Uitspraken

[verweerster01] is op 1 augustus 2023 bij Focus in dienst getreden in de functie van senior sales specialist. De arbeidsovereenkomst is aangegaan voor de duur van één jaar en kent een tussentijdse beëindigingsmogelijkheid, met een opzegtermijn van één maand. Het salaris van [verweerster01] bedraagt € 5.859,00 bruto per maand inclusief vakantietoeslag.

Tussen partijen is een geschil ontstaan nadat [verweerster01] in de week van 16 oktober 2023 een post op LinkedIn had geplaatst met een statement over het conflict tussen Israël en Hamas. Op 17 oktober 2023 heeft hierover een gesprek plaatsgevonden tussen [naam01] ( [functie01] ) en [verweerster01] . Partijen zijn het erover eens dat dit geen prettig gesprek was. Op 18 oktober 2023 heeft weer een gesprek plaatsgevonden, waarbij naast [naam01] ook de andere [functie01] van Focus [naam02] aanwezig was. Focus heeft [verweerster01] tijdens dat gesprek een voorstel tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst gedaan, inhoudende kort gezegd, einde arbeidsovereenkomst per 31 december 2023, vrijstelling van werk tot die datum met behoud van salaris, ontheffing van het concurrentiebeding, kwijtschelding van de openstaande lening ten bedrage van € 4.167,00 en betaling van de transitievergoeding. [verweerster01] heeft dat aanbod niet geaccepteerd en is boos weggelopen uit dat gesprek. Focus heeft zich eerst op het standpunt gesteld dat [verweerster01] tijdens dat gesprek zelf ontslag heeft genomen, maar is daar na de behandeling van een (door [verweerster01] gestart) kort geding op teruggekomen. Focus heeft de salarisbetaling, die zij met ingang van 18 oktober 2023 had stopgezet, op 11 december weer 2023 hervat.

Op 23 oktober 2023 heeft [verweerster01] een reactie geplaatst op een bericht op LinkedIn van [naam03] , co-chief investment officer bij [naam bedrijf01] , het grootste hedgefonds ter wereld. In haar reactie vraagt [verweerster01] om bewijs van de wandaden van Hamas waarover het bericht van [naam03] gaat.

[verweerster01] heeft zich op 19 oktober 2023 ziek gemeld. Met ingang van 1 januari 2024 is zij weer hersteld (gemeld). Over de periode dat [verweerster01] ziek was, heeft zij (conform de arbeidsovereenkomst) 70% van haar salaris ontvangen, vanaf 1 januari 2024 ontvangt zij weer 100%.

Focus verzoekt in deze procedure ontbinding van de arbeidsovereenkomst met [verweerster01] op de e-grond (verwijtbaar handelen), de g-grond (verstoorde arbeidsverhouding) en de i-grond (cumulatie-grond). [verweerster01] is het ermee eens dat het dienstverband moet eindigen en verzoekt zelf (voorwaardelijk) ook om ontbinding van de arbeidsovereenkomst, voor het geval Focus haar verzoek intrekt. Volgens [verweerster01] is sprake van ernstig verwijtbaar handelen van Focus. Daarom maakt zij aanspraak op een billijke vergoeding van € 57.045,77, bestaande uit € 37.116,77 aan inkomstenderving over de ziekteperiode en misgelopen salaris over de periode van ontbinding van de arbeidsovereenkomst tot de reguliere einddatum van de arbeidsovereenkomst, te weten 1 augustus 2024, € 7.500,00 aan gemiste bonusuitkering, € 4.167,00 ter zake van de openstaande lening en € 5.262,00 aan overige materiele schade, onder meer bestaande uit reiskosten, kosten van juridische bijstand en kosten van opslag van de inboedel.

Nu partijen het erover eens zijn dat de arbeidsovereenkomst moet eindigen, zal de kantonrechter deze wegens een verstoring van de verstandhouding ontbinden per 1 maart 2024, ongeacht de vraag of één van beide partijen het verzoek tot ontbinding intrekt. Zoals hierna zal worden toegelicht, is geen sprake van ernstig verwijtbaar handelen van [verweerster01] , zodat er ook geen reden is om de arbeidsovereenkomst op een eerder tijdstip te ontbinden. Ingevolge artikel 7:671b lid 9 sub a BW is ontbinding van de arbeidsovereenkomst dan mogelijk per 1 maart 2024, rekening houdend met de in dat artikel genoemde minimumtermijn van één maand.

De kantonrechter beoordeelt het plaatsen door [verweerster01] van twee berichten op LinkedIn niet als ernstig verwijtbaar handelen. Vast staat dat zij het eerste bericht, nadat Focus daarom had gevraagd, onmiddellijk heeft verwijderd. Het tweede bericht, een reactie op het bericht van [naam03] , iemand met aanzien in de investeerderswereld – het werkgebied van Focus – is zeker onhandig te noemen, maar is niet zodanig dat de lat van ernstig verwijtbaar handelen wordt gehaald. Uitgangspunt is immers dat [verweerster01] vrijheid van meningsuiting heeft. Een werkgever kan op grond van het instructierecht beperkingen aanbrengen op die vrijheid, maar of dat in een concreet geval geoorloofd is, moet worden beoordeeld aal de hand van de zogenoemde ‘Herbai-criteria’ (zie Hof Amsterdam 5 september 2023, ECLI:NL:GHAMS: 2023:2452), te weten:

1. de aard van de meningsuiting;

2. de motieven van de werknemer;

3. de schade die de werkgever hierdoor lijdt;

4. e zwaarte van de opgelegde sanctie.

Van disfunctioneren van [verweerster01] is niet gebleken, zeker niet gelet op de door haar overgelegde berichten van de [functie01] [naam01] , waarin hij haar onder meer bedankt voor haar snelle werk. Als er al sprake was van onderpresteren, dan levert ook dat geen ernstig verwijtbaar handelen op; niet op zichzelf en niet in combinatie met de op LinkedIn geplaatste berichten.

De kantonrechter oordeelt dat van de zijde van Focus wel sprake is van ernstig verwijtbaar handelen. Weliswaar was Focus gerechtigd om [verweerster01] aan te spreken op het door haar geplaatste eerste bericht, maar door in het tweede gesprek, op 18 oktober 2023, onmiddellijk aan [verweerster01] een voorstel te doen tot beëindiging van de arbeidsovereenkomst heeft zij [verweerster01] in feite geen mogelijkheid meer geboden om het dienstverband voort te zetten nadat zij het eerste bericht op LinkedIn had gepost. Door onmiddellijk aan te sturen op beëindiging van de arbeidsovereenkomst heeft Focus de zaak onnodig op scherp gezet, welke houding nog verder is versterkt doordat Focus uit het wegelopen van [verweerster01] uit het gesprek op 18 oktober 2023 heeft afgeleid dat zij zelf ontslag heeft genomen. Focus is op dat standpunt pas teruggekomen bij de behandeling van het kort geding tussen partijen op
8 december 2023. Aannemelijk is dat het stopzetten van de loonbetaling niet alleen de nodige financiële problemen heeft veroorzaakt bij [verweerster01] , maar ook de nodige stress. Deze handelwijze levert in de gegeven omstandigheden ernstig verwijtbaar handelen van Focus op.

Omdat de arbeidsovereenkomst niet eindigt door ernstig verwijtbaar handelen van [verweerster01] , moet Focus de transitievergoeding aan [verweerster01] betalen. [verweerster01] heeft berekend dat die € 1.953,00 bruto bedraagt. Focus heeft dat niet weersproken, zodat de kantonrechter dat bedrag zal toewijzen.

Op grond van artikel 7:671b lid 9 sub c BW kan de kantonrechter een billijke vergoeding aan [verweerster01] toekennen. De Hoge Raad heeft uitgangspunten gegeven voor het bepalen van de hoogte van de billijke vergoeding 1 . De kantonrechter moet bij het bepalen van de billijke vergoeding rekening houden met alle (uitzonderlijke) omstandigheden van het geval. Daarbij kan in aanmerking worden genomen hoelang de arbeidsovereenkomst zou hebben voortgeduurd als het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten door de werkgever wordt weggedacht. Ook mag rekening worden gehouden met de gevolgen van het ontslag. Het gaat er uiteindelijk om dat de werknemer wordt gecompenseerd voor het ernstig verwijtbaar handelen of nalaten van de werkgever. De kantonrechter acht in dit geval een billijke vergoeding van € 9.500,00 bruto (globaal corresponderend met anderhalf maandsalaris inclusief vakantietoeslag) passend. Hierna wordt uitgelegd waarom.

De door [verweerster01] genoemde gevolgschade als gevolg van haar gedwongen verhuizing komt evenmin voor vergoeding in de vorm van een billijke vergoeding in aanmerking. Zij heeft immers zelf het risico genomen om een baan in Nederland aan te nemen en kosten te maken voor huisvesting, zonder dat zij een jaarcontract zonder tussentijdse opzegmogelijkheid heeft bedongen. Evenmin ziet de kantonrechter aanleiding om - zoals [verweerster01] ook heeft verzocht - de openstaande lening van € 4.167,00, die Focus aan haar heeft verstrekt ter dekking van de verhuiskosten van Portugal naar Nederland kwijt te schelden. Voor een dergelijke kwijtschelding heeft [verweerster01] ook geen rechtsgrond gesteld.

Dat [verweerster01] na een jaar aanspraak had kunnen maken op een bonus vanwege het behalen van haar targets, staat onvoldoende vast. Zij heeft feitelijk slechts 2,5 maand voor Focus gewerkt en die periode is te kort om aannames te doen over deze targets. Dat [verweerster01] aanspraak zou kunnen maken op enig bedrag vanwege het vervallen van ‘Unvested Restricted Stock’ is ook niet gebleken. De kosten voor juridische bijstand zijn begrepen in de hierna aan Focus op te leggen proceskostenverdeling.

De billijke vergoeding die wordt toegekend is in dit geval dus vooral aan te merken als een compensatie voor de manier waarop Focus heeft aangestuurd op beëindiging van het dienstverband. Een vergoeding die ongeveer gelijk is aan anderhalf keer het maandsalaris (inclusief vakantietoeslag) acht de kantonrechter in de gegeven omstandigheden passend.

Op grond van artikel 7:686a lid 6 BW dient aan Focus een intrekkingstermijn te worden gegund, nu aan [verweerster01] een billijke vergoeding wordt toegekend. Voor het geval Focus gebruik maakt van die intrekkingsmogelijkheid heeft [verweerster01] op haar beurt eveneens de ontbinding van de arbeidsovereenkomst verzocht. Aangezien aan [verweerster01] een lagere billijke vergoeding wordt toegekend dan verzocht, dient ook aan haar een intrekkingstermijn te worden gegund, gezien het bepaalde in artikel 7:686a lid 7 BW. Uit praktische overwegingen kiest de kantonrechter ervoor om beide partijen tegelijkertijd in de gelegenheid te stellen het verzoek tot ontbinding van de arbeidsovereenkomst in te trekken.

Focus wordt voor het grootste deel in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten betalen (artikel 289 Rv), ongeacht de vraag of zij het ontbindingsverzoek al dan niet intrekt. De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [verweerster01] tot vandaag vast op € 814,00 aan salaris voor de gemachtigde en € 135,00 aan nakosten. Dit is totaal € 949,00. Hier kan nog een bedrag bijkomen als de uitspraak wordt betekend.

Deze beschikking wordt uitvoerbaar bij voorraad verklaard (artikel 288 Rv).