Uitspraken

De kantonrechter zal hierna, voor zover van belang voor de uitkomst van deze zaak, nader ingaan op hetgeen partijen (overigens) ter onderbouwing van hun stellingen naar voren hebben gebracht en aan stukken hebben overgelegd.

Beide partijen hebben verwezen naar het vonnis van de kantonrechter in Enschede van 7 mei 2019 (ECLI:NL:RBOVE:2019:1538). Anders dan door PostNL betoogd, zal de kantonrechter hierna aansluiting zoeken bij genoemd vonnis van 7 mei 2019 dat naar zijn oordeel is gewezen in een zaak die feitelijk nagenoeg identiek is aan de onderhavige.

De in de gewijzigde vordering I gevraagde verklaring voor recht zal de kantonrechter afwijzen. Daarvoor zijn meer redenen. De Participatiewet en de re-integratieverordening richten zich tot de gemeente Midden-Groningen, niet tot PostNL. Of de gemeente Midden-Groningen de Participatiewet en/of de re-integratieverordening onjuist, en daarmee wellicht onrechtmatig, heeft toegepast kan in deze zaak niet beoordeeld worden. Dat zou in strijd komen met de door FNV met de gemeente Midden-Groningen bereikte schikking en het daarmee uit de procedure stappen van de gemeente Midden-Groningen. Een beoordeling of PostNL misbruik maakt van een onjuist en wellicht onrechtmatig gebruik van de regelingen door de gemeente Midden-Groningen en daarmee onrechtmatig handelt, kan daarom niet aan de orde komen.

De schikking tussen FNV, Werk BV en de gemeente Midden-Groningen, als gevolg waarvan FNV haar vorderingen jegens Werk BV en de gemeente Midden-Groningen in deze procedure heeft ingetrokken, heeft tot een aantal formele verweren van PostNL geleid. In de eerste plaats heeft PostNL aangevoerd dat zij in haar verdediging wordt geschaad, omdat 365Werk en BWRI geen procespartijen meer zijn en er een groot aantal aspecten is waarover 365Werk en BWRI als enigen kunnen verklaren. De kantonrechter volgt PostNL hierin niet. FNV heeft terecht aangevoerd dat PostNL in deze zaak wordt aangesproken op zelfstandige gronden. Niet valt in te zien waarom PostNL afhankelijk is van 365Werk en BWRI om daartegen adequaat verweer te kunnen voeren. Weliswaar volgt uit artikel 3.3 van de vaststellingsovereenkomst tussen FNV, 365Werk en BWRI, dat 365Werk en BWRI geen schriftelijke verklaring aan PostNL zullen verstrekken die PostNL in het geding kan brengen, maar dat laat onverlet dat PostNL in het kader van een eventueel getuigenverhoor bij 365Werk en BWRI betrokkenen als getuigen kan oproepen. Verder is de kantonrechter van oordeel dat PostNL “van de hoed en de rand” weet, wat hierna zal blijken. Kort gezegd is de kantonrechter ervan overtuigd dat PostNL een door haar bedachte en “dicht getimmerde” constructie heeft opgezet.

PostNL heeft voorts aangevoerd dat FNV geen belang meer heeft bij haar vorderingen. Daarover wordt als volgt overwogen.

FNV treedt in deze procedure, die zij op grond van artikel 3:305a BW aanhangig heeft gemaakt, voor zowel leden als niet-leden op. De ruime doelomschrijving in artikel 8.2 onder i van haar statuten voorziet in die mogelijkheid en leidt er tevens toe, zoals FNV ook heeft aangevoerd, dat FNV een eigen zelfstandig belang heeft bij het instellen van de onderhavige vordering. FNV komt immers ook op voor de belangen van werkenden in het algemeen. De gevorderde verklaringen voor recht kunnen dan ook van belang zijn voor alle pakketsorteerders en niet alleen voor de arbeidskrachten die in deze procedure centraal staan. Het belang van FNV bij het instellen van vordering 1 en 2 is hiermee voldoende gegeven.

Ten aanzien van de vordering onder 6, voor zover die ziet op nabetaling van het gevorderde achterstallige loon, stelt PostNL zich op het standpunt dat FNV op grond van artikel 3:305a lid 3 BW niet bevoegd is om deze vordering in te stellen, omdat de gevorderde verklaring voor recht ertoe strekt om de mogelijke aansprakelijkheid jegens individuen vast te stellen, en een vordering op grond van artikel 3:305a BW, ingevolge lid 3 van dit artikel, niet kan strekken tot betaling van een schadevergoeding in geld. PostNL verwijst in dat kader naar het Vie d’Or-arrest (ECLI:NL:HR:2006:AW2077).

Vooropgesteld wordt dat uit de wetsgeschiedenis van artikel 3:305a BW (TK 1991-1992, 22486, nr. 3, p. 30) volgt dat lid 3 van dat artikel onverlet laat, dat een belangenorganisatie de rechter vraagt voor recht te verklaren dat een gedraging onrechtmatig is of dat een schuldenaar in zijn verplichting tekort schiet, waarmee in beginsel de schadeplichtigheid vaststaat. Individuele gedupeerden kunnen met een dergelijk declaratoir vonnis hun voordeel doen. FNV vordert een dergelijke verklaring voor recht. FNV vordert weliswaar “een en ander voor nabetaling van het gevorderde achterstallig loon”, maar het in de dagvaarding genoemde bedrag is indicatief en mist zelfstandige betekenis. Waar het om gaat is of de arbeidskrachten beloond dienen te worden conform de PostNL cao. Deze vordering verdraagt zich met artikel 3:305a lid 3 BW.

De door FNV gevorderde verklaring voor recht, zoals besproken in rechtsoverweging 5.10. strekt er, anders dan in het Vie d’Or-arrest het geval was, niet toe de omvang van de schadevergoedingsverplichting jegens elke pakketsorteerder afzonderlijk vast te stellen. Het probleem dat de belangen die de rechtsvordering beoogt te dienen zich in onvoldoende mate laten veralgemeniseren, speelt hier dan ook niet. Het feit dat de Hoge Raad de woorden “in dit geval” gebruikt, brengt met zich dat de Hoge Raad de mogelijkheid voor een belangenorganisatie om de rechter te vragen voor recht te verklaren dat een bepaalde gedraging onrechtmatig is en de schuldenaar schadeplichtig is, in beginsel open houdt. De mate van die schadeplichtigheid in individuele gevallen kan dan in latere procedures, waarbij de betreffende individuen partij zijn, aan de orde komen,

Deze zaak laat zich evenmin vergelijken met de zaak waarin de rechtbank Overijssel heeft geoordeeld (ECLI:NL:RBOVE:2018:3615), omdat in die zaak geen declaratoir vonnis, maar betaling van achterstallig loon van arbeidskrachten werd gevorderd.

Ten aanzien van de vordering onder 6, voor zover die ziet op betaling van overig geleden schade, voert PostNL aan dat artikel 93 van de PostNL cao een obligatoire cao-bepaling is, die alleen tussen cao-partijen geldt en waaraan derden, dat wil zeggen de door BWRI ingezette arbeidskrachten (of FNV namens hen), geen rechten kunnen ontlenen. Ook vloeit volgens PostNL geen rechtstreekse betalingsverplichting jegens FNV of de door BWRI ingezette arbeidskrachten voort uit deze cao-bepaling. Dat laatste geldt volgens PostNL ook voor de vordering tot betaling van schadevergoeding ingevolge de artikelen 15 en 16 Wet cao (de vordering onder 12).

PostNL gaat er aan voorbij dat de door FNV gevorderde verklaring voor recht, voor zover die ziet op overig geleden schade, strekt tot vergoeding van de door FNV geleden eigen schade en dus niet tot vergoeding van de schade van de door BWRI ingezette arbeidskrachten. Dat geldt ook voor de vordering onder 12. FNV en PostNL zijn beiden partij bij de PostNL cao. FNV grondt haar vorderingen die strekken tot vergoeding van haar eigen schade op de artikelen 15 en 16 Wet cao. PostNL heeft niet bestreden dat FNV uit hoofde van die artikelen een eigen vorderingsrecht heeft. De vraag of PostNL artikel 93 van de PostNL cao heeft overtreden, wat FNV stelt en PostNL betwist, komt hierna aan de orde.

PostNL is van mening dat het onderzoek van de ISZW ondeugdelijk is, in die zin dat het een eenzijdig en onvolledig onderzoek zou zijn, zodat de rapportage die daarvan is opgemaakt niet gebruikt kan worden. Dat de rapportage niet met de daarbij in acht te nemen zorgvuldigheid tot stand is gekomen, is volgens de kantonrechter niet gebleken of door PostNL (voldoende) aannemelijk gemaakt. Er zijn door de ISZW stukken opgevraagd en er is om toelichting gevraagd. Het werkproces is bekeken en er zijn getuigen gehoord. De ISZW is daarbij opgetreden als een onafhankelijke deskundige; een deskundige die de kantonrechter had kunnen benoemen wanneer de rapportage zou hebben ontbroken. De rapportage kan dan ook dienen als feitelijke grondslag voor de beoordeling, waarbij in deze procedure zal worden beoordeeld of de conclusie die de ISZW – en FNV - eraan verbindt, juist is.

Centraal staat de vraag hoe de samenwerking tussen PostNL en BWRI moet worden gekwalificeerd. Volgens FNV is sprake van uitzending in de zin van artikel 7:690 BW en de Waadi. Zoals PostNL terecht heeft betoogd, ziet artikel 7:690 BW op de relatie tussen de werknemer en de werkgever, in casu de arbeidskrachten en BWRI en 365Werk. Omdat het geschil tussen FNV en PostNL zich toespitst op de relatie tussen PostNL en BWRI, dient beoordeeld te worden of sprake is van terbeschikkingstelling van arbeidskrachten in de zin van de Waadi (standpunt FNV) of van aanneming van werk in de zin van artikel 7:750 lid 1 BW dan wel een overeenkomst van opdracht als bedoeld in artikel 7:400 BW (standpunt PostNL).

Voor de beoordeling van de vraag of sprake is van terbeschikkingstelling van arbeidskrachten in de zin van de Waadi, dient, gelet op het bepaalde in artikel 1 lid 1 onder c van de Waadi, aan vier cumulatieve voorwaarden te worden voldaan, te weten:

1. de onderneming die arbeidskrachten ter beschikking stelt, dient hiervoor te worden vergoed;

2. de arbeidskrachten moeten aan een ander ter beschikking worden gesteld;

3. de arbeidskrachten moeten hun werkzaamheden uitvoeren onder het toezicht en de leiding van de ander aan wie zij ter beschikking zijn gesteld en

4. de arbeidskrachten mogen geen arbeidsovereenkomst aangaan met de ander aan wie zij ter beschikking zijn gesteld.

In lid 3 van artikel 1 van de Waadi is – voor zover hier van belang – bepaald dat onder terbeschikkingstelling van arbeidskrachten niet wordt verstaan het ten behoeve van een geleverde zaak of tot stand gebracht werk ter beschikking stellen van arbeidskrachten. Aangezien PostNL zich op het standpunt stelt dat tussen haar en BWRI is overeengekomen dat BWRI een werk van stoffelijke aard tot stand dient te brengen in de zin van artikel 7:750 lid 1 BW dan wel dat zij aan BWRI een opdracht heeft verstrekt in de zin van artikel 7:400 BW (anders dan een opdracht die strekt tot het ter beschikking stellen van uitzendkrachten), zal eerst beoordeeld worden of de uitzondering van artikel 1 lid 3 van de Waadi van toepassing is.

De kantonrechter is van oordeel dat van aanneming van werk of een overeenkomst van opdracht in dit geval geen sprake is. In beide gevallen is een grote mate van zelfstandigheid in de uitvoering van het werk of de opdracht vereist, die in dit geval ontbreekt. Weliswaar bevatten de overeenkomsten tussen BWRI en PostNL bepalingen die wijzen op aanneming van werk of een overeenkomst van opdracht, of waarin deze termen zelfs expliciet genoemd worden, maar daar staat tegenover dat in de overeenkomsten ook bepalingen zijn opgenomen die wijzen op het tegendeel. Bovendien gaat het om de wijze waarop feitelijk uitvoering aan deze overeenkomsten wordt gegeven en niet om de bewoordingen en zelfs niet om de bedoeling van partijen. Afweging van alle relevante omstandigheden leidt tot de conclusie dat van een grote mate van zelfstandigheid van BWRI geen sprake is. Hiervoor is het volgende redengevend.

Gebleken is dat PostNL niet met BWRI is gaan samenwerken vanwege de reeds bij BWRI aanwezige expertise op het gebied van verzendsortering. Toen partijen gingen samenwerken, had BWRI nog geen ervaring met verzendsortering. PostNL werkte al op het gebied van pakketsortering, en ook samen met andere partijen, voordat zij met BWRI ging samenwerken. BWRI was dus niet de eerste partij die de sortering op een depot ging uitvoeren.

Voorts staat vast dat de productie- en bedrijfsmiddelen, waarvan de arbeidskrachten van BWRI gebruik maken op het depot in Kolham in de uitoefening van hun werkzaamheden, eigendom zijn van PostNL. Dit is vastgelegd in artikel 1 onder g van de Samenwerkingsovereenkomst. De werkzaamheden worden uitgevoerd in een depot van PostNL, waarbij gebruik wordt gemaakt van de sorteermachine en overige bedrijfsmiddelen van PostNL. Gesteld noch gebleken is dat PostNL hiervoor kosten in rekening brengt bij BWRI.

Ook is in voldoende mate komen vast te staan dat PostNL eisen stelt en daarmee invloed uitoefent op de selectie, kwaliteit en arbeidsvoorwaarden van de arbeidskrachten, zoals de eis dat elke medewerker die door BWRI wordt ingezet dient te beschikken over een Verklaring Omtrent Gedrag (VOG) (artikel 3 sub a Samenwerkingsovereenkomst) en de voorwaarde dat PostNL de administratie die BWRI hiervan bijhoudt, te allen tijde mag controleren (artikel 3 sub b Samenwerkingsovereenkomst). PostNL stelt ook de opleidingsmodules ter beschikking, die de medewerkers met goed resultaat moeten hebben afgerond alvorens zij mogen worden ingezet (artikel 6 van de SLA’s). De invloed van PostNL strekt zich zelfs uit over het salaris dat de arbeidskrachten ontvangen. In artikel 7 sub a van de SLA’s is de hoogte van het uurtarief vastgelegd.

Naar het oordeel van de kantonrechter kan hieruit worden afgeleid dat de verantwoordelijkheid van BWRI ten aanzien van de planning niet verder gaat dan het inzetten van de juiste hoeveelheid arbeidskrachten, op basis van het verwachte aantal te sorteren pakketten, dat zij doorkrijgt van PostNL. Het aantal arbeidskrachten dat moet worden ingezet wordt in hoge mate bepaald door het proces, waarvoor de uiteindelijke verantwoordelijkheid en beslissingsbevoegdheid bij PostNL ligt.

Deze verklaring biedt – naast andere verklaringen – voldoende steun voor de stelling dat de eindverantwoordelijkheid bij storingen aan de sorteermachine niet bij BWRI, maar bij (een door) PostNL (ingehuurd bedrijf) ligt.

Uit de verklaring van de onder 5.24 geciteerde procesleider volgt voorts (pagina 25 van het rapport van de ISZW), dat de werkzaamheden worden uitgevoerd op basis van de “Lean-werkmethode”, die is opgesteld door PostNL. Volgens de procesleider kan en mag BWRI niet afwijken van deze werkmethode. Op basis hiervan kan de stelling van PostNL, dat de Lean-werkmethode slechts een “verzameling tips” aan BWRI is, geen stand houden. Daarbij komt dat in artikel 4 sub b en c Samenwerkingsovereenkomst is bepaald dat de arbeidskrachten die BWRI inzet, zich dienen te houden aan de bij PostNL geldende huis- en veiligheidsregels en werkinstructies.

Ten slotte wordt overwogen dat BWRI in de samenwerking met PostNL geen noemenswaardig ondernemersrisico loopt. De gezamenlijke verwachting van PostNL en BWRI met betrekking tot het aantal uren dat nodig zal zijn om de pakketten te sorteren, is verdisconteerd in het stuktarief. De invloed die BWRI daar nog op kan uitoefenen op de werkvloer is beperkt, nog daargelaten dat BWRI op basis van de dagplanning, die zij aangeleverd krijgt van PostNL, bepaalt hoeveel arbeidskrachten zij die dag inzet.

Omdat uit het voorgaande volgt dat van aanneming van werk of een overeenkomst van opdracht (anders dan een overeenkomst van opdracht die strekt tot het ter beschikking stellen van uitzendkrachten) geen sprake is, dient getoetst te worden of voldaan is aan de hiervoor in rechtsoverweging 5.18 genoemde cumulatieve voorwaarden van artikel 1 lid 1 onder c van de Waadi. Partijen zijn op dit punt verdeeld over het antwoord op de vraag of BWRI die de arbeidskrachten ter beschikking stelt ook leiding en toezicht houdt op de werkzaamheden van die arbeidskrachten (standpunt PostNL) of dat de arbeidskrachten aan PostNL ter beschikking zijn gesteld waarbij PostNL de leiding en het toezicht houdt op de werkzaamheden van die arbeidskrachten (standpunt FNV).

De kantonrechter overweegt dat vanaf 1 augustus 2015 feitelijk sprake is van een constructie waarbij BWRI via 365Werk, waarvan niet in geschil is dat dit een uitzendbureau is, arbeidskrachten ter beschikking stelt aan PostNL om de verzendsortering uit te voeren.

Hiervoor is reeds overwogen dat PostNL niet met BWRI is gaan samenwerken vanwege de reeds bij BWRI aanwezige expertise op het gebied van verzendsortering. Niet in geschil is dat de arbeidskrachten tot 1 augustus 2015 in dienst waren bij BWRI en vanaf 1 augustus 2015 in dienst bij 365Werk. BWRI is op papier de contractant van PostNL, maar de feitelijke uitvoering van de “constructie” vindt ook vanaf 1 augustus 2015 op gelijke wijze plaats. In feite verandert er met de komst van 365Werk niets. Iedere andere uitleg zou ertoe leiden dat aan het beginsel van gelijke behandeling van uitzendkrachten eenvoudig kan worden ontkomen door gebruik te maken van een constructie waarbij de ‘inlener’ een tussenschakel betreft die slechts op papier bestaat.

Het voorgaande betekent dat PostNL als inlener heeft te gelden. De onder 2 gevorderde verklaring voor recht is daarom toewijsbaar.

Omdat hiervoor al is overwogen dat het toezicht en de leiding op de werkzaamheden van de verzendsortering feitelijk in handen is van PostNL, is ook voldaan aan de voorwaarde dat de arbeidskrachten hun werkzaamheden uitvoeren onder leiding en toezicht van degene aan wie zij ter beschikking zijn gesteld. Artikel 8 Waadi is dan ook van toepassing. Nu sprake is van terbeschikkingstelling van arbeidskrachten door BWRI aan PostNL in de zin van de Waadi en PostNL dus feitelijk heeft te gelden als inlener, is de inlenersbeloning van artikel 93 PostNL cao van toepassing.

Ten aanzien van de gevorderde verklaring voor recht dat PostNL aansprakelijk is op grond van onrechtmatige daad, dient beoordeeld te worden of PostNL onrechtmatig heeft gehandeld in de zin van artikel 6:162 BW, door bewust te profiteren van de hiervoor besproken constructie en de daaraan verbonden (onder)betaling aan de bij PostNL ingezette arbeidskrachten. Daartoe is vereist dat PostNL wist dan wel had moeten weten dat de arbeidskrachten ter beschikking werden gesteld door BWRI en van het feit dat deze arbeidskrachten minder dan de inlenersbeloning betaald kregen, omdat zij recht hadden op de inlenersbeloning conform de PostNL cao. PostNL heeft betwist dat zij dit wist.

Vaststaat dat het initiatief voor de samenwerking tussen PostNL en BWRI op het gebied van pakkettensortering van PostNL kwam. Ook de wijze waarop PostNL en BWRI vervolgens hebben samengewerkt en dan vooral de overeenkomsten die daarvoor zijn gebruikt, komen uit de koker van PostNL. Dit blijkt uit de vele producties en uit het filmpje waarnaar FNV in de randnummers 36 en 190-195 van de dagvaarding verwijst. In dat filmpje legt de heer [naam directeur], toen directeur Sourcing & Sustainability bij PostNL, uit welke voordelen PostNL nastreeft met de uitbesteding van delen van haar bedrijfsproces aan derden (“65% van de kosten zit in de factor arbeid”). Hij zegt onder meer dat “de ballast” die een cao met zich meebrengt, dan geen rol speelt. Het gaat in het filmpje niet alleen om de pakketbezorging maar ook om het sorteren van pakketten op depots. PostNL heeft “eindeloos met Tempo Team […] gezeten” om contracting vorm te geven, aldus [naam directeur]. Illustratief is zijn oproep aan zijn toehoorders om “je om de wet heen te organiseren”.

Uit hetgeen hiervoor in rechtsoverweging 5.23 is overwogen, blijkt dat PostNL invloed heeft op de door BWRI aan haar werknemers te betalen salarissen. Daar komt bij dat, zoals hiervoor ook is overwogen, toezicht en leiding in de praktijk bij PostNL lag. Bovendien is de kantonrechter van oordeel dat, indien PostNL daadwerkelijk niet op de hoogte was van de inzet van arbeidskrachten van 365Werk via BWRI, PostNL gelet op het bepaalde in artikel 93 van de PostNL cao (‘in afwijking van de toepasselijke cao voor Uitzendkrachten zal de uitzendkracht die werkzaam is bij de werkgever een salaris en toe(s)lagen ontvangen volgens deze cao’) zich er in ieder geval van had dienen te vergewissen hoe de arbeidskrachten door BWRI bij haar te werk worden gesteld en wat de door hen ter zake ontvangen beloning is.

De conclusie is dan ook dat PostNL zodanig in strijd heeft gehandeld met de door haar in het maatschappelijk verkeer in acht te nemen zorgvuldigheid, dat sprake is van onrechtmatig handelen jegens de bij haar te werk gestelde arbeidskrachten. Hiervoor wordt aansluiting gezocht bij het arrest van het Gerechtshof Arnhem-Leeuwarden van 16 juli 2013 (ECLI:NL:GHARL:2013:5161).

FNV baseert de gevorderde verklaring voor recht vanaf 1 juli 2015 mede op de artikelen 7:616a en 7:616b BW, die op die datum in werking zijn getreden als onderdeel van de WAS. Ingevolge artikel 7:616a lid 1 BW zijn, indien arbeid wordt verricht in dienst van de werkgever ter uitvoering van een overeenkomst van opdracht of een overeenkomst van aanneming van werk, de werkgever en diens opdrachtgever hoofdelijk aansprakelijk voor de voldoening van het aan de werknemers verschuldigde loon.

PostNL voert als verweer dat niet zij de directe opdrachtgever is in de zin van artikel 7:616a BW, aangezien de arbeidskrachten in dienst zijn bij 365Werk met wie PostNL geen contractuele relatie heeft. Hooguit is sprake van volgtijdelijke aansprakelijkheid zoals bedoeld in artikel 7:616b BW, aldus PostNL. PostNL beroept zich daarbij op de wetgeschiedenis, meer in het bijzonder op hetgeen in de nota naar aanleiding van het verslag (Kamerstukken II 2014/15, 34 108, 6, pagina 31) is opgemerkt in reactie op de vraag van leden van de SP over de mogelijkheid voor hoofdopdrachtgevers om de opdracht via een apart op te richten B.V. te verstrekken om zo de ketenaansprakelijkheid te ontlopen.

Overwogen wordt dat de situatie die de regering bespreekt, niet gelijk is aan de situatie die hier aan de orde is. In casu gaat het niet om een situatie waarin de hoofdopdrachtgever een B.V. heeft opgericht. Ook is van schakels boven de hoofdopdrachtgever in de onderhavige zaak geen sprake. In de voorliggende kwestie gaat het om een overeenkomst die is gesloten tussen PostNL en BWRI, maar die feitelijk wordt uitgevoerd door 365Werk. Ook hiervoor geldt dat, indien het standpunt van PostNL zou worden gevolgd, artikel 7:616a BW op eenvoudige wijze zou kunnen worden omzeild en dat kan alleen al gelet op de naam van de wet niet de bedoeling van de wetgever zijn geweest.

Wat betreft het door PostNL gevoerde niet-verwijtbaarheidsverweer wordt kortheidshave verwezen naar hetgeen is overwogen in de rechtsoverwegingen 5.37 tot en met 5.40.

Op grond van het voorgaande komt de kantonrechter tot de conclusie dat de gevorderde verklaring voor recht inhoudende dat PostNL (hoofdelijk) aansprakelijk is op grond van onrechtmatige daad en vanaf 1 juli 2015 mede op grond van artikel 7:616a BW voor de nabetaling van het gevorderde achterstallige loon zal worden toegewezen. De aansprakelijkheid op grond van artikel 7:616b BW hoeft niet beoordeeld te worden.

De hiervoor bedoelde verklaring voor recht wordt toegewezen voor het achterstallige loon en niet ook voor ‘overige geleden schade’. Niet alleen is door FNV niet onderbouwd waaruit deze ‘overige geleden schade’ bestaat, ook is van belang dat op basis van de WAS overige schade zoals bijvoorbeeld de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW niet op de opdrachtgever kan worden verhaald.

Het hiervoor overwogene houdt in dat de vordering om PostNL te veroordelen tot betaling van een schadevergoeding ex artikel 15 en 16 Wet cao toewijsbaar is.

Uit de vaststellingsovereenkomst tussen FNV, 365Werk en de gemeente Midden-Groningen blijkt dat 365Werk ter zake van deze schade reeds een bedrag van € 16.000,00 aan FNV heeft betaald en de gemeente Midden-Groningen een bedrag van € 30.000,00. FNV vordert daarnaast nog eens € 100.000,00 aan schadevergoeding van PostNL. Die vordering zal deels worden afgewezen. In randnummer 222 van de dagvaarding zoekt FNV voor wat betreft deze vordering aansluiting bij de systematiek die door de SNCU als paritaire handhaver in de uitzendbranche wordt gehanteerd. Daarin geldt een maximering van € 100.000,00 aan (im)materiele schadevergoeding. FNV heeft in totaal van 365Werk en de gemeente Midden-Groningen reeds een bedrag van € 46.000,00 ontvangen. De kantonrechter zal PostNL daarom veroordelen tot het betalen van een schadevergoeding van € 54.000,00 te vermeerderen met de gevorderde wettelijke rente vanaf datum dagvaarding, zijnde 26 juli 2018, tot de dag der algehele voldoening.

FNV heeft verder betaling van buitengerechtelijke kosten gevorderd. Voldoende is gebleken dat buitengerechtelijke kosten zijn gemaakt. De omvang van de gevorderde vergoeding ter hoogte van € 2.907,56 is niet bestreden en komt de kantonrechter niet bovenmatig voor. Dit bedrag zal derhalve worden toegewezen, vermeerderd met de gevorderde wettelijke rente vanaf datum dagvaarding, zijnde 26 juli 2018, tot de dag der algehele voldoening.

Omdat PostNL in overwegende mate in het ongelijk wordt gesteld, wordt zij in de proceskosten veroordeeld, die tot op heden aan de zijde van FNV worden begroot op € 98,01 aan explootkosten, € 952,00 aan griffierecht en € 2.883,00 aan salaris gemachtigde (3 punten x tarief € 961,--), totaal derhalve € 3.933,01.