Uitspraken

Partijen zijn het erover eens dat [bedrijf A] de rijopleiding C en CE van [persoon B] heeft betaald en over de kosten van de opleiding destijds in de studieovereenkomst van 1 november 2018 afspraken zijn gemaakt. [bedrijf A] heeft [persoon B] een baangarantie geboden wat ertoe heeft geleid dat [persoon B] na het behalen van zijn rijbewijs per 19 augustus 2019 in dienst is getreden bij [bedrijf A] als chauffeur. Deze arbeidsovereenkomst is door [bedrijf A] echter in de proeftijd opgezegd, omdat [persoon B] volgens [bedrijf A] teveel schade veroorzaakte. Partijen zijn het erover eens, althans door [persoon B] is onvoldoende betwist, dat [persoon B] hierdoor op grond van de studieovereenkomst van 1 november 2018 verplicht is om het door [bedrijf A] betaalde deel van zijn studiekosten terug te betalen.

[persoon B] heeft zich echter op het standpunt gesteld dat de artikelen 43 en 45 van de cao Beroepsgoederenvervoer over de weg en de verhuur van mobiele kranen 2019 (hierna: de cao) van toepassing zijn op de studieovereenkomst. In deze artikelen staat dat als scholing wordt gevolgd in opdracht van de werkgever en/of op grond van een aan de functie verbonden wettelijke verplichting, de kosten hiervan voor de werkgever dienen te komen en een studiekostenregeling alleen ziet op de situatie dat een werknemer zelf ontslag neemt. Volgens [persoon B] is hij vanwege de toepassing van de cao niet verplicht om de studiekosten terug te betalen, omdat hij niet zelf ontslag heeft genomen. [bedrijf A] heeft echter gemotiveerd betwist dat de cao van toepassing is.

Tijdens de mondelinge behandeling is door [persoon B] naar voren gebracht dat [bedrijf A] met deze constructie (het eerst afsluiten van een studieovereenkomst en daarna pas het aanbieden van een arbeidsovereenkomst) de cao wil omzeilen. In deze stelling kan [persoon B] niet gevolgd worden. Zoals hiervoor al is overwogen is de cao van toepassing op werknemers en moet [bedrijf A] als haar werknemers in haar opdracht een studie/opleiding moeten volgen de kosten daarvan betalen. In dit geval is echter sprake van een andere situatie. [persoon B] was ten tijde van het aangaan van de studieovereenkomst nog geen werknemer van [bedrijf A] en het stond hem daarom vrij om zelf de keuze te maken om de opleiding te gaan volgen. Doordat het de vrijwillige keuze was van [persoon B] en er nog geen arbeidsovereenkomst was, is geen sprake van eenzelfde soort situatie als in artikel 43 van de cao. Dat je een rijbewijs nodig hebt om als chauffeur te werken en dit daarom een wettelijke verplichting is, zoals door [persoon B] ter zitting naar voren is gebracht, maakt het voorgaande ook niet anders. Het is nog steeds de eigen keuze geweest van [persoon B] om de rijopleiding te volgen; hij had er ook voor kunnen kiezen om een ander soort baan te zoeken waarvoor een rijbewijs C en CE niet vereist is.

[persoon B] heeft zich voorts op het standpunt gesteld dat de redelijkheid en billijkheid eraan in de weg staan dat hij de studiekosten terug moet betalen, omdat [bedrijf A] in strijd heeft gehandeld met goed werkgeverschap door hem direct zonder begeleiding de weg op te sturen met als gevolg dat hij teveel schade veroorzaakte. Volgens [persoon B] wordt hij, doordat de arbeidsovereenkomst al geëindigd is, dubbel gestraft als hij de studiekosten moet terugbetalen. [persoon B] kan in dit standpunt evenmin gevolgd worden. [bedrijf A] kan niet worden verweten dat [persoon B] schade heeft gereden als gevolg van een visuele beperking en voor [persoon B] een toekomst als chauffeur er kennelijk niet in zit. Dat dit buitengewoon teleurstellend en vervelend is voor [persoon B] , zal iedereen begrijpen, hij kan niets met de genoten opleiding, maar ook [bedrijf A] heeft geen profijt van de door haar gedane investering in [persoon B] . Deze situatie is vergelijkbaar met de situatie waarin het [persoon B] niet lukt om de rijopleiding met goed gevolg af te ronden. Op grond van de studieovereenkomst zouden de studiekosten in die situatie ook voor [persoon B] komen en zou er geen arbeidsovereenkomst zijn aangeboden. Alles bij elkaar genomen kan niet geoordeeld worden dat de redelijkheid en billijkheid in de weg staan aan het terugbetalen van de studiekosten door [persoon B] .

Gelet op het voorgaande zijn er geen redenen waarom [persoon B] de studiekosten ondanks de studieovereenkomst van 1 november 2018 niet aan [bedrijf A] hoeft terug te betalen. Nu de hoogte van de oorspronkelijke vordering door [persoon B] niet is betwist, zal [persoon B] worden veroordeeld om de studiekosten ten bedrage van € 6.586,36 aan [bedrijf A] te betalen. De hierover gevorderde wettelijke rente is als onbetwist en op de wet gegrond eveneens toewijsbaar.

De door [bedrijf A] gevorderde buitengerechtelijke incassokosten ten bedrage van € 704,32 komen niet voor toewijzing in aanmerking, omdat in de aanmaningsbrief van 25 november 2019 een te hoog bedrag aan buitengerechtelijke incassokosten is aangezegd dan op grond van het in deze procedure toegewezen bedrag aan hoofdsom is toegestaan conform het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten. [persoon B] is derhalve niet op de juiste wijze als bedoeld in artikel 6:96 lid 6 BW aangemaand, zodat de buitengerechtelijke incassokosten worden afgewezen.

Gelet op wat hiervoor is overwogen kan het verstekvonnis van 29 april 2021 niet in stand blijven. Dat vonnis wordt dan ook vernietigd, waarna de kantonrechter opnieuw recht zal doen. Omdat [persoon B] in conventie de grotendeels in het ongelijk gestelde partij is, wordt hij veroordeeld om de proceskosten van [bedrijf A] in de verstek- en verzetprocedure te betalen.

Uit wat hiervoor in conventie is overwogen volgt dat er geen grond is om de reconventionele vordering toe te wijzen, zodat deze wordt afgewezen. Vanwege de sterke samenhang tussen de conventionele en reconventionele vordering, worden de proceskosten in reconventie tussen partijen gecompenseerd. Dit betekent dat iedere partij de eigen kosten van de reconventionele vordering draagt.