Uitspraken

Een werkgever moet een werknemer uiterlijk een maand voordat een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd eindigt, informeren of deze al dan niet wordt voortgezet 1 . [verzoekster01] voert aan dat zij geen schriftelijk bericht van Khotinsky heeft ontvangen dat haar arbeidsovereenkomst na 30 juni 2023 niet zou worden verlengd. Khotinsky heeft dat in deze procedure niet weersproken. De kantonrechter gaat er daarom van uit dat [verzoekster01] niet schriftelijk is geïnformeerd, zodat Khotinsky de aanzegvergoeding ter hoogte van één maandsalaris 2 , € 3.076,15 bruto (inclusief vakantiegeld), aan [verzoekster01] moet betalen.

Khotinsky heeft bij de eindafrekening te weinig vakantie-uren aan [verzoekster01] uitbetaald, zoals hierna wordt uitgelegd. [verzoekster01] had op grond van de arbeidsovereenkomst recht op 190 vakantie-uren (3,65 per week x 52). Tijdens de zitting heeft [verzoekster01] verklaard dat zij in totaal acht vakantiedagen (8 x 7,6 uur = 60,8 uur) heeft opgenomen, zodat er nog 129,2 vakantie-uren resteren die Khotinsky moet betalen. Khotinsky heeft hiervan 11,74 uur uitbetaald en de overige uren (117,46) blijkbaar verrekend met de uren die [verzoekster01] tijdens het dienstverband te weinig heeft gewerkt. Dit was ten onrechte, gelet op het volgende.

De werkgever moet het loon betalen, ook als de werknemer de overeengekomen arbeid geheel of gedeeltelijk niet heeft verricht, tenzij dit in redelijkheid voor rekening van de werknemer moet komen 3 . [verzoekster01] heeft tijdens de mondelinge behandeling toegelicht dat zij en haar collega’s in de zomerperiode minder uren werken dan waartoe zij op grond van hun arbeidsovereenkomst gehouden zijn, omdat er dan minder klanten zijn. Deze uren halen zij normaal gesproken op een ander moment in, als het drukker is met bezoekers. [verzoekster01] voert aan dat zij meermaals heeft gevraagd om een overzicht van de uren die zij nog moest inhalen 4 , omdat zij dit niet zelf kon zien in het systeem, maar dat zij dit overzicht niet heeft gekregen. Khotinsky heeft dit alles niet weersproken. Aangezien Khotinsky [verzoekster01] geen opgave heeft gedaan van de uren die zij nog moest inhalen, ondanks dat zij hier meerdere keren om had gevraagd, was het voor [verzoekster01] niet duidelijk hoeveel uren zij zichzelf nog extra moest inroosteren voor het einde van de arbeidsovereenkomst. Door niet duidelijk te maken hoeveel uren [verzoekster01] nog moest inhalen, heeft Khotinsky haar niet deugdelijk in de gelegenheid gesteld deze min-uren in te halen. Onder deze omstandigheden komt het voor rekening van Khotinsky dat [verzoekster01] de overeengekomen arbeidsuren uiteindelijk niet volledig heeft gewerkt en moet Khotinsky het salaris voor deze uren toch betalen. Dit komt neer op een bedrag van € 2.032,06 (117,46 uur x € 17,30 per uur bruto), te vermeerderen met 8% vakantiegeld, dus in totaal € 2.194,62. Dit bedrag wordt toegewezen.

De gevraagde wettelijke verhoging van 50% over het ingehouden salaris wordt toegewezen (€ 1.097,31) , omdat Khotinsky dit niet binnen de geldende termijnen heeft betaald. Ook de wettelijke rente wordt als niet weersproken toegewezen vanaf het moment van opeisbaarheid.

Khotinsky moet [verzoekster01] een nieuwe eindafrekening verstrekken, omdat zij [verzoekster01] nog loon moet betalen. De verzochte dwangsom wordt toegewezen voor iedere dag dat Khotinsky in gebreke blijft de correcte bruto-netto-specificatie aan [verzoekster01] te verstrekken vanaf vijf werkdagen na betekening van deze beschikking, met een maximum van € 2.500,-.

Khotinsky wordt in het ongelijk gesteld en moet daarom de proceskosten van [verzoekster01] betalen (artikel 237 Rv). De kantonrechter stelt deze kosten aan de kant van [verzoekster01] tot vandaag vast op € 86,- aan griffierecht en € 793,- aan salaris voor de gemachtigde. Dit is in totaal € 879,-.