Uitspraken

Met het besluit van 22 oktober 2021 (primaire besluit) heeft verweerder het AVG-verzoek ingewilligd en de persoonsgegevens van eiseres verstrekt. Ook is een overzicht gegeven van de verstrekkingen van de persoonsgegevens van eiseres. Uit dit overzicht blijkt dat verweerder de persoonsgegevens van eiseres onder meer verstrekt heeft aan het COA en de DT&V.

Eiseres heeft bezwaar gemaakt naar aanleiding van het primaire besluit en daarbij aangegeven dat zij bezwaar heeft tegen de verwerking van haar (bijzondere) persoonsgegevens door verweerder, te weten het delen van die gegevens met het COA en de DT&V.

Verweerder heeft dit bezwaar opgevat als te zijn gericht tegen het primaire besluit en bij besluit van 7 december 2021 (het bestreden besluit) het bezwaar ongegrond verklaard.

Eiseres heeft beroep ingesteld tegen het bestreden besluit en in haar beroepschrift tevens verzocht om de toekenning van een schadevergoeding wegens onrechtmatige verwerking van haar (bijzondere) persoonsgegevens.

4. Op verzoek van verweerder en het COA heeft de rechtbank het COA als derde-partij aangemerkt. Bij brief van 15 februari 2023 heeft de rechtbank gemachtigde van eiseres ervan in kennis gesteld dat het COA als derde-partij aan deze procedure deelneemt. In de brief van 17 februari 2023 verzet de gemachtigde van eiseres zich tegen de deelname van het COA als derde-partij. De rechtbank heeft kennisgenomen van de argumenten die eiseres zowel in die brief als ter zitting heeft gegeven waarom zij vindt dat het COA niet als derde-partij zou moeten worden toegelaten, maar de rechtbank ziet daarin geen aanleiding om terug te komen op de beslissing om het COA als derde-partij in deze procedure toe te laten. Verweerder heeft voldoende toegelicht dat het COA als zelfstandig bestuursorgaan rechtstreeks in haar belang zou worden geraakt, als de rechtbank zou oordelen dat het delen van (bijzondere) persoonsgegevens door de IND met het COA onrechtmatig is.

5. De rechtbank stelt vast dat de door eiseres aangevoerde beroepsgronden uitsluitend betrekking hebben op de gestelde onrechtmatigheid van het delen van (bijzondere) persoonsgegevens door verweerder met het COA en de DT&V. Die beroepsgronden raken niet het bestreden besluit, dat ziet op de beslissing die is genomen op het inzageverzoek van eiseres. Desgevraagd heeft de gemachtigde van eiseres ter zitting aangegeven dat zij geen bezwaar heeft tegen het overzicht dat is verstrekt naar aanleiding van het inzageverzoek, maar dat het uitsluitend gaat om de -in de ogen van eiseres- onrechtmatige verwerking van (bijzondere) persoonsgegevens door verweerder. Dit punt komt aan de orde bij de beoordeling van het verzoek om schadevergoeding. Omdat er geen gronden zijn aangevoerd tegen het bestreden besluit, is het daartegen ingestelde beroep ongegrond.

6. De rechtbank stelt voorop dat zij bevoegd is kennis te nemen van het verzoek om schadevergoeding. Dit baseert de rechtbank op de uitspraak van de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (Afdeling) van 1 april 20201 en in het bijzonder op de rechtsoverwegingen 16 tot en met 22 van die uitspraak.

7. De voor de beoordeling van het verzoek belangrijke wet- en regelgeving is te vinden in de bijlage bij deze uitspraak.

8. Eiseres stelt dat haar (bijzondere) persoonsgegevens onrechtmatig zijn gedeeld en zij daarvan schade heeft geleden.

9. Voor de beantwoording van de vraag of er aanleiding bestaat voor de toekenning van een schadevergoeding, dient eerst te worden beoordeeld of het verwerken van de (bijzondere) persoonsgegevens van eiseres door verweerder -te weten het integraal delen van documenten met daarin (bijzondere) persoonsgegevens van eiseres met het COA en de DT&V- rechtmatig heeft plaatsgevonden.

10. Verweerder heeft in het bestreden besluit, toegelicht in het verweerschrift en ter zitting, het volgende standpunt ingenomen. Van onrechtmatige verwerking van (bijzondere) persoonsgegevens is geen sprake geweest. Voor de verwerking van persoonsgegevens vormt de taakuitoefening van het COA de verwerkingsgrondslag als bedoeld in artikel 6, eerste lid, onderdeel e, van de AVG. Uit artikel 3 van de Wet COA en de daarop gebaseerde Regeling verstrekkingen asielzoekers en andere categorieën vreemdelingen 2005 (Rva 2005) volgt dat de verwerking van persoonsgegevens noodzakelijk is voor de vervulling van een publieke taak van algemeen belang of uitoefening van openbaar gezag. Het COA is op grond daarvan belast met het bieden van onderdak aan asielzoekers gedurende het gehele asielproces en heeft daarnaast een begeleidingstaak. Daarbij moet rekening worden gehouden met de individuele behoeften van de vreemdeling, medewerkers en omwonenden. Het COA streeft bij de opvang van vreemdelingen naar een veilige en beheersbare opvang en dient rekening te houden met onder meer de kwetsbaarheid of anderszins bijzondere omstandigheid van een vreemdeling. Voor die taakuitoefening is het tevens noodzakelijk om bijzondere persoonsgegevens te verwerken, om in een zo vroeg mogelijk stadium te kunnen vaststellen of de asielzoeker een kwetsbaar persoon is en behoefte heeft aan specifieke steun en begeleiding. Ook voor de veiligheid van de bewoners en medewerkers van het COA is het noodzakelijk dat het COA beschikt over voldoende informatie om een volledig beeld te vormen van de vreemdelingen die zij huisvest. Gelet hierop is de zorgvuldige opvang van asielzoekers en de daarmee gepaard gaande zorg voor hun fysieke en mentale gezondheid een zwaarwegend algemeen belang als bedoeld in artikel 9, tweede lid, onder g, van de AVG, gelezen in samenhang met artikel 23, onder a, van de AVG en het Verdrag betreffende de status van vluchtelingen en de Opvangrichtlijn van de Europese Unie2, de Wet COA en de Rva 2005.

Ook voor de verwerking van persoonsgegevens door de DT&V is de grondslag volgens verweerder gelegen in artikel 6, eerste lid, onder e, van de AVG. Verweerder stelt dat de noodzaak voor het verwerken van persoonsgegevens volgt uit de taakuitoefening van de DT&V, te weten de uitvoering van het terugkeerbeleid, zoals dat is vastgelegd in de Vw, het Voorschrift Vreemdelingen 2000 en de Europese Terugkeerrichtlijn3. Die taakuitoefening wordt gekenmerkt door maatwerk en een zorgvuldige en humane vertrekstrategie. Het is volgens verweerder daarom van groot belang dat de DT&V in een zo vroeg mogelijk stadium wordt betrokken en daarbij zoveel mogelijk (volledige en controleerbare) informatie krijgt over de vreemdeling. Ieder stukje informatie kan in het terugkeerproces van belang zijn of worden. Ook de verwerking van bijzondere persoonsgegevens is noodzakelijk voor een doelmatige en doeltreffende uitvoering van de taken door de DT&V bij het uitzetten van vreemdelingen volgens verweerder. Het is van belang dat de DT&V de belangen en achterliggende overwegingen van de vreemdeling kent, in Nederland, maar zeker ook in het land van herkomst. De daarvoor benodigde informatie wordt in de procedure van verweerder en door andere ketenpartners geregistreerd en staat in het bijzonder in beschikkingen over de geloofwaardigheid van de identiteit en nationaliteit en verslagen van gehoren. Voor de DT&V bestaat een noodzaak voor de verwerking van (bijzondere) persoonsgegevens op het moment dat voor betrokkene een verplichting ontstaat om Nederland te verlaten. De afwijzing van een aanvraag van een verblijfsvergunning is een indicator voor de DT&V om een aanvang te maken met (voorbereidende) handelingen voor een vertrek uit Nederland. Gedurende de asielprocedure van eiseres is een dergelijke vertrekverplichting ontstaan en dus ook de noodzaak bij de DT&V om bijzondere persoonsgegevens betreffende eiseres te verwerken. Dat de verblijfsstatus van eiseres gedurende de asielprocedure is gewijzigd doet daar niet aan af. Het verwerken van de bijzondere persoonsgegevens vindt zijn grondslag in artikel 107, eerste lid, van de Vw, gelezen in samenhang met artikel 6, eerste lid, onder e, van de AVG, artikel 107a, eerste lid van de Vw, artikel 7.1a, eerste lid, onder i, van het Voorschrift vreemdelingen en artikel 9 tweede lid, onder g, van de AVG.

11. Eiseres erkent dat het COA informatie nodig heeft voor het uitoefenen van haar taak, maar stelt dat verweerder veel meer (bijzondere) persoonsgegevens met het COA heeft gedeeld dan noodzakelijk is. Het integraal delen van onder meer rapporten van gehoor, (voornemens tot) beschikkingen en rechterlijke uitspraken, waarin bijzondere persoonsgegevens van eiseres zijn opgenomen, is volgens eiseres in strijd met het beginsel van minimale gegevensverwerking, zoals neergelegd in artikel 5, eerste lid, onder c, van de AVG. Daarbij komt dat verweerder lijkt te veronderstellen dat toestemming van eiseres voor het delen van haar persoonsgegevens niet nodig is, omdat artikel 6, eerste lid, onder c en e, van de AVG van toepassing zijn, maar dan ligt het op de weg van verweerder om aan te tonen dat uit wet- of regelgeving volgt welke categorieën persoonsgegevens op welke wijze met het COA mogen worden gedeeld. Bovendien is het op grond van artikel 9 van de AVG verboden om bijzondere persoonsgegevens te verwerken, tenzij sprake is van een zwaarwegend algemeen belang en indien wordt voldaan aan evenredigheid met passende en specifieke maatregelen ter bescherming van de grondrechten en fundamentele belangen van eiseres. Eiseres meent dat voor het bieden van ‘passende steun’ het COA geen kennis hoeft te hebben van haar bijzondere persoonsgegevens of asielmotieven. Verweerder had kunnen volstaan met de vermelding dat in het geval van eiseres mogelijk passende steun moet worden geboden en dan had het COA bij eiseres kunnen informeren welke steun passend en gewenst is, waarbij eiseres zelf de controle had kunnen houden over welke informatie zij wel en niet met het COA wil delen. Eiseres concludeert dat er geen (noodzakelijkheids)grondslag is voor het delen van integrale documenten met het COA en dat, voor zover de bijzondere persoonsgegevens al onder artikel 107, vierde lid, van de Vw zouden vallen, verweerder het proportionaliteitsbeginsel heeft geschonden door het integraal delen van documenten, gehoren, beschikkingen en rechterlijke uitspraken. Het verstrekken van noodzakelijke informatie aan het COA ten behoeve van diens taakuitoefening kon ook worden bereikt door geen of minder persoonsgegevens met het COA te delen, aldus eiseres.

Eiseres stelt voorts dat het voorgaande ook geldt voor het delen van (bijzondere) persoonsgegevens door verweerder met de DT&V. Eiseres acht het delen van (bijzondere) persoonsgegevens met de DT&V nog voor het onherroepelijk worden van een afwijzend besluit onnodig en prematuur. Verder is nog van belang dat alle gegevens die verweerder heeft gedeeld met de DT&V na 20 maart 2019 -de datum dat de asielaanvraag van eiseres uiteindelijk is ingewilligd- ten onrechte zijn gedeeld, aangezien de DT&V vanaf dat moment niets meer met eiseres te maken had, omdat er geen vertrekplicht meer op haar rustte. Omdat zij de verwerking (het delen) van voornoemde gegevens onrechtmatig acht, heeft eiseres in beroep verzocht om een schadevergoeding.

Bij de beoordeling van de rechtmatigheid van het verwerken van de (bijzondere) persoonsgegevens van eiseres door verweerder betrekt de rechtbank de conclusie van de procureur-generaal van de Hoge Raad van 15 september 2021.4 Daarin is het volgende overwogen.

Artikel 6, eerste lid, van de AVG behelst een limitatieve opsomming van de gronden waarop persoonsgegevens rechtmatig kunnen worden verwerkt. In dit artikellid is, voor zover hier van belang, onder e, bepaald dat de verwerking van persoonsgegevens alleen rechtmatig is, indien de verwerking noodzakelijk is voor de vervulling van een taak van algemeen belang of van een taak in het kader van de uitoefening van het openbaar gezag dat aan de verwerkingsverantwoordelijke is opgedragen.

Het limitatieve karakter van de opsomming blijkt uit het woord ‘alleen’5. De woorden ‘voor zover’ bevestigen het beginsel van minimale gegevensverwerking (artikel 5, eerste lid, onder c, van de AVG): indien slechts een gedeelte van de verwerking of slechts een gedeelte van de verwerkte gegevens onder het bereik van de toepasselijke verwerkingsgrond(en) valt, is de verwerking slechts in zoverre rechtmatig, en voor het overige verboden. De woorden ‘ten minste’ maken duidelijk dat één en dezelfde verwerking onder het bereik van meer dan één verwerkingsgrond kan vallen. De verwerkingsgronden kunnen elkaar in die zin overlappen, maar de toepasselijkheid van één verwerkingsgrond volstaat voor het aannemen van rechtmatigheid.6

De verwerkingsgronden worden in de literatuur aangemerkt als equivalent, oftewel als gelijkwaardige alternatieven.7 Hierbij is van belang dat het toepassingsbereik en de rechtsgevolgen van de verwerkingsgronden verschillen. Een toestemming (de a-grond) kan bijvoorbeeld te allen tijde worden ingetrokken (artikel 7, derde lid, van de AVG), terwijl tegen een gegevensverwerking uit hoofde van een taak van algemeen belang (de e-grond) of de behartiging van gerechtvaardigde belangen (de f-grond) te allen tijde bezwaar kan worden gemaakt (artikel 21, eerste lid, van de AVG). Deze voorbehouden gelden niet als de gegevensverwerking berust op een wettelijke verplichting (de c-grond), maar daarvoor is een basis in het Unierecht of het nationale recht vereist, die aan bepaalde randvoorwaarden voldoet (artikel 6, derde lid, van de AVG). Gezien deze verschillen is het van belang om de verwerkingsgronden van elkaar te onderscheiden, ook al geldt uiteindelijk dat elke gegevensverwerking moet voldoen aan de basisvereisten van artikel 8 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden en artikel 8 Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.8

De verwerkingsgronden b tot en met f hebben gemeen dat zij de gegevensverwerking slechts toestaan indien en voor zover die ‘noodzakelijk’ is met het oog op de genoemde doeleinden. Dit vereiste van noodzakelijkheid correspondeert met de beginselen van proportionaliteit en subsidiariteit.9 Uit de rechtspraak van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJEU) blijkt dat het begrip ‘noodzakelijk’ in deze context een autonome Unierechtelijke betekenis heeft.10

De rechtbank stelt vast dat verweerder een grote hoeveelheid documenten, waarin zowel ‘gewone’ als bijzondere persoonsgegevens van eiseres zijn opgenomen, integraal heeft gedeeld met het COA en de DT&V. Het gaat hierbij onder meer om beschikkingen, rechterlijke uitspraken, een medisch advies en verslagen van gehoren. Dat de taakstellingen die het COA en de DT&V hebben, kunnen worden aangemerkt als een taak van (zwaarwegend) algemeen belang als bedoeld in artikel 6, eerste lid, onder e, van de AVG en artikel 9, tweede lid, onder g, van de AVG, kan de rechtbank op zich volgen. Verweerder heeft dit genoegzaam toegelicht. Dit is ook niet in geschil. Echter, dat het ter vervulling van die taken noodzakelijk is om bovengenoemde documenten met de daarin opgenomen (bijzondere) persoonsgegevens integraal te delen met het COA en de DT&V, volgt de rechtbank niet. Naar het oordeel van de rechtbank valt niet in te zien dat het doel waarvoor de (bijzondere) persoonsgegevens van eiseres worden verwerkt in redelijkheid niet op een andere, minder nadelige wijze kan worden verwezenlijkt. Dit doel is voor wat betreft het COA gelegen in de zorgvuldige opvang van asielzoekers en voor wat betreft de DT&V in het realiseren van het vertrek van vreemdelingen die niet in aanmerking komen voor een verblijfsvergunning. Verweerder heeft mede in het licht van het beginsel van minimale gegevensverwerking (artikel 5, eerste lid, onder c, van de AVG) nagelaten te onderbouwen waarom die doelen uitsluitend kunnen worden bereikt door het integraal delen van de documenten met daarin (bijzondere) persoonsgegevens van eiseres. Wat betreft het delen van persoonsgegevens met DT&V geldt bovendien dat onvoldoende is onderbouwd waarom het delen van al die gegevens al noodzakelijk is nog voordat onherroepelijk vast is komen te staan dat een vreemdeling Nederland dient te verlaten.
Ten aanzien van het delen van de bijzondere persoonsgegevens komt daar bij dat nergens uit blijkt dat verweerder heeft afgewogen of het delen van die gegevens evenredig is in verhouding tot het met het delen van die gegevens nagestreefde doel, of de wezenlijke inhoud van het recht op bescherming van persoonsgegevens wordt geëerbiedigd en of het nodig is om passende en specifieke maatregelen te treffen ter bescherming van de grondrechten en de fundamentele belangen van eiseres, zoals wel is vereist op grond van artikel 9, tweede lid, onder g, van de AVG.

De rechtbank concludeert dan ook dat verweerder de waarborgen voor de gegevensverwerking van zowel de ‘gewone’ (artikel 6 van de AVG) als de bijzondere persoonsgegevens (artikel 9 van de AVG) onvoldoende in acht heeft genomen. Het door verweerder met het COA en de DT&V integraal delen van de grote hoeveelheid documenten waarin de (bijzondere) persoonsgegevens van eiseres zijn opgenomen, acht de rechtbank dan ook onrechtmatig, nu hiervoor onvoldoende grondslag (noodzaak) bestond. Hiermee wordt tevens afbreuk gedaan aan het in artikel 5, eerste lid, onder c, van de AVG neergelegde beginsel van minimale gegevensverwerking.

15. Hiervoor heeft de rechtbank geconcludeerd dat de verwerking van (bijzondere) persoonsgegevens van eiseres onrechtmatig is geweest. Het is vervolgens de vraag of dit moet leiden tot de toekenning van een schadevergoeding. Bij de beoordeling hiervan neemt de rechtbank het volgende in overweging.

16. Dat sprake is geweest van onrechtmatige gegevensverwerking is op zichzelf niet voldoende om aanspraak te maken op schadevergoeding. Dit blijkt uit een arrest van het HvJEU van 4 mei 202311, waarin is bepaald dat een inbreuk op de bepalingen van de AVG op zich niet volstaat voor de toekenning van een recht op schadevergoeding. Het HvJEU heeft in dit arrest allereerst bepaald dat het intreden van schade in het kader van een verwerking van persoonsgegevens slechts potentieel is en, ten tweede, dat een inbreuk op de AVG niet noodzakelijkerwijs tot schade leidt en, ten derde, dat een causaal verband moet bestaan tussen de betrokken inbreuk en de door de betrokkene geleden schade om een recht op schadevergoeding te kunnen doen ontstaan. In dit arrest heeft het HvJEU verder overwogen dat een persoon die wordt getroffen door een inbreuk op de AVG met negatieve gevolgen voor hem, moet bewijzen dat die gevolgen immateriële schade in de zin van artikel 82 van de AVG opleveren.

Voor de beoordeling van een verzoek om vergoeding van immateriële schade wordt, volgens vaste jurisprudentie van de Afdeling12 aansluiting gezocht bij het civiele schadevergoedingsrecht.

Artikel 6:106 van het Burgerlijk Wetboek (BW) luidt:

Van de in artikel 6:106, eerste lid, aanhef en onder b, van het BW bedoelde aantasting in persoon ‘op andere wijze’ is in ieder geval sprake indien de benadeelde partij geestelijk letsel heeft opgelopen. Degene die zich hierop beroept, zal voldoende concrete gegevens moeten aanvoeren waaruit kan volgen dat in verband met de omstandigheden van het geval psychische schade is ontstaan. Daartoe is vereist dat naar objectieve maatstaven het bestaan van geestelijk letsel kan worden vastgesteld. Ook als het bestaan van geestelijk letsel in voornoemde zin niet kan worden aangenomen, is niet uitgesloten dat de aard en de ernst van de normschending en van de gevolgen daarvan voor de benadeelde, meebrengen dat van de in artikel 6:106, aanhef en onder b, van het BW bedoelde aantasting in zijn persoon ‘op andere wijze’ sprake is. In zo een geval zal degene die zich hierop beroept de aantasting in zijn persoon met concrete gegevens moeten onderbouwen. Dat is slechts anders indien de aard en de ernst van de normschending meebrengen dat de in dit verband relevante nadelige gevolgen daarvan voor de benadeelde zo voor de hand liggen, dat een aantasting in de persoon kan worden aangenomen. Van een aantasting in de persoon ‘op andere wijze’ als bedoeld in artikel 6:106, aanhef en onder b, van het BW is niet reeds sprake bij de enkele schending van een fundamenteel recht.13

Met het in 17.3 geschetste kader kan volgens de eerdergenoemde Afdelingsuitspraak van 1 april 2020 worden voldaan aan de eisen van de AVG en aan de rechtspraak van het HvJEU, waarin is geoordeeld dat het bij gebrek aan communautaire regelgeving een aangelegenheid van de interne rechtsorde van elke lidstaat is om de regels vast te stellen voor de uitoefening van het recht op schadevergoeding, mits het gelijkwaardigheidsbeginsel en het doeltreffendheidsbeginsel in acht worden genomen.14

De rechtbank stelt vast dat eiseres niet heeft gesteld dat zij als gevolg van het onrechtmatig handelen van verweerder geestelijk letsel heeft opgelopen, dat op objectieve gronden kan worden vastgesteld.

Eiseres stelt dat zij in haar persoon is aangetast. Zij stelt dat haar privacy is geschonden, omdat de door verweerder gedeelde gegevens strikt vertrouwelijke en gevoelige persoonsgegevens bevatten en zij geen toestemming heeft gegeven voor het delen van die gegevens met het COA en de DT&V. Het gaat om zeer persoonlijke, intieme en privé informatie, waaronder informatie over haar politieke mening, geloofsovertuiging, medische informatie en zeer traumatische ervaringen en de psychische gevolgen daarvan, waarvan verweerder vertrouwelijke behandeling had beloofd. Eiseres is erg verdrietig en ontdaan dat haar meest intieme en persoonlijke gegevens zijn gedeeld met onbekenden. Een groot aantal COA-medewerkers heeft toegang gehad tot die gegevens. Zij vraagt daarom om de toekenning van een schadevergoeding van tenminste € 20.000,-, maar niet meer dan € 24.999,-, waarbij zij erop wijst dat de verwerking van haar gegevens zeer verstrekkend en onnodig is en dat het gaat om heel veel gegevens van zeer persoonlijke aard.

De rechtbank is van oordeel dat eiseres recht heeft op toekenning van een vergoeding voor immateriële schade. Verweerder heeft gehandeld in strijd met de artikelen 5, 6 en 9 van de AVG en heeft daardoor het recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer van eiseres geschonden. Een inbreuk op de persoonlijke levenssfeer van eiseres kan worden aangemerkt als een aantasting in de persoon als bedoeld in artikel 6:106, eerste lid en onder b, van het BW, die aanspraak geeft op vergoeding van immateriële schade. Eiseres heeft de hoogte van de gevraagde schadevergoeding echter in het geheel niet onderbouwd. Gelet op de omstandigheden van dit geval, waaronder de aard, duur en ernst van de inbreuk, zal de rechtbank deze schade naar billijkheid vaststellen op € 500,-. De rechtbank sluit hiermee aan bij jurisprudentie van de Afdeling15. Daarbij neemt de rechtbank in aanmerking de bijzondere gevoeligheid van de aard van de persoonsgegevens die in dit geval zonder toestemming van eiseres zijn verwerkt. Voor de verwerking van bijzondere (gevoelige) persoonsgegevens als bedoeld in artikel 9 van de AVG, is in de AVG een hoger beschermingsniveau is neergelegd dan voor gewone persoonsgegevens. De nadelige gevolgen van de verstrekking van de gevoelige persoonsgegevens liggen voor de hand. De rechtbank ziet in dit geval gezien het feit dat de privacygevoelige persoonsgegevens bij een groep professionals terecht zijn gekomen, die uit hoofde van hun functie een geheimhoudingsplicht hebben en de duur van de inbreuk geen aanleiding een hoger bedrag toe te kennen.