Uitspraken

Verzoekers zijn gehuwd in beperkte gemeenschap van goederen. Derhalve zijn twee afzonderlijke schuldenlijsten overgelegd. Hieruit blijkt dat [verzoeker] een totale schuldenlast heeft van € 15.925,35 verdeeld over 7 schuldeisers. De schuldenlast van [verzoekster] bedraagt € 11.880,25 verdeeld over 8 schuldeisers. De totale schuldenlast bedraagt dus € 27.805,60. Er zijn geen gezamenlijke schulden.

Uit de berekening van het vrij te laten bedrag blijkt dat er, op basis van het inkomen van verzoekers, een afloscapaciteit is van € 896,66 per maand. Hieruit vloeit voort dat de totale schuldenlast in een periode van maximaal 31 maanden kan worden afgelost. Hierbij is geen rekening gehouden met extra te ontvangen gelden zoals vakantietoeslag en/of een eindejaarsuitkering.

De beschermingsbewindvoerder heeft ter zitting verklaard dat zij voormelde berekening niet heeft gemaakt. Voorts heeft zij verklaard dat er geen voorstel in een minnelijk traject is gedaan omdat zij niet zeker is dat alle schuldeisers zich hebben gemeld. Een nadere toelichting geeft zij hierop niet.

Artikel 285 lid 1 onder f vereist dat aan een verzoek een minnelijk traject dient vooraf te gaan, tenzij er onvoldoende aflossingsmogelijkheden zijn of andere omstandigheden het onmogelijk maken om tot een buitengerechtelijke schuldregeling te komen.

De rechtbank dient het verzoek te toetsen aan de criteria genoemd in artikel 288 Fw.

Bij de beoordeling van het in artikel 288 lid 1 onder b Fw bedoelde te goeder trouw zijn van de schuldenaar wordt een gedragsmaatstaf gehanteerd om beoogd misbruik van de schuldsaneringsregeling tegen te gaan, waarbij de rechter met alle omstandigheden van het geval rekening kan houden. Daarbij spelen (onder meer) een rol de aard en de omvang van de vorderingen, het tijdstip waarop de schulden zijn ontstaan, de mate waarin de schuldenaar een verwijt kan worden gemaakt dat de schulden zijn ontstaan of onbetaald gelaten en het gedrag van de schuldenaar voor wat betreft zijn inspanningen de schulden te voldoen of acties zijnerzijds om verhaal door schuldeisers juist te frustreren. Het is daarbij aan de schuldenaar om bedoelde goede trouw aannemelijk te maken.

Het leeuwendeel van de totale schuldenlast is minder dan drie jaar voor de indiening van het verzoekschrift ontstaan. De beschermingsbewindvoerder heeft hierover verklaard dat de oude schulden middels beslag zijn voldaan, maar dat daardoor nieuwe schulden ontstonden. Ook nu ligt beslag op de inkomens van beiden door deurwaarder [naam deurwaarder] . Voor de indiening van het verzoekschrift waren verzoekers drie á vier maanden beslagvrij.

Tevens dient de rechtbank te toetsen, in navolging van de in artikel 288 lid 1 sub c Fw bedoelde inschatting, of een schuldenaar voldoende aannemelijk heeft gemaakt dat hij de uit de schuldsaneringsregeling voortvloeiende verplichtingen naar behoren zal nakomen. Deze beoordeling vindt volgens 4.1.3.5 in het Landelijk Procesreglement verzoekschriftprocedures insolventiezaken rechtbanken plaats aan de hand van landelijke uniforme beoordelingscriteria zoals in bijlage III van het procesreglement zijn opgenomen.

Conform deze beoordelingscriteria wordt een verzoeker, ingeval van psychosociale problematiek, in beginsel alleen toegelaten tot de schuldsaneringsregeling indien aannemelijk is dat deze problemen al enige tijd beheersbaar zijn, in die zin dat de verzoeker zich in maatschappelijk opzicht staande weet te houden en voldoende hulp of een voldoende sociaal vangnet aanwezig is. De beheersbaarheid van de problemen dient te worden bevestigd door een hulpverlener of hulpverlenende instantie (een zogenoemde stabiliteitsverklaring).

Uit het procesdossier komt naar voren dat [verzoekster] een Wajong uitkering ontvangt. Het keuringsrapport dateert van 12 augustus 2009. Dit is meteen ook het meest recente rapport dat voorhanden is. Uit het rapport blijkt dat [verzoekster] destijds niet beschikte over duurzaam benutbare mogelijkheden en sterk beperkt was in het persoonlijke en/of sociaal functioneren. De verwachting was dat de medische situatie en de functionele mogelijkheden op lange termijn wezenlijk zouden toenemen.

Ter zitting heeft [verzoekster] verklaard dat het “op en neer” gaat. Zij ervaart grote psychische druk, heeft paniekaanvallen, kan weinig hebben en heeft faalangst. Desgevraagd heeft zij verklaard niet onder behandeling te staan. [verzoeker] heeft verklaard dat werken voor zijn partner geen zin heeft omdat zij dan aanspraak moeten maken op kinderopvang en de kosten hiervan de opbrengst van werk teniet zullen doen.

De verzoeken dienen derhalve te worden afgewezen.