Uitspraken

Vooropgesteld wordt dat [verzoeker] berust in het ontslag, zodat vast staat dat de arbeidsovereenkomst op 17 november 2021 om 19.00 uur geëindigd is.

De kantonrechter dient allereerst de vraag te beantwoorden of het verleende ontslag op staande voet rechtsgeldig is. Daarbij stelt hij voorop dat een ontslag op staande voet een uiterst middel is, dat slechts mag worden verleend als van de werkgever niet kan worden gevergd dat hij de arbeidsovereenkomst met de desbetreffende werknemer nog langer laat voortduren. Volgens artikel 7:677 lid 1 BW moet een ontslag op staande voet onverwijld worden verleend, onder onverwijlde mededeling van de dringende reden voor dat ontslag. Als dringende reden in de zin van artikel 7:677 BW worden op grond van het bepaalde in artikel 6:678 lid 1 BW beschouwd zodanige daden, eigenschappen of gedragingen van de werknemer, die ten gevolge hebben dat van de werkgever redelijkerwijs niet verlangd kan worden de arbeidsovereenkomst te laten voortduren. Bij de beoordeling van de vraag of van zodanige dringende redenen sprake is, moeten alle omstandigheden van het geval, in onderling verband, in aanmerking worden genomen.

Voor de beoordeling van de vraag of het ontslag op staande voet rechtsgeldig is, is de door [verweerder] in de e-mail van 17 november 2021 gegeven reden (zie onder 2.5) maatgevend: het ‘wederom niet volgen van instructie’. De kantonrechter is van oordeel dat deze reden onvoldoende (dringend) is om het verleende ontslag op staande voet te rechtvaardigen. Onduidelijk is op welke instructie [verweerder] doelt. Bovendien had van [verweerder] , ook in het licht van de voorafgaande contacten tussen partijen, mogen worden verwacht dat hij [verzoeker] op zijn minst een duidelijke laatste waarschuwing zou hebben gegeven, voordat hij naar een zwaar middel als een ontslag op staande voet zou grijpen. [verweerder] was dan ook niet bevoegd om de arbeidsovereenkomst met [verzoeker] onverwijld op te zeggen, zoals bedoeld in artikel 7:677 BW. Het ontslag op staande voet is niet rechtsgeldig verleend.

Dat [verweerder] [verzoeker] heeft aangeboden om met ingang van 22 november 2021 weer aan het werk te gaan, totdat [verzoeker] een andere baan zou hebben gevonden, maakt het voorgaande niet anders. [verzoeker] was niet verplicht om op dit aanbod in te gaan, zeker niet nu dit aanbod door [verzoeker] zo mocht worden begrepen dat daaraan de voorwaarde was verbonden dat hij voor maximaal een periode van één maand weer aan het werk zou kunnen. Nu [verzoeker] het aanbod van [verweerder] niet heeft geaccepteerd, is geen nieuwe of verlengde arbeidsovereenkomst tot stand gekomen.

[verzoeker] maakt aanspraak op de transitievergoeding, de vergoeding wegens onregelmatige opzegging en een billijke vergoeding. Bij het berekenen van die vergoeding gaat [verzoeker] uit van een bruto maandsalaris van € 3.915,82 bruto exclusief 8% vakantietoeslag per maand. [verweerder] heeft betwist dat van dit bedrag moet worden uitgegaan. Het basisloon van [verzoeker] bedraagt € 2.543,12 per vier weken. Het meerdere dat [verzoeker] heeft ontvangen, betrof de uitbetaling van overwerk.

Ingevolge artikel 7:628 lid 1 BW heeft [verzoeker] recht op doorbetaling van het naar tijdruimte vastgestelde loon. Dat hij na 17 november 2021 geen werkzaamheden meer heeft verricht, is het gevolg van het door [verweerder] niet rechtsgeldig verleend ontslag op staande voet. Ingevolge artikel 7:628 lid 3 BW heeft [verzoeker] ook aanspraak op doorbetaling van loon dat anders dan naar tijdruimte is vastgesteld. Uit het arrest van het Hof Arnhem-Leeuwarden van 29 december 2017 (ECLI:NL:GHARL:2017:11488, r.o. 5.18) volgt dat deze bepaling van toepassing is op een overwerkvergoeding. [verweerder] heeft niet gesteld, noch is anderszins gebleken, dat er geen overwerk beschikbaar was na 17 november 2021.

De kantonrechter zal bij het bepalen van de door [verzoeker] verzochte vergoedingen dan ook uitgaan van het door [verzoeker] berekende loon van € 3.915,82 bruto per maand. [verweerder] heeft niet betwist dat deze berekening, uitgaande van het vóór 17 november 2021 verrichte overwerk, juist is.

Zoals hiervoor overwogen, is geen nieuwe of verlengde arbeidsovereenkomst tot stand gekomen op 21 november 2021, of op enige andere datum. De arbeidsovereenkomst is geëindigd op initiatief van [verweerder] . [verzoeker] heeft daarom recht op de transitievergoeding. Die bedraagt volgens de door [verzoeker] gemaakte berekening, die door [verweerder] niet is betwist, € 710,27 bruto. Dit bedrag zal worden toegewezen.

De partij die opzegt tegen een eerdere dag dan tussen partijen geldt, is aan de wederpartij een vergoeding verschuldigd gelijk aan het bedrag van het in geld vastgestelde loon over de termijn dat de arbeidsovereenkomst bij regelmatige opzegging had behoren voort te duren (artikel 7:672 lid 11 BW). Vast staat dat [verweerder] onregelmatig heeft opgezegd. De arbeidsovereenkomst kon ingevolge artikel 2.2 van de arbeidsovereenkomst met inachtneming van een opzegtermijn van één maand tegen het einde van een maand, dus tegen 1 januari 2022, worden opgezegd, zodat de kantonrechter hier ook vanuit gaat. [verzoeker] stelt in het verzoekschrift dat opzegging tegen 1 december 2021 mogelijk was, maar gelet op de berekening is duidelijk dat wordt uitgegaan van opzegging tegen 1 januari 2022.

Gelet op het voorgaande is de door [verzoeker] verzochte vergoeding wegens onregelmatige opzegging à € 5.985,78 (van welk bedrag [verweerder] de juistheid niet heeft betwist) bruto toewijsbaar.

Ingevolge artikel 7:681 lid 1 onder aanhef BW kan de werknemer, als de werkgever heeft opgezegd in strijd met artikel 7:671 BW, de kantonrechter verzoeken de opzegging van de arbeidsovereenkomst te vernietigen ofwel een billijke vergoeding toe te kennen. Gelet op de wetsgeschiedenis is in het kader van artikel 7:681 lid 1 sub a BW voor toekenning van een billijke vergoeding ernstig verwijtbaar handelen van de werkgever vereist. In een geval als bedoeld in dat artikel is al invulling gegeven aan de ernstige verwijtbaarheid, als de werkgever de voor een rechtsgeldig ontslag geldende voorschriften niet heeft nageleefd en in strijd met artikel 7:671 BW heeft opgezegd. Het verzoek van [verzoeker] tot toekenning van een billijke vergoeding is daarom in beginsel toewijsbaar.

[verzoeker] vindt een billijke vergoeding van € 22.333,42 bruto passend. Dit komt overeen met bijna zes maanden salaris. [verweerder] heeft erop gewezen dat de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd gold en op 10 februari 2022 zou eindigen, dat [verzoeker] al beschikt over een nieuwe baan (wat door [verzoeker] is erkend) en dat [verweerder] een aanbod tot (tijdelijke) terugkeer heeft gedaan aan [verzoeker] om zo zijn schade te beperken. Onder die omstandigheden acht [verweerder] de toewijzing van een billijke vergoeding niet aan de orde.

De kantonrechter acht het redelijk dat aan [verzoeker] een billijke vergoeding van € 5.000,- bruto wordt toegekend. Daarbij weegt de kantonrechter de volgende omstandigheden mee:

1. Er is sprake van een tijdelijke arbeidsovereenkomst, die op 10 februari 2022 zou eindigen. Gelet op de tussen partijen gevoerde discussie(s) acht de kantonrechter het niet aannemelijk dat de arbeidsovereenkomst na die datum zou zijn verlengd. Het door [verzoeker] over de periode van 17 november tot en met 10 februari 2022 te ontvangen loon bedraagt volgens de berekening van [verzoeker] (en ook deze berekening is door [verweerder] niet weersproken) € 11.166,71 bruto;

2. Aan [verweerder] kan worden verweten dat hij niet juist heeft gehandeld bij het geven van het ontslag op staande voet, als gevolg waarvan dit ontslag door [verzoeker] vernietigd had kunnen worden. [verzoeker] was, zoals al overwogen, niet verplicht om in te gaan op het aanbod van [verweerder] om per 22 november 2021 weer aan het werk te gaan, te meer niet nu daaraan een beperking qua tijd was verbonden;

3. Het inkomensverlies van [verzoeker] als gevolg van het ontslag op staande voet is beperkt. De arbeidsmarkt voor chauffeurs is gunstig. [verzoeker] heeft ook een andere baan gevonden. Dat zijn arbeidsovereenkomst zal eindigen en hij als gevolg van een hernia daardoor binnenkort een Ziektewetuitkering zal ontvangen, is een omstandigheid die niet (voldoende) gerelateerd is aan het ontslag op staande voet, zodat die inkomensterugval niet wordt meegewogen. Compensatie van het inkomensverlies vindt bovendien al deels plaats via de vergoeding wegens onregelmatige opzegging. Ook het de te betalen transitievergoeding kan rekening worden gehouden;

4. De omstandigheid dat [verweerder] om medische redenen zijn activiteiten heeft moeten staken, is een omstandigheid die – hoe naar deze ook is – voor zijn eigen rekening en risico komt. Dit is geen aanleiding om de billijke vergoeding te matigen en al helemaal niet tot nihil.

Het verschil tussen het door [verzoeker] ontvangen loon als de arbeidsovereenkomst op 10 februari 2022 zou zijn geëindigd en het door hem ontvangen loon en de toe te wijzen vergoedingen (van € 5.985,78 bruto en € 710,27 bruto) bedraagt € 4.470,66 bruto. Gelet op hetgeen onder 4.14 sub c is overwogen komt de kantonrechter een billijke vergoeding van € 5.000,- alleszins redelijk voor. Dit bedrag zal worden toegewezen.

[verzoeker] verzoekt betaling van de niet betaalde verblijfskostenvergoeding van € 871,76 netto en niet genoten vakantiedagen en het daarover verschuldigde vakantiegeld van € 787,87 bruto.

[verweerder] heeft de verschuldigdheid van de verblijfskostenvergoeding niet weersproken. [verweerder] heeft slechts gesteld dat het dienstverband correct is afgewikkeld. Nu dit verzoek onvoldoende (gemotiveerd) is weersproken, zal het verzochte bedrag van € 871,76 worden toegewezen.

[verweerder] heeft zich op het standpunt gesteld dat de vakantie-uren al aan [verzoeker] zijn uitbetaald. [verweerder] heeft verwezen naar de specificatie van loonperiode 12 en de door de administrateur gegeven toelichting. De kantonrechter stelt vast dat uit deze specificatie (onderaan) blijkt dat de vakantie-uren en atv-uren volledig zijn afgeboekt. De specificatie vermeldt 64 gewerkte uren, terwijl 117,76 uren zijn verloond. Het verschil klopt met de vakantie-uren en atv-uren (in totaal 53,76 uur). Ook het opgebouwde vakantiegeld is volledig uitbetaald, zo blijkt uit de overgelegde specificatie. Het verzoek van [verzoeker] tot nabetaling van de vakantie-uren en het daarover verschuldigde vakantiegeld zal dan ook worden afgewezen.

[verzoeker] maakt aanspraak op een vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten en stelt dat zijn gemachtigde meer werkzaamheden heeft verricht dan die strekken tot het verkrijgen van een betaling buiten rechte. [verzoeker] heeft echter nagelaten om te stellen waaruit die ‘meer werkzaamheden’ dan zouden bestaan. Gelet op het ontbreken van deze onderbouwing is het verzoek betreffende de buitengerechtelijke incassokosten niet toewijsbaar.

[verzoeker] verzoekt om toewijzing van de wettelijke rente over de door hem verzochte bedragen vanaf de data van opeisbaarheid.

De wettelijke rente over de transitievergoeding zal conform het bepaalde in artikel 7:686a lid 1 tweede volzin BW worden toegewezen vanaf een maand na de dag waarop de arbeidsovereenkomst is geëindigd, zijnde 17 december 2021.

De wettelijke rente over de vergoeding wegens onregelmatige opzegging zal conform het bepaalde in artikel 7:686a lid 1 eerste volzin BW worden toegewezen vanaf 17 november 2021.

Ten aanzien van de billijke vergoeding is [verweerder] (nog) niet in verzuim. De kantonrechter zal de wettelijke rente over dit bedrag toewijzen met ingang van veertien dagen nadat deze beschikking is gewezen.

[verzoeker] heeft in zijn verzoekschrift niet toegelicht vanaf welk moment [verweerder] in verzuim is met betaling van het achterstallige bedrag aan verblijfskostenvergoeding. De wettelijke rente over dit bedrag zal daarom worden toegewezen vanaf de datum waarop het verzoekschrift is ontvangen, zijnde 19 januari 2022.

Het verzoek van [verzoeker] om hem een specificatie te verstrekken van de te verrichten betalingen is toewijsbaar, nu dit verzoek door [verweerder] niet is weersproken. De verzochte dwangsom zal worden toegewezen, zij het dat deze wordt gesteld op een bedrag van € 50,- per dag, met een maximum van € 1.000,-.

De kantonrechter is van oordeel dat [verweerder] dient te worden veroordeeld in de proceskosten. Door te volharden in zijn standpunt dat het ontslag op staande voet rechtsgeldig is verleend, heeft hij [verzoeker] gedwongen om deze procedure aanhangig te maken. De proceskosten aan de zijde van [verzoeker] worden tot op dit moment begroot op € 693,- aan griffierecht en € 747,- aan salaris voor de gemachtigde.