Uitspraken

Partijen zijn het erover eens dat [eiser] in 2020 (afgerond) 116 vakantie-uren heeft opgebouwd en (afgerond) 160 vakantie-uren heeft opgenomen. Zij verschillen van mening over het saldo vakantie-uren over 2019. Volgens [eiser] was er begin 2020 een resterend saldo van 115,43, zodat hij nog recht heeft op uitbetaling van (afgerond) 72 vakantie-uren. Volgens Hoenderdaell bedroeg het saldo van vakantie-uren bij uitdiensttreding van [eiser] -/-43,33. Hoenderdaell gaat er dus vanuit dat er geen vakantie-uren uit 2019 resteren.

De kantonrechter stelt voorop dat de werkgever een administratie moet bijhouden van de door de werknemer genoten en openstaande vakantiedagen.1Ten aanzien van een beweerd tegoed aan vakantiedagen liggen de stelplicht en de bewijslast bij de werknemer, maar bij betwisting van het door de werknemer gestelde tegoed zal de werkgever zijn betwisting mede moeten motiveren aan de hand van uit de administratie blijkende gegevens, die dan ook door de werkgever in het geding gebracht moeten worden.2

[eiser] stelt dat hij over 2019 nog 115,43 vakantie-uren tegoed heeft. Hoenderdaell voert aan dat de door [eiser] genoemde 115,43 uren over 2019 geen vakantie-uren, maar overwerkuren zijn. Hoenderdaell heeft geen gegevens uit haar administratie overgelegd waaruit volgt hoeveel vakantie-uren [eiser] over 2019 tegoed of opgenomen heeft. Hoenderdaell verwijst wel naar een afdruk uit haar administratie3, maar naar de kantonrechter begrijpt ziet dit ‘Plus-min overzicht’ op de overwerkuren. Op dat overzicht staat namelijk de ‘Huidige plus-min balans’ en niet de vakantie-uren. Die vakantie-uren staan kennelijk in het volgende tabblad in het systeem, dat Hoenderdaell niet heeft overgelegd.

Daar komt bij dat Hoenderdaell in haar e-mail van 9 januari 2020 aan [eiser] schrijft dat ze de vakantie-uren heeft berekend en dat die van [eiser] 115,43 uren of 14,4 dagen bedragen. Deze e-mail ondersteunt de stelling van [eiser] dat hij begin 2020 voor 2019 115,43 vakantie-uren tegoed had. Dat per vergissing ‘vakantie-uren’ in plaats van ‘overwerkuren’ in de e-mail zou staan, zoals Hoenderdaell aanvoert, acht de kantonrechter niet aannemelijk. Uit de door [eiser] overgelegde afdruk van het systeem4 blijkt namelijk dat [eiser] van 1 maart 2017 tot en met 15 maart 2020 70,65 overwerkuren tegoed had. Als hij ook nog 115,43 overwerkuren (in plaats van vakantie-uren) tegoed zou hebben voor 2019, dan had dat in dit overzicht vermeld moeten staan, omdat Hoenderdaell pas op 31 mei 2020 de betreffende 115,43 uren in het systeem heeft afgeboekt onder vermelding ‘Correctie Covid’. Bovendien kan dan niet kloppen dat [eiser] per 1 juni 2020 (na de ‘Correctie Covid’) nog 8,47 overwerkuren tegoed zou hebben5; dan ontbreken er immers nog 62,18 uren (70,65 – 8,47).

De kantonrechter gaat er daarom van uit dat de 115,43 uren vakantie-uren zijn. Dit komt overeen met de mededeling van Hoenderdaell in haar e-mail van 9 januari 2020 en de weergave van de overwerkuren in haar administratie. Hoenderdaell heeft haar standpunt dat de 115,43 uren overuren zijn onvoldoende onderbouwd.

[eiser] stelt dat hij tot 15 maart 2020 70,65 overwerkuren heeft opgebouwd. Dit onderbouwt hij met de eerdergenoemde door hem overgelegde afdruk van het administratiesysteem6. Volgens [eiser] moeten deze openstaande overwerkuren worden uitbetaald, omdat de overwerkuren zouden worden gecompenseerd op basis van tijd-voor-tijd (betaald verlof), maar dat niet mogelijk was door het eindigen van de arbeidsovereenkomst.

Hoenderdaell betwist niet dat er sprake is van overwerkuren of dat de openstaande overwerkuren zouden worden gecompenseerd op basis van tijd-voor-tijd (betaald verlof). Daarmee is het uitgangspunt dat Hoenderdaell de openstaande overwerkuren van [eiser] bij het einde van de arbeidsovereenkomst moet uitbetalen.7 Hoenderdaell heeft bij de eindafrekening ook daadwerkelijk 19,9 (andere) overuren (van na 31 mei 2020) aan [eiser] uitbetaald.

Hoenderdaell voert aan dat er verder geen overwerkuren meer openstaan, omdat [eiser] de rest van zijn overwerkuren in vrije tijd heeft opgenomen. In dat verband stelt Hoenderdaell dat zij (begin 2020) mondeling met [eiser] heeft afgesproken dat de 115,43 overuren zo snel mogelijk worden opgenomen. Dit zou blijken uit de e-mail van [eiser] van 1 mei 2020. In die e-mail bevestigt [eiser] inderdaad dat naar aanleiding van het op 9 januari 2020 van Hoenderdaell ontvangen overzicht, is afgesproken dat hij deze 14,4 dagen (115,43 uren) zo snel mogelijk zou opmaken. Hij heeft vervolgens vrij genomen de week van 2 tot en met 9 februari 2020 en de week van 16 tot en met 24 maart 2020, zodat hij er aardig doorheen was, aldus [eiser]. Zoals hiervoor al is overwogen gaat de kantonrechter ervan uit dat de 115,43 uren vakantie-uren uit 2019 zijn, die door [eiser] in 2020 zijn opgenomen. De e-mail van [eiser] van 1 mei 2020 onderbouwt dus niet de door Hoenderdaell gestelde afspraak tussen partijen ten aanzien van het opnemen van overuren tijdens de corona lockdown periode.

Verder stelt Hoenderdaell dat zij aan het begin van de corona lockdown periode met [eiser] (mede in zijn hoedanigheid van aanspreekpunt van het keukenpersoneel) in gesprek is gegaan, en dat toen mondeling met [eiser] is afgesproken dat hij in deze periode zijn overuren zou opnemen. [eiser] heeft daar zelf voor gekozen, in tegenstelling tot de meeste van zijn directe collega’s, die hebben doorgewerkt, aldus Hoenderdaell.

Dat [eiser] ervoor heeft gekozen zijn overuren in de lockdown periode op te nemen blijkt echter nergens uit. [eiser] betwist gemotiveerd dat de door Hoenderdaell gestelde afspraak met hem is gemaakt. Daarbij heeft [eiser] ter zitting aangevoerd dat hij tijdens de lockdown periode ook heeft gewerkt; hij heeft thuis calculaties gemaakt, take away opgezet, overleg gevoerd over social media en vanaf Pasen in het restaurant gewerkt voor take away, aldus [eiser]. Hoenderdaell weerspreekt niet dat [eiser] na 15 maart 2020 de door hem gestelde werkzaamheden (thuis) heeft verricht. Vast staat weliswaar dat [eiser] in de lockdown periode minder heeft gewerkt dan de overeengekomen 40 uur per week, maar daaruit blijkt niet dat partijen zijn overeengekomen dat [eiser] zijn overuren in die periode zou opnemen. Hetzelfde geldt voor het feit dat [eiser] niet heeft ingeklokt. Daarbij komt dat [eiser] ook ten aanzien van het niet inklokken verweer heeft gevoerd. Volgens [eiser] heeft hij uitdrukkelijk aan Hoenderdaell gevraagd of hij moest klokken, waarop Hoenderdaell zou hebben geantwoord dat dit niet nodig was ‘want jullie komen toch niet aan je uren’.

Dit betekent dat de door Hoenderdaell gestelde afspraak met [eiser] niet is komen vast te staan.

Ter zitting heeft Hoenderdaell nog aangevoerd dat zij het uitbetalen van de overuren aan [eiser] niet fair vindt tegenover de rest van het team, dat wél heeft gewerkt tijdens de coronasluiting. Voor zover Hoenderdaell hiermee bedoelt te stellen dat van [eiser] verwacht had mogen worden dat hij zijn overuren zou opmaken in de corona lockdown periode, dan is dit door Hoenderdaell onder de gegeven omstandigheden onvoldoende onderbouwd. Aangenomen moet worden dat Hoenderdaell geen concreet verzoek aan [eiser] heeft gedaan over het opnemen van zijn overuren. Hoenderdaell stelt namelijk uitdrukkelijk en bij herhaling dat het [eiser] zelf is geweest die hiervoor heeft gekozen, en dat er voldoende werk voor [eiser] was. Ook is niet gesteld of gebleken dat [eiser] door Hoenderdaell is opgeroepen om meer dan de door hem genoemde uitgevoerde werkzaamheden te verrichten. Verder neemt de kantonrechter in aanmerking dat Hoenderdaell van de overheid NOW-steun (Tijdelijke Noodmaatregel Overbrugging voor Werkgelegenheid) heeft ontvangen voor loonkosten, zoals als niet betwist vast staat.

De conclusie is dat [eiser] aanspraak kan maken op uitbetaling van zijn tot 15 maart 2020 opgebouwde overuren. Hoenderdaell heeft niet gemotiveerd weersproken dat dit er 70,65 zijn. Het uurloon van [eiser] bedraagt € 17,02 bruto, vermeerderd met 8% vakantietoeslag, zodat ook de vordering van € 1.298,66 bruto wordt toegewezen.

De gevorderde wettelijke verhoging en de wettelijke rente zullen ook worden toegewezen, omdat Hoenderdaell de vakantie- en overwerkuren te laat heeft betaald. De wettelijke verhoging zal worden beperkt tot 20%.

Hoenderdaell zal ook worden veroordeeld om een bruto-netto salarisspecificatie te verstrekken over de uitbetaling van de vakantie- en overuren, omdat Hoenderdaell hiertoe verplicht is en tegen deze vordering geen verweer is gevoerd. De dwangsom zal worden toegewezen tot € 50,00 per dag en met een maximum van € 5.000,00, zoals hieronder nader bepaald.

De buitengerechtelijke kosten worden toegewezen zoals gevorderd, omdat voldoende is gebleken dat [eiser] dergelijke kosten in redelijkheid heeft moeten maken. De gevorderde rente over de buitengerechtelijke kosten wordt afgewezen, omdat niet is gesteld of gebleken dat deze kosten daadwerkelijk zijn betaald.

De proceskosten komen voor rekening van Hoenderdaell, omdat zij ongelijk krijgt. [eiser] heeft gevorderd dat Hoenderdaell wordt veroordeeld tot betaling van de kosten van het conservatoir derdenbeslag dat op 18 januari 2021 onder de Rabobank is gelegd. Deze vordering is gelet op het bepaalde in artikel 706 Wetboek van Burgerlijke Rechtsvordering toewijsbaar. Daarbij wordt Hoenderdaell ook veroordeeld tot betaling van € 109,00 aan nasalaris, voor zover daadwerkelijk nakosten door [eiser] worden gemaakt.