Uitspraken

Het college stelt zich op het standpunt dat de uitnodiging voor de hoorzitting tijdig is verstuurd. Daarnaast stelt het college zich op het standpunt dat het voor risico van de broer van eiser komt dat hij de uitnodiging pas later heeft gelezen, omdat hij zelf ervoor moet zorgen dat inkomende post adequaat wordt bijgehouden, al dan niet door het inschakelen van een derde of andere gemachtigde. Ter zitting heeft het college toegelicht dat normaal minstens twee weken zit tussen een uitnodiging en een hoorzitting, maar dat in urgentiezaken ook wel een kortere termijn wordt gehanteerd vanwege de aard van de zaak. Het college heeft met deze werkwijze geprobeerd om de belangen van eiser hiermee in het oog te houden, ook omdat er maar eens per maand een hoorzitting is en eiser anders langer had moeten wachten. Over het verzoek van de broer van eiser om een nieuwe hoorzitting te houden stelt het college hiertoe niet bereid te zijn, omdat de broer van eiser pas twee dagen na de hoorzitting telefonisch hierom heeft verzocht.

De rechtbank overweegt allereerst dat het horen een essentieel onderdeel van de bezwaarschriftenprocedure vormt. De broer van eiser is, als zijn gemachtigde, bij brief van 16 oktober 2023 uitgenodigd voor de hoorzitting op 25 oktober 2023. Hoewel in de Algemene wet bestuursrecht (de Awb) geen termijn is genoemd voor het uitnodigen voor de hoorzitting volgt uit het bepaalde in artikel 7:4, eerste lid, van de Awb – waarin is geregeld dat belanghebbenden tot tien dagen voor het horen nadere stukken kunnen indienen – dat deze termijn in elk geval langer dan tien dagen moet zijn.1 Vast staat dat het college in dit geval niet aan deze termijn heeft voldaan. De rechtbank heeft begrip voor het standpunt van het college dat een verzoeker om urgentie gebaat kan zijn bij kortere termijnen, gelet op de aard van de zaak, maar in dit geval is de broer van eiser hier niet bij gebaat geweest. Het college heeft desondanks ten onrechte vastgehouden aan de te korte termijn, zonder adequate motivering. Gelet hierop moet worden geoordeeld dat zij bij de uitnodiging voor de hoorzitting, in strijd met artikel 7:2 Awb, een te korte termijn in acht heeft genomen. De beroepsgrond slaagt. De gevolgen hiervan zullen verder in deze uitspraak besproken worden.

Het college stelt zich op het standpunt dat eiser in zijn algemeenheid niet in aanmerking komt voor een urgentieverklaring, gelet op de artikelen 5 en 7 van de Verordening en de daarbij behorende toelichting. Eiser woont namelijk in bij zijn ouders. Daarbij heeft het college geen aanleiding gezien om de hardheidsclausule toe te passen, omdat het college van mening is dat de mantelzorgontvanger niet alle voorliggende voorzieningen heeft geaccepteerd, zoals bedoeld in artikel 8, eerste lid, aanhef en onder e, van de Verordening. Uit de Wlz-indicatie van 11 oktober 2022 blijkt dat op eiser het ‘Zorgprofiel VG 06: Wonen met intensieve begeleiding, verzorging en gedragsregulering’ met een omvang van 24-uurszorg van toepassing is. Met deze Wlz-indicatie zou eiser in een zorginstelling kunnen worden geplaatst, maar hij kiest ervoor om dit niet te doen. Het college acht het, gelet op de Wlz-indicatie van 11 oktober 2022, niet verantwoord dat eiser zelfstandige huisvesting ambieert terwijl hij 24 uur per dag professionele verzorging en begeleiding nodig heeft. Het voorgaande overstijgt volgens het college de reikwijdte van mantelzorg als bedoeld in de Verordening. Eiser is niet zelfredzaam genoeg om zelfstandig te wonen, aldus het college. Over de veiligheid van de woonsituatie stelt het college zich op het standpunt, mede gelet op de gedane navraag bij consulent [consulent], dat eiser onvoldoende heeft gesteld en onderbouwd dat er sprake is van huiselijk geweld waarvan eiser zelf het slachtoffer is. Volgens [consulent] is het huiselijk geweld afkomstig van eiser zelf. Het college stelt zich verder op het standpunt dat eiser niet met bewijsstukken aannemelijk heeft gemaakt dat er een levensbedreigende en levensontwrichtende situatie is, waardoor de hardheidsclausule zou moeten worden toegepast. Het college ziet dan ook geen aanleiding om met toepassing van de hardheidsclausule ten gunste van eiser af te wijken van de Verordening.2 Gelet op het feit dat eiser niet heeft gemotiveerd dat geen enkele Wlz-instelling de gevraagde zorg kan leveren en niet aannemelijk heeft gemaakt dat de thuissituatie bij de ouders onhoudbaar is, stelt het college dat de situatie van eiser niet onder urgentie in de zin van de Verordening valt.

De rechtbank overweegt als volgt. Tijdens het onderzoek ter zitting heeft de broer van eiser toegelicht waaruit de acute woonnoodsituatie bestaat, zoals hierboven omschreven, en dat hij dit tijdens de hoorzitting in bezwaar ook had willen toelichten. Eiser heeft toegelicht waarom volgens hem een levensbedreigende en urgente woonsituatie bestaat. Het college heeft niet gemotiveerd waarom dit niet als een acute woonnoodsituatie als bedoeld in artikel 7 van de Verordening kan worden beschouwd. Het college heeft zich in dit verband, onder verwijzing naar de toelichting bij de Verordening, slechts op het standpunt gesteld dat eiser geen urgente woonsituatie heeft omdat hij inwoont bij zijn ouders. De rechtbank merkt hierover op dat in de toelichting bij de Verordening een aantal situaties zijn genoemd waarin een aanvrager “in het algemeen” niet in aanmerking komt voor een urgentieverklaring, waaronder de situatie dat een aanvrager inwoont bij zijn ouders. De bewoording in de toelichting dat “in het algemeen” bij inwoning geen urgente situatie bestaat, brengt mee dat het college steeds een individuele beoordeling moet maken of ook in de betreffende situatie geen urgente situatie bestaat. Door in dit geval slechts te verwijzen naar de toelichting bij de Verordening, heeft het college – mede in het licht van wat eiser over zijn urgente woonsituatie naar voren heeft gebracht – die beoordeling onvoldoende gemaakt. Daarmee heeft het college ondeugdelijk gemotiveerd waarom in het geval van eiser geen urgente situatie bestaat.

Verder heeft de broer van eiser tijdens de zitting verklaard dat eiser wel degelijk gebruik maakt van de Wlz-indicatie, in de vorm van een pgb. Vanuit dat pgb wordt de benodigde zorg ingekocht. De broer van eiser ontvangt vanuit het pgb een vergoeding voor de ondersteuning die hij aan eiser biedt, de echtgenote van eiser ontvangt een vergoeding voor de (huishoudelijke) werkzaamheden die zij voor eiser verricht en daarnaast zijn er twee externe zorgverleners die vanuit het pgb worden betaald. De zorgverlener die ter zitting aanwezig was heeft dit ook toegelicht, hij ondersteunt in de zorg voor eiser. Daarbij acht de rechtbank ook van belang dat de broer van eiser ter zitting heeft aangegeven dat eiser zich bij een Wlz-instelling in gemeente [woonplaats] heeft gemeld, maar dat hij daar is geweigerd. Dit was bekend bij het college, maar dit is niet meegenomen in het bestreden besluit. Eiser heeft met het voorgaande toegelicht dat de Wlz-indicatie als voorliggende voorziening wordt gebruikt. De rechtbank oordeelt dan ook dat het college ondeugdelijk heeft gemotiveerd dat eiser geen gebruik zou maken van alle voorliggende voorzieningen, als bedoeld in artikel 8, eerste lid, aanhef en onder e, van de Verordening.

Over het standpunt van het college dat de WLZ-indicatie in de weg staat aan het verlenen van urgentie omdat het niet verantwoord is dat eiser zelfstandige huisvesting ambieert en het in zijn situatie voor de hand ligt dat hij in een Wlz-instelling gaat wonen, overweegt de rechtbank als volgt.

De rechtbank overweegt verder dat, in het licht van het schenden van de hoorplicht in bezwaar, het college onvoldoende zorgvuldig tot de conclusie is gekomen dat in het geval van eiser geen acute woonnoodsituatie bestaat. Ter zitting heeft de broer van eiser benadrukt dat hij het bezwaar bij de hoorzitting had willen toelichten. De rechtbank draagt het college daarom op om (de broer van) eiser te horen, alvorens een nieuw besluit te nemen. Daarbij wijst de rechtbank eiser en zijn broer erop dat hij met documenten moet onderbouwen dat er een acute en levensbedreigende woonsituatie bestaat, bijvoorbeeld met documenten van de politie, de geleverde zorg of de weigering door de Wlz-instelling.