Uitspraken

De kantonrechter stelt voorop dat Stedin de met [gedaagde] gesloten ATO slechts noemt ter onderbouwing van haar stelling dat zij energie naar het adres van [gedaagde] heeft getransporteerd. Nu dat niet in geschil is, is dit gegeven verder voor de beoordeling in dit geding niet relevant.

Stedin mag in haar hoedanigheid van netbeheerder niet als energieleverancier optreden. Als voor een woonadres geen energieleverancier bekend is, is de netbeheerder wettelijk verplicht om de afnemer van energie af te sluiten. Dit neemt echter niet weg dat energie die wordt afgenomen in de periode vanaf het moment dat de afnemer geen energieleverancier meer heeft tot het moment dat de netbeheerder tot afsluiting overgaat, een schadepost voor de netbeheerder oplevert.

Het spreekt voor zich dat Stedin door de energielevering aan het adres van [gedaagde] vanaf 19 januari 2018 kosten heeft gemaakt. [gedaagde] heeft aangevoerd dat Stedin voor die kosten in ieder geval geen vordering toekomt uit ongerechtvaardigde verrijking. Hij baseert dit op het feit dat Stedin niet is ingegaan op zijn aanbod om een borg te stellen voor Stedin in het geval zijn discussie met energieleverancier Engie zou leiden tot de conclusie dat Stedin inderdaad schade heeft geleden. Dit leidt in zijn visie tot schuldeisersverzuim, waardoor aan Stedin geen vordering meer toekomt. Dit verweer faalt. Van schuldeisersverzuim in de zin dat Stedin als schuldeiser zelf bewerkstelligt dat [gedaagde] zijn verplichtingen niet kan nakomen is geen sprake. [gedaagde] kan de schade immers gewoon - zonder borgstelling - vergoeden.

Voor het toewijzen van een vordering uit ongerechtvaardigde verrijking moet op grond van artikel 6:212 BW aan de volgende vereisten zijn voldaan:

1. er is sprake van een verrijking van [gedaagde] ;

2. de verrijking is ontstaan ten koste van een ander, Stedin, die verarmd is;

3. de verrijking en verarming staan in voldoende verband met elkaar;

4. de verrijking is ongerechtvaardigd.

Aan deze voorwaarden voor toewijzing van de vordering van Stedin uit ongerechtvaardigde verrijking is voldaan. [gedaagde] bestrijdt niet dat hij na 19 januari 2018 energie is blijven gebruiken zonder contract met een energieleverancier. Het staat dus vast dat Stedin feitelijk energie heeft geleverd aan [gedaagde] en [gedaagde] die energie ook is gaan gebruiken. De energie zelf en het transport ervan kosten Stedin geld en de kosten van de energie worden in dit geval niet gedragen door een energieleverancier. Uitgaande van de in dit geding genoemde meterstanden en de door [gedaagde] verstrekte kostenopgave van Eneco is ter zitting door [gedaagde] (en de rechter) al globaal berekend dat hij zich daarmee € 1.200,- heeft bespaard. Dit staat uiteraard met elkaar in verband en is totaal ongerechtvaardigd.

[gedaagde] bestrijdt wél dat de energielevering door Stedin tot 27 maart 2018 heeft geduurd en ook bestrijdt hij de juistheid van de door Stedin voor de berekening gehanteerde meterstanden. Het had echter op zijn weg gelegen om deze betwisting nader op de zitting te onderbouwen. Dit heeft [gedaagde] nagelaten. Stedin heeft voldoende onderbouwd gesteld hoe zij tot de meterstanden is gekomen: zij heeft de meterstanden ontvangen vanuit de landelijke registratie behorend bij het einde van het contract tussen [gedaagde] en zijn toenmalige energieleverancier Engie op 19 januari 2018 en het daaropvolgende contract van de huisgenoot van [gedaagde] , mevrouw [A] , met de nieuwe leverancier Nuts service op 28 maart 2018. [gedaagde] kan niet volstaan met een enkele betwisting van die standen. Zonder een onderbouwde betwisting gaat de kantonrechter uit van de door Stedin verstrekte onderbouwde gegevens. Wel is de kantonrechter het met [gedaagde] eens dat Stedin de door haar geleden schade niet of nauwelijks heeft gespecificeerd. Met het oog op het feit dat uit de globale berekening ter zitting is gebleken dat [gedaagde] zich € 1.200,- heeft bespaard, acht de kantonrechter voldoende grond aanwezig om het nadeel dat Stedin leidt te begroten op het door haar genoemde (in hoogte beperkte) bedrag.

De slotsom is dat de hoofdsom van € 426,53 wordt toegewezen. Ook de daarover gevorderde wettelijke rente vanaf dinsdag 20 augustus 2019 tot en met de dag van voldoening wordt toegewezen. [gedaagde] heeft tegen deze vordering geen gemotiveerd verweer gevoerd.

Ten eerste vordert Stedin een bedrag dat is gebaseerd op het bepaalde in het Besluit vergoeding voor buitengerechtelijke incassokosten (hierna: het Besluit). De onderhavige vordering uit ongerechtvaardigde verrijking heeft echter geen betrekking op één van de situaties waarin genoemd Besluit van toepassing is.

Ten tweede vereist de wet voor de verschuldigdheid van buitengerechtelijke incassokosten dat de aanmaning heeft plaatsgevonden volgens de vereisten van artikel 6:96 lid 6 BW. Daarbij moet de aanmaning ook door [gedaagde] zijn ontvangen. Het is bij deze stand van zaken aan Stedin om te stellen en zo nodig te bewijzen dat en wanneer de door haar verzonden aanmaning door [gedaagde] is ontvangen. Een tot een bepaalde persoon gerichte verklaring moet op grond van artikel 3:37 BW, om haar werking te hebben, deze persoon immers hebben bereikt. Omdat [gedaagde] de ontvangst van de aanmaning betwist, moet Stedin op grond van artikel 150 Rv bewijzen dat [gedaagde] de aanmaning wèl heeft ontvangen. Dit heeft Stedin niet gedaan. Zonder een nadere onderbouwing op dit punt, moet ervan uit worden gegaan dat niet is komen vast te staan dat [gedaagde] kosteloos is aangemaand als bedoeld in artikel 6:96 lid 6 BW en dat de gevorderde incassokosten niet voor vergoeding in aanmerking komen.

De proceskosten komen voor rekening van [gedaagde] , omdat hij grotendeels in het ongelijk is gesteld. Aan de kant van Stedin begroot de kantonrechter die kosten op € 109,18 (dagvaarding), € 486,00 (griffierecht) en € 240,00 (salaris gemachtigde, twee punten tegen het tarief van € 120,00). Samen is dat € 835,18.