Uitspraken

De kantonrechter acht het spoedeisend belang voldoende gegeven met de omstandigheid dat [eiser] op 16 september 2019 pensioengerechtigd wordt en [gedaagde] de arbeidsovereenkomst met [eiser] per die datum kan opzeggen zonder een transitievergoeding verschuldigd te zijn. [eiser] kan derhalve worden ontvangen in zijn vorderingen.

De kantonrechter stelt bij de beoordeling voorop dat in een procedure als de onderhavige, strekkende tot het treffen van een voorlopige voorziening, een vordering slechts kan worden toegewezen indien voldoende aannemelijk is dat een overeenkomstige vordering in de bodemprocedure zal worden toegewezen, waarbij tevens de wederzijdse belangen van partijen, waaronder het belang bij onverwijlde toewijzing enerzijds en het restitutierisico anderzijds, dienen te worden afgewogen.

Uit de hiervoor weergegeven feiten leidt de kantonrechter af dat - anders dan door [eiser] is aangevoerd - er feitelijk geen sprake van een slapend dienstverband was. In elk geval hebben partijen door nieuwe afspraken te maken over de wijze waarop het dienstverband door [eiser] zou worden ingevuld en de loonbetalingsverplichting van de werkgever, die daar tegenover staat, een nieuwe invulling gegeven aan het dienstverband tussen partijen. Daarbij was het uitdrukkelijk de bedoeling van partijen om [eiser] aan het bedrijf van werkgever verbonden te houden, zoals ook ter zitting is gebleken.

Partijen twisten verder over de vraag of de gemaakte afspraken over de invulling van het dienstverband door [eiser], nadat aan hem een IVA-uitkering is toegekend, met zich brengen dat er deels een einde is gekomen aan het dienstverband. Voor zover dat het geval mocht zijn, merkt de kantonrechter op dat het recht op een transitievergoeding voor het beëindigde deel van de arbeidsovereenkomst thans niet meer in rechte kan worden gevorderd. De wetgever heeft immers in artikel 7: 686a lid 4 aanhef en sub b. BW een vervaltermijn van drie maanden vastgesteld, waarbinnen de werknemer zijn recht kan doen gelden. Voor het geval zou moeten worden geoordeeld dat het deel van het dienstverband waaraan thans door [eiser] geen invulling meer wordt gegeven nog mocht bestaan, is de kantonrechter vooralsnog van oordeel dat nu de afspraken van partijen behelsden om [eiser] in een vergelijkbare situatie te doen verkeren als van voor zijn arbeidsongeschiktheid, dit deel van de arbeidsovereenkomst als onlosmakelijk verbonden moet worden geacht met het dienstverband dat is ontstaan door de gemaakte afspraken van partijen. Ook dit deel kan daarom niet als slapend worden gekenschetst.

Waar [eiser] zich er op heeft beroepen dat de wetgever met het wetsvoorstel, dat is aangenomen op 11 juli 2018 en gepubliceerd in het Staatsblad op 20 juli 2018 (Staatsblad 2018, 234) en thans neergelegd in artikel 7: 673 e BW waarvan de inwerkingtreding is bepaald op 1 april 2020, heeft beoogd met het invoeren van een compensatieregeling de drempel voor werkgevers weg te nemen om arbeidsovereenkomsten van langdurig arbeidsongeschikte werknemers in stand te laten alleen vanwege het feit dat zij bij beëindiging van een dienstverband een transitievergoeding verschuldigd zijn, ziet [eiser] er aan voorbij dat in zijn geval er geen sprake is van een dergelijke situatie. In zijn geval immers heeft de werkgever er alles aan gedaan om hem bij het bedrijf waarin [eiser] werkzaam is geweest te blijven betrekken en hem bovendien in de gelegenheid te stellen zijn (resterende) arbeidsinzet naar vermogen te blijven leveren. Er is immers in het geheel geen sprake geweest van een situatie waarin de werknemer - nadat hij was afgekeurd en in aanmerking kwam voor een IVA-uitkering - nog slechts een zogenaamd papieren of slapend dienstverband had.

De kantonrechter neemt voorts in aanmerking dat geen van partijen - tot 3 september jongstleden - aanleiding heeft gevonden om tot een beëindiging van het dienstverband over te gaan. Minder dan twee weken voor de pensionering van [eiser], waardoor het dienstverband van [eiser] van rechtswege zou worden beëindigd, heeft [eiser] zijn werkgever voor het eerst aangesproken op zijn wens om de arbeidsovereenkomst voortijdig te willen beëindigen, uitsluitend vanwege de door de wetgever in het leven geroepen compensatieregeling. [eiser] beroept zich daarbij op HR 5 oktober 2018 (ECL:NL:HR:2018:1845) waarin is beslist dat ook de arbeidsongeschikte werknemer die ontslagen wordt vlak voor het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd aanspraak maakt op de volledige transitievergoeding. Die casus is evenwel niet gelijk aan de onderhavige. In het onderhavige geval immers, is er geen ontslag geweest. Evenmin kan uit dit arrest van de Hoge Raad worden afgeleid dat de werkgever, vanwege het recht van de werknemer op een transitievergoeding bij ontslag, gehouden is de werknemer (kort) voor zijn pensionering te ontslaan om hem daarmee een aanspraak op een transitievergoeding toe te kennen.

[eiser] heeft verder nog aangevoerd dat Autobedrijf [gedaagde] op grond van het bepaalde in artikel 7: 611 BW uit hoofde van goed werkgeverschap gehouden is om de arbeidsovereenkomst met hem op te zeggen, dan wel met hem een beëindigingsovereenkomst te sluiten, en de transitievergoeding te betalen, voordat hij de AOW-gerechtigde leeftijd heeft bereikt, omdat de werkgever door de genoemde compensatieregeling de te betalen transitievergoeding gecompenseerd krijgt en de werkgever daarom geen redelijk belang heeft om het dienstverband met hem te laten voortduren. Hij beroept zich daarbij onder meer op een uitspraak van de kantonrechter van de rechtbank Gelderland van 29-7-2019 (ECLI:NL:RBGEL:2019:3440), waarin het in stand houden van een slapend dienstverband in strijd werd geacht met goed werkgeverschap. Ook hier merkt de kantonrechter op dat wat er verder ook zij van de verschillende jurisprudentie waarmee de kantonrechter bekend is, zoals reeds overwogen, het dienstverband van [eiser] naar het voorlopig oordeel van de kantonrechter niet als een slapend dienstverband kan worden aangemerkt. In dat kader is het naar het voorlopig oordeel van de kantonrechter ook niet relevant welke antwoorden de Hoge Raad zal geven op de door de kantonrechter van de rechtbank Limburg gestelde prejudiciële vragen over de gehoudenheid van de werkgever om een redelijk voorstel van een werknemer tot beëindiging van het dienstverband te accepteren. (ECLI:NL:RBLIM:2019:3331). Nog daargelaten dat in casu niet van een redelijk voorstel tot beëindiging van de zijde van [eiser] is gebleken.

De primaire vordering van [eiser] komt op grond van al het hiervoor overwogene niet voor toewijzing in aanmerking. Waar het de subsidiaire vordering van [eiser] betreft, overweegt de kantonrechter dat het beginsel van de contractsvrijheid zich er in het algemeen tegen verzet een partij te veroordelen tot het ondertekenen van een overeenkomst waarvan de inhoud op geen enkele wijze vast staat, laat staan is gebaseerd op (wils-)overeenstemming tussen partijen. [gedaagde] heeft er dan ook terecht op gewezen dat deze vordering te onbepaald is om (in kort geding) te kunnen worden toegewezen. Dit reeds maakt dat de subsidiaire vordering moet worden afgewezen.

Op grond van het bovenstaande zullen de vorderingen van [eiser] worden afgewezen. [eiser] zal daarbij als de in het ongelijk te stellen partij in de proceskosten worden veroordeeld, aan de zijde van [gedaagde] begroot op € 720,00 aan salaris gemachtigde.