Uitspraken

De vordering en de tegenvordering lenen zich voor gezamenlijke behandeling.

Het gaat in deze zaak in de kern om de vraag of [gedaagde] de huurovereenkomst heeft geannuleerd en annuleringskosten moet betalen, dan wel of de reservering is verplaatst naar het voorjaar van 2021.

Tussen partijen is niet in geschil dat de algemene voorwaarden van QTC op de overeenkomst van toepassing zijn. Daarin is bepaald dat geannuleerd moet worden per aangetekende post of per e-mail (artikel 3.3). Alleen al om die reden kan QTC niet worden gevolgd in haar stelling dat zij een telefonische mededeling van [gedaagde] dat hij in de overeengekomen periode niet met de camper wilde vertrekken in combinatie met het feit dat [gedaagde] de camper in de betreffende periode niet heeft opgehaald, heeft mogen opvatten als een annulering.

Vast staat weliswaar dat in het telefoongesprek op 15 april 2020 is besproken dat [gedaagde] niet met de camper zou vertrekken in de overeengekomen huurperiode, maar partijen zijn het er ook over eens dat QTC in dit gesprek aan [gedaagde] de keuze heeft gegeven om ofwel de boeking door te schuiven naar een latere periode, ofwel te annuleren. Partijen verschillen alleen van mening over de vraag of de door QTC aangeboden doorschuifoptie in tijd beperkt is tot het kalenderjaar 2020. [gedaagde] schrijft vervolgens in zijn e-mail van 25 april 2020 dat hij de reservering wil verplaatsen naar de periode van 7 mei tot en met 17 juni 2021. Uit deze e-mail blijkt niet dat [gedaagde] de huur wil annuleren. Er zijn ook geen andere e-mails of aangetekend verzonden brieven van [gedaagde] waarin hij de camperhuur annuleert. Van annulering zoals bepaald in de algemene voorwaarden is dus geen sprake.

QTC beroept zich er verder op dat zij mocht overgaan tot de annuleringsprocedure, omdat [gedaagde] de boeking niet wilde doorschuiven naar een latere datum in 2020. QTC stelt dat [naam directeur] in het telefoongesprek heeft gezegd dat verplaatsing alleen kon in 2020, en dat de annuleringsvoorwaarden van toepassing zijn als [gedaagde] dit niet zou willen, waarbij de door QTC in verband met de coronacrisis opgestelde coulanceregeling aan [gedaagde] is voorgehouden.

[gedaagde] betwist een en ander gemotiveerd. Hij heeft overgelegd een aan [naam directeur] gerichte e-mail met verzendtijdstip 15 april 2020 17:21 uur en onderwerp ‘boeking 201904495 | samenvatting telefoongesprek vandaag’, waarin hij schrijft dat [naam directeur] heeft toegezegd dat de reservering naar een latere datum verplaatst kan worden, welke voorwaarden gelden in het geval [gedaagde] helemaal van de reservering wenst af te zien, en dat [gedaagde] de komende week zal bekijken welke periode hij de camper alsnog wil afnemen (als alle coronaperikelen achter de rug zijn en gelet op de hulpvraag van zijn moeder). De e-mail eindigt met: “Mocht ik een en ander niet correct verwoord hebben laat u me dit dan zo spoedig mogelijk weten zodat wij de beslissing kunnen nemen op de juiste gronden”. Uit het gespreksverslag van [gedaagde] blijkt niet dat [naam directeur] heeft gezegd dat verplaatsing alleen kon in 2020, en dat anders sprake zou zijn van annulering.

QTC betwist de ontvangst van deze e-mail. Wel bevestigt [naam directeur] ter zitting dat de e-mail het gebruikelijke e-mailadres van QTC vermeldt, en dat eerdere correspondentie tussen partijen via dit adres heeft plaatsgevonden. Voor zover QTC stelt dat [gedaagde] deze e-mail niet daadwerkelijk heeft verzonden, maar heeft geproduceerd ten behoeve van deze procedure, bestaat daarvoor geen enkel aanknopingspunt. Het enkele feit dat de e-mail van [gedaagde] geen reply is op een eerdere e-mail is daarvoor onvoldoende. Tegen de suggestie dat de e-mail vals is heeft [gedaagde] zich ter zitting gemotiveerd verweerd, en toegelicht hoe de e-mail tot stand is gekomen. [gedaagde] zegt dat hij na het telefoongesprek een verslag is gaan schrijven in Word of in notities, dit verslag vervolgens in een nieuwe e-mail heeft geplakt en aan QTC heeft gezonden.

Gelet op het voorgaande neemt de kantonrechter aan dat de e-mail van 15 april 2020 QTC heeft bereikt. QTC heeft in reactie daarop niet meegedeeld dat [gedaagde] het telefoongesprek onjuist heeft samengevat. Ook heeft [naam directeur] uit eigen beweging zijn versie van de telefonisch gemaakte afspraken en de aan [gedaagde] voorgehouden (coulance) voorwaarden voor verplaatsen of annuleren niet schriftelijk aan [gedaagde] bevestigd, terwijl dit wel in de rede lag. Sterker nog, QTC heeft haar coulanceregeling toegezonden aan al haar klanten, behalve aan [gedaagde], omdat ze met hem al in gesprek was, aldus [naam directeur] ter zitting. Volgens [naam directeur] hebben alle andere klanten de coulanceregeling geaccepteerd, en begrepen dat verplaatsing naar 2021 annuleren betekende. Het feit dat alleen [gedaagde] de regeling niet toegestuurd heeft gekregen bevestigt veeleer de lezing van [gedaagde] dat in zijn geval verplaatst mocht worden zonder beperking in tijd.

QTC heeft dus niet aannemelijk kunnen maken dat haar telefonische aanbod aan [gedaagde] om de reservering te verplaatsen alleen gold voor 2020, zodat QTC ook op deze grond geen beroep kan doen op haar annuleringsregeling.

Dit betekent dat [gedaagde] de huurovereenkomst zoals die op 3 februari 2020 aan hem is bevestigd in beginsel moet nakomen, en het restant van de overeengekomen huurprijs nog moet betalen. [gedaagde] stelt echter dat hij deze overeenkomst niet hoeft na te komen, en beroept zich daarvoor op een afspraak tussen partijen dat hij de reservering mocht verplaatsen naar een latere periode, die niet beperkt is tot het kalenderjaar 2020. Dit onderbouwde verweer slaagt. Zoals hiervoor is overwogen zijn partijen het erover eens dat [gedaagde] de reservering mocht verplaatsen, en is niet komen vast te staan dat QTC haar telefonische aanbod daartoe heeft geclausuleerd tot 2020. Kort na het gesprek heeft [gedaagde] het aanbod geaccepteerd, en aan QTC doorgegeven ervoor gekozen te hebben de reservering te verplaatsen naar de periode van 7 mei tot en met 17 juni 2021. Daarmee is een gewijzigde overeenkomst tot stand gekomen.

Dit schept voor partijen over en weer verplichtingen. [gedaagde] wil zijn uit de verplaatste reservering voortvloeiende verplichting nog steeds nakomen. Zelfs ter zitting op 18 maart 2021 heeft [gedaagde] dit nog aangegeven. [naam directeur] heeft op zijn beurt echter ondubbelzinnig verklaard dat hij geen camper meer ter beschikking van [gedaagde] wil stellen. QTC wil de gewijzigde overeenkomst dus uitdrukkelijk niet nakomen en is daarmee in verzuim, zodat sprake is van een tekortkoming in de nakoming die de ontbinding van de overeenkomst door [gedaagde] rechtvaardigt.

De conclusie is dat de vordering van QTC tot betaling van de annuleringsvergoeding wordt afgewezen, en de tegenvordering van [gedaagde] tot ontbinding van de overeenkomst wordt toegewezen. Door de ontbinding ontstaat voor partijen een verplichting tot ongedaanmaking van de al door hen ontvangen prestaties. Dit betekent dat QTC de aanbetaling die zij van [gedaagde] heeft ontvangen van € 1.372,80 moet terugbetalen, zodat ook die tegenvordering van [gedaagde] wordt toegewezen. Er is geen grond om daarop ‘administratiekosten’ in mindering te brengen.

De proceskosten komen zowel in de zaak van de vordering als in de zaak van de tegenvordering voor rekening van QTC, omdat zij ongelijk krijgt. Omdat [gedaagde] in persoon procedeert (zonder gemachtigde), geen griffierecht en geen explootkosten heeft moeten betalen, worden de proceskosten voor [gedaagde] op nihil gesteld.