeel van de rechtbank ook als de gegevens uit eerdere ondernemingen bekend zijn (geweest). Elke onderneming dient immers aan haar (eigen) administratieverplichtingen te voldoen. Elke inhoudingsplichtige, en dus ook belanghebbende, is daar zelfstandig verantwoordelijk voor, ook als sprake is van een doorstart van een eerdere onderneming. Het betoog van belanghebbende slaagt daarom niet. In dit geval is geen sprake van schending van enig algemeen beginsel van behoorlijk bestuur of van handelen in strijd met doel en strekking van de wet.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen, heeft de inspecteur het anoniementarief terecht toegepast. Met betrekking tot de naheffingsaanslagen is daarom het gelijk aan de zijde van de inspecteur. Voor dat geval is niet in geschil dat de naheffingsaanslagen moeten worden gehandhaafd.

Op grond van artikel 67f van de Algemene wet inzake rijksbelastingen (hierna: AWR) kan de inspecteur een boete opleggen van ten hoogste 100% indien het aan opzet of grove schuld van de belastingplichtige is te wijten dat belasting die op aangifte moet worden voldaan niet, gedeeltelijk niet, dan wel niet binnen de in de belastingwet gestelde termijn is betaald. Onder opzet wordt verstaan het willens en wetens daaronder begrepen voorwaardelijke opzet. Onder grove schuld wordt verstaande de in laakbaarheid aan opzet grenzende onachtzaamheid. Op grond van het BBBB legt de inspecteur een boete van 50% op als sprake is van opzet en van 25% als sprake is van grove schuld. In specifieke gevallen legt de inspecteur een boete van 100% op. De bewijslast met betrekking tot de boete rust op de inspecteur.

De inspecteur heeft met toezending van het rapport 17 oktober 2016 belanghebbende in kennis gesteld dat wegens grove schuld boetes van 25% worden opgelegd over de correcties van het loon als gevolg van toepassing van het anoniementarief. Daarbij heeft de inspecteur gesteld dat sprake is van ernstige verwijtbaarheid, omdat de gegevens van belang voor de loonheffingen van alle werknemers niet aanwezig waren vóór of op de eerste werkdag en op het moment van de controle nog steeds niet aanwezig waren in de administratie. Belanghebbende heeft wetende dat deze gegevens ontbreken toch het anoniementarief niet toegepast.

Belanghebbende heeft geen zelfstandige gronden aangevoerd tegen de opgelegde boetes. De rechtbank is van oordeel dat de inspecteur aannemelijk heeft gemaakt dat ten aanzien van het ten onrechte niet toepassen van het anoniementarief door belanghebbende sprake is van grove schuld. De boetes zijn daarom terecht opgelegd. Daarbij merkt de rechtbank op dat toepassing van het anoniementarief niet kan worden aangemerkt als een straf waarop artikel 6 van het EVRM ziet. De nageheven belasting kan daarom niet als straf een rol spelen bij het beoordelen van de hoogte van de boete ook al voelt die nageheven belasting voor belanghebbende wel als straf.

De rechtbank is evenwel van oordeel dat boetes van 25% niet passend en geboden zijn, omdat met de kennisgeving van de vergrijpboetes niet volledig is voldaan aan de in artikel 67g, tweede lid, van de AWR voorgeschreven mededelingsplicht. De daarin verlangde kennisgeving moet degene aan wie de boete wordt opgelegd in staat stellen zich naar behoren te verweren tegen het door de inspecteur gemaakte verwijt. In dit geval wordt het voeren van verweer door belanghebbende bemoeilijkt, omdat bij het bekend maken van de boetes, met name de hoogte van de boetes in verband met toepassing van het anoniementarief niet duidelijk was. De inspecteur heeft in het rapport van 17 oktober 2016 alleen de feiten en omstandigheden die aanleiding gaven om de boetes op te leggen, het gemaakte verwijt en de te corrigeren lonen van de verschillende werknemers vastgelegd. Echter, de als gevolg van toepassing van het anoniementarief verschuldigde loonheffingen als grondslag voor de berekening van de boetes blijkt niet uit het rapport van 17 oktober 2016, de brief van 1 november 2016 of de naheffingsaanslagen zelf. Pas ter zitting heeft de inspecteur de boetebedragen nader gespecificeerd. De rechtbank ziet in dit gebrek aanleiding om de boetes voor zover deze samenhangen met toepassing van het anoniementarief te matigen met 10%. Daarbij gaat de rechtbank uit van de boetebedragen als genoemd onder 2.9. Dit betekent dat de boeten moeten worden verminderd met respectievelijk € 1.810, € 1.728, € 1.030, € 1.108 en € 1.293.

Daarnaast ziet de rechtbank aanleiding om de boetes verder te verminderen in verband met de overschrijding van de redelijke termijn. Gelet op het ambtshalve karakter van die toets, heeft dit oordeel betrekking op de gehele boetegrondslag, dus ook op dat deel dat niet ziet op de toepassing van het anoniementarief. Met de aankondiging van de boetes op 17 oktober 2016 is de redelijke termijn aangevangen. Tussen de datum van aankondiging van de boetes en de uitspraak van de rechtbank is een periode verstreken van ruim 2 jaren en 2 maanden. De boetes moeten daarom verder worden verminderd met 5%.

Gelet op hetgeen hiervoor is overwogen dienen te boetes te worden verminderd tot de volgende bedragen:

Belanghebbende heeft geen afzonderlijke beroepsgronden tegen de in rekening gebrachte heffingsrente en belastingrente aangevoerd. De rechtbank is niet gebleken dat deze rentebedragen ten onrechte of onjuist in rekening zijn gebracht. Nu de naheffingsaanslagen worden gehandhaafd dienen ook de beschikkingen heffingsrente en belastingrente te worden gehandhaafd.

Gelet op hetgeen is overwogen in 4.1 en is geoordeeld in 4.8 moeten de naheffingsaanslagen worden gehandhaafd. Gelet op het geoordeelde in 4.14 wordt de in rekening gebrachte heffingsrente respectievelijk belastingrente gehandhaafd. De boetes dienen te worden verminderd overeenkomstig hetgeen in 4.14 is overwogen.