Uitspraken

De door [partij A] onder III, IV en V vermelde vorderingen, dan wel verzoeken, kan de kantonrechter niet toewijzen. De reden daarvoor is ten aanzien van het verzoek om conservatoir beslag te leggen dat dit niet op de door de wet voorgeschreven vorm is ingesteld. Een dergelijk verzoek moet bij verzoekschrift en door een advocaat worden ingediend. Het verzoek voldoet ook overigens niet aan de daaraan te stellen eisen. Om deze redenen wordt het niet toegewezen. Bij het verzoek om – kort gezegd – maatregelen te treffen voor de duur van het geding geldt dat [partij A] daarbij geen belang meer heeft omdat de kantonrechter bij eindvonnis op de vorderingen beslist en er zich dus verder geen processuele complicaties, zoals bijvoorbeeld een getuigenverhoor, zullen voordoen. Het verzoek om een verplichte betalingsregeling te treffen heeft, als zodanig, geen grondslag in het recht en zal alleen al om die reden niet worden toegewezen.

Tussen partijen staat vast dat tussen hen op 11 december 2023 een overeenkomst van aanneming van werk tot stand is gekomen op grond waarvan [partij B] de dakconstructie van de woning van [partij A] zou verstevigen in verband met het plaatsen van zonnepanelen, daarnaast het gehele dak zou isoleren. Ook is tussen partijen niet in geschil dat er een aanvullende overeenkomst van aanneming van werk is gesloten voor het vernieuwen van het dakbeschot.

Uit deze overeenkomsten vloeit voor [partij A] de verplichting voort om de overeengekomen aanneemsom te betalen. Op [partij B] als aannemer rust de verplichting om de zorg van een goed opdrachtnemer in acht te nemen. Die zorgplicht verplicht hem om te handelen in overeenstemming met de zorgvuldigheid die een redelijk bekwaam en redelijk handelend aannemer in het concrete geval in acht zou hebben genomen.

[partij A] stelt als grondslag van haar vorderingen dat [partij B] jegens haar toerekenbaar tekort is geschoten in de nakoming van zijn verplichtingen uit de aanneemovereenkomst. [partij A] onderbouwt die stelling met de bevindingen uit het inspectierapport van Bouwgenoot B.V. alsmede op de stelling dat [partij B] de werkzaamheden aan de achterzijde van de woning niet, zoals was overeengekomen, heeft afgerond.

[partij B] heeft als zijn verweer aangevoerd dat van gebreken aan het werk die hij dient te herstellen geen sprake is. Voor zover er sprake is van een toerekenbare tekortkoming kan die hem niet worden toegerekend omdat [partij A] hem heeft verboden, althans belet, de werkzaamheden af te ronden ondanks dat [partij B] daartoe wel bereid en in staat was. [partij A] heeft [partij B] op 2 februari 2024 immers meegedeeld dat de werkzaamheden aan de voorkant van de woning niet meer hoefden te worden verricht.

Tussen partijen is niet in geschil dat de werkzaamheden van [partij B] aan de achterzijde van de woning van [partij A] hebben plaatsgehad, en dat de werkzaamheden aan het dak van die achterzijde niet zijn afgerond. Aan de voorgenomen werkzaamheden aan de voorzijde is [partij B] niet toegekomen. Aan de voorzijde is [partij B] niet toegekomen. Partijen twisten over de vraag aan wie dat gegeven moet worden toegerekend.

De kantonrechter stelt in dit verband vast dat tussen partijen niet in geschil is dat bij de uitvoering van de werkzaamheden door [partij B], tweemaal (op 26 januari en op 1 februari 2024) een lekkage aan het dak van [partij A] is opgetreden. Na die tweede lekkage heeft [partij A], nadat zij advies had ingewonnen van Bouwgenoot B.V., het vermoeden geuit dat niet alle uitgevoerde werkzaamheden naar behoren waren verricht. Gelet op de ervaringen na aanvang van de werkzaamheden – de twee lekkages en Bouwgenoot B.V. die aangaf dat niet alle tot dan toe uitgevoerde werkzaamheden deugdelijk waren verricht – heeft [partij A] zich richting [partij B] op het standpunt gesteld dat zij eerst in kaart wilde brengen of en zo ja in welke mate er sprake was van gebreken in de uitvoering van het werk, en dat die eventuele gebreken hersteld zouden worden, voordat [partij B] verdere werkzaamheden zou verrichten. In dat kader heeft [partij A] dan ook aangegeven dat niet met de voorkant van het dak moest worden begonnen, alvorens zou blijken dat de gebreken aan de achterzijde van het dak opgelost zouden kunnen worden. Dat laatste was voor [partij A] ook nodig om er vertrouwen in te kunnen houden dat [partij B] ook de benodigde bekwaamheid had om de rest van het aangenomen werk deugdelijke te kunnen verrichten. Dit alles blijkt naar het oordeel van de kantonrechter uit de door [partij A] in het geding gebrachte correspondentie, waarvan de inhoud hiervoor deels onder de vaststaande feiten is geciteerd. Gelet op het gegeven dat [partij A] kort nadat [partij B] werkzaamheden aan het dak had uitgevoerd tot tweemaal toe lekkage heeft vastgesteld, heeft [partij A] zich naar het oordeel van de kantonrechter redelijkerwijs op het standpunt mogen stellen dat eerst pas op de plaats gemaakt moest worden met de (verdere) uitvoering van de werkzaamheden en dat zij eerst onderzoek wilde laten doen naar de (kwaliteit van de) werkzaamheden van [partij B]. [partij A] mocht daar als opdrachtgeefster redelijkerwijs toe besluiten. De instructie aan [partij B] om de werkzaamheden aan de voorkant van de woning nog niet aan te vangen is in dat licht bezien niet onredelijk.

De redelijkheid van de instructie van [partij A] wordt ook door de in het geding gebrachte stukken ondersteund. Uit de e-mail van [partij B] aan [partij A] van 2 februari 2024 blijkt dat [partij A] [partij B] niet heeft verboden het werk af te maken. [partij B] schrijft daar immers zelf dat hij de werkzaamheden aan de voorkant volgens [partij A] nog niet hoeft af te maken omdat [partij A] wilde dat er eerst een inspectie van de werkzaamheden aan het dak plaats moest vinden. In het bijzonder wordt daar niet vermeld dat de werkzaamheden aan de voorzijde van de woning in het geheel niet meer hoeven te worden verricht. Het standpunt van [partij A] is voorts in lijn met haar feitelijke gedragingen, namelijk het inschakelen van Bouwgenoot als deskundige om de werkzaamheden van [partij B] te inspecteren en het vervolgens [partij B] herhaaldelijk verzoeken, zelfs sommeren, het werk af te maken. In dat verband wijst de kantonrechter ook op de e-mail van 4 februari 2024, waarin [partij A] aangeeft ook de kosten die [partij B] als gevolg van haar standpunt leidt – de niet gewerkte uren op zaterdag – te willen vergoeden, en daarnaast excuses te willen maken indien uit onderzoek blijkt dat haar wantrouwen onterecht was.

Tegen die achtergrond beoordeelt de kantonrechter het enkele, niet nader onderbouwde, verweer van [partij B] dat [partij A] hem (onvoorwaardelijk) heeft verboden of belet om het werk af te maken als onvoldoende onderbouwd en dient dit dan ook te worden gepasseerd. Daar voegt de kantonrechter aan toe dat de heer [partij B] zelf niet tijdens de mondelinge behandeling, waarvoor hij opgeroepen is, aanwezig was. Die keuze heeft tot gevolg gehad dat het niet mogelijk was om van hem zelf een verklaring te krijgen hoe één en ander destijds feitelijk is verlopen. De echtgenote van [partij B] heeft weliswaar ter zitting verklaringen afgelegd maar zij was zelf niet bij de contacten met [partij A] op het werk aanwezig waardoor die verklaringen minder gewicht in de schaal leggen.

Naar het oordeel van het kantonrechter is het juist [partij B] geweest die ervoor heeft gekozen het werk niet verder af te maken. [partij B] heeft namelijk aan [partij A] op 3 februari 2024 aanvullende kosten in rekening gebracht voor het dakbeschot, steigerhuur en verloren manuren en hij heeft betaling van het extra bedrag van € 2.250,00 als voorwaarde gesteld voor het afronden van de overeengekomen werkzaamheden.

Naar het oordeel van de kantonrechter bestond voor deze voorwaarde evenwel geen grondslag. Vast staat immers dat dit bedrag tussen partijen niet was overeengekomen. [partij A] had aan haar op dat moment bestaande betalingsverplichtingen jegens [partij B] uit de overeenkomst van aanneming van werk voldaan. Zij had immers de helft van de aanneemsom betaald, de andere helft zou ingevolge de gemaakte afspraken na oplevering worden voldaan. Tussentijdse betalingen zijn tussen partijen niet overeengekomen. De kantonrechter acht het stellen van deze nadere voorwaarde voor het afronden van de werkzaamheden niet alleen in strijd met de gemaakte afspraken, maar overigens ook onredelijk omdat [partij A] daarmee op in een afhankelijke positie wordt gebracht. Als zij niet zou betalen zou [partij B] immers zijn werkzaamheden niet meer afronden. Dat [partij A] geweigerd heeft om deze extra kosten te voldoen stond haar gelet op het vorenstaande dus geheel vrij, en kon voor [partij B] geen goede reden vormen om de overeenkomst niet verder uit te voeren.

[partij B] heeft bij e-mail van 14 februari 2024 aan [partij A] meegedeeld dat hij zijn werkzaamheden zou staken, (mede) vanwege het feit dat [partij A] weigerde de extra kosten van € 2.250,00 te voldoen. Ter zitting heeft de echtgenote van [partij B] verklaard dat [partij B] er geen vertrouwen in had dat [partij A] haar betalingsverplichtingen jegens hem zou nakomen. Daarmee heeft [partij B] [partij A] op ondubbelzinnige wijze laten weten dat hij zijn verplichtingen uit hoofde van de overeenkomst niet meer zou nakomen, alhoewel hij daartoe door [partij A] wel was uitgenodigd en in staat gesteld. De kantonrechter is van oordeel dat voor het staken van de werkzaamheden geen redelijke grond bestond. [partij B] is dan ook jegens [partij A] toerekenbaar tekort geschoten in de nakoming van zijn verplichtingen uit de overeenkomst. Als gevolg van de ingebrekestellingen van [partij A] is [partij B] ook in verzuim geraakt. [partij B] heeft immers laten weten dat hij aan de ingebrekestelling geen gevolg zal geven. Eén en ander maakt [partij B] jegens [partij A] schadeplichtig.

Vervolgens rijst de vraag welke schade [partij A] als gevolg van de toerekenbare tekortkoming(en) van [partij B] heeft geleden.

[partij A] heeft zich op het standpunt gesteld dat haar schade als gevolg van de tekortkomingen van [partij B] in verband met de dakwerkzaamheden bestaat uit de volgende posten: het bedrag dat zij reeds aan [partij B] heeft betaald (€ 4.250,-), de kosten voor het inspectierapport van Bouwgenoot B.V. (€ 304,92), de kosten van de spoedherstelwerkzaamheden van [bedrijf 1] B.V. (€ 344,85), het verschil tussen de offerte van [partij B] en de offerte van aannemer [bedrijf 1] om de met [partij B] overeengekomen werkzaamheden (deugdelijk) af te ronden (€ 2.500,-), misgelopen verhuur van haar woning (€ 1.040,-) en de kosten voor herstel van de lekkages aan de slaapkamers (€ 810,70). De kantonrechter overweegt hierover als volgt.

Het door [partij A] reeds aan [partij B] betaalde bedrag van € 4.250,00 acht de kantonrechter niet als zodanig toewijsbaar. [partij B] heeft, zoals hiervoor is overwogen, weliswaar zijn werkzaamheden niet (deugdelijk) afgerond terwijl daarvoor geen rechtvaardiging bestaat. Dat wil echter niet zeggen dat het bedrag dat [partij A] aan [partij B] heeft betaald automatisch als schade heeft te gelden. De schade van [partij A] bestaat uit het verschil tussen haar huidige situatie en de situatie waarin zij had verkeerd als [partij B] deugdelijk was nagekomen. [partij A] heeft in dit verband onder verwijzing naar een offerte van [bedrijf 1] B.V. voldoende onderbouwd – en [partij B] heeft dat niet gemotiveerd betwist – dat het haar een bedrag van € 11.000,- kost om de werkzaamheden die [partij B] voor € 8.500,- zou verrichten, deugdelijk te laten afronden. Dit betekent dat het [partij A] in de huidige situatie een bedrag van € 11.000,- plus € 4.250,- kwijt is aan de werkzaamheden die [partij B] voor € 8.500,- zou verrichten. De schade van [partij A] is daarmee te begroten op € 6.750,-. Dit bedrag is dan ook in ieder geval toewijsbaar.

De factuur van [bedrijf 2] wegens het verrichten van herstelwerkzaamheden wegens lekkage aan de slaapkamers van € 810,70 acht de kantonrechter toewijsbaar omdat [partij B] op dit punt in verzuim is geraakt. [partij A] heeft [partij B] immers bij e-mails van 3 en 5 februari 202 verzocht tot herstel over te gaan. [partij B] heeft bij e-mail van 14 februari 2024 aan [partij A] meegedeeld dat hij zijn werkzaamheden volledig heeft gestaakt. [partij A] heeft [partij B] daarop bij brief van 15 februari 2024 in gebreke gesteld en verzocht om uiterlijk 19 februari 2024 aan de ingebrekestelling te voldoen. [partij B] heeft dat evenwel niet gedaan. Uit de datum van de factuur van [bedrijf 2], namelijk 27 februari 2024, blijkt dat [partij A] nadat [partij B] in verzuim was geraakt opdracht heeft verstrekt tot herstel.

De factuur van 15 februari 2024 van [bedrijf 1] van € 344,85 wegens een noodreparatie acht de kantonrechter eveneens toewijsbaar. [partij A] heeft gesteld, en [partij B] heeft dat niet betwist, dat de werkzaamheden van [partij B] voor lekkages hebben gezorgd en dat daardoor deze noodreparatie nodig was. Het kan [partij A] niet worden verweten dat zij, gelet op het spoedeisende karakter van deze reparaties en gelet op haar plicht om de schade als gevolg van het handelen van [partij B] zoveel mogelijk te beperken, niet heeft gewacht met deze reparatie. Zoals hiervoor is vastgesteld is [partij B] in verzuim geraakt en daardoor verplicht geworden de schade die [partij A] als gevolg van zijn niet geheel (deugdelijk) uitgevoerde werkzaamheden heeft geleden te vergoeden, en daaronder vallen ook de kosten van het herstellen van de lekkage waarover de factuur van 15 februari 2024 gaat.

De kosten voor het inspectierapport van Bouwgenoot ad € 304,92 komen als redelijke kosten voor vaststelling van schade en aansprakelijkheid, ex artikel 6:96, lid 2 BW, voor vergoeding in aanmerking.

[partij A] heeft voorts schadevergoeding gevorderd met betrekking tot gebreken aan de kachel en het rookkanaal, die door [partij B] zijn aangebracht, en de daarvoor verrichte herstelwerkzaamheden. Uit de verklaring van ’t Stokertje blijkt dat er aan de kachel en het rookkanaal ernstige gebreken kleven. [partij A] heeft die gebreken ook onderbouwd door middel van het tonen van foto’s van de gebreken. In het licht van die onderbouwing heeft [partij B] zijn verweer tegen deze schadepost niet voldoende onderbouwd. Ook heeft [partij B] ter zitting geen afdoende verweer gevoerd door niet zelf ter comparitie te verschijnen. [partij B] had alsdan eventueel de door [partij A] getoonde foto’s nader kunnen duiden en weerspreken. Daarnaast had [partij B] een toelichting kunnen geven over de wijze waarop hij het rookkanaal heeft aangelegd. De echtgenote van [partij B] was weliswaar aanwezig en heeft daarover een verklaring afgelegd maar zij heeft haar wetenschap niet uit eigen waarneming. De echtgenote was immers niet bij de installatie van de kachel en het rookkanaal aanwezig zodat haar verklaringen op dit punt minder gewicht in de schaal leggen. De kantonrechter zal deze schadepost van € 1.937,00 daarom eveneens toewijzen.

[partij A] vordert voorts schade als gevolg van misgelopen huurinkomsten van haar woning en heeft deze schade becijferd op een bedrag van € 1.040,00. [partij B] heeft deze schadepost betwist en de kantonrechter is van oordeel dat deze schadepost niet voldoende door [partij A] is onderbouwd. Zo is niet vast komen te staan dat [partij A] haar woning daadwerkelijk had verhuurd of kunnen verhuren zodat zij feitelijk huurinkomsten is misgelopen.

In totaal acht de kantonrechter aan schadevergoeding dan ook toewijsbaar een bedrag van € 10.147,47.

[partij A] heeft ten slotte betaling gevorderd van een bedrag van € 569,44 aan kosten voor het inwinnen van juridisch advies. [partij B] heeft betwist dat dit kosten zijn om de vordering buitengerechtelijk te innen. Daartegenover heeft [partij A] onvoldoende onderbouwd dat daar wel degelijk sprake van is. Dat dit kosten zijn om de vordering buitengerechtelijk te innen blijkt ook niet voldoende duidelijk uit de als productie 45 ingebrachte factuur; uit deze declaratie van de deurwaarder blijkt immers dat er sprake is geweest van “Juridisch advies” zonder dat de werkzaamheden verder zijn gespecificeerd. De gevorderde buitengerechtelijke kosten zullen daarom worden afgewezen.

[partij B] heeft zich nog beroepen op verrekening. Volgens [partij B] moet op de vordering van [partij A] een bedrag van € 3.277,76 in mindering strekken, welk bedrag volgens hem betreft het bedrag berekend naar de stand van het werk per 2 februari 2024 verminderd met het door [partij A] reeds betaalde bedrag van € 2.250,00. Dit verweer, dat [partij B] ook aan zijn vordering in reconventie ten grondslag heeft gelegd, faalt gelet op wat hierna in rechtsoverweging 4.28 wordt overwogen.

[partij B] zal als de (grotendeels) in het ongelijk te stellen partij in de kosten van het geding worden veroordeeld. Nu [partij A] geen gemachtigde heeft gesteld wijst de kantonrechter geen ‘salaris gemachtigde’ en ‘nakosten’ toe. Omdat [partij A] bij de zitting is verschenen, wordt ambtshalve een forfaitair bedrag van € 50,00 aan reis-, verblijf- en verletkosten toegekend. De kosten aan de zijde van [partij A] worden begroot op:

Omdat de voorwaarde waaronder de reconventionele vordering is ingesteld is ingetreden komt de kantonrechter toe aan een beoordeling van de tegenvordering van [partij B].

[partij B] stelt ter onderbouwing van zijn vordering op [partij A] dat hij nog € 3.277,76 te vorderen heeft van [partij A]. [partij B] heeft [partij A] een factuur naar de stand van het werk per 2 februari 2024 ter hoogte van € 5.527,76 gezonden. Daarop strekt in mindering het reeds door [partij A] betaalde bedrag van € 2.250,00. [partij A] is met betaling van deze factuur in gebreke gebleven.

Het verweer van [partij A] is dat de vordering ongegrond is omdat de werkzaamheden zodanig gebrekkig zijn uitgevoerd dat deze niet voldoen aan het Bouwbesluit, de overeengekomen verplichtingen en overige wettelijke normen. [partij B] is toerekenbaar tekortgeschoten en heeft de gebreken niet hersteld. Ook inhoudelijk kloppen de door [partij B] gevorderde bedragen volgens [partij A] niet.

De kantonrechter is van oordeel dat, nog afgezien van het feit dat [partij B] op wie de stelplicht en bewijslast rust niet heeft aangetoond dat de stand van het werk per 2 februari 2024 betaling van het door hem gevorderde bedrag rechtvaardigt, [partij B] geen aanspraak heeft op betaling van zijn factuur. Uit hetgeen in conventie is overwogen volgt dat [partij B], door een onredelijke voorwaarde te verbinden aan het verdere afronden van zijn werkzaamheden en vervolgens het werk op niet terechte gronden te staken, in verzuim is geraakt met zijn verplichtingen uit de overeenkomsten van aanneming van werk. Bovendien is tussen partijen niet overeengekomen dat [partij B] nog aanspraak zou hebben op verdere betaling voordat het werk was afgerond. [partij A] is gezien het vorenstaande dan ook niet in verzuim met de betaling van enig bedrag aan [partij B]. Voor toewijzing van deze vordering bestaat dan ook geen grondslag zodat de vordering zal worden afgewezen.

[partij B] wordt als de in het ongelijk te stellen partij in de kosten van het geding in reconventie veroordeeld. Het salaris gemachtigde wordt evenwel begroot op nihil omdat [partij A] in deze procedure in persoon procedeert en geen professionele rechtshulpverlener als gemachtigde heeft gesteld.