Uitspraken

Anders dan Stratt+ heeft betoogd, is van een onduidelijke eiswijziging of van een onduidelijke grondslag geen sprake. Na eiswijziging wordt als hoofdsom een bedrag gevorderd van € 5.368,- bruto. Onder randnummers 8 tot en met 12 van de conclusie van repliek omschrijft [eiser] welk handelen en nalaten hij Stratt+ verwijt en geeft hij aan waarom dit in zijn visie onrechtmatig handelen oplevert aan de zijde van Stratt+. Vervolgens wordt ingegaan op het causaal verband en de schade. De kantonrechter merkt thans reeds op dat [eiser] zijn beroep op onrechtmatig handelen feitelijk heeft onderbouwd met de (ook in de dagvaarding ingenomen) stelling dat Stratt+ de tussen haar en [eiser] als (voormalig) werknemer gemaakte afspraken niet te goeder trouw is nagekomen en dat Stratt+ zich om die reden niet als goed werkgever heeft gedragen.

Samenvattend heeft Stratt+ nagelaten om tijdig bezwaar in te dienen tegen de afwijzende definitieve beschikking van de Belastingdienst van 25 juli 2019, dit terwijl de afwijzing onmiskenbaar was gegrond op onjuiste feiten, te weten: dat [eiser] in het jaar 2018 in het geheel niet voor Stratt+ werkzaam zou zijn geweest (nul verloonde uren). Stratt+ wist dat dit niet juist was en het lag in de macht van Stratt+ een en ander te corrigeren. Door dit niet te doen is Stratt+ jegens [eiser] tekortgeschoten in de nakoming van haar verplichtingen uit hoofde van de met [eiser] gemaakte afspraken. Daarmee heeft zij zich jegens haar voormalig werknemer [eiser] niet als goed werkgever gedragen. Het voorgaande klemt te meer nu [eiser] zelf geen enkele invloed kon uitoefenen op het doen van de loonaangifte, het aanvragen van het LKV en het indienen van bezwaar.

Vervolgens moet worden bezien of [eiser] als gevolg van het tekortschieten van Stratt+ schade heeft geleden. Hiervoor is nodig dat bij tijdig indienen van bezwaar tegen de definitieve beschikking van de Belastingdienst alsnog het door [eiser] gevorderde bedrag aan LKV zou zijn toegekend en uitgekeerd.

De desbetreffende wettelijke regeling kan samengevat als volgt worden weergegeven. In het kader van de participatie van – onder andere – ouderen op de arbeidsmarkt kunnen werkgevers sinds 2018 loonkostenvoordeel (LKV) aanvragen. Het LKV is de opvolger van de tot 2018 bestaande mobiliteitsbonus. Werkgevers dienen het verzoek voor een LKV in via de loonaangifte en dienen daarbij een kopie aan te leveren van de zogenaamde doelgroepverklaring LKV. De doelgroepverklaring LKV wordt aangevraagd door de werknemer, in dit geval bij het UWV. Artikel 2.2 van de Wet Tegemoetkoming Loondomein bepaalt wanneer een werkgever recht heeft op LKV voor een oudere werknemer. Dit is kort gezegd het geval als de werknemer (1) in de maand voorafgaand aan de aanvang van de dienstbetrekking recht had op één van de in artikel 2.2 genoemde uitkeringen, (2) op het moment van aanvang van de dienstbetrekking 56 jaar of ouder was, (3) niet op enig moment in de periode van zes maanden voorafgaand aan de datum van indiensttreding bij deze werkgever in dienstbetrekking is geweest, en (4) een geldige doelgroepverklaring LKV aan de werkgever heeft verstrekt. Als uit de loonaangifte en de afgegeven doelgroepverklaring blijkt dat er recht op LKV bestaat, wordt dit bedrag aan de werkgever uitgekeerd.

De definitieve berekening vermeldt, net als de voorlopige, geen begin- en einddatum van de doelgroepverklaring en een aantal van nul verloonde uren. Anders dan door Stratt+ is betoogd, is het niet [eiser] die de doelgroepverklaring invult, maar het UWV. Uit de overgelegde stukken blijkt dat het UWV deze verklaring op 4 januari 2018 heeft verzonden aan Stratt+. Dit is door Stratt+ niet betwist zodat het ervoor gehouden moet worden dat zij over alle stukken beschikte die bij de aanvraag voor het LKV meegestuurd dienden te worden. De Belastingdienst stelt vervolgens aan de hand van de door de werkgever gedane loonaangifte het aantal gewerkte uren vast. Onbetwist is dat [eiser] in 2018 in totaal 1.760 uur voor Stratt+ heeft gewerkt. Ook staat tussen partijen vast dat [eiser] voldeed aan de overige voorwaarden van artikel 2.2 WTL om voor LKV in aanmerking te komen. Bij deze stand van zaken is het vereiste causaal verband voldoende komen vast te staan. Door Stratt+ is nog als mogelijkheid geopperd dat er mogelijk LKV aan een andere werkgever van [eiser] is uitgekeerd, maar daarvan blijkt niets uit de beschikking.

Het bedrag aan LKV bedroeg in 2018 € 3,05 bruto per uur. Gelet op het aantal van 1.760 gewerkte uren komt dit in totaal uit op een vergoeding van € 5.368,- bruto. Zoals eerder overwogen kan Stratt+ zich niet verschuilen achter de voorwaarde dat er slechts uitbetaald hoeft te worden indien er een accordering door het UWV is nu die accordering ontbreekt door haar nalaten. De gevorderde hoofdsom ligt daarmee in beginsel voor toewijzing gereed. Bij antwoord heeft Stratt+ nog gesteld dat zou zijn overeengekomen dat zij in voorkomend geval slechts de helft van het LKV-bedrag zou hoeven doorbetalen aan [eiser], maar nadat [eiser] deze nadere afspraak bij repliek gemotiveerd en onder verwijzing naar de op schrift gestelde afspraken heeft betwist, is Stratt+ hier bij dupliek niet meer op teruggekomen. Al met al heeft Stratt+ de door haar bij conclusie van antwoord gestelde afspraak tegenover de gemotiveerde betwisting door [eiser] onvoldoende onderbouwd. Dit leidt ertoe dat het gehele bedrag zal worden toegewezen.

De gevorderde wettelijke verhoging komt niet voor toewijzing in aanmerking. Met het LKV-bedrag zou [eiser] in staat worden gesteld zelf een pensioenvoorziening te treffen. Aldus valt het niet onder het begrip ‘het in geld vastgestelde loon’ als bedoeld in artikel 7:625 BW.

De gevorderde wettelijke rente zal als onweersproken en op de wet gegrond worden toegewezen op de wijze zoals in de beslissing is vermeld.

Ten aanzien van de buitengerechtelijke kosten geldt dat de vraag of deze al dan niet (uiteindelijk) door de FNV worden gedragen buiten beschouwing dient te blijven omdat het vermogensschade aan de zijde van [eiser] betreft, zij het dat deze eventueel door FNV zou worden gedekt (wat volgens [eiser] overigens niet het geval is). Het door [eiser] gevorderde bedrag ter zake van buitengerechtelijke incassokosten is qua omvang lager dan het bedrag waarop hij conform het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten aanspraak zou hebben kunnen maken. Het ter zake gevorderde bedrag van € 462,50 zal dan ook worden toegewezen en het antwoord op de vraag of in de relatie tussen [eiser] en diens gemachtigde FNV al dan niet algemene voorwaarden zijn overeengekomen kan onbeantwoord blijven.