Uitspraken

Standpunt verdediging

Aangevoerd is dat de tenlastegelegde feiten niet wettig en overtuigend bewezen kunnen worden. Wat het tenlastegelegde onder feit 1 betreft mocht de verdachte er op basis van de verklaringen van de medeverdachte als verhuurder van uitgaan dat de vergunningen in orde waren, zodat opzet niet kan worden bewezen. Daarnaast kan op basis van het dossier niet worden vastgesteld dat er meer dan 50 kg netto explosieve massa (hierna: NEM) aan noodsignalen werd opgeslagen. Wat de overige tenlastegelegde feiten betreft geldt dat niet is bewezen dat het ging om – kort gezegd – opslag van professioneel vuurwerk.

Beoordeling

De verdachte is een V.O.F., gerund door twee broers. De V.O.F. hield zich, voor zover relevant voor de onderhavige zaak, bezig met de verkoop van pyrotechnische artikelen zoals rookfakkels en rookpotten via haar website en door middel van WhatsApp. Het grootste deel van haar voorraad werd opgeslagen in een vuurwerkbunker in Oostvoorne die zij huurde van de medeverdachte [medeverdachte 1] . Verder werd een deel van de voorraad opgeslagen in Rhoon op het thuisadres van een van de broers en in Weert op het thuisadres van de zwager van deze broer, [medeverdachte 2] . De rechtbank stelt vast dat de opslag van het vuurwerk behoorde tot de normale bedrijfsvoering van de V.O.F. Deze gedragingen kunnen daarom in redelijkheid worden toegerekend aan de V.O.F..

Naar aanleiding van een anonieme melding heeft de politie op 10 februari 2023 een doorzoeking verricht in de vuurwerkbunker in Oostvoorne, waarbij dozen met pyrotechnische artikelen zijn aangetroffen en in beslag zijn genomen. De DCMR Milieudienst Rijnmond (hierna: DCMR) heeft op 15 februari 2023 de bunker geïnspecteerd. Volgens de DCMR ging het om de opslag van 507 kg NEM aan noodsignalen zonder dat hiervoor een omgevingsvergunning was verleend.

Verder zijn er doorzoekingen geweest op de adressen in Rhoon en Weert, waar de rest van de voorraad in beslag is genomen. De pyrotechnische artikelen zijn onderzocht en beschreven door het Centraal Onderzoeksteam Vuurwerk (hierna: COV).

Niet is betwist dat er geen omgevingsvergunning is verleend voor deze opslag

Feit 1

Noodsignalen

Voorafgaand aan de vraag of de verdachte verantwoordelijk kan worden gehouden voor het opslaan van de pyrotechnische artikelen in de bunker in Oostvoorne zonder dat hier een vergunning voor was verleend, moet worden vastgesteld om wat voor soort artikelen het gaat.

Onder categorie 3.6 van Bijlage I, onderdeel C, van het Besluit omgevingsrecht (hierna: Bor) zijn de inrichtingen voor de opslag van pyrotechnische artikelen van de klasse ADR-1 vermeld waarvoor een vergunningplicht geldt. Onder f. staat vermeld dat een vergunning vereist is wanneer in de inrichting meer dan 50 kg NEM aan noodsignalen is opgeslagen. Er staat geen definitie van het begrip ‘noodsignaal’ in de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (hierna: Wabo), noch in het Bor.

Met betrekking tot de pyrotechnische artikelen, beschreven in bijlagen 2, 4, 6 en 8 van het onderzoek van het COV, zijn er aanwijzingen dat het mogelijk geen noodsignalen zijn. Dit volgt onder meer uit de pyrotechnische categorieën en productbenamingen die op de goederen zijn vermeld, zo staat bijvoorbeeld op de artikelen uit bijlagen 6 en 8 een UN-code vermeld die behoort bij vuurwerk bestemd voor amusementsdoeleinden en zijn de artikelen uit bijlagen 2 en 4 volgens de verpakking kennelijk geproduceerd voor andere doeleinden dan als noodsignaal.
De officier van justitie heeft betoogd dat de artikelen, bedoeld in de bijlagen 2, 4, 6 en 8, als die niet zijn aan te merken als noodsignalen, dan in ieder geval vielen onder de vergunningplichtige categorie i (“andere ontplofbare stoffen” van ADR-klasse 1), vermeld onder categorie 3.6 van Bijlage I, onderdeel C, van het Bor. De rechtbank volgt de officier van justitie hierin niet, alleen al omdat niet valt uit te sluiten dat deze artikelen moeten worden aangemerkt als consumentenvuurwerk.
Vanwege de onduidelijkheid over de aard van deze pyrotechnische artikelen zal de rechtbank de verdachte ten aanzien van deze artikelen vrijspreken.

Ten aanzien van de pyrotechnische artikelen, genoemd in de bijlagen 3, 5, 7 en 9 van het rapport van het COV, kan wel eenduidig worden vastgesteld dat dit noodsignalen zijn. De in bijlagen 3 en 9 beschreven pyrotechnische artikelen zijn voorzien van een IMO/Solas kenmerk, waarmee zij feitelijk worden aangeduid als noodsignalen met een functie in de scheepvaart. De in bijlagen 5 en 7 beschreven pyrotechnische artikelen zijn voorzien van de categorie P1 en wat deze artikelen (rook- en handfakkels) betreft, blijkt uit niets dat zij een andere bestemming hebben dan die van noodsignaal. Het totaalgewicht aan NEM van de noodsignalen, vermeld in deze bijlagen, is 101,24 kilogram. Hiermee komt de totale hoeveelheid aanwezige NEM aan noodsignalen ruim boven de grens van 50 kg uit. De rechtbank acht dan ook wettig en overtuigend bewezen dat er in de inrichting meer dan 50 kg NEM aan noodsignalen opgeslagen lag zonder dat hiervoor een omgevingsvergunning was verleend.

Rol verdachte

De vervolgvraag is of de verdachte er (mede)verantwoordelijk voor kan worden gehouden dat er in de inrichting meer dan 50 kg NEM aan noodsignalen lag zonder dat hiervoor een omgevingsvergunning was verleend.

Voorop staat dat de verdachte als verkoper op de hoogte was of moest zijn van het soort pyrotechnische artikelen dat zij verkocht en hoeveel kilogram NEM hiervan in de vuurwerkbunker in opslag lag. Daarnaast wordt in het huurcontract tussen de verdachte en de medeverdachte bepaald dat uitsluitend noodsignalen in de vuurwerkbunker zullen worden opgeslagen en benoemt één van de vennoten in het mailcontact met de medeverdachte waarin zij de huur van het pand bespreken, dat er ‘maximaal 500kg’ zal worden opgeslagen en dat het gaat om ‘P1’ en ‘fakkels en rooksignalen, bestemd voor de maritieme sector’. Hierop geeft de medeverdachte te kennen dat hij er bekend mee is omdat hij deze ook in Rozenburg (op een andere opslaglocatie) heeft opgeslagen. Hieruit concludeert de rechtbank dat de verdachte en de medeverdachte hebben geweten dat in de bunker meer dan 50 kg NEM aan noodsignalen zou worden opgeslagen.

De rechtbank komt ook tot de conclusie dat de verdachte en de medeverdachte wisten dat de opslag van meer dan 50 kg NEM aan noodsignalen een vergunningplichtige activiteit is. Zowel de verdachte als de medeverdachte hebben voorafgaand aan het sluiten van de huurovereenkomst en apart van elkaar contact gehad met de DCMR, die aan hen beiden duidelijk heeft gemeld dat een omgevingsvergunning nodig is wanneer het gaat om de opslag van meer dan 50 kg NEM aan noodsignalen.

Bovendien mag van personen die beroepsmatig handelen in deze soort en hoeveelheden pyrotechnische middelen verwacht worden dat zij op de hoogte zijn van de relevante wetgeving en onderzoek doen naar de aanwezigheid van de juiste vergunningen. Vertrouwen op de mededeling van de verhuurder van de opslaglocatie dat de vergunning wel in orde was, volstaat niet. De verdachte is aldus tekort geschoten in haar onderzoeksplicht en heeft bewust meer dan 50 kg NEM aan noodsignalen opgeslagen in de bunker van de medeverdachte zonder dat hiervoor een vergunning was verleend. Wat de bewezenverklaring betreft is het in dit kader voldoende dat de verdachte en de medeverdachte opzet hadden op het opslaan van de noodsignalen. Het is dus niet vereist dat er ook opzet was op het niet hebben van de vergunning. De verdachte en de medeverdachte hebben bovendien opzettelijk en in nauwe en bewuste samenwerking gehandeld.

Feiten 2 t/m 4

Het verwijt in de onder 2 t/m 4 tenlastegelegde feiten is telkens dat de verdachte op 10 februari 2023 in verschillende panden professioneel vuurwerk heeft opgeslagen. Het verweer ziet er met name op dat de pyrotechnische artikelen volgens de verdediging niet aan te merken zijn als professioneel vuurwerk.

Ingevolge het Vuurwerkbesluit is vuurwerk een pyrotechnisch artikel ter vermaak. Of een pyrotechnisch artikel ter vermaak is of niet, kan blijken uit de aard van het product, de manier waarop het op de markt gebracht is (onder de ‘F’-categorie), of doordat iemand aan het pyrotechnische artikel de bestemming ‘ter vermaak’ geeft. Wanneer vastgesteld kan worden dat een pyrotechnisch artikel ter vermaak bestemd is, het niet is voorzien van een F1 t/m 3-categorie en bestemd is voor particulier gebruik, wordt het pyrotechnische artikel op grond van de Tijdelijke regeling ex. artikel 1.1.1. lid 3 Vuurwerkbesluit jo. artikel 1.2.2. lid 7 Vuurwerkbesluit gekwalificeerd als professioneel vuurwerk.

Voorop staat dat de pyrotechnische artikelen die door de verdachte werden opgeslagen, niet onder de F-categorie vielen, maar blijkens de etikettering en de bevindingen van het COV onder de categorie P1 vielen. Ook staat vast dat de artikelen bestemd waren voor particulier gebruik, nu deze door de verdachte te koop werden aangeboden aan particulieren. De vraag is vervolgens of deze pyrotechnische artikelen ook ter vermaak waren. De rechtbank stelt vast dat dit met betrekking tot de onderhavige pyrotechnische artikelen niet blijkt uit de aard van deze artikelen of de manier waarop deze artikelen op de markt zijn gebracht. Het gaat tenslotte om rookfakkels, handfakkels en rookpotten die eigenlijk bedoeld zijn voor maritieme doeleinden of noodsituaties. Hierdoor blijft als enige mogelijkheid over dat de pyrotechnische artikelen de bestemming ‘ter vermaak’ hebben gekregen.

De rechtbank is van oordeel dat de verdachte deze bestemming aan de pyrotechnische artikelen heeft gegeven door deze voor duidelijke vermaaksdoeleinden aan te bieden. Dit blijkt onder andere uit het feit dat op verdachtes website de rookfakkels onder meer onder de naam ‘stadionfakkels’ werden verkocht en de rookfakkels werden aangeprezen als bijzonder geschikt voor bruiloften, gender reveal parties, voetbalstadions, stille tochten en begrafenissen. Dat op deze pagina’s en op andere plekken op de website wel werd opgemerkt dat gebruik van de noodsignalen alleen is toegestaan voor noodsituaties of maritieme doeleinden, maakt niet dat de rechtbank twijfelt aan de werkelijke bedoeling van de verdachte om de noodsignalen te verkopen aan particuliere klanten, wetende dat deze klanten de noodsignalen voor andere doeleinden, namelijk ter vermaak, zouden gebruiken. In WhatsApp- en mailverkeer tussen de verdachte en haar klanten zeggen de klanten op zoek te zijn naar rook- en handfakkels voor gebruik bij onder meer uitvaarten, begrafenissen, voetbalwedstrijden, bruiloften, evenementen op school, en fotoshoots. In geen van deze gesprekken informeerde de verdachte de klant dat de noodsignalen eigenlijk alleen bedoeld zijn voor noodsituaties en maritieme doeleinden en het is ook niet gebleken dat de verdachte de verkoop staakte op het moment dat voor haar duidelijk moet zijn geweest dat de klant de noodsignalen voor andere dan de bedoelde doeleinden zou gaan gebruiken.

Eén en ander doet de rechtbank concluderen dat de verdachte goed wist dat haar particuliere klanten de noodsignalen ter vermaak zouden gebruiken en dat de verdachte, ondanks de berichtgeving op haar website, ook de bedoeling had om de noodsignalen aan particulieren te verkopen voor vermaaksdoeleinden. De verdachte heeft hiermee aan de noodsignalen de bestemming ‘ter vermaak’ gegeven. Gelet hierop en op hetgeen hiervoor is overwogen, moeten de pyrotechnische artikelen die door de verdachte werden opgeslagen worden gezien als professioneel vuurwerk.

Conclusie

De verweren worden verworpen.