Uitspraken

Volgens [verweerder] hoeft hij geen vergoeding te betalen, omdat ICTS heeft ingestemd met zijn opzegging. ICTS betwist dat zij heeft ingestemd.

Vast staat dat [verweerder] zijn opzegging op 31 januari 2024 eerst telefonisch heeft medegedeeld aan [naam]. Vervolgens heeft hij zijn opzegging per e-mail schriftelijk bevestigd2. Tijdens de mondelinge behandeling heeft [naam] verklaard dat hij al tijdens het telefoongesprek met [verweerder] te kennen heeft gegeven dat [verweerder] een overeenkomst voor bepaalde tijd zonder opzegmogelijkheid had en dat hij [verweerder] heeft geadviseerd om dit te overleggen met zijn raadsman. [verweerder] heeft in reactie daarop verklaard dat [naam] inderdaad tegen hem heeft gezegd dat hij van mening was dat partijen nog een contract hadden. [verweerder] wijst op de e-mail van 16 februari 2024, waarin ICTS aan de collega’s bericht dat [verweerder] zijn carrière buiten ICTS voort gaat zetten en op het feit dat op 19 februari 2024 al een vervanger voor hem was gevonden, aan wie hij zijn werk heeft overgedragen. Hieruit leidt [verweerder] af dat hij mocht aannemen dat zijn opzegging akkoord was. Gelet echter op de telefonische mededeling van [naam] en de mail van 8 februari 2024, waarin ICTS mededeelt dat dhr. [naam] de verdere zaken zo snel mogelijk met [verweerder] zal bespreken, had het [verweerder] duidelijk moeten zijn dat ICTS niet zonder meer instemde met zijn opzegging. Uit de e-mail van 16 februari 2024 en het aanstellen van een vervanger kan niet meer worden afgeleid dan dat ICTS heeft gehandeld ten aanzien van de gevolgen van de opzegging voor haar bedrijf. Het aanvaarden dat een werknemer opzegt en daar naar handelen is echter wezenlijk anders dan ook instemmen met die opzegging.

Kortom: in de gegeven omstandigheden mocht [verweerder] er niet gerechtvaardigd op vertrouwen dat ICTS instemde met zijn opzegging. Hij heeft als gevolg daarvan opgezegd, terwijl dit op grond van de overeenkomst niet mogelijk was en is daardoor de hiervoor genoemde vergoeding verschuldigd geworden. Deze bedraagt het loon over de tijd dat de arbeidsovereenkomst nog zou hebben geduurd, als deze van rechtswege was geëindigd. Dat is dus een bedrag ter hoogte van het loon over de periode van 1 maart 2024 tot en met 30 juni 2024.

[verweerder] voert aan dat hij gedurende zijn dienstverband een (zeer) hoge werkdruk heeft ervaren en dat ICTS niet daadwerkelijk schade heeft geleden door zijn opzegging. Dit laatste element speelt op grond van vaste jurisprudentie geen rol en de door hem ervaren werkdruk legt onvoldoende gewicht in de schaal om aan de hiervoor omschreven eisen te voldoen. Zijn verweer op dit punt slaagt dus niet.

Gelet hierop wordt een bedrag van € 22.680,- (€ 7.000,- x 1,08 x 3 maanden) toegekend. De wettelijke rente hierover is toewijsbaar vanaf 29 februari 2024.

De vordering van ICTS wordt aldus begrepen dat zij stelt dat de bedragen onverschuldigd zijn betaald aan [verweerder]. Van een onverschuldigde betaling is sprake als deze is verricht zonder rechtsgrond, dus zonder dat hier een rechtsverhouding aan ten grondslag ligt.

Wanneer een dienstverband eindigt, zoals in deze zaak het geval4, moet de werkgever dit financieel afwikkelen. Dit is een verbintenis voor ICTS. De betaalde bedragen zijn daarom niet onverschuldigd betaald. Dat [verweerder] hier mogelijk geen toestemming voor had, maakt dit niet anders.

Voor zover ICTS heeft betoogd dat het saldo aan afgerekende vakantiedagen niet klopt, is die stelling onvoldoende onderbouwd. Dit had wel op haar weg gelegen, omdat een werkgever een deugdelijke vakantie-administratie moet bijhouden.

ICTS stelt dat verder nog zij de eindafrekening had willen verrekenen met schade die zij heeft geleden. Deze schade kan zij thans nog niet begroten en zal later worden verhaald, zo stelt zij. Daarmee heeft zij op dit moment dus geen opeisbare, verrekenbare vordering.

Dát sprake is van onverschuldigde betaling en voor welk bedrag is gelet op dit alles niet gebleken. Deze vordering wordt daarom als onvoldoende feitelijk onderbouwd afgewezen.