Uitspraken

Op grond van artikel 2, eerste lid, van de Wet verplichte deelneming in een bedrijfstakpensioenfonds 2000 (de Wet Bpf 2000) kan onze Minister op aanvraag van het georganiseerde bedrijfsleven binnen een bedrijfstak, dat naar zijn oordeel een belangrijke meerderheid van de in die bedrijfstak werkzame personen vertegenwoordigt, deelneming in een bedrijfstakpensioenfonds voor één of meer bepaalde groepen van personen die in de betrokken bedrijfstak werkzaam zijn, verplicht stellen.
Op grond van artikel 13, eerste en tweede lid, van de Wet Bpf 2000 heeft het bedrijfstakpensioenfonds tot taak het verlenen en het intrekken van vrijstellingen van de verplichtstelling. Het bedrijfstakpensioenfonds kan aan de vrijstelling voorschriften verbinden. Op grond van het derde lid worden bij of krachtens algemene maatregel van bestuur regels gesteld met betrekking tot de gevallen waarin en de voorwaarden waaronder het bedrijfstakpensioenfonds vrijstelling van de verplichtstelling verleent, kan verlenen, intrekt en kan intrekken alsmede met betrekking tot de voorschriften die het bedrijfstakpensioenfonds aan de vrijstelling kan verbinden.

Het primaire betoog van eiseres dat verweerster ten onrechte heeft aangenomen dat zij onder de werkingssfeer van het verplichtstellingsbesluit valt, slaagt niet. Op grond van artikel 25 van de Wet Bpf 2000 is de kantonrechter aangewezen daarover te oordelen en niet de bestuursrechter. Bij ontstentenis van een andersluidend oordeel van de kantonrechter, dient de rechtbank uit te gaan van de rechtmatigheid van het oordeel van verweerster over de toepasselijkheid van de verplichtstelling (vgl. ECLI:NL:CBB:2014:113).

Eiseres betoogt subsidiair tevergeefs dat verweerster heeft miskend dat zij, althans haar rechtsvoorganger, Intertec Resource B.V. (Intertec), al vóór 22 maart 1998 (de peildatum) voor haar werknemers een eigen pensioenregeling (de pensioenregeling) had getroffen, zodat verweerster de gevraagde vrijstelling in strijd met artikel 2, aanhef en onder a, van het VBB heeft geweigerd. Ter onderbouwing van haar stelling dat de pensioenregeling, neergelegd in een overeenkomst gesloten tussen het Kantoor voor Nederland van de Zwitserse Maatschappij van Levensverzekering en Lijfrente (ZwitserLeven) en Intertec, voor de peildatum van kracht was, heeft eiseres stukken overgelegd waaruit volgens haar blijkt dat de wilsovereenstemming tussen ZwitserLeven en Intertec over de pensioenregeling dateert van 20 maart 1998 en dat daarna ook daadwerkelijk uitvoering is gegeven aan de pensioenregeling.

Het meer subsidiaire betoog van eiseres dat verweerster in strijd met het vertrouwensbeginsel de afwijzing van de aanvraag bij het bestreden besluit heeft gehandhaafd, slaagt evenmin. De constatering van een pensioenconsulent van verweerster dat eiseres een tijdige eigen pensioenregeling had getroffen, zoals daarvan blijkt uit de door eiseres overgelegde email van 19 januari 2012, biedt geen grondslag voor het oordeel dat verweerster daarmee bij eiseres het rechtens te beschermen vertrouwen heeft gewekt dat de vrijstelling verleend zou worden. Uit die email blijkt niet van een onvoorwaardelijke toezegging dat de vrijstelling zou worden verleend, en overigens zou eiseres ook hebben moeten begrijpen dat de betrokkene niet bevoegd was een dergelijke verstrekkende toezegging namens verweerster te doen.

Hetgeen eiseres in het nadere geschrift anders dan ter zake van de totstandkoming van de pensioenregeling naar voren heeft gebracht, laat de rechtbank buiten beschouwing, omdat de goede procesorde er zich tegen verzet in die fase van de procedure nog nieuwe stellingen naar voren te brengen, waarvan niet valt in te zien dat die niet eerder naar voren hadden kunnen worden gebracht.

De slotsom is dat het beroep ongegrond moet worden verklaard en het bestreden besluit in stand kan worden gelaten.

Voor een proceskostenveroordeling bestaat geen aanleiding.