Uitspraken

De voorzieningenrechter stelt vast dat door Demajo c.s. onweersproken is gesteld dat de toegang tot het bedrijfsterrein en het bedrijfspand aan de Sluitersdijk 32 te Hengelo is geblokkeerd door in eerste instantie het toegangshek af te sluiten met een ketting en een slot en nadien door het toegangshek dicht te lassen.

De stelling van [X] c.s. dat niet zij, doch de - niet gedagvaarde -
heer [B] de blokkade(s) heeft bewerkstelligd, kan hen, wat hier verder ook van zij, naar het oordeel van de voorzieningenrechter niet baten, aangezien, onder de gegeven omstandigheden, het handelen van de heer [B] aan hen kan worden toegerekend.

Met inachtneming van het vorenoverwogene is de voorzieningenrechter van oordeel dat vaststaat dat [X] c.s. niet hebben voldaan aan het bepaalde in dictumonderdeel I van het vonnis van 25 augustus 2016. Ook hebben er zich na het vonnis geen nieuwe feiten en/of omstandigheden voorgedaan op grond waarvan zou kunnen worden geconcludeerd dat het dictumonderdeel I van het vonnis van 25 augustus 2016 niet meer heeft te gelden. In dit kader acht de voorzieningenrechter van belang dat [X] c.s. het - uitvoerbaar bij voorraad verklaarde - vonnis van 6 oktober 2015 (nog) niet hebben laten betekenen en dat zij geen deurwaarder hebben ingeschakeld. Dat het vonnis van 6 oktober 2015 op 19 september 2016 is ingeschreven in de openbare registers doet aan het voorgaande niet af. Reeds op deze grond is de vordering van Demajo c.s. dan ook voor toewijzing vatbaar.

Indien [X] c.s. het vonnis van 6 oktober 2015 zouden laten betekenen dan heeft naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter het volgende te gelden.

De koopovereenkomst tussen [X] c.s. en Demajo ten aanzien van de onroerende zaken aan de Sluitersdijk 32 te Hengelo en al hetgeen daaruit is voortgevloeid is vernietigd door de kantonrechter bij het vonnis van 6 oktober 2015wegens misbruik van omstandigheden. Als gevolg hiervan ontstaan er ongedaanmakingsverplichtingen voor Demajo en [X] c.s.. Dit impliceert in beginsel dat [X] c.s. ontruiming kunnen vorderen en dat Demajo in beginsel (onverschuldigde) betaling kan vorderen. Demajo en [X] c.s. hebben derhalve zwaarwegende verplichtingen tot ongedaanmaking jegens elkaar, waarbij niet de ene verplichting prevaleert boven de ander. Zo lang dan ook niet duidelijk is hoe Demajo en [X] c.s. over en weer invulling (kunnen) gaan geven aan de ongedaanmakingsverplichtingen , is er naar het oordeel van de voorzieningenrechter binnen het beperkte toetsingskader van dit kort geding vooralsnog geen aanleiding om een veroordeling tot ontruiming toe te wijzen. Daarbij acht de voorzieningenrechter van belang dat partijen tijdens de mondelinge behandeling hebben erkend dat de ongedaanmakingsverplichtingen complex zijn en de financiële belangen het bedrag van
€ 1.000.000,-- overschrijden. Onder deze omstandigheden kan van Demajo (en Bedrijfswagens Twente) vooralsnog niet worden verlangd dat zij tot ontruiming overgaan zonder dat duidelijk is op welke wijze [X] c.s. de voor hen ontstane ongedaanmakingsverplichtingen nakomen dan wel na kunnen komen. Ook het gevorderde onder III. in de conclusie van eis in reconventie stuit af op het voorgaande.

Gelet op het vorenstaande komt de voorzieningenrechter tot de slotsom dat de, ter versterking van het door de voorzieningenrechter opgelegde gebod, in conventie gevorderde dwangsom op na te melden wijze dient te worden toegewezen, met dien verstande dat de dwangsom zal worden gematigd en gemaximeerd als na te melden. De gevorderde machtiging om zich met behulp van de deurwaarder zelf toegang te verschaffen tot het bedrijfsterrein en het bedrijfspand zal eveneens worden toegewezen. De primair in reconventie (onder I) gevorderde veroordeling tot ontruiming zal worden afgewezen, evenals het gevorderde onder III in reconventie.

Met betrekking tot de in reconventie subsidiaire vordering overweegt de voorzieningenrechter dat hij deze zal afwijzen wegens het ontbreken van een rechtsgrond.

Het door [X] c.s. gevorderde onder II. in het petitum van de conclusie van eis in reconventie betreft een geldvordering. Ingevolge vaste jurisprudentie is ten aanzien daarvan in kort geding terughoudendheid geboden. Zo zal niet alleen moeten worden onderzocht of het bestaan van de vordering in kwestie voldoende aannemelijk is - hetgeen betekent dat met een grote mate van waarschijnlijkheid te verwachten moet zijn dat de bodemrechter haar zal toewijzen - maar ook of daarnaast sprake is van feiten en/of omstandigheden die meebrengen dat uit hoofde van onverwijlde spoed een onmiddellijke voorziening is vereist, terwijl in de afweging van de belangen van partijen het restitutierisico betrokken dient te worden.

Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is deze vordering in het licht van de hiervoor weergegeven maatstaf niet toewijsbaar. Demajo c.s. hebben de vordering betwist en bovendien hebben [X] c.s. de omvang van de geldvordering onvoldoende onderbouwd en geconcretiseerd. Van een bijzonder spoedeisend belang waarom deze vordering niet het gewone spoor van een bodemprocedure zou kunnen volgen, is de voorzieningenrechter ook onvoldoende gebleken. Dit laat onverlet dat niet op voorhand valt uit te sluiten dat [X] c.s. onder de huidige omstandigheden rechten kunnen doen gelden op een gebruiksvergoeding, maar dit is in kort geding onder de door partijen aangedragen feiten niet te bepalen. Een bodemprocedure lijkt daarvoor geëigend.

[X] c.s. zullen als de (grotendeels) in het ongelijk gestelde partij in conventie en in reconventie worden veroordeeld in de proceskosten. Deze worden in conventie begroot op € € 696,75 aan verschotten en € 816,-- aan salaris advocaat. In reconventie worden zij begroot op € 408,-- aan salaris advocaat.