Uitspraken

2.1.

Eiser is sinds 1993 eigenaar van het pand aan de [adres 2] . Dit pand heeft op grond van het bestemmingsplan de bestemming ‘Maatschappelijk’. Hij bedrijft in dit pand een praktijk voor natuurgeneeskundige behandeling. Ook verhuurt hij in dit pand bedrijfsruimtes/behandelkamers aan diverse medische instellingen. Tot voor kort heeft vergunninghoudster een ruimte gehuurd bij eiser. Vergunninghoudster wil echter haar werkzaamheden verplaatsen naar het pand aan de [adres 1] . Daartoe heeft zij bovenvermelde aanvraag om een omgevingsvergunning ingediend.

2.2.

Bij het primaire besluit heeft verweerder de gevraagde omgevingsvergunning verleend voor de activiteit handelen in strijd met een bestemmingsplan (artikel 2.1, eerste lid, onder c, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) ten behoeve van 6 behandelkamers en 12 parkeerplaatsen op eigen terrein in het pand [adres 1] . Verweerder heeft de omgevingsvergunning verleend met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onder a, sub 2, van de Wabo in samenhang met bijlage II van het Besluit omgevingsrecht.

13.1.

Volgens vaste rechtspraak van de Afdeling, onder meer de uitspraken van 27 juli 2023, ECLI:NL:RVS:2023:3624, 28 juni 2023, ECLI:NL:RVS:2023:2478 en 23 juni 2021, ECLI:NL:RVS:2021:1318, moet voor de betekenis van een begrip, bij gebrek aan aanknopingspunten in het bestemmingsplan en de plantoelichting, voor de wijze waarop een in het bestemmingsplan opgenomen begrip moet worden uitgelegd, aansluiting worden gezocht bij hetgeen in het algemeen spraakgebruik daaronder wordt verstaan. Daarbij mag de betekenis, zoals deze in het "Van Dale Groot woordenboek van de Nederlandse taal" (hierna: Van Dale) is gegeven, worden betrokken. De Van Dale is het woordenboek dat de Afdeling hanteert als begrippen moeten worden uitgelegd volgens het normale spraakgebruik.

13.2.

Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder voor de uitleg van het begrip “welzijnsvoorzieningen”, terecht aansluiting gezocht bij de Van Dale. Nu dit begrip niet in zijn geheel is opgenomen in de Van Dale, heeft verweerder aansluiting mogen zoeken bij de omschrijvingen van de begrippen ‘welzijn’ en ‘voorziening’. De rechtbank komt dit niet onredelijk voor. Dat, zoals eiser heeft gesteld, aan het begrip “welzijnsvoorzieningen” ook een andere uitleg gegeven kan worden als omschreven op de internetsite www.encyclo.nl, waar het volledige begrip wel is gedefinieerd, is geen reden om er anders over te oordelen. Verweerder mocht aansluiting zoeken bij de definities van Van Dale. Eisers verwijzing ter zitting naar de uitspraken van de rechtbank Den haag van 17 december 2014, ECLI:NL:RBDHA:2014:16327 en Parket bij de Hoge Raad van 14 februari 2020, ECLI:NL:PHR:2020:164, ter illustratie dat in de rechtspraak ook naar andere bronnen dan de Van Dale wordt verwezen, volgt de rechtbank niet, omdat - daargelaten dat deze uitspraken niet gaan over de uitleg van een bestemmingsplanregel - dit andere rechtscolleges betreffen en derhalve andersoortige zaken zijn.

13.3.

Eisers stelling dat de door verweerder gehanteerde definitie van welzijnsvoorziening zeer ruim is en nagenoeg gelijk aan de bestemming ‘Maatschappelijk’ en dat dit niet de bedoeling kan zijn, volgt de rechtbank niet. Immers, uit de definitie van “maatschappelijke voorzieningen” in artikel 1.59 van de planregels volgt dat de bestemming ‘Maatschappelijk’ bredere gebruiksmogelijkheden kent dan de bestemming ‘Cultuur en ontspanning’. Zo is het op gronden met de bestemming ‘Maatschappelijk’ mogelijk om een woonzorgcomplex te realiseren en is sport en sportieve recreatie mogelijk, terwijl dit niet past onder welzijnsvoorzieningen. Verweerder heeft niet ten onrechte ter zitting gesteld dat, gelet op de definitie van ‘maatschappelijke voorzieningen’ onder de bestemming ‘Maatschappelijk’ ook, in tegenstelling tot ‘welzijnsvoorzieningen’ zwaardere zorgcategorieën vallen waarbij ook 24-uurs zorg geleverd kan worden, zoals bij een woonzorgcentrum. Welzijnsvoorzieningen betreffen meer alledaagse problemen, zoals die zich bijvoorbeeld voordoen bij een zwangerschap. Het verschil tussen de bestemmingen zit aldus volgens verweerder in de zwaarte van de ondersteuning die geboden wordt. Welzijn is meer gericht op het welbevinden van mensen, waarbij een goede lichamelijke en geestelijke gezondheid meer aansluit bij een goed gesprek en voorlichting geven. Dat de planwetgever een overlap in de activiteiten onder beide bestemmingen heeft voorzien, zoals sociaal-medische en sociaal-culturele voorzieningen, is een keuze van de planwetgever en maakt niet dat in het geval van vergunninghoudster geen sprake kan zijn van welzijnsvoorzieningen. Immers, volgens vaste jurisprudentie dienen planregels omwille van de rechtszekerheid letterlijk te worden uitgelegd. Het betoog slaagt niet.

13.4.

Dat de planlocatie niet eerder als zorg gerelateerde instelling, maar als culturele instelling is ingevuld, maakt niet dat de planwetgever het door vergunninghoudster beoogde gebruik niet toestaat. Dat voorheen een wijkcentrum en onderwijsinstelling was gevestigd in het pand van vergunninghoudster doet niets af aan het gegeven dat blijkens het bestemmingplan welzijnsvoorzieningen zijn toegestaan. Bij de bepaling wat hieronder dient te worden verstaan moet uitgegaan worden van een letterlijke uitleg van de planregels, waarbij het feitelijke gebruik dat in het verleden heeft plaatsgevonden niet leidend is. Indien de planwetgever had gewild dat onder ‘welzijnsvoorzieningen’ geen, zoals in het geval van vergunninghoudster, sociaal-medische en sociaal-culturele voorzieningen verstaan dienen te worden, had de planwetgever dit moeten verbieden in het bestemmingsplan. Niet gebleken is dat in het bestemmingsplan is bepaald dat onder ‘welzijnsvoorzieningen’ geen vrouwenzorgcentrum wordt verstaan. Gelet hierop is verweerder terecht uitgegaan van de letterlijke uitleg van ‘welzijnsvoorzieningen’ als omschreven in de woorden ‘welzijn’ en ‘voorziening’ in de Van Dale.

13.5.

Dat uit de omschrijving van vergunninghoudster in het Handelsregister (SBI-code) zou blijken dat zij andere doelen nastreeft dan hetgeen door Zij Vrouwenzorg als hoofdactiviteit wordt gesuggereerd, staat los van het beoogde gebruik dat vergunninghoudster wenst te maken met het pand aan de [adres 1] . Hiervoor is de aanvraag om een omgevingsvergunning van 27 augustus 2021 leidend. Verweerder dient uit te gaan van de aanvraag zoals deze is ingediend en heeft dit dan ook terecht gedaan.

14. Eiser stelt zich op het standpunt dat tijdens de hoorzitting in de bezwaarfase is aangevoerd dat vergunninghoudster activiteiten uitvoert respectievelijk zal uitvoeren die als ‘horeca-gerelateerd’ moeten worden beschouwd. Dit betreffen het ‘ [café 1] ’, het ‘ [café 2] ’ en het ‘ [café 3] ’, aangezien het woord café een zeer duidelijke aanwijzing is voor het feit dat er horeca-gerelateerde activiteiten plaatsvinden. Immers, voor zover de verkoop van drank daarmee niet ook zou worden bedoeld, waarom worden de bijeenkomsten dan niet met bijvoorbeeld ‘informatiebijeenkomst’ aangeduid? Horecavoorzieningen passen niet binnen de bestemming en passen evenmin binnen het betreffende plangebied als (voornamelijk) woonwijk.

15. Naar het oordeel van de rechtbank betreft het plan geen horeca als genoemd in artikel 1.52 van de planregels, omdat uit de aanvraag blijkt dat het bedrijf van vergunninghoudster aan de [adres 1] niet gericht is op het verstrekken van maaltijden voor gebruik ter plaatse. Ook blijkt uit de verklaringen en reacties van vergunninghoudster dat het ‘ [café 1] ’ (1,5 uur per maand), het ‘ [café 2] ’ en het ‘ [café 3] ’ niet meer dan een aanduiding zijn voor educatieve informatiebijeenkomsten op het gebied van zwangerschap/ouderschap, sociaaleconomisch en onderwijsvlak, waarbij enkel koffie en thee verstrekt worden, zoals gebruikelijk is op een informatiebijeenkomst. Dergelijk gebruik is passend binnen de functieaanduiding ‘onderwijs’. Het betoog slaagt niet.

16. De rechtbank concludeert op grond van hetgeen onder 7 tot en met 15 is overwogen dat verweerder terecht heeft gesteld dat vergunninghoudster geen omgevingsvergunning nodig heeft voor het gebruik van haar pand als vrouwenzorg centrum als omschreven in de aanvraag, omdat dit gebruik niet in strijd is met het bestemmingsplan.

17. Gelet op het voorgaande komt de rechtbank niet meer toe aan de beoordeling van de gronden van beroep als genoemd onder ‘c. strijd met goede ruimtelijke ordening’, omdat de rechtbank van oordeel is dat het bouwplan niet in strijd is met het bestemmingsplan en er derhalve geen omgevingsvergunning voor strijdig gebruik nodig is.

18. Volgens eiser zal grootschalige overlast wegens toename aan verkeer en derhalve de parkeerbehoefte plaatsvinden. Duidelijk is dat een zorgcentrum waarin minimaal 6 spreekkamers (inclusief eventuele horecavoorzieningen) aanwezig zijn een aanzienlijke parkeerbehoefte nodig hebben die de twaalf te realiseren parkeerplaatsen zullen overstijgen. Dit klemt te meer nu op de [weg] slechts een zeer gering aantal parkeerplaatsen ter beschikking staat, die vaan reeds ten behoeve van het Aandachtscentrum worden benodigd. Verweerder interpreteert de regels voortvloeiende uit de Parkeernota Heerlen 2010 zeer ruim. Voor elke behandelkamer zijn reeds 2 parkeerplaatsen voorgeschreven. Hierbij komt alsdan de aangevoerde “evenementenhal” binnen het pand. Evenmin zijn parkeermogelijkheden voor medewerkers en derden die de behandelingskamers huren meegenomen.

19. Verweerder stelt zich in het bestreden besluit op het standpunt dat uit de aanvraag blijkt dat geen bouwvergunningplichtige werkzaamheden zijn aangevraagd. Daarnaast is van belang dat er, gezien het feit dat het voorgenomen gebruik binnen het bestemmingsplan past, geen vergunning nodig is voor het wijzigen van het gebruik. Dit alles maakt dat het plan niet hoeft te worden getoetst aan onder meer artikel 4.10.1, onder c, van het facetbestemmingsplan. Ook van strijd met het facetbestemmingsplan is daarmee geen sprake.

20. In artikel 4.10.1, onder a, van het facetbestemmingsplan is bepaald dat bij het verlenen van een omgevingsvergunning voor bouwen vast dient te staan dat voldoende parkeergelegenheid, overeenkomstig de normen die in de beleidsnota 'Parkeernota Heerlen' (vastgesteld d.d. 02.11.2010) of diens rechtsopvolger, op eigen terrein wordt gerealiseerd en in stand gehouden.

21. Naar het oordeel van de rechtbank heeft verweerder zich terecht op het standpunt gesteld dat nu geen sprake is van een omgevingsvergunning voor het wijzigen van het gebruik, artikel 4.10.1, onder c, van het facetbestemmingsplan niet van toepassing is. Bij de berekening van de parkeerbehoefte van het plan gaat het immers enkel om de extra perkeerbehoefte ten behoeve van de activiteiten waarvan wordt afgeweken van het bestemmingsplan. In onderhavig geval wordt, gelet op overweging 12, niet afgeweken van het bestemmingsplan. Het betoog slaagt niet.