Uitspraken

Vestia heeft zowel [gedaagde] als de bewindvoerder gedagvaard. Vast staat dat er een bewind is ingesteld over de goederen van [gedaagde]. Tijdens het bewind komen het beheer en de beschikking over de onder bewind staande goederen niet toe aan de rechthebbende, maar aan de bewindvoerder, met inachtneming van de in de wet vermelde voorwaarden (artikel 1:438 leden 1 en 2 BW). Ingevolge artikel 1:441 lid 1 BW geldt tijdens het bewind dat de bewindvoerder bij de vervulling van zijn taak de rechthebbende in en buiten rechte vertegenwoordigt. Uit deze artikelen vloeit voort dat de rechthebbende gelet op het ingestelde beschermingsbewind niet de bevoegdheid heeft om zelfstandig te procederen, maar dat de bewindvoerder ter zake de onder bewind staande goederen optreedt als formele procespartij ten behoeve van de rechthebbende. De vorderingen van Vestia dienden daarom enkel te worden ingesteld tegen de bewindvoerder, en niet tevens tegen [gedaagde]. Dit heeft tot gevolg dat Vestia niet-ontvankelijk wordt verklaard in haar vorderingen jegens [gedaagde]. Vestia zal worden veroordeeld in de proceskosten van [gedaagde], die tot op heden begroot worden op nihil nu er geen van de bewindvoerder aparte procesvertegenwoordiging is geweest.

De kantonrechter stelt voorop dat ontruiming van een woning een ingrijpende maatregel is. In dit kort geding dient, mede op basis van hetgeen partijen naar voren hebben gebracht, te worden beoordeeld of de in deze zaak aannemelijk te achten omstandigheden een ordemaatregel vereisen dan wel of de vordering van Vestia in een bodemprocedure een zodanige kans van slagen heeft dat het gerechtvaardigd is op de toewijzing daarvan vooruit te lopen door het treffen van een voorziening zoals gevorderd. Daarbij dient de kantonrechter uit te gaan van de feiten met de beperkte toetsing daarvan, aangezien een kortgedingprocedure zich niet leent voor nader feitenonderzoek en/of nadere bewijslevering.

Op grond van het bepaalde in artikel 7:213 BW is de huurder verplicht zich ten aanzien van het gebruik van de gehuurde zaak als een goed huurder te gedragen. Deze verplichting van [gedaagde] volgt tevens uit artikel 13 van de algemene huurvoorwaarden.

Namens [gedaagde] is betwist dat [gedaagde] overlast heeft veroorzaakt en dat er sprake is van verstoring van de openbare orde vanuit haar woning. Aangevoerd is dat zij niet verantwoordelijk is voor het gedrag van derden en voor wat er op straat gebeurt. Niet betwist is echter dat er meerdere incidenten hebben plaatsgevonden, zoals het schietincident op 24 oktober 2020. Ook is niet betwist dat bezoek van [gedaagde] overlast veroorzaakt en dat zij en haar bezoekers omwonenden hebben geïntimideerd en agressief bejegend. Aangevoerd is wel dat de gebeurtenissen zoals omschreven in de rapportage van de politie niet gelinkt kunnen worden aan de woning van [gedaagde]. Bovendien heeft [gedaagde] vanwege haar leeftijd en psychische gesteldheid een groot belang bij het behoud van de woning en heeft zij hulp nodig. Zij is analfabeet en kan zich niet uitdrukken in het Nederlands. Als Vestia al brieven heeft verstuurd over de vermeende overlast dan kon [gedaagde] deze brieven niet begrijpen. De bewindvoerder voert aan dat zij enkel is geïnformeerd over de klachten omtrent geluidsoverlast, maar van de incidenten die omschreven worden in de rapportage van de politie was zij niet op de hoogte gesteld. Vestia kan de bewindvoerder daarom niet verwijten dat zij geen actie heeft ondernomen.

Nu de door Vestia geschetste gang van zaken slechts gedeeltelijk is betwist, is voorshands voldoende aannemelijk dat [gedaagde] de openbare orde heeft verstoord, dit reeds voor langere tijd aan de gang is en daarmee dus overlast is veroorzaakt. Dit blijkt voorts ook uit de door Vestia overgelegde bestuurlijke rapportage met daarin opgenomen de meldingen die het in het systeem van de politie in de afgelopen vijf jaar zijn binnengekomen met betrekking tot de [adres 1]. Voor zover de gedragingen van anderen hieraan hebben bijgedragen, geldt op grond van artikel 7:219 BW dat [gedaagde] er als huurder voor dient te zorgen dat aan omwonenden geen overlast of hinder wordt veroorzaakt door derden die zich vanwege haar in, rondom of in de directe nabijheid van het gehuurde of in de gemeenschappelijke ruimten bevinden. Het gedrag van bezoekers kan dus wel degelijk [gedaagde] worden aangerekend. Daarbij komt dat ook niet betwist is dat bij de schietpartij op 24 november 2020 bezoekers van [gedaagde] betrokken zijn geweest. Dat de bezoekers van [gedaagde] inmiddels hebben toegezegd dat zij in de toekomst geen overlast zullen veroorzaken maakt dit niet anders, aangezien dit de eerdere tekortkomingen niet ongedaan maakt.

Ten aanzien van de vraag of het veroorzaken van overlast de ontbinding van de huurovereenkomst kan rechtvaardigen, geldt het volgende. Uit het bepaalde in artikel 6:265, lid 1 BW, mede gelet op de jurisprudentie daarover (waaronder het arrest van de Hoge Raad van 28 september 2018, ECLI:NL:HR:2018:1810) volgt, dat iedere tekortkoming van een partij in de nakoming van zijn verbintenissen, aan de wederpartij de bevoegdheid geeft om de overeenkomst geheel of gedeeltelijk te (doen) ontbinden, tenzij de tekortkoming gezien haar bijzondere aard of geringe betekenis deze ontbinding met haar gevolgen niet rechtvaardigt. Het is hierbij aan de tekortschietende partij om zich voldoende gemotiveerd op deze ‘tenzij’-uitzondering te beroepen. Bij de beoordeling dient de rechter rekening te houden met alle door partijen genoegzaam gemotiveerd aangevoerde omstandigheden van het geval. In dit kader wordt vooropgesteld dat Vestia een zwaarwegend belang heeft bij het optreden tegen verstoringen van de openbare orde. Zij is gehouden om bij te dragen aan de leefbaarheid van de woonomgeving en moet instaan voor een rustig woongenot voor de omwonenden. Daar tegenover staat het belang van [gedaagde] bij behoud van haar woning, mede vanwege haar leeftijd en psychische gesteldheid. De kantonrechter acht het op grond van hetgeen partijen over en weer hebben aangevoerd vooralsnog echter niet aannemelijk dat het belang van [gedaagde] bij behoud van de woning in een bodemprocedure zwaarder zal wegen dan het grote en gerechtvaardigde belang van Vestia. Hierbij heeft de kantonrechter rekening gehouden met het feit dat de overlast al geruime tijd duurt en ernstig van aard is. Pogingen om dit een halt toe te roepen zijn niet succesvol gebleken. Ook het feit dat [gedaagde] niet in staat de brieven over de overlast te lezen en/of te begrijpen, maakt dit niet anders omdat er ook diverse gesprekken met diverse mensen en [gedaagde] over de overlast hebben plaatsgevonden en ook dit niet tot verbetering heeft geleid.

Het voorgaande leidt tot de conclusie dat meer dan aannemelijk is dat in een bodemprocedure de ontbinding van de huurovereenkomst zal worden uitgesproken en zal worden bepaald dat de woning ontruimd moet worden. Hoewel het belang van [gedaagde] om in de woning te kunnen blijven wonen groot is, kan onder de hiervoor geschetste omstandigheden in redelijkheid niet van Vestia worden verlangd dat zij het gehuurde aan [gedaagde] ter beschikking blijft stellen. Hier komt (ten overvloede) nog bij dat de woning op 8 februari feitelijk gesloten is door de burgemeester en Vestia bij brief van 10 februari 2021 de huurovereenkomst met [gedaagde] buitengerechtelijk heeft ontbonden.

Gelet op het voorgaande ziet de kantonrechter aanleiding op de beëindiging van de huurovereenkomst vooruit te lopen en de gevorderde ontruiming in deze procedure toe te wijzen. De ontruimingstermijn zal op veertien dagen na betekening van dit vonnis worden bepaald, met dien verstande dat om tot ontruiming te kunnen overgaan de sluiting wel opgeheven dient te zijn.

Voorts vordert Vestia betaling van de lopende maandelijkse huurverplichtingen dan wel vervangende schadevergoeding vanaf 1 maart 2021 tot aan het tijdstip van de daadwerkelijke ontruiming van het gehuurde.

Vestia heeft echter niet gesteld dat de huur c.q. schadevergoeding met ingang van de maand maart 2021 niet is betaald. Evenmin heeft zij gesteld dat er anderszins problemen zijn met betrekking tot de huurbetalingen. Dit deel van de vordering wordt daarom als onvoldoende onderbouwd afgewezen.

De bewindvoerder zal als de in het ongelijk gestelde partij in de proceskosten worden veroordeeld. De apart gevorderde nakosten worden toegewezen als hierna vermeld, nu de proceskostenveroordeling hiervoor reeds een executoriale titel geeft en de kantonrechter van oordeel is dat de nakosten zich reeds vooraf laten begroten.