Uitspraken

De rechtbank begrijpt uit de stellingen van [eiseres] c.s. dat zij zich op het standpunt stelt dat een ‘samenwerkingsovereenkomst’ is gesloten tussen [eiseres] en Interlynx en dat [gedaagde] en [gedaagde] in rechte zijn betrokken uit hoofde van een overeenkomst van opdracht.

De rechtbank begrijpt uit het debat van partijen dat niet in geschil is dat een samenwerkingsverband is aangegaan op initiatief van [eiseres] en [gedaagde] , waarbij afgesproken is dat [eiseres] en [gedaagde] gezamenlijk werkzaamheden uit zouden gaan voeren voor en in het bedrijf Interlynx, waarbij [eiseres] en [gedaagde] de werkzaamheden feitelijk voor de holdings uitvoerden.

Ook volgt uit de wederzijdse stellingen (en overgelegde betalingsoverzichten) dat door de holdings werd gefactureerd aan Interlynx en dat er voorts betaald werd door Interlynx.

Nu [eiseres] c.s. feitelijk de nakoming van de betalingsverplichtingen onder de samenwerkingsovereenkomst vordert en Interlynx c.s. niet heeft betwist dat de invulling van de afspraken over de samenwerking in ieder geval inhield dat Interlynx betaalde aan de holdings, gaat de rechtbank bij gebreke aan schriftelijke stukken aangaande de overeenkomst ervan uit dat met betrekking tot het voorgelegde geschil [eiseres] en Interlynx als partijen gelden.

bestuurdersaansprakelijkheid

[eiseres] c.s. heeft de grondslag van haar jegens [gedaagde] ingestelde vordering aangevuld met een beroep op bestuurdersaansprakelijkheid. Kennelijk heeft [eiseres] c.s. daarbij op het oog de aansprakelijkheid van een bestuurder van een vennootschap (Interlynx) wegens benadeling van een schuldeiser van de vennootschap ( [eiseres] c.s.) door het onbetaald en onverhaalbaar blijven van diens vordering.

Uit het debat tussen partijen kan onvoldoende duidelijk worden opgemaakt of [eiseres] c.s. deze aanvulling van haar grondslag voorwaardelijk instelt, ingeval mocht komen vast te staan dat de afspraak bestond dat [eiseres] c.s. verplicht was om mee te delen in een negatief resultaat van Interlynx aan het einde van het boekjaar, of dat [eiseres] c.s. ook het, kort gezegd, onbetaald blijven van haar vorderingen na beëindiging van de samenwerkings-overeenkomst aan [gedaagde] persoonlijk verwijt. De rechtbank zal daarom op beide scenario’s ingaan.

Ter zake van een dergelijke benadeling kan de bestuurder, afhankelijk van de omstandigheden van het concrete geval, naast de vennootschap aansprakelijk zijn op de grond dat hij heeft bewerkstelligd of toegelaten dat de vennootschap haar wettelijke of contractuele verplichtingen niet nakomt. In het algemeen kan alleen dan worden aangenomen dat de bestuurder jegens de schuldeiser van de vennootschap onrechtmatig heeft gehandeld indien hem persoonlijk, mede gelet op zijn verplichting tot een behoorlijke taakvervulling als bedoeld in artikel 2:9 BW, respectievelijk 2:11 BW, een voldoende ernstig verwijt kan worden gemaakt ten aanzien van de oorzaak van het onbetaald en onverhaalbaar blijven van de vordering van de schuldeiser. Van een dergelijk ernstig verwijt zal in ieder geval sprake kunnen zijn als komt vast te staan dat de bestuurder wist of redelijkerwijze had behoren te begrijpen dat de door hem bewerkstelligde of toegelaten handelwijze van de vennootschap tot gevolg zou hebben dat deze haar verplichtingen niet zou nakomen en ook geen verhaal zou bieden voor de als gevolg daarvan optredende schade.

Dat hiervan sprake is, is vooralsnog op geen enkele wijze gebleken. [eiseres] c.s. stelt weliswaar dat [gedaagde] een persoonlijk ernstig verwijt kan worden gemaakt, omdat hij [eiseres] c.s. haar werkzaamheden laat verrichten in de wetenschap dat de vennootschap de betalingsverplichtingen jegens [eiseres] c.s. niet na zal kunnen komen, maar de enkele omstandigheid dat een vennootschap een negatief resultaat laat zien aan het einde van een boekjaar, leidt op zichzelf nog niet tot de conclusie dat de vennootschap haar betalings-verplichting jegens een crediteur, in casu [eiseres] c.s., niet zou kunnen nakomen.

Gesteld noch gebleken is dat een eventuele vordering van [eiseres] c.s. op Interlynx onverhaalbaar zou zijn.

Ook ingeval [eiseres] c.s. deze aanvulling van haar grondslag van de vordering op [gedaagde] uitsluitend voorwaardelijk instelt, leidt dit niet tot een ander resultaat.

Bovendien zou in dat scenario het uitgangspunt zijn dat partijen meedelen in de winst en het verlies van de vennootschap, zodat bij gebreke aan bijzondere feiten of omstandigheden, die leiden tot een ander oordeel, niet valt in te zien hoe [eiseres] c.s. - die in dat geval niet als crediteur kan worden aangemerkt - een uit hoofde van de overeenkomst voor haar rekening blijvend verlies aan [gedaagde] kan verwijten.

De slotsom luidt dat de vordering van [eiseres] c.s. op [gedaagde] , als onvoldoende onderbouwd, zal worden afgewezen.

in conventie en in reconventie

inhoud samenwerkingsovereenkomst

[eiseres] c.s. betwist op haar beurt de door Interlynx gestelde inhoud van de samenwerkingsovereenkomst. In het bijzonder betwist zij dat overeengekomen is dat zij gehouden zou zijn om bij te dragen aan het verlies. [eiseres] c.s. stelt in dit verband dat zij nooit een factuur heeft ontvangen voor ‘aanvulling verlies’ noch daarvan op een andere wijze op de hoogte is gesteld. [eiseres] c.s. stelt eveneens dat indien sprake zou zijn van de door Interlynx c.s. gestelde afspraak over het meedragen in geleden verlies, deze afspraak niet onbeperkt was en dat deze afspraak dan afhankelijk was van ten eerste een gelijke omzet van [gedaagde] , ten tweede het bestaan van de affectieve relatie tussen [eiseres] en [gedaagde] en ten derde de overdracht van de helft van de aandelen in Interlynx.

[eiseres] c.s. stelt tot slot dat indien vast komt te staan dat [eiseres] c.s. uit hoofde van de samenwerkingsovereenkomst verplicht zou zijn om mee te delen in het negatief resultaat van Interlynx over 2012 of 2013 zij de nietigheid inroept van deze afspraak, nu deze afspraak onder een verkeerde voorstelling van zaken is aangegaan, namelijk dat [eiseres] c.s. 50 % van de aandelen in Interlynx zou verkrijgen en/of dat [gedaagde] gelijkelijk in de omzet zou bijdragen en/of omdat [eiseres] c.s. geen enkel inzicht heeft gehad in de administratieve verwerking en/of in de opstelling van de jaarcijfers en/of de spreiding van kosten en/of omzet. Aan het in dit kader door [eiseres] c.s. nog gedane beroep op opschorting wordt voorbijgegaan, nu [eiseres] c.s. dit beroep eerst bij conclusie van dupliek in reconventie en dus tardief heeft gedaan.

[eiseres] c.s. heeft ter ondersteuning van haar stellingen er op gewezen dat nooit sprake geweest van facturatie voorschotten. Uit de door Interlynx c.s. in het geding gebrachte afschriften van de aan [eiseres] c.s. gedane betalingen blijkt dat de omschrijvingen daarvan door Interlynx c.s. variëren: er zijn enkele betalingen die worden aangeduid als voorschot fee (op 26/11/’10), voorschot managementfee (15/09/’08), [eiseres] B.V. fee (onder andere op 24/01/’11, 21/02/’11, 21/03/’11, 20/04/’11, 20/05/’11) restant fee (6/12/’11) maar de meeste betalingen vermelden alleen een specifiek factuurnummer.

De juistheid van de door [eiseres] c.s. gestelde inhoud van de door partijen gemaakte afspraak over de wijze van afrekening van de door [eiseres] c.s. voor Interlynx verrichte werkzaamheden kan onvoldoende uit de wijze van factureren worden afgeleid, nu de omschrijvingen van de naar aanleiding daarvan gedane betalingen ook steun bieden voor de door Interlynx c.s. aangehangen zienswijze.

Opvallend is dat Interlynx c.s. in haar jaarstukken over 2008-2013 een onderscheid heeft gemaakt tussen de ‘managementvergoeding’ die blijkbaar bestemd is voor [gedaagde] en de ‘inhuurvergoeding’ voor [eiseres] . Aanvankelijk werd met betrekking tot [eiseres] eveneens een ‘managementvergoeding’ opgenomen.

In de overgelegde winst- en verliesrekeningen van Interlynx over 2008 tot en met 2013 staat alléén in het boekjaar 2008 vermeld:

“ Managementvergoeding

Managementvergoeding W.G. [eiseres] B.V.

Managementvergoeding J.W. [gedaagde] B.V.”.

In de overige winst- en verliesrekeningen (2009-2013) staat onder het kopje ‘Bedrijfslasten’ steeds:

“ Managementvergoedingen en inhuur derden

Inhuur W.G. [eiseres] B.V.

Managementvergoeding J.W. [gedaagde] B.V.”

Dat Interlynx c.s. aanvankelijk een ‘managementvergoeding’ voor [eiseres] opnam en na 2008 [eiseres] opnam als ‘inhuur derde’ en daarmee een onderscheid in de jaarstukken maakte qua terminologie, duidt er op dat zij hieraan kennelijk een ander gevolg wenste te verbinden; dat Interlynx c.s. de positie van [eiseres] na 2008 kennelijk als gewijzigd beschouwde. Interlynx c.s. heeft met betrekking tot dit gemaakte onderscheid aangevoerd dat de aanduiding ‘managementvergoeding’ in 2008 voor de vergoeding voor de werkzaamheden voor [eiseres] zag op de situatie dat partijen nog een overdracht van aandelen voor ogen stond. [eiseres] c.s. heeft in dit verband er op gewezen dat niet voor de hand ligt dat een werknemer aan wie een zogenaamde ‘inhuurvergoeding’ wordt betaald, gehouden zou zijn om mee te delen in het resultaat en bij te dragen aan het verlies van de onderneming.

De rechtbank onderschrijft de zienswijze van [eiseres] c.s. in zoverre dat de verklaring van Interlynx c.s. het hiervoor geuite vermoeden, dat Interlynx c.s. de positie als gewijzigd beschouwde en daaraan kennelijk een ander gevolg wilde verbinden, bevestigt. Dit verdraagt zich niet goed met de stelling dat [eiseres] gehouden zou zijn om als derde bij te dragen in verliezen van de onderneming. Anderzijds sluit dit in beginsel de mogelijkheid dat partijen wel een dergelijke overeenkomst hebben gesloten niet uit. Niet in geschil is immers dat partijen bij het aangaan van de samenwerkingsovereenkomst voor ogen stond dat [eiseres] c.s. ‘mede-eigenaar’ zou worden en de helft van de aandelen in Interlynx zou verwerven. Dat deze beoogde overdracht van de aandelen in Interlynx uiteindelijk niet heeft plaatsgevonden, laat onverlet dat partijen een dergelijke afrekenmethodiek kunnen zijn overeengekomen die zij (al dan niet abusievelijk) in stand hebben gelaten, al ligt dit gelet op het bezwarende karakter daarvan voor [eiseres] niet voor de hand.

in conventie voorts

omvang facturen

auteursrecht

[eiseres] c.s. claimt het auteursrecht op diverse plannen en teksten voor websites en dergelijke als vervaardigd ten behoeve van klanten van Interlynx. Ter nadere onderbouwing van het door haar gestelde auteursrecht heeft zij bescheiden in het geding gebracht bestaande uit e-mailberichten waaruit kan worden opgemaakt dat [eiseres] zich bezig hield met het opstellen van diverse communicatieplannen ten behoeve van opdrachtgevers, zoals bijvoorbeeld het ‘Strategisch communicatieplan’, ‘Gemeente Brielle’/PVA citymarketing Brielle, het ‘Strategisch Communicatieplan Secretarion 2010-2013’, het ‘Strategisch Marketingplan Arbo Resources’ en het ‘Marketingstrategie 12 Learn’.

Interlynx c.s. heeft niet betwist dat [eiseres] de auteur is van deze plannen. Wel heeft zij betwist dat dit betekent dat het auteursrecht aan [eiseres] toekomt. De auteursrechten ter zake zijn – naar zij stelt – steeds door Interlynx overgedragen aan de opdrachtgevers in gesprekken waarbij [eiseres] aanwezig was, zodat de vordering jegens Interlynx c.s. geen doel kan treffen. Interlynx c.s. heeft voorts in het kader van artikel 8 Auteurswet (Aw) nog gesteld dat Interlynx de genoemde bestanden en formules als van haar afkomstig openbaar heeft gemaakt en [eiseres] ook niet als maker is vermeld, maar Interlynx, en gepersisteerd bij haar stelling dat de auteursrechten zijn overgedragen aan de klanten. [eiseres] c.s. heeft in reactie hierop erkend dat soms Interlynx als maker staat vermeld, omdat zij het bedrijfsbelang voorop stelde, maar ontkend te hebben ingestemd met overdracht van rechten aan de klanten, met uitzondering van Brielle. Tegen gebruik door klanten stelt zij geen bezwaar te maken, enkel tegen het gebruik van haar formules en concepten door [gedaagde] /Interlynx.

Artikel 8 Aw bepaalt dat ingeval een vennootschap een werk als van haar afkomstig openbaar maakt, zonder daarbij een natuurlijk persoon te noemen, zij in beginsel wordt aangemerkt als de maker van dat werk. Als het noemen van een natuurlijk persoon geldt ook het vermelden van de persoon met daarbij de naam van de onderneming. Partijen kunnen anders overeenkomen.

Dit artikel speelt zowel in de externe relatie tussen opdrachtgever en opdrachtnemer (in casu klant/Interlynx) als ook in de interne relatie (in casu Interlynx/ [eiseres] ) een rol. De rechtbank begrijpt de stellingen van [eiseres] c.s. aldus dat in de externe relatie zij in ieder geval heeft ingestemd met een gebruikerslicentie; het (toestemming geven door Interlynx voor) gebruik aan de klanten is derhalve geen onderwerp van geschil. Het geschil betreft uitsluitend de vraag of het Interlynx is toegestaan deze plannen of teksten - voor zover nog mogelijk, enkele zijn definitief andere in conceptfase - verder te gebruiken en te exploiteren, dan wel dit zou zijn voorbehouden aan [eiseres] . Een nadere afspraak tussen partijen is gesteld noch gebleken.

studieboeken, kerstboom en magnetron

in conventie en in reconventie voorts