Uitspraken

Het verweer van [gedaagde] dat de arbeidsovereenkomst per 1 april 2023 met wederzijds goedvinden is beëindigd als gevolg van een omstreeks 14 maart 2023 tussen partijen mondeling gemaakte afspraak, wordt verworpen. Nog daargelaten dat [eiser] heeft betwist dat die afspraak is gemaakt, is op grond van artikel 7:670b lid 1 BW een overeenkomst waarmee een arbeidsovereenkomst wordt beëindigd slechts geldig als deze schriftelijk is aangegaan. Overigens kan ook een schriftelijke beëindigingsovereenkomst nog binnen veertien dagen zonder opgaaf van redenen door de werknemer worden ontbonden, artikel 7:670b lid 2 BW. De arbeidsovereenkomst is dus op 25 april 2023 - van rechtswege – geëindigd, overeenkomstig het bepaalde in artikel 7:667 lid 1 BW.

Vervolgens ligt de vraag voor of [eiser] over de periode van 25 april 2022 tot 25 april 2023 recht heeft op betaling van achterstallig loon, vakantiegeld en vakantiedagen, omdat in plaats van het in de arbeidsovereenkomst vermelde uurloon van € 17,73 bruto een lager loon is uitbetaald.

Ook het verweer dat [eiser] vanaf 14 maart 2023 geen recht heeft op loon omdat hij na die datum niet meer heeft gewerkt en zich niet beschikbaar heeft gehouden, slaagt niet. Dit (betwiste) verweer is namelijk niet onderbouwd en bovendien heeft [gedaagde] ter zitting erkend dat [eiser] op 17 maart 2023 (dus na 14 maart 2023) tijdens het verrichten van zijn werkzaamheden voor [gedaagde] van een trap is gevallen. Daarom houdt de kantonrechter het ervoor dat [eiser] van 14 tot en met (een deel van) 17 maart 2023 wel heeft gewerkt en dus recht heeft op loon. Het op 17 maart 2023 door [eiser] aan [gedaagde] toegezonden WhatsApp-bericht (de foto van zijn voet/enkel in het gips) moet naar het oordeel van de kantonrechter als een ziekmelding worden aangemerkt. Voor zover [gedaagde] betwist dat [eiser] arbeidsongeschikt was, had hij de arbeidsongeschiktheid door een bedrijfsarts moeten laten beoordelen. Omdat [gedaagde] dat niet heeft gedaan, gaat de kantonrechter ervan uit dat [gedaagde] met ingang van 17 maart 2023 arbeidsongeschikt is geweest en dus niet beschikbaar was voor het verrichten van zijn werkzaamheden. Daarom heeft [eiser] vanaf die datum tot 25 april 2023 op grond van artikel 7:629 BW in verbinding met artikel 34 van de cao recht op doorbetaling van 95% van zijn loon.

Gelet op het bovenstaande is de (cijfermatig door [gedaagde] niet betwiste) loonvordering van [eiser] van € 12.905,75 bruto toewijsbaar. Hetzelfde geldt voor de vordering betreffende het vakantiegeld van € 1.046,39 bruto en de vakantie-uren ad € 16,42 bruto.

Omdat het achterstallige salaris en vakantiegeld niet (tijdig) zijn betaald, zal daarover de wettelijke verhoging ex artikel 7:625 BW worden toegewezen. De kantonrechter zal die verhoging billijkheidshalve beperken tot maximaal 10%. Ook de wettelijke rente over het achterstallige loon en de vakantiedagen is toewijsbaar vanaf de betreffende data van verzuim tot de dag van betaling.

Het verzoek tot overlegging van aangepaste salarisspecificaties over de periode van 25 april 2022 tot 25 april 2023 is eveneens toewijsbaar.

[gedaagde] zal ook worden veroordeeld tot betaling van een aanzegvergoeding. Op grond van artikel 7:668 lid 1, onderdeel a, BW moet de werkgever de werknemer uiterlijk een maand voordat een arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd van rechtswege eindigt, schriftelijk informeren over het al dan niet voortzetten van de arbeidsovereenkomst. Vaststaat dat [gedaagde] die verplichting in het geheel niet is nagekomen. Hierom is hij op grond van artikel 7:668 lid 3 BW aan [eiser] een vergoeding verschuldigd gelijk aan het bedrag van het loon voor één maand.

Het verweer van [gedaagde] dat toekenning van een aanzegvergoeding naar maatstaven van redelijkheid en billijkheid onaanvaardbaar is (artikel 6:2 lid 2 BW) wordt verworpen. [gedaagde] heeft in dit verband gesteld dat [eiser] zich tijdens het dienstverband onbetamelijk heeft gedragen door zijn zoon zonder toestemming van [gedaagde] aan te melden als stagiair en door te weigeren de beëindigingsovereenkomst te ondertekenen. Ook heeft hij gesteld dat [eiser] een werknemer van [gedaagde] in het gezicht heeft gespuugd. Die omstandigheden – voor zover al juist – leiden er naar het oordeel van de kantonrechter niet toe dat op grond van de redelijkheid en billijkheid toekenning van de aanzegvergoeding achterwege moet blijven.

De verzochte aanzegvergoeding van € 2.655,24 bruto (gelijk aan het maandsalaris op basis van het uurloon van € 17,73 bruto plus 8% vakantietoeslag over 32 uur per week) is dan ook toewijsbaar.

Ook moet [gedaagde] de transitievergoeding betalen. Uit artikel 7:673 lid 1 onderdeel a onder 3 BW volgt, dat de werkgever aan de werknemer een transitievergoeding verschuldigd is indien – kort gezegd – de arbeidsovereenkomst na een einde van rechtswege op initiatief van de werkgever niet aansluitend is voortgezet. Aan deze voorwaarde is voldaan. Immers, [gedaagde] wilde de arbeidsovereenkomst voor bepaalde tijd niet voorzetten, omdat hij geen vertrouwen meer had in [eiser]. Een transitievergoeding is niet verschuldigd als de werknemer ernstig verwijtbaar heeft gehandeld of nagelaten (art 7:673 lid 7 onderdeel c BW), maar [gedaagde] heeft niet gesteld dat van dergelijk handelen of nalaten sprake is. De door [eiser] verzochte transitievergoeding (die is berekend op basis van een werkweek van 40 uur en het uurloon van € 17,73 bruto vermeerderd met 8% vakantietoeslag) is dus toewijsbaar.

De proceskosten komen voor rekening van [eiser], omdat [gedaagde] (grotendeels) ongelijk krijgt.