Uitspraken

In een executiegeschil kan de voorzieningenrechter de tenuitvoerlegging van een vonnis schorsen indien hij van oordeel is dat de executant mede gelet op de belangen aan de zijde van de geëxecuteerde die door de executie zullen worden geschaad - geen in redelijkheid te respecteren belang heeft bij gebruikmaking van zijn bevoegdheid tot tenuitvoerlegging over te gaan. Dat zal het geval kunnen zijn indien het te executeren vonnis klaarblijkelijk op een juridische of feitelijke misslag berust of indien de tenuitvoerlegging op grond van na dit vonnis voorgevallen of aan het licht gekomen feiten klaarblijkelijk aan de zijde van de geëxecuteerde een noodtoestand zal doen ontstaan, waardoor een onverwijlde tenuitvoerlegging niet kan worden aanvaard.

Deze maatstaf sluit niet uit dat ook buiten de twee genoemde gevallen sprake kan zijn van misbruik van executiebevoegdheid, maar daarvan zal slechts sprake kunnen zijn indien bij die executie, in het licht van omstandigheden die niet al in het bodemgeschil hadden kunnen worden aangevoerd, (op dit moment) geen in redelijkheid te respecteren belang bestaat. Daarbij mag mede acht worden geslagen op de belangen die door de executie zouden worden geschaad.

De voorzieningenrechter stelt voorop dat de sub 4.1. weergegeven maatstaf niet anders is dan toepassing en invulling van art. 3:13 BW bij gebruik van een executoriale titel. De rechtspraak vereist in verband met het gesloten stelsel van rechtsmiddelen een afweging van het belang bij executie in afwachting van uitkomst rechtsmiddelen zonder dat wordt ingegaan op de kans van slagen van dat rechtsmiddel. Voor schorsing is in dat systeem meer nodig dan de vaststelling dat de rechter met een overweging kennelijk heeft misgeslagen. Het moet ook kennelijk - d.w.z. niet aan twijfel onderhevig - zijn dat het te executeren dictum onjuist is.

MSD stelt voorts dat het belang van Ono bij onverwijlde tenuitvoerlegging van het vonnis beperkt is. Ono heeft geen inbreukverbod gevorderd maar schadevergoeding of winstafdracht. Het belang van Ono is dus volgens MSD louter financieel. Dat MSD een solvabele partij is staat niet ter discussie. Ono mag er dan ook vanuit gaan dat, als uiteindelijk toewijzend en onherroepelijk op haar vorderingen is beslist, zij haar vorderingen zal kunnen verhalen.

De voorzieningenrechter is van oordeel dat MSD aldus miskent dat Ono, naar zij heeft verklaard, in de bodemprocedure geen verbod heeft gevorderd om het belang van kankerpatiënten niet te schaden. MSD heeft daar weliswaar wat smalend over gesproken, maar heeft die redengeving op zichzelf niet weersproken. Ono wil het vonnis, naar zij zegt, mede gebruiken als drukmiddel om MSD aan de onderhandelingstafel te krijgen met het oog op het maken van afspraken omtrent een licentie. Dat is een rechtens te respecteren belang. Een andere opvatting zou ondernemingen in de positie van Ono immers (kunnen) stimuleren om met het genoemde belang niet of minder rekening te houden, hetgeen maatschappelijk ongewenst is.

MSD stelt ten slotte dat het uitwisselen van commercieel gevoelige informatie met een concurrent is aan te merken als inbreuk op artikel 101 lid 1 VWEU en artikel 6 Mw. Het gaat om informatie betreffende verkoopprijzen, afnemers, winst en winstberekening et cetera. Het verstrekken van dergelijke informatie aan een concurrent zou volgens MSD de onzekerheid op de markt in belangrijke mate wegnemen en aldus de mededinging beperken.

Bij de beoordeling van die stelling moet voorop staan dat strijd met mededingingsrecht, ook in kort geding, naar behoren zal moeten worden onderbouwd, met dien verstande dat in de context van de hiervoor bedoelde belangenafweging voldoende is dat naar behoren wordt onderbouwd dat er een mogelijkheid bestaat dat ongelimiteerde kennisneming in een context als de onderhavige in strijd is met het mededingingsrecht. Voorzieningen als hier gevorderd dienen er immers mede toe te verzekeren dat de beweerde strijd aan een grondiger onderzoek kan worden onderworpen alvorens het beweerd strijdige handelen plaatsvindt.

Ook de mogelijkheid dat in strijd met het mededingingsrecht wordt gehandeld is echter onvoldoende onderbouwd. Een beroep op het kartelverbod veronderstelt immers een met uitdrukkelijke of stilzwijgende instemming van de kartelleden tot stand gekomen gedragsafstemming met een mededingingsbeperkende strekking of mededingingsbeperkend effect. Voor zover in casu al kan worden gesproken van gedragsafstemming vloeit die voort uit een vonnis. Met de in dat vonnis neergelegde beslissingen, zo is wel duidelijk geworden in dit kort geding, wordt door MSD niet ingestemd. Voldoening aan dat vonnis kan onder die omstandigheden niet beschouwd worden als afstemming van gedrag op dat van de concurrent.

MSD stelt voorts dat de gegevens die zij ingevolge het vonnis aan de advocaten van Ono dient te verstrekken bedrijfsgevoelig is. Die geven een brede en diepe inkijk in de bedrijfsvoering van MSD. Het belang van MSD om ze niet met derden te delen is dan ook aanzienlijk.

Naar het oordeel van de voorzieningenrechter is niet voor betwisting vatbaar dat MSD belang heeft bij het beperkt houden van de kring van personen die van de door haar aan Ono te verstrekken gegevens kan kennisnemen. Dat is op zichzelf echter onvoldoende reden voor een ordemaatregel. Die zou wel geboden zijn, indien de betrokken veroordeling aldus moet worden uitgelegd dat deze Ono niet legitimeert om de gegevens te delen met relevante functionarissen binnen haar eigen bedrijf, zoals MSD heeft betoogd.

MSD heeft ter zitting opgemerkt dat in een parallelle procedure in het Verenigd Koninkrijk kennisneming van vertrouwelijk stukken is voorbehouden aan een beperkte groep van advocaten en in house counsel van Ono. Bij de samenstelling van die groep heeft MSD de mogelijkheid om tegen voorgestelde personen bezwaar te maken. De leden van de groep moeten, voordat zij kennisnemen van de vertrouwelijke informatie, een geheimhoudingsverklaring ondertekenen. Ono heeft gezegd met een dergelijk arrangement voor 90 % uit de voeten te kunnen, maar stelt zich op het standpunt dat zij ingevolge het vonnis niet gehouden is daarmee akkoord te gaan.

Uit het voorgaande blijkt dat zij dat verkeerd ziet. Dat betekent dat de door de bodemrechter gegeven veroordeling zodanig moet worden gepreciseerd dat zij ook tussen deze partijen kan fungeren op een wijze die recht doet aan doel en strekking van de veroordeling. Het simpelweg beperken tot kennisneming door de advocaten roept het risico van een volgend executie kort geding in het leven, dus partijen moet iets meer handreiking worden gegeven. De voorzieningenrechter zal dat doen door te bepalen dat MSD slechts gehouden is Ono kennisneming van de betrokken gegevens toe te staan:

• -

  indien die kennisneming wordt voorbehouden aan functionarissen met vergelijkbare rollen en disciplines en in een vergelijkbaar aantal als in de Engelse procedure,

• -

  nadat deze aan MSD zijn voorgesteld,

• -

  die (binnen redelijke grenzen) gemotiveerd bezwaar kan maken,

en dat aan deze functionarissen pas inzage behoeft te worden gegeven nadat zij geheimhoudingsverklaringen hebben getekend.

De slotsom is dat de primaire vordering niet voor toewijzing vatbaar is, de subsidiaire wel, met dien verstande dat precisering de aangewezen weg is om het belang van Ono bij voortgang van haar schadestaatprocedure te verzoenen met het belang van MSD bij beperking van de kennisneming. De kosten worden gecompenseerd.